Lesbók Morgunblaðsins - 07.08.1982, Blaðsíða 16

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
. 2, -5>
á síðustu krossgátu
n \ / r’”" >ORP- ARAKA ÍÍÍ‘.V:? -totu \lwa«m '1 prri 4i?eis- IR ToV ÍVCR- RMQt MH'- Í)RRA«
< F 'A R á Ð L I A! ÚL u A
AWC.RA8 A hi A B PÍPUf. SKA»IÚ> Æ © A R KLAF' KADV-a 0 K
<othie N u N IX R 5COTA srn ir- .£ T T A
1 r riH ÖCUUiA T p- A U 5 T A ÚTtlM F o T F
w AllLAR iCtrr- AR Bctir FÆÐI
A F L A WuiPqR jKÍruR U y L i>na- SLÁTTA bsoM- r £ 1 a U R
IAMD ÚErtv; fK »\ 'í s L A N N) £ l T i L L ÓUÐ KvN R A
Kw?- AR M A <Á A R U> F N A 5 Svivr MMINS WAFB L Æ HL'l FA jiflflfiif R
s A r 1 lÍKAMÍ Kuirn" 1li TiAR I L 1 M Kwapa T Á PRHKIC íflfc T £ ÍÚÍAV.
Fjml A R A R A T MMOKl NAFK 5 S^- ViRÞA K 2«m«* ItMAR TZ t T J AÍ
í Kvlst R MittlMUi tsmm JlfiM T U S T R. A 7T Öf A«r>- (TKOlR SlÐA R A
L A BL’oO- «AUTI ríNi A í? 1 HUðrr- hAtíþ M A Ai 1 Tjor spen- H A F
IVOND- I AR T L L t R AmöoÐ TpNN L T A Hl />. LtN to- e-V'N< A L t N
u M £ Ð -*• S. T 'o N V A \ Ð A
Ifucl1 r A S A N 1 Aj L A ItlAR R £ I £> A R
r L i Heinuic- UR ÚAfitJS- LAUS MEmaJ ÍEmoiha Tekim 5K.5T 1 INN i 5 éf- Afit RflKN* ei nn \ie r illa
|L 4? r ÆKlMaX- AR
zsrS —> lí
v- -—r~7 . HoR- f\Ðf\ $\!ER HEill HEILSU
BeiH
FAL- LELUfi. ÚLFÐUR V iðuR' KFMMiR Av'iT- A£> 1 R 3>0CÐ- A^D! Dufl
HíTtu- LEUu- Kiafti ra^Lij. ii* IÍEI5LA Foewf n V NES
VEIÐAR- FÆki 5M- 1 Mú í)®Afit>T| EfLD- AR EIN- reNNB' STAFiR
KLAP 1 F I5K
NAÍ- DV(? ÚÖTUM Z EINS Skakki S\) IF- D V fZ.
rútTA tál
MARk B€IT- AN Brúmaí Furl- 1 M N
Mtöc, N Afifi
Kven- D->RIÐ fROLL Rosti KÆK $kÁld —
’l , Huíl KlUD- anna karl- 'Al
■ bHR~ m £ih«a l?ÚMIÐ SKELF- 1 M C. fiul> ENSKUR TiTill
SáUR4- IR EVODI ToNN Kom- aít
SEIh-.- TeMHiWL TvJ'* - HLTÓfJi
5K'Ku T 1L- Í/NÍKA 5am- lvmdi
ÓTAFN- AN FLo M III- fiTARNA
Músík
fyrir
augað
„Þetta er kyndugt
samfélag. Landinn er
reyndar alltaf sjálfum
sér líkur — eins og rollan“
músík fyrir augað. En það er auð-
vitað alveg rétt athugað, að mér
finnst það ekki alveg nóg og það er
einmitt það sem þú og fleiri hafa
bent á og kalla tákn eða skáldskap
og þar fram eftir götunum. Ég
skal viðurkenna, að mér finnst
gaman að því að góð mynd veki
einnig til umhugsunar."
„Er gott aö vera málari í
Danmörku?“
„Það hefur sína kosti og galla.
Hérna kaupir fólk sér mynd til að
hengja upp í stofunni, þegar það
hefur eignazt kæliskáp. Ut af fyrir
sig er það stórkostlegt og þessi al-
menni áhugi er geysileg uppörvun
fyrir íslenzka myndlistarmenn. I
Danmörku er salan meira til list-
félaga, safna og safnara. Á fyrstu
árum mínum ytra var verðlag á
myndum hærra þar, en nú hefur
þetta snúizt við og verð á myndum
er nú hærra hér en í Danmörku."
„Hvernig lítur þetta samfé-
lag út, séð með gests augum,
þegar þú kemur heim og lítur í
kringum þig?“
„Þetta er kyndugt samfélag.
16
Landinn er reyndar alltaf sjálfum
sér líkur — eins og rollan. Islend-
ingar eru búnir að lifa svo lengi
með sauðkindinni — og lifa af
henni — að þeir eru eðlilega orðn-
ir svipaðir henni. Ég kann vel við
þessa íslenzku bjartsýni, sem seg-
ir: Þetta reddast einhvernveginn.
Já, þetta er kyndugt samfélag
og merkilegur þessi veiðimanna-
mórall. Samfélag þessarar gerðar
hefur bæði kosti og galla. Sjálft
landið býr yfir svo miklum kostum
líka og þá á ég við auðlindir, bæði
á landi og í sjó. Vegna þess arna er
framtíð á íslandi. Danir eiga enga
Hrauneyjafossa; þeir eiga enga
slíka drauma til að Ieika sér með.
Þeir eiga bara tré og grænt gras.
