Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1982, Blaðsíða 13
smiöju til hans og tekið trausta-
taki nokkur atriði. Sumum í
nútímanum hefur þótt sem
óhugnanleg framtíðarspá birtist
í þeim myndum Tanguys, sem
hann málaði síðast á ævinni.
Þær gætu verið af borgum eftir
atómstríð; allt er þar bráðið og
sviðið niður í stein. Mér varð þó
einnig og ekki síður starsýnt á
mynd, sem heitir „Hekla“ og sjá
má á forsíðu Lesbókar að þessu
sinni. Ekki veit ég til þess að
Tanguy hafi komið til Islands,
en myndin er máluð 1952, fimm
árum eftir gosið mikla og ekki
ólíklegt að Tanguy hafi séð
myndir af því.
Enginn staður í París dregur
nú til sín jafn marga ferðamenn
og Centre Pompidou, en sjálfur
er þessi látni forseti á risastórri
mynd, sem hangir niður úr loft-
inu á neðstu hæð. Þetta gesta-
flóð hefur gerbreytt lífinu í
hverfinu; einkumjDÓ í götunum
sem næstar eru. Aður var þar
ofur venjulegt íbúðarhverfi, en
nú hafa sýningarsalir og bóka-
og plötubúðir lagt undir sig
hverfið og húsaleigan hefur far-
ið uppúr öllu valdi. Sýningarsal-
irnir þarna hafa tekið upp þann
undarlega sið að fela sig hálf-
partinn; í mesta lagi að nafnið
standi smáum stöfum við bjöllu-
hnapp — en sjálfur er sýn-
ingarsalurinn kannski einhvers
staðar á bak við, ellegar ein-
hvers staðar uppi á efri hæðun-
um og þykir þeim mun fínna,
sem það er minna áberandi út á
við.
Varla er nokkur staður í Par-
ís, sem iðar svo af fjölskrúðugu
mannlífi sem torgið við Pompi-
dou-safnið. Það sem fram fer
þar þykir mörgum ekki síður
áhugavert en það sem gefur að
líta innan dyra. Þar sitja hand-
iðnaðarmenn og tálga út myndir
í spýtur og bein. Og vilji maður
fá portrett af sjálfum sér, þá
þarf ekki langt að fara. Ekki
vekur þesskonar hljóðlátt sýsl
athygli, heldur aðrir hávaða-
samari kumpánar, sem koma
^-%með föggur sínar á torgið og
efna til sýninga. í fyrsta lagi
eru þeir þar á meðal, sem svo
sem ekkert geta, en hafa sýn-
ingu á fíflalátum og fá þá gjarn-
an einhverja úr áhorfendaskar-
anum til þátttöku — og þeir
eiga þá að endurtaka eða herma
eftir fíflalætin. Misjafnlega
tekst það, en vekur kátínu þótt
merkileg megi virðast.
í annan stað gefur að líta ein-
hvers konar galdramenn, sjón-
hverfingamenn og dávalda. Sér
á parti var þó einn, sem ég veit
ekki hvar á að flokka, en dró til
sín fjölda manns og það á annan
klukkutíma. Þetta var maður á
að gizka rétt innan við þrítugt,
þvengmjór og síðhærður, en
vöðvastæltur og ber ofan við
mitti.
Er þar til máls að taka að
hann bauð hverjum sem hafa
vildi að binda sig og gáfu sig
fram nokkrir ungir og hraustir
menn og gengu að því heldur
ótæpilega að reyra saman hend-
ur hans fyrir aftan bak með
snæri og síðan var hann vafinn
og bundinn eins og lundabaggi
og skárust böndin inn í vöðv-
ana. Þá var þeim bindinga-
mönnum boðið að taka keðju og
bæta um betur. Vöfðu þeir
kappann með keðjunni, bæði
þversum, gegnum klofið og upp
yfir herðarnar og læstu síðan
keðjunni með hengilás. Var
kappinn þá líkastur bagga, sem
hefði mátt hengja á klakk.
