Lesbók Morgunblaðsins - 28.04.1984, Blaðsíða 8

séð 360 gráður, vil að fólkið, sem situr
alveg aftast hafi eitthvað bitastætt að
horfa á, og ég vil að allt líti skikkanlega út
í sviðsmyndinni."
SÉ SKROKKURINN í
GÓÐU FORMI ...
Að fá þá Rolling Stones af stað í hljóm-
leikaferðalag er auðvitað líka annar óslit-
inn höfuðverkur fyrir Mick Jagger. „Ég
veit satt að segja ekki, hvort The Stones
ætla af stað núna í ár eða ekki. Við ætlum
að hittast í góðu tómi og ræða það mál
núna alveg á næstunni. Ég meina, Charlie
vill greinilega ekki fara í hljómleikaferða-
lag,“ segir Jagger, og hann á þá við
trommuleikarann Charlie Watts. „En þú
getur alveg bókað, að ég er til í það. Það er
einhvern veginn eins og ég hafi þetta í
blóðinu. Það væri alveg ferlegt, ef ég væri
að halda áfram í þessu og reyndi að gera
einhverja þá hluti, sem ég réði bara ekki
við. En sé skrokkurinn í nægilega góðu
formi til að maður geti sungið, og hafi
maður nóg lungnaþol og nægilegan styrk-
leika í fótunum ... þá sé ég eiginlega ekk-
ert því til fyrirstöðu, að ég haldi því áfram
í fáein ár í viðbót. En um leið og maður fer
að láta einhvern bilbug á sér sjá... nú
jæja, ég kem til með að sjá það á myndseg-
ulböndunum. Og ég sé það eins og skot."
Það kann að vera, að Jagger taki ekki að
daprast flugið í þessum háspennustíl sín-
um alveg á næstunni, en það er jú óhjá-
kvæmilegt, að einhvern tíma komi að því.
Einmitt það gæti verið ein af ástæðunum
fyrir því, að hann langar alltaf svo
óstjórnlega til að slá endanlega í gegn sem
kvikmyndaleikari eftir langvarandi og
heldur óburðugar tilraunir í þá átt; það er
draumur hans að hafa þannig eitthvað
svona sæmilega boðlegt handa sér í bak-
höndinni.
AÐALHLUTVERK í
tveimur myndum
Þegar árið 1964 höfðu Rolling Stones
keypt réttinn til að kvikmynda skáldsög-
una A Clockwork Orange eftir Anthony
Burgess, en af því að öll þau vandamál,
sem fastlega mátti búast við að upp kæmu
í sambandi við kvikmyndaeftirlitið, virtust
ætla að verða með öllu óyfirstíganleg, varð
aldrei neitt af gerð kvikmyndarinnar á
þeirra vegum. Hið sama varð reyndin með
aðrar áætlanir Rolling Stones í sambandi
við kvikmyndagerð. Það var svo ekki fyrr
en 1970, að Mick Jagger tókst loks að kom-
ast að í kvikmyndum með því að hreppa
aðalhlutverkin i tveimur myndum. Hann
lék nafntogaðan og alræmdan ástralskan
útlaga í kvikmyndinni Ned Kelly undir
leikstjórn Tony Richardsons.
„Alveg drepleiðinleg," voru ummæli
gagnrýnandans John Simons um þá
kvikmynd í The New York Times.
Eftir þessa frammistöðu á hvíta tjald-
inu, var nafn Mick Jaggers þó stundum
nefnt í sambandi við undirbúning á töku
kvikmynda á borð við The Rocky Horror
Picture Show og hinni stórfurðulegu
kvikmyndun Ken Rússels á æviatriðum
Franz Liszt (— en það hlutverk var svo
falið söngvara hljómsveitarinnar Who,
Roger Daltrey).
