Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1983, Blaðsíða 6

Leifur Sveinsson
(ttnnm
ur og ætti fyrir útborgun. Er
ekki að orðlengja það, að Ang-
antýr bregður hart við og nær
kaupunum. Liðu svo nokkur ár,
en þá hugðust eigendur nær-
liggjandi lóða reisa stóríbúða-
hótel á lóðum þessum, en höfðu
aðeins landrými í tvær álmur,
en vildu byggja þrjár. Um jólin
bjóða þeir Angantý eina íbúð í
byggingu þessari, ef hann léti
lóð sína í púkkið, en hann neitar.
Um páskana bjóða þeir honum
tvær íbúðir, en í ágúst seldi
hann þeim spildu sína fyrir
þrjár íbúðir. Alla tíð síðan hefur
Angantý vini mínum þótt ein-
staklega vænt um næturklúbb-
inn Titos.
Mosquito
flugurnar
Á Porto Nova
hótelinu var þekktur
listfræðingur kunningi
minn gestur. Hann mætti
ávallt í þykkum íslenskum
ullarháleistum við sundlaugar
Mallorca
Ég hafði alltaf verið mótfall-
inn sólarlandaferðum, taldi
þeim flest til foráttu, einkanlega
í landi Francos.
Þó lét ég til leiðast árið 1970,
er ferðaskrifstofan Úrval fór
sína fyrstu hópferð til Mallorca
í ágúst. Gistum við hjónin á
Barbados við Magalufflóann,
hinu ágætasta hóteli. Kl. 11.30
dag hvern hittust íslendingarnir
við flóann hjá Magalufbar og
þreyttu hina sérstæðu íþrótt
sjávarblak. Skipt var liði og lék
hvort lið sitt hvoru megin við
flotlínu, sem kork hélt uppi. Var
hart barist í leik þessum, enda
til mikils að vinna, þar sem
vinningsliðið fékk ókeypis veit-
ingar á eftir í Magalufbar á
kostnað tapliðsins. Eftirleikur-
inn var þó kannski enn sérstæð-
ari en sjávarblakið sjálft. Það
var hringaleitin. Það kom sem
sé oft í ljós, að i hita leiksins
höfðu menn týnt af höndum sér
þetta 1—2 hringum. Hófst þá
skipuleg leit, ýmist með höndum
eða fótum. „Ékki grugga, hérna
týndi ég honum örugglega,"
heyrðist þrumandi röddu. Ann-
ar fann hring sinn með ilinni, er
hann þreifaði sig áfram eftir
botninum. En hræddur er ég
um, að strendur Magalufflóans
geymi enn marga hringi að
heiman. Það var glatt á hjalla
eftir sjávarblakið, sögur sagðar
og ný kynni stofnuð. Þær sögur
sem ekki þoldu fjölmenni, þær
voru sagðar á hafi úti, menn
syntu nokkur hundruð metra frá
landi, lögðust á bakið og létu
þær grófu fjúka. Félagi minn
nefndi þær úthafsbrandara.
Nýr kokkteill
Ein er sú skemmtun við
Magalufflóann, en það er að
synda frá Eden Rock út að höfða
þeim, sem Hótel Florida stendur
á. Þetta er líklega tæplega kíló-
meters sund, síðan gengið upp
100 þrep og komið í sundlaug
hótelsins, þar sem er góður bar.
Vandamálið var að hafa með sér
peninga til greiðslu á veitingun-
um. Seðlarnir blotnuðu í skýlu-
vasanum, en smámyntin vildi
týnast á leiðinni. Ég var að
leggja upp í eitt slíkt sund, sem
við nefndum að synda fyrir
Skaga, er ég hitti tvo kunningja
mína á Trianonbar. Þeir spurðu
mig, hvernig stæði á ferðum
mínum, en ég segi sem var, að ég
ætli að synda út á Hotel Florida
og panta tvær þvottaklemmur.
„Er það nýr kokkteill," spyrja
þeir. Nei, nei, ég þarf klemm-
urnar til þess að þurrka hundr-
aðpesetaseðilinn minn, sem ég
er með í sundskýluvasanum og
verður orðinn blautur eftir
sundið.