En þeir hafa fundið gott ráð til að
komast af í litlu landi, sem er að
mestu án náttúruauðlinda, nefni-
lega þekkingu. Og þeir hafa fína
lífs-innstillingu. Við getum sagt
með sanni, að þeir hafi ræktað
garðinn sinn.
Hvað mælir með því, að það séu
Danir, sem selja Bandaríkja-
mönnum tölvur í eldflaugar?
Hvað mælir með því að einmitt
þeir búi til vönduð og virt hljóm-
flutningstæki og þessa líka fínu
vindla? Ekkert. En þeir verða,
ekki geta þeir lifað á smjöri og
skinku einu saman."
„Því er oft haldið fram hér,
að Danmörk og raunar öll
Norðurlöndin, séu menningar-
legur útkjálki; þangað sé ekk-
ert að sækja og alveg eins gott
að búa þá úti á íslandi.“
„Ég hef aldrei haldið því fram,
að nafli heimsins sé í Kaup-
mannahöfn. En borgin hefur for-
tíð; hún breytist hæfilega hægt og
maður fær frið þar. Jú, ég er víst
svona íhaldssamur."
„Lifirðu rólegu lífi?“
„Já, ekki er hægt að segja að ég
lifi dramatísku lífi. En ég vinn í 8
tíma á dag; byrja daginn með því
að fara með son okkar á barna-
heimili uppúr kl. 8 á morgnana og
um kl. 9 er ég kominn á vinnustof-
una. Þar vinn ég sem svarar lengd
venjulegs vinnudags, eða til kl. 5
eða 7, nema frátafir komi til, svo
sem útréttingar. Ég hef trú á því
að listin sé vinna. Og þetta fer
heldur vaxandi með árunum; ég
vinn meira og meira. Vinnustofan
er rétt hjá kirkjunni við Strikið í
hjarta Kaupmannahafnar. Við
búum aftur á móti rétt hjá aðal-
járnbrautarstöðinni við Vestur-
brúargötu, sem flestir kannast við
og þarna er ekki langt á milli. Bíl
á ég ekki og hef aldrei lært að aka
bíl. En ég fer á milli á hjóli."
„Eru dagarnir hver öðrum
líkir?"
„Eiginlega eru þeir það og mér
líkar það vel. Það er svona eins og
hjá flestu fólki. Ég sekk mér niður
í mína vinnu og þykir vont að láta
trufla mig. En jafnframt hlusta ég
mikið á útvarp, einkum músík. Þó
ég sé mikill jazzunnandi, spila ég
ekki jazz á vinnustofunni. Jazz-
plöturnar mínar hef ég heima.
En þegar heim er komið fer ég
einatt í matargerð, því mér finnst
það skemmtilegt. Og mér finnst
gaman að fara út og verzla við
slátrara. Konan mín vinnur hjá
danska kennarasambandinu
framá miðjan dag og sækir þá
strákinn á barnaheimilið. Líka er
til heimilis hjá okkur 18 ára dóttir
okkar, en fóstursonur minn, Stíg-
ur, er nú orðinn 22 ára og vinnur í
leikmyndadeild Þjóðleikhússins.
Á fyrri árum fórum við oftar á
skemmtistaði. Maður verður leið-
ur á því með aldrinum og nú för-
um við oftar í heimsóknir til
kunningja og fólk lítur inn til
okkar. Þar á meðal eru margir ís-
lendingar."
„Svona starfsamur maður og
þú ert hlýtur að afkasta
miklu?“
„Afköstin já, — þau eru mest
uppí 35—40 myndir á ári og teikn-
ingar þar fyrir utan. Hjá mér hafa
litlar stórbreytingar orðið, nema
1966, þegar ég fór til Madrid og
var þar þá í 18 daga á söfnum.
Ég hafði þá málað abstrakt frá
því ég var á sjónum, eða í 7—8 ár.
En þarna á Prado og öðrum söfn-
um í Madrid gerðist eitthvað
innra með mér og næsta árið á
eftir málaði ég næstum ekki neitt.
Ég hugleiddi jafnvel að hætta al-
veg og snúa mér að einhverju
öðru. En ég byrjaði á nýjan leik,
og þegar það gerðist, þá voru það
einfaldaðar myndir af einhverjum
sýnilegum fyrirbærum. Ég hef
haldið því striki síðan og það hef-
ur orðið hæg þróun fremur en örar
breytingar."
„Myndlistarmenn eru einatt
þröngsýnir sjálfir og lítt tilbún-
ir til að meta það, sem er
eitthvað frábrugðið þeirra eigin
aðferð. í þeim hópi hef ég heyrt
menn taka svo til orða, að þessi
stíll þinn sé „yfirborðskennd-
ur“ og alltof „dekoratífur" eða
skrautlegur. Hvað segir þú um
þesskonar gagnrýni?"
„Mér finnst sjálfsagt að menn
gagnrýni þetta eins og þá lystir og
hafi á því ólíkar skoðanir. Svo
sannarlega finnst mér ekki sjálf-
um, að mínar myndir séu yfir-
borðskenndar. Hafi maður áhuga
á efninu, er ekki hætta á að árang-
urinn verði yfirborðskenndur. En
ég er alltaf drulluhræddur við
þetta dekoratífa, skrautlega.
Ég mála það sem hjartanu er
kærast, en ég einfalda það og ýki
eftir þörfum. Reyni að gera bygg-
ingu og teikningu að því sama, ef
þú skilur hvað ég meina?"
Gisli Sigurðsson
Útgerandi: Hf. Árvakur, Keykjavík
Kramkv.stj.: flaraldur Sveinsson
KiLstjórar: Matthías Johannessen
Styrmir Cunnarsson
KiLstj.fltr.: Gísli Sigurðsson
Auglýsingar: Baldvin Jónsson
Ritstjórn: Adalstræti 6. Sími 10100