Eftir svo sem kortérs eng-
ingar, sveigjur, fettur og brettur
og átök, fór að koma los á keðj-
una og eftir hálftíma var hann
að mestu laus við hana. En
böndin urðu erfiðari. Kappinn
mæddist og bullsvitnaði í hita
haustsólarinnar og þrívegis með
töluverðu millibili var honum
borið vatn að drekka og svitinn
þerraður framanúr honum.
Þetta var í raun og veru falleg
sýning; maðurinn var í senn
stæltur og fallega vaxinn og
mikið „show“ sett á svið, þegar
hann setti sig í stellingar, lét
vöðvana hnykklast og hreyfði
þannig til böndin, en sítt hárið
flaksaðist ákaflega.
Þegar liðinn var um það bil
klukkutími, leit helzt út fyrir að
þetta ætlaði ekki að hafast; ekk-
ert los hafði komið á böndin í
lengri tíma. Áhorfendur voru
farnir að ókyrrast, þetta leit illa
út. Þá tókst kappanum að mjaka
útaf öxlum sér böndunum með
samspili vöðva og herðablaða.
Við það kom los á alla vafn-
ingana yfrum skrokkinn og ekki
langt að bíða þess að hann los-
aði sig við alla þá dræsu. En
hendurnar voru eftir sem áður
bundnar fyrir aftan bak. í fljótu
bragði virtist sem vonlaust væri
að losa þá bindingu. Kannski
lék hann þjáningarnar og átökin
— en það tókst — og eftir um
það bil hálfan annan tíma stóð
hann sigri hrósandi og veifaði
öllu saman, böndunum og keðj-
unni.
Óneitanlega erfitt að vinna
fyrir sínu daglega brauði með
þessu, og dagsverkið engan veg-
inn búið. Á eftir var gengið um
meðal áhorfenda með tilfær-
ingar, sem fakírar nota: nagla-
bretti, og áttu áhorfendur að
sannreyna, að naglarnir væru
oddhvassir og ekkert svindl á
ferðinni. En eftir þeirri sýningu
gat ég ekki beðið. Á leiðinni út
af torginu gerði ég stuttan stanz
hjá hópi, sem skemmti sér við
að horfa á ungan mann. Hafði
sá verið dáleiddur og hegðaði
sér í einu og öllu eins og hundur.
Rétt þar hjá stóðu nokkrir indí-
ánar — ekki með fjaðraskraut,
heldur í bláum gallabuxum —
og voru að leika á gítara og
syngja um lífið á preríunni og
hvíti maðurinn, þetta ógeðslega
„paleface“, ekki komið til sög-
unnar.
Sendiráð íslands er til húsa
við Boulevard Haussmann. Þar
er komið að luktum dyrum svo
að segja, enda þykir vissara að
fyllsta öryggis sé gætt og að
enginn geti komið inn óboðinn.
Gunnar Snorri Gunnarsson í
sendiráðinu sagði þó, að þar
fyrir teldist París engin glæpa-
borg. Þessa stundina gegndi
hann skyldum sendiherra, því
Einar Benediktsson var farinn
og Tómas Tómasson rétt ókom-
inn. Það talaðist svo til, að ég
liti heim til Gunnars um kvöld-
ið; hann ætlaði að taka á móti
hópi ungra listamanna frá ís-
landi, sem væru þátttakendur í
Parísar-biennalnum, geysistórri
myndlistarsýningu, sem haldin
llla farínn eftir veltu? Ónei,
þetta heitir „Car-art“ eöa
bíl-list — og felst í að
endurhanna gripinn með
sleggju.
í kraöakinu við
idou-safnið: Vill monsieur
fámynd af sér í prófíl?
Verðinu er stillt í hóf; að-
eins 10 frankar.
Leigubílstjórar taka yfir-
leitt ekki farþega f fram-
sæti, en hér var fastafar-
þegi í framsætinu og haföi
nákvæmar gætur á öllu.
Klámbylgjan lifir enn góöu
lífi í París og „Sweet gírls“
eru augiýstar í búöar-
gluggum ásamt með
„bláum“ snældum til
heimabrúks.
13