Eitt sinn sem oftar synti ég
fyrir Skaga og pantaði veitingar
við sundlaugina. Þjónninn spyr
mig hvaðan mig beri að, en ég
segist koma frá íslandi. Þá hlýt-
ur þú að vera góður sundmaður,
var svar þjónsins.
Fasteignakaupin
Ekki fer hjá því í sólarlanda-
ferðum, að kynni stofnist við
sérstæða menn, sem verða
manni eftirminnilegir. Þessi
kunningi minn rak þjónustu-
stofnun þeirrar tegundar, sem
við verðum öll að skipta við í
lokin. Hann sá auglýsingu frá
fasteignasala einum, sem hafði
til sölu íbúðir í því mikla íbúðar-
hóteli, sem Trianon heitir. Verð
á 35 fermetra íbúð var
721.000,00 pesetar, en útborgun
eitthvað á annað hundrað þús-
und. Fasteignasalinn var enskur
og varð mjög undrandi, þegar
landinn hringir í hann á sunnu-
degi og spyr, hvort íslendingar
geri viðskipti á sunnudögum.
Landinn svarar því, að allir dag-
ar séu jafnir hjá sér, hann jarði
á virkum dögum, en um helgar
taki hann málin. Þótti hinum
enska mikið til Líkvalds koma.
Hófu þeir þegar samningaum-
leitanir um helgina. Daginn eft-
ir hitti ég Líkvald og spyr hann
um úrslit fasteignakaupanna.
Hann lét illa af þeim og svarar:
Ég var með alla bandaríkjadoll-
arana, sterlingspundin, dönsku,
norsku og sænsku krónurnar,
gyllinin, mörkin, belgísku frank-
ana, en var þessi helvítis klaufi
að gleyma kanadíska ávísana-
heftinu heima, og átti þess
vegna ekki fyrir útborguninni
og missti af öllu saman.“
Skattrann-
sóknargabbið
Matvörukaupmaður einn var
samtíða mér á þessum árum,
seigur náungi, þótt ekki hefði
hann troðið torleiði hins langa
skólastígs. Ungir menn við
Magalufflóann voru gjarnir á að
stríða kaupmanni þessum og
bjuggu jafnvel til heilar fréttir
að heiman, ef ske kynni að þær
kæmu sér illa fyrir kaupmann.
Eitt sinn finna þessir galgopar
upp á því, að segja kaupmanni
þá frétt að heiman, að skatt-
rannsóknarstjóri sé búinn að
hefja herferð gegn matvöru-
kaupmönnum, hafi tekið allt
bókhald þeirra til rannsóknar
og við heimkomuna muni ekki
standa steinn yfir steini hjá
fyrirtæki hans. Undrun þeirra
var mikil, er kaupmaður hagg-
aðist hvergi við þessa válegu
frétt. Þeir spyrja, hvort kaup-
manni detti í hug, að hann
sleppi við að missa bókhald sitt í
skattrannsóknarginið. Þá svar-
ar hann: „Ég hefði nú haldið
það, ég er með það með mér
hérna suður frá.“
Baðkerið
Frændi minn einn var nokkr-
ar vikur á Mallorca. Hann taldi
þetta vonda eyju, alveg væri
sama, hvað hann drykki mikið
af sterku víni, hann fyndi aldrei
á sér, þetta væri hin versta fjár-
festing, því þetta gufaði allt út
um húðina. Viku seinna hitti ég
frænda minn og er hann þá skel-
þunnur, en hinn ánægðasti. Ég
spyr um líðan. „Já, nú tókst það
loksins, ég lét renna í ískalt bað
á hótelherberginu í gær. Drakk
rúmlega hálfa flösku af Whisky
í baðinu, og þá loks komu áhrif-
in.“
Jafnþungir
Sumarið 1975 dvöldumst við
fjölskyldan á Porto Nova hótel-
inu í Palma Nova á Mallorca.
Þar var mikið af löndum, m.a.
vinur minn hestamaðurinn og
bílasalinn Alli Rúts frá Siglu-
firði norður. Tókum við Alli tal
saman og skiptumst á sögum.
