Lesbók Morgunblaðsins - 28.06.1986, Síða 9

Sólir
Tenerife
Ibúðarhótelið, sem okkur var vísað til, nefndist
Acapuleo og var á mörgum hæðum. Neðstu hæðirn-
ar eru leigðar, en þær efstu munu í einkaeign. Á
okkar mælikvarða nokkuð frumstæðar íbúðir, en
þó ágætar vistarverur. Kosturinn var staðsetningin,
Síðari grein frá
eldfjallaeyju
hins eilífa vors
EFHR BRAGA ÁSGEIRSSON
Kletturinn mikli í Ias Canadas minnir á
risavaxinn þurrkaðan ávöxt.
því að stutt er til strandar og samgöngu-
æðarinnar, þ.e. almenningsvagna, er flytja
fólk um alla eyjuna svo og til hafnarþorpsins
Los Cristianos, þaðan sem fólk er feijað til
hinnar dularfullu og merkilegu eyju, Gom-
era, eða á hákarlaveiðar ef vill. Gomera var
síðasti dvalarstaður Kólumbusar, áður en
hann hélt í vesturförina — í þorpskirkjunni
baðst hann fyrir, áður en hann steig á skips-
fjöl. í bakgarði var sundlaug af þægilegri
stærð, en óupphituð og oftast ísköld og þá
einkum í morgunsárið, en ávallt ótrúlega
hressandi. Gangurinn var sá hjá okkur, að
er við komum af ströndinni síðdegis skoluð-
um við sjávarseltuna og sandinn, er loddi
við okkur, undir útisturtu og stungum okkur
í laugina, en síðan fengum við okkur ræki-
legt sápubað í íbúðinni. Ohætt að trúa, að
líðanin var góð á eftir, auk þess sem enginn
varð fyrir sólbruna, en einn drengurinn
losnaði algjörlega við ofnæmi í húð.
Það sem ég tók einkum mjög vel eftir á
morgnana var, að öll laugin var ryksuguð,
og tók það dtjúga stund — hér var verið
að ná botnfallinu, sandi og óhreindinum og
hreinsa upp dauð skorkvikindi. Þrifnaður,
sem væri til eftirbreytni á norðlægari breidd-
argráðum.
Pálmar uxu í garðinum, og fyrir neðan
svalir okkar voru rauðar rósir að blómstra
er við komum. Líkast til hefur gróðurinn
verið ræktaður samfara uppbyggingu stað-
arins, sem er enn í fullum gangi, og því er
víða svo margt frumstætt. Hér var lítið af
þeirri seiðmögnuðu spönsku menningu, sem
ég kynntist á meginlandinu fyrrum.
Þótt ferðavanur sé, þá var ég sem í lausu
lofti fyrstu dagana, því að til sólarstranda-
lífs þekkti ég ekki neitt og til Kanaríeyja
ei heldur ýkja mikið. Ég var og lengur að
átta mig á aðstæðum en venjulega, en
reynslan fór fljótt að segja til sín og með
lestri allra ferðaritlinga sem ég komst yfir
og einni bók sem ég gaf sjálfum mér í jóla-
gjöf, fór mjög að birta til í heilabúinu.
Undarlegt að lenda á stað, þar sem bókstaf-
lega allt er miðað við þarfír túrhesta og þær
„uppbyggilegu" sérþarfir, er sú útgerð telur
nauðsynlega. Veitingastaði mátti þó finna
mjög góða og okkur var bent á einn, sem
við fengum strax miklar mætur á, „Las
Flores", — þar fengum við frábæran mat
og þjónustu í vinalegu umhverfi. Pöntuðum
borð á aðfangadagskvöld og fengum það
besta í húsinu. Sátum þar einnig á gamlárs-
Toppur fjallsins mikla Teide
Hér una Kolbrá Þyri og Símon Jóhann
sér vel í furðulandslaginu þar sem
kvikmyndin Apaplánetan var tekin.
Circo de las Canadas er risavaxinn
eldgigur undir hlíðum Teide sem er 12
km að þvermáli og 75 km að ummáli.
Hver og einn finnur til smæðar sinnar
íþvístórbrotna umhverfi.
kvöld, og þá upplifði ég í eina skiptið sitt-
hvað raunverulega spánskt og ekta á veit-
ingastað.
