Lesbók Morgunblaðsins - 19.06.1982, Blaðsíða 15

þau orö, sem um óvininn féllu, bættu
Jakobi upp öll sín óteljandi vonbrigöi
síöustu ára. Hann vissi sosum, aö hel-
vizkur dóninn haföi margt óhreint á
samvizkunni, þaö þurfti nú enginn aö
segja honum. En að hann heföi öll þessi
ósköp, og Jakob hristi kollinn alveg dol-
fallinn.
Enginn annar en erföafjandinn gat
þolaö slíka sálgreiningu án þess aö
veröa meint af! í fyrsta sinn var Jakob
gripinn lotningu í garö kvenþjóðarinnar.
Slíkri skyggni á mannlegt eöli heföi hann
aldrei trúaö aö óreyndu, aö nokkur
kvenvera væri gædd. Og Jakob hélt
hræröur í huga til sinna fornu vinnu-
stööva, og þaö hlakkaöi í honum.
Nokkrar setningar, sem hann haföi grip-
ið í lokin, fjölluöu um brúðkaupsferð.
Jakob tautaði, þar sem hann stóð viö
húsdyr óvinarins.
Jæja, svo kvikindiö hefur þá svona af
sjálfsdáöum leitt yfir sig þá ógæfu aö
ganga í heilagt hjónaband! Og hann
hugsaði hlýtt, mjög hlýtt til hins tilvon-
andi bandamanns. Svo kom erkióvinur-
inn heim úr brúökaupsferöinni meö sína
ektakvinnu. Þá brá Jakobi i brún. Brá
svo í brún, aö ekki munaöi miklu aö
hann hrykki inn í þriöju tilveruna. Eigin-
kona óvinarins var sem sé enginn annar
en hans forni húsbóndi — fyrrverandi
eiginkona hans!
Og þaö var ekki sjáanlegt,, aö hún
sakni mín mikiö eöa hafi samvizkubit,
bölvuð tófan. Andlitiö jafn steinrunniö
og fyrr, ekki nokkur viökvæmnisdráttur!
Tja, þar hæföi þó skel kjafti, hugsaöi
Jakob. Bæöi eru skæöin úr sama skinni.
Og hann hóf hernaðinn á nýjan leik,
bara öllu ákafar. Hver hugmyndin af
annarri fæddist í hans frjósama heila, en
þær uröu því miður flestar óframkvæm-
anlegar í reynd. Því eins ákaft og hann
herjaði á eiginmanninn, varöi hann kon-
una öllum skakkaföllum.
„Þaö væri þó skemmtilegt eöa hitt þó
heldur aö fá hana inn i mína friðsömu
tilveru!" tautaöi Jakob, og fékk gæsahúö
um allan skrokkinn. Hann steinhætti viö
aö kveikja í húsinu aö næturþeli, eins og
hann haföi þó verið búinn aö ákveöa.
Þess í staö fór hann að leita fyrir sér um
útfrymið. Hann geröi tilraun til aö slá
hinar og þessar jaröbundnar sálir um
smáslatta, já, þó ekki væri nema örfá
pund.
En þá tók nú Gabríel erkiengill aö
gerast áhyggjufullur. Hann skipaöi Jak-
obi á sinn fund.
„Hjarta þitt, vesæla sál, er full af
hatri,“ mælti Gabríel, „þaö kemst ekki
nokkur Ijósglæta aö, og þú ert á barmi
glötunar, ef ekkert veröur aöhafzt þér til
bjargar. Því ætla ég að gefa þér kost á
aö endurholdgast til nýrrar jarðvistar og
alast upp viö gerólíkar aöstæöur, ef
möguleiki er fyrir því aö þitt fyrra um-
hverfi eigi sök á þroskaleysi þínu.“
„Fæ ég aö halda mínu gamla minni?“
var hið eina sem komst aö í huga Jak-
obs, og hann hugöi gott til glóöarinnar.
„Núverandi minni þitt, auma jaröar-
barn, mun yfirgefa þig í þeirri hinni sömu
stund og þú sérö dagsins Ijós í annað
sinn.“
Og hamingjusömum hjónum fæddist
sveinbarn frítt og föngulegt í fyllingu tím-
ans. Þau beygöu sig bæði yfir vögguna
og hjöluðu viö frumburöinn, biöu þess í
ofvæni aö hann opnaöi augun sín litlu.
Loks geispaöi hvítvoðungurinn, opnaði
augun og leit í fyrsta sinn foreldra sína.
Hár, skerandi grátur kvaö viö, og ný-
fætt barnið steytti kreppta hnefana út í
loftiö. Og þaö var engin furöa, þótt Jak-
ob öskraöi og steytti vanmegna hnefana
framan í sína nýju foreldra. Viö vögguna
stóöu hans gamli erkióvinur og hans
ektakvinna!
Svo hvarf hans gamla meövitund, en
ný tók aö vakna.
KIRKJUGLUGGAR
í ÞYKKVABÆJARKIRKJU
Leiðrétting
Krossinn — tákn kHstindómsins, Mr ssm sigurkross.
Hvttasunnuundriö — sldtungur á himni.
Þau mistök uröu í síöustu Lesbók, aö myndir af listaverkum Benedikts Gunn-
arssonar í Þykkvabæjarkirkju birtust á hvolfi og eru allir aðilar málsins beðnir
velviröingar á því slysi. Aö neöan eru myndirnar eins og þær snúa við Þykkbæ-
ingum og öörum, sem ganga inn í kirkjuna þar. Það skal tekið fram, aö verkiö var
unniö hjá dr. Oidtmann í Linnich í Þýzkalandi eins og mörg fleiri hliöstæö verk.
Jóiastlaman samkwmt jólaguöspjallinu.
Þyrnikóróna Krists, tákn þjáningarinnar.
15