Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1982, Blaðsíða 6
Dúk-
ristur
eftir
Kjartan
Guöjóns-
son
Ási í Bœ
i
Agúst
Sólin er einhverstaðar hátt
uppí þokunni. Kötturinn fylg-
ist með máríettlunum sem
flögra milli staura kálgarð-
anna. Við sitjum á blettinum
sunnanundir brunninum og
tyggjum hundasúru. Englarn-
ir vinir hennar eru á dagskrá.
Nei, ertu vitlaus, þeir pissa
ekki á sig, segir hún.
En, segi ég, verður þeim
ekki kalt á maganum og rass-
inum að vera alltaf berstríp-
aðir?
Nehei, segir hún, þeir borða
so mikinn hita?
Hita, hvurnig þá?
Svona, segir hún og gapir út
í loftið og gefur sér að éta úr
hægri hendinni, tyggur og
kyngir.
Það er eins og súkkulaði á
bragðið — og brjóstsykur.
Nú er ég alveg mát og glápi
á hana og síðan til himins þar
sem englarnir búa við þessi
sældarkjör. Það móar í sólina
þarna uppi.
Konan með rauðu svuntuna,
hún Fríða fóstra, stuggar við
hænsnum sínum: uss og suss
að sjá ykkur brussurnar, dust-
ar að þeim svuntuna og pútu
greyin þjóta á tvist og bast.
Haninn galar.
Gamli maðurinn með stór-
skeggið situr á kjaftastólnum
sunnan undir húsgaflinum,
tvíhendir stafinn sinn, rær sér
og pírir augum í átt til sólar.
Algrænir kálgarðarnir þenja
sig milli húsanna, lengra
burtu hefur sólskinið brotist
gegnum þokuna, þar glampar
á nýslegið tún. Það rýkur mik-
ið úr strompunum á Jóhanns-
húsi. I hjallinum vestan við
afahús heyrum við raulið í
Jónu frænku og Hebu gömlu,
þær eru að reita lunda. Fríða
fóstra kemur nú í gættina til
þeirra, stór kona hýrleg, slær
á lær.
Ekki hafa þeir verið iðju-
lausir í gær piltarnir, segir
hún, haldiði það sé matur
atarna, alltaf jafn hrifin af
góðri veiði granna sinna.
Sex kippur, segir Jóna
þrælmontin af bræðrunum og
ekki þá minnst af lundanum,
nú getur hún gefið á báða
bóga, maður veit sossum hvað
á að gera við puttana þessa
daga. Viltu ekki fá þér í súpu
gæskan.
Æ, hvatl maður geti verið
að slá hendinni móti blessuð-
um lundanum, þó þær séu
sossum árvissar í mér sníkj-
urnar.
Eru ekki komnar títlur hjá
þér, spyr Hepa. Þá fyrst er nú
hægt að elda súpu sem bragð
er að.
Og víst þykjast þær vera að
teygja úr skottunum skamm-
irnar anna, það er altént kál-
ið...
Nú læðumst við burt, vitum
af reynslu að þegar þessar
þrjár vinkonur taka tal saman
hættir þeim við að gleyma
okkur um stund. Við leiðumst
gegnum húsasundið yfir kál-
garðinn hinumegin, hoppum
af grjótgarðinum og hlaupum
niður í fjöruna. Þar brakar í
skrælnuðum þaranum undan
fótum okkar. Lágsjávað, sand-
urinn volgur. Og nú er sólskin-
ið komið hingað, úti á höfn-
inni blikar það milli bátanna
og tekur lit af grænku fjallsins
og bátarnir spegla sig í
sumardýrðinni. Við förum úr
sokkunum, buslum í flæðar-
málinu, sjórinn tær og svalur
og svo stilltur á þessum degi
að tæpast er lífsmark með
honum þar sem hann nemur
við sandinn. Og þó er eins og
kulið frá honum tali til mín
gegnum hörund fótanna, eitt-
hvað sem kitlar og laðar, enda
uni ég hvergi betur en í návist
hans. Við hlaupum og skríkj-
um, setjumst síðan flötum
beinum og hyljum fætur okk-
ar með þurrum sandinum. Það
er svo gaman. Æ, hvað hún
hefur agnarsmáar tær. Og nú
hefur þokunni létt til fulls og
himininn strengir blátt tjald
ofar grænum kollum fjallanna
okkar. Og nú byrjar hún bullið
sitt:
Sólin er svo falleg
í augunum á himninum
og þegar hún fer að hlæja
þá syngja englarnir.
Og þegar ég verð stór stór
með voðafallegt hár hár
þá skal ég kaupa súkkulaði
handa öllum krökkunum.
Syngur þetta áfram langa
runu ekki hátt og svo sem
endranær þegar svona stendur
á er hún horfin frá mér inn í
einhverskonar draum, augu
hennar verða ennþá blárri og
hreinni, brosið, handaburður-
inn, röddin, kannski er hún
bara að syngja þetta fyrir
englana sína.
6