Eitt sinn bárum við saman
þyngd okkar. Reyndumst við
jafnþungir, 110 hvor. Ég kíló,
hann pund. Þá heyrðist sagt
fyrir aftan okkur: „Leifur, þú
gætir horað þig um einn Alla.“
Fengsælt kvöld
á Titos
Til er sá næturklúbbur í
Palma, Mallorca, sem ber af
öðrum skemmtistöðum á eyj-
unni. Nefnist hann Titos. Þang-
að fór kunningi minn, sem við
skulum nefna Angantý Líka-
frónsson eitt kvöldið að
skemmta sér ásamt konu sinni.
Eftir lokun lenti hann í sam-
kvæmi með Mallorcabúa einum
innfæddum, sem starfaði hjá
Notariusi Publicusi staðarins,
en það er embætti, sem fellt er
inn í Borgarfógetaembættið hér
í Reykjavík. Svo kom tali þeirra
félaga, að Angantýr spurði,
hvaða eignir væru nú til sölu á
Mallorca, sem verðmætastar
gætu orðið í framtíðinni. Taldi
félagi Angantýs það einhlítt, að
það væri lóðarspilda ein niður
við ströndina í Palma Nova, en
spilda þessi væri tilheyrandi
dánarbúi, þar sem allt logaði í
ósamkomulagi. Áður en Mall-
orca varð ferðamannaland að
nokkru ráði, var það siður þegar
landeignir komu til skipta, að
elsti bróðirinn fékk þá spildu,
sem var lengst inn í landi og
hentaði best til landbúnaðar, en
svörtu sauðirnir fengu aftur á
móti þær spildur í arf, sem næst
voru ströndinni, því þær voru
taldar lakastar. M.a. af þessari
fornu hefð, þá væri einn svartur
sauður tilbúinn að selja á góðu
verði hluta sinn í strandspildu,
ef Angantýr væri nógu skjótráð-
barinn.
Ég spurði hann, hverju þetta
sætti. Hann sagðist búa á jarð-
hæð og væri allur sundurbitinn
af mosquitoflugum, sem legðu
sig í einelti, og skildi hann ekk-
ert í þessari áreitni þeirra, þar
sem aðrir hótelgestir væru alveg
látnir í friði. Þá svara ég: „Þetta
eru bara vínhneigðar flugur í af-
rétting."
Gran Canaria
Það var í apríl 1973, að við
hjónin fórum með dóttur okkar
9 ára gamla til Kanaríeyja til að
leita henni lækninga við húð-
kvilla (psoriasis), sem kominn
var á mjög hátt stig. Gist var á
Hotel Protucasa. Þar dvöldum
við í 4 vikur og mátti heita sól
upp á hvern dag, heitast var á
páskadag, enda er apríl talinn
bestur mánuður til Kanaríeyja-
dvalar. Einn daginn fórum við í
fjallaferð og sáum bændabýli á
botni gamals eldgígs og þptti
mörgum torleiði hjá bónda að
flytja afurðir sínar á ösnum upp
á gígbrún. Á fjallstoppi skammt
frá gígbónda hittum við þann
snjallasta kaupmann, sem ég
hefi haft spurnir af. Hann átti
ösnu eina, kjörgrip hinn mesta,
sem hann leigði ferðamönnum
til styttri útreiðartúra. Við-
skipti voru treg til að byrja með,
en þegar hann fann upp það
snjallræði að skíra ösnuna
Sophiu Loren, þá hefur asnan
ekki stoppað við síðan ...
1973 voru þetta aðeins tveggja
vikna ferðir hjá Flugleiðum, en
við fengum framlengt í 4 vikur.
Þá kynntist ég mörgu af því
besta fólki, sem ég hefi kynnst
um ævina. Seinni vikurnar lék-
um við Eggert Gíslason skip-
stjóri oft tennis saman á kvöldin
og þótti samferðamönnum
okkar það tilkomumikil sjón,
þar sem meðalþyngd okkar var
110 kg. Á seinni árum hafa
margir kunningjar mínir sagt
við mig: „Hvað ertu alltaf að
þvælast suður á þessum eyjum,
hvað hefurðu eiginlega upp úr
því?“ Þá svara ég ávallt: „Ég
vissi ekkert um ísland áður en
ég fór að fara suður á eyjar, en
nú veit ég heilmikið." Og raunin
er sú, að í allri streitunni og lát-