MEÐ öll Spjót Úti
Árið 1981 var Jagger reyndar kominn í
hitasvækjuna úti í frumskógum Perú, þar
sem hann dvaldist allmargar vikur við
upptökur á kvikmynd Werners Herzog,
Fitzcarraldo, en það var hreint eins og allt
gengi á afturfótunum í sambandi við gerð
þeirrar kvikmyndar. Kvikmyndunin tók
mun lengri tíma en áætlað hafði verið, og
þegar Mick Jagger gat ekki framlengt
dvölina í frumskóginum vegna þátttöku
sinnar í fyrirhugaðri hljómleikaför Roll-
ing Stones um Bandaríkin, voru þau atriði,
sem hann lék í, einfaldlega felld burt.
En Jagger heldur samt áfram að hafa öll
spjót úti. Hann er búinn að útvega sér
nýjan, áhrifamikinn umboðsmann til að
koma sér á framfæri við leikhús og kvik-
myndafélög; það er Rick Nicita, hjá fyrir-
tækinu Creative Artists Agency í Los Ang-
eles. Og Mick Jagger heldur stöðugt áfram
að spreyta sig á að leika ýmis hlutverk til
reynslu fyrir kvikmyndaleikstjóra eins og
hver annar nýliði í kvikmyndaleik, sem er
að reyna að verða sér úti um góð hlutverk.
Á miðju síðastliðnu ári kom hann til við-
tals og prufumyndunar í sambandi við
gerð kvikmyndar, sem byggist á hinu vin-
sæla leikriti, Amadeus, en það er Milos
Forman, sem er framleiðandi myndarinn-
ar. Hlutverk Mozarts þótti naumast við
hæfi Micks, en hann er samt staðráðinn í
að láta hvergi deigan síga, þótt hann yrði
af því hlutverki. „Maður verður að vera
stöðugt á verði og reyna að þefa uppi
hvaða hlutverk eru í boði hjá helztu
kvikmyndaverunum."
Annars eru málin farin að ganga svolít-
ið betur hjá honum á þeim sviðum, sem
ekki snerta beint músíkina. Þannig seldi
Jagger ekki alls fyrir Iöngu kvikmynda-
handrit, sem hann skrifaði ásamt öðrum,
og ber titilinn Tindátinn — „og fékk það
anzi vel borgað," segir hann hreykinn. Þá
ætlar hann sér að öllum líkindum að selja
kvikmyndaréttinn á Kalki, skáldsögu eftir
Gore Vidal, en hann keypti réttinn til að
kvikmynda það verk fyrir nokkrum árum.
Einnig er útlit fyrir, að Jagger hafi loks-
ins tekizt að afla sér stuðnings fjársterkra
aðila til að hrinda í framkvæmd kvik-
myndaáformum, sem hann er búinn að
hafa í huga í meira en tíu ár, en það er
kvikmynd með vinnutitlinum Ishtar. Að
því er næst verður komizt á myndin að
fjalla um framkvæmdastjóra myndbanda-
fyrirtækis og viðureign hans við einhverja
hryðjuverkamenn; Jagger ætlar sér að
vera einn af leikurunum og jafnvel að fara
með eitt af aðalhlutverkunum.
„Ég sýni mig ckki með húsmæörum á al-
mannafæri. Hef aldrei gert þaö. Ég ætla
aldrei aö gera það.“
— Mick Jagger, 1977
Það er eins líklegt, að frægðarferill
Micks II í kvikmyndum sé í uppsiglingu,
hver veit? En eitt er þó alveg ljóst; 011 þau
mörgu skakkaföll, sem hánn hefur orðið
fyrir á kvikmyndaferli sínum hingað til,
eru hreint og beint léttvæg samanborið við
þau áföll, sem Mick I hefur orðið fyrir í
slúðurdálkum heimspressunnar síðastliðin
tólf ár. Eins og menn rekur minni til festi
Mick I á sínum tíma ráð sitt, þegar hann
árið 1971 gekk að eiga Bianca Perez Mor-
ena de Macias, diplómatadóttur frá Nicar-
agua; hjónavíglsan fór fram í glæsibænum
St. Tropez. Bianca, sem hafði hin beztu
sambönd við hástéttarfólk Evrópu, opnaði
leiðina fyrir Jagger inn í samkvæmislíf
hinna auðugu og áhrifaríku — og hún sjálf
naut vitanlega að sínu leyti aukinna áhrifa
í samkvæmislífinu, vegna þess að hún var
gift Mick Jagger. Brátt voru þessi vinsælu
ungu hjón í hópi útvaldra á “21“ í félags-
skap Yves St. Laurent, snæddu í La Gren-
ouille með Andy Warhol, eða sátu álengd-
ar og virtu fyrir sér skemmtiatriðin hjá
kynvillingunum í Continental Baths.