Aðfangadagur Jóla
Á Ströndinni
— Aðfangadagur reyndist viðburðarríkari
en við áttum vin á, og hér voru tilviljanir
að verki. Daginn áður höfum við farið með
allt óhreint af okkur og áttum að sækja
þvottinn fyrir kl. 4. Vorum komin á staðinn
kl. 2, en þá var okkur tjáð, að hann yrði
ekki til fyrr en á mínútunni 4. Nú þurfum
við að bíða í tvær klukkustundir og leituðum
uppi baðströnd í næsta nágrenni. Fundum
rólega vík þar skammt frá, og var þar fátt
fólk og flest miðaldra og eldra. Brimaldan
var að vísu ekki há, en við ákváðum þó að
staldra við því að staðurinn var svo nálægt
þvottahúsinu. Krakkamir komust fljótlega
í mikla stemmningu að vanda, busluðu í
sjónum og nutu lífsins — tóku svo eftir
slöngu eða eðlu, er eldsnöggt hvarf niður í
sandinn, reyndu að ná henni. Það tókst
ekki, en í stað þess grófu þeir Fjölnir og
Símon sig langt ofan í sandinn og létu
systkini sín ljúka verkinu, þannig að síðast
stóð aðeins örlítið af nefbroddinum upp úr
hrúgunum. — Þamæst gengu Asgeir og
Kolbrá yfir hrúgumar í góða stund og þjöpp-
uðu sandinum betur að.
— Þetta fékk huga minn til að reika
mörg ár aftur, er við vomm stödd á bað-
strönd í Ahrenshoop í Meclenburg í
A-Þýskalandi. Börnin vora þá smá og léku
þennan leik margoft — þar var og krökkt
af hinum fjölskrúðugustu pöddum, sem þau
höfðu óstjómlegan áhuga á, grófu upp,
bjuggu til tjamir og lón, þar sem smáveram-
ar syntu og skriðu um.
Er dágóð stund var liðin, tók ég að ókyrr-
ast, því engin hreyfing sást á hrúgunum,
líkast sem strákamir hefðu látið kviksetja
sig að hætti austurlenzkra fakíra. Fólk í
kring hafði gaman af, en sumum var engan
veginn sama og var farið að stinga saman
neQum. En skyndilega stukku þeir kolsvartir
af blautum sandinum, en skellihlæjandi og
raku í sjóinn til að skola sig.
Litlu seinna skeði óvænt atvik. Maður
nokkur var borinn lífvana upp úr sjónum
og iagður á ströndina nokkum spöl frá
okkur. Safnaðist fljótlega stór hópur fólks
í kringum manninn og horfði á hann ráð-
þrota liggjandi á bakinu. Kolbrá, er var að
sóla sig, tók eftir þessu og fór nú að kalla
af lífs og sálar kröftum á Fjölni, sem var
aillangt út í sjó, og beina athygli hans að
því, að hér væri rangt farið að. Hann sá
hvað var að gerast, tók viðbragð og óð allt
hvað tók í átt tit strandar, stjakaði svo við
fólkinu, er hann kom að hópnum, og tók
að stumra yfir manninum, sem var helblár,
kaldur og lífvana. Sneri honum á hliðina
og gerði ýmsar nauðsynlegar ráðstafanir,
enda kunni hann hér til verka. Ég hafði
horft á ailt saman álengdar, og þar sem
enginn hafði gert neitt, taldi ég víst, að
maðurinn væri steindauður, hefði fengð
aðsvif eða drakknað. Nú reis ég upp og
gekk í átt til hópsins, en það var nokkur
sspölur, því ég hafði verið að sóla mig á
klettavegg í stað þess að liggja á ströndinni,
— baðfötin höfðu orðið eftir heima. Er ég
svo kom að, hafði Fjölnir einmitt uppgötvað
lífsmark með manninum, sem nú tók að
kasta upp sjó og rakna við smátt og smátt.
Fjölnir hafði beðið um stórt handklæði til
að leggja yfir manninn og fengið það. Svo
er maðurinn var að komast til fullrar rænu,
sagði Fjölnir fólkinu, að hann ætti að liggja
undir handklæðinu í hálfa klukkustund eða
svo og rísa þá fyrst upp — hætta væri á
eftirköstum ef hann færi of fljótt á stjá.
Hjartað gæti jafnvel gefið sig skyndilega
að nokkram tímum liðnum, ef rangt væri
að farið. Þetta sagði hann fólkinu margsinn-
is á ensku og þýsku.
Klukkan var nú ískyggilega farin að nálg-
ast fjórða vísinn, svo ekki var til setunnar
boðið, ef við ættum að ná þvottinum og
vera sómasamlega til fara yfir jólin. Héldum
því á brott og það síðasta, sem við sáum
til fólksins var, að maðurinn var risinn á
fætur og haltraði upp ströndina með aðstoð
nokkurra úr hópnum. Fjölnir bölvaði og
sagði að allt væri hér gert rangt, en hann
gæti ekki skipað fyrir verkum.
Merkilegt þótti okkur, að hvergi urðum
við varir við eftirlit á ströndunum, hvað þá
baðverði, — voram hér sammáia því, að á
slíku væri víst enginn ijárhagslegur gróði,
sem hér skipti mestu máli. Margt skeður á
baðströndum — og sjálfur sté Fjölnir illa á
ígulker og fékk ótal gadda langt inn í iljam-
ar, varð að fá læknisaðstoð til að draga þá
út. I Norðri tók útsogið einn strandgestanna,
LESBÚK MORGUNBLAÐSINS 28. JÚNl 1986 9