Allt þetta útstáelsi í hópi topptízkuliðs
samkvæmislífsins varð ekki til að auka
álit manna á Mick Jagger sem virkilegum
listamanni, og svo illa vildi til, að partý-
afrek hans á árunum fyrir og eftir 1975 og
eindæma lægð í músíkinni hjá Rolling
Stones fór saman. Ekki lifði heldur lengi í
glæðum hjónabandssælunnar: Bianca, sem
hafði fætt dóttur, Jade, örfáum mánuðum
eftir brúðkaupið, varð víst ekkert yfir sig
hrifin, þegar Marsha Hunt, bandarísk
negrasöngkona, höfðaði mál á hendur
Mick Jagger árið 1973, þar sem hún full-
yrti — og sannaði að lokum — að hann
hefði getið við henni dótturina Karis, sem
fæddist í nóvember 1970.
Bianca tók nú að kvarta undan ósæmi-
legu hátterni Micks, og árið 1978 höfðaði
hún skilnaðarmál á hendur honum, sökum
hjúskaparbrots. Sérstaklega beindist reiði
hennar að sambandi Micks við Jerry Hall,
180 sm tízkusýningarstúlku frá Mesquite í
FER-
TUGUR
P0PP-
ARIÁ
FULLU
Texasfyiki, sem hafði orðið 2.000 dollara
(um 56.000 ísl. kr.) á tímann sem fyrirsæta
og sýningarstúlka; Jagger hafði tekizt að
krækja í hana frá söngvaranum Bryan
Ferry.
Skilnaðarmál Mick Jaggers og Bianca
gekk ekki beinlínis hljóðalaust fyrir sig og
varð öllum sögusmettum til óblandinnar
ánægju. Því lauk svo loks árið 1980 — og
kostaði Jagger um það bil 84 millj. ísl. kr.
—• en eftir það gátu þau Mick og Jerry
lifað lífinu saman eins og tvær turtildúfur.
Skömmu síðar fóru að birtast mynd-
skreyttar greinar um Jerry Hall á forsíð-
um æsifréttablaðanna, þar sem höfð voru
eftir henni ummæli á borð við: „Það er
ætlunin, að við látum bráðum vígja okkur
saman," en það fylgdi samt engin hjóna-
vígsla í kjölfarið. Það kom að því árið 1982,
að Jerry Hall gaf Mick upp á bátinn og
gerðist lagskona vellauðugs náunga, Rob-
erts Sangster.
„En hvernig sem í öllu lá, sneri Jerry
aftur, þau voru í einni sæluvímu, og eins
og til að innsigla þessa endurfundi elsk-
endanna var svo tilkynnt, að Jerry Hall
væri barnshafandi.
„Þaö er fábjánalegt aö halda, aö maður geti
komið af stað byltingu með einni plötu. Ég
vildi óska, að þaö væri hægt!“ Jagger, 1970
Nú orðið virðir Jagger heiminn fyrir sér
frá sínum bæjardyrum á húsi í Frakk-
landi, frá húsakynnum sínum á Man-
hattan-eyju í New York eða frá lögheimili
sínu á eyjunni Mustique, suður í Karíba-
hafi. Hann horfir álengdar á heiminn og er
ekkert sérstaklega hrifinn af því, sem
hann sér.
„Atvinnupólitíkusar eru aðalmeinið hér
á jörðu," segir hann. „Þetta eru menn, sem
aldrei hafa gert neitt annað alla sína ævi.
Þegar maður les mannkynssöguna og fer
að fatta, hvernig sumir þeirra klúðra öllu
á alveg ótrúlegan hátt, þá er erfitt að trúa
þvi, að þetta séu vel menntaðir menn. Ég
meina, að maður getur verið í pólitík, án
þess að vera endilega atvinnupólitíkus.
Visst fólk hefur vissa eiginleika til að
bera. Frú Thatcher hefur til dæmis
hugrekki til að bera og allt það. Andreij
Gromyko hefur tekizt að bjarga sínu
skinni ótrúlega lengi. Mér finnst það vera
svolítið skakkt hugsað hjá Reagan að vera
að bjóða sig aftur fram til forseta í kosn-
ingunum núna í haust. Mér finnst hann
vera of gamall fyrir Bandaríkih."
Lítur Jagger á sig sem sósíalista? Sem
íhaldsmann? Kannske sem roskinn anark-
ista?
„Nú, ég er þó alla vega staðsettur
vinstra megin við Reagan, það get ég sagt
þér. En það er ekki laust við, að maður taki
nú orðið þessari bandarísku frjálshyggju á
sjöunda áratuginum með vissum fyrir-
vara. Ég held, að hinir frjálslyndu hafi
gert ótal afglöp í utanríkispólitík Banda-
ríkjanna, og eins finnst mér að sumir
hinna íhaldssamari stjórnmálamanna
Bandaríkjanna hafi náð alveg framúrskar-
andi árangri á ýmsum sviðum. Þær ríkis-
stjórnir, sem brezki Verkamannaflokkur-
inn myndaði, hafa aldrei rekið neina utan-
ríkispólitík, aldrei haft neina ákveðna
stefnu í þeim efnum. Reagan hefur heldur
aldrei rekið neina fastmótaða utanríkis-
pólitík, finnst mér. Þessi einræðisherra,
sem Bandaríkjamenn studdu þarna suður i
Nicaragua var algjörlega glataður ... ég á
við, að hver sem var gat séð, að sú týpa
varð að fara frá völdum."
Jagger er bæði skemmt og er þó um leið
ef til vill svolítið gramur yfir þessum póli-
tísku vígorða-poppurum, sem hafa verið að
skjóta upp kollinum á undanförnum árum
— hljómsveitir eins og The Clash, sem
kemur með háværar fullyrðingar um sam-
stöðu sína við áheyrendur úr verkamanna-
stétt og drífur sig svo af stað í lúxustúra,
þar sem hljómsveitin leigir dýrustu og
stærstu leikvangana til hljómleikahalds —
„leigir staði eins og JFK-leikvanginn í
Philadelphiu og spilar þar í sérstökum
clash-bolum," eins og hann kemst að orði.
„Jamm, maður þarf að gæta sín vel að
grafa ekki grafir, sem maður fellur svo
sjálfur ofan í. Maður getur þurft að éta
allt ofan í sig, og það oftar en einu sinni á
ævinni.“
Það er ekki margt, sem Rolling Stones
hafa þurft að biðjast afsökunar á, hvað
músíkferil þeirra snertir, og það er ekki
ýkja margt, sem þeir segjast hafa iðrast í
þeim efnum. Aldurinn fer líklega að segja
alveg ótvírætt og greinilega til sín í sviðs-
framkomu þeirra, það er óhjákvæmilegt.
En öllum stendur í rauninni á sama um
hve margar glennur og göp Mick Jagger og
félagar reynast færir um að fremja inni í
hljóðritunar-stúdíóinu — því það er ein-
mitt þar, sem hinir fjölþættu hæfileikar
þeirra — á sviði lagasmíða, í hljóðfæraleik
og í flutningi — njóta sín til fullnustu.
KUUT LODER.