Lesbók Morgunblaðsins - 09.05.1987, Blaðsíða 15

I H 0 R F 1 r

Á I H E M 1 N N
EFTIR GABRIEL LAUB
Það sem karl-
ar mega elska
Nýlega sendi bandarískt
kvennablað út spurn-
ingalista til að kanna
hvað það væri sem karl-
amir mætu einna mest
í fari eiginkvenna sinna.
Útkoman varð sú að
ofar öllu mátu þeir ást
konunnar. 81 af hverjum hundrað þátttak-
endum lét þess getið. Þarnæst kom
gamansemin, hana nefndu 67 af hundraði.
Þá gáfumar með 64 og sjálfstraust kvenna
sinna nefndu 56 af hundraði. Fallegur vöxt-
ur kom ekki fyrren neðar á listanum með
40 af hveiju hundraði, fríðleiki með 33 og
bijóstamálið nefndu 16 af hundraði.
Skynsemin virðist ráða því áherslan er
öll á þær eigindir sem treysta og viðhalda
góðu hjónabandi. En það hefur varla þurft
að senda út spumingalista til að komast
að þeim almennu sannindum að fólk vill
láta elska sig. Nægir í því sambandi að rifja
upp mín eigin spakmæli: „Hástig eigingim-
innar er ástin. Við elskum semsé ekki
makann heldur elskum við hæfileika mak-
ans til að elska okkur."
Þá er heldur ekki gott að vita hvaða
lærdóma má draga af því að 81 prósent
skuli nefna ástina. Er það karlagrobbið sem
gerir það að verkum að þeir virðast halda
það upp til hópa að konumar elski þá? Þörf-
in einber? Og hvað um þessi 19 prósent sem
ekki nefna ástina — vilja þeir ekkert með
hana hafa?
Enda hefur þetta vinsæla svar litla merk-
ingu nema það sé tengt hinum svörunum,
UNDUR
NÁTTÚRUNNAR
Gamall gluggi verður að spegli,
í rigningunni,
þar sem stórt, tígulegt blóm
horfir á sj'álft sig
án þess þó að sjá
því móða er á speglinum nýja,
í rigningunni.
Lítið blóm sér stóra blómið
og reynir að ná í litríka knappa þess
sem teygja sig í allar áttir,
hátt upp,
svo fagrir, í svo sterkum litum
en það er svo erfitt að ná þeim
því bæði blómin eru rótföst.
Einn dag þó,
í rigningunni,
náði litla bómið í einn knapp
svo einkennilega litan
og rígningin
sem áður var svo drungaleg
varð kannski eilítið rómantísk.
einu eða fleirum. Ekki veitir það mikla
ánægju þó mannvera sem er gjörsamlega
húmorlaus, rúin skynsemi og sjálfstrausti,
illa vaxin og forljót sé að elska mann — eða
hvað? Bijóstamálin læt ég liggja milli hluta
fyrst þau em óviðkomandi fegurð og alúð-
leika konunnar.
Karlmaður sem lætur þess getið að hann
meti ást konu sinnar meir en nokkuð annað
í fari hennar gæti hugs^ð þetta sem ástar-
játningu með þökkum, eins gætu svona
ummæli verið nauðvöm manns sem ekki
man í svipinn eftir neinum öðmm kostum
hennar til að flagga með. Annars hefur
þessi spurningalisti kvennablaðsins einn
voðalegan agnúa: Það em konurnar sjálfar
sem em að spyija mennina að þessu. Með
það í huga væri kannski nær að leita svars
í niðurstöðunum um hitt: hvemig em konur
þeirra manna sem spurðir hafa verið og
hvemig ber þær að skoða?
Þannig séð er vafalaust rétt að leggja
megináherslu á gamansemi þeirra og vits-
muni, sem afturámóti bendir til þess að
fegurð sé ekki þeirra sterka hlið, enda væri
hún þá ofar á vinsældalistanum. Pabbi
gamli, sem gekk í hjónaband í þeim dögum
þegar samningar og ráðabmgg foreldranna
réðu kvonfanginu, sagði einhvemtíma við
mig: „Verði þér ráðlagt að eiga stúlku og
það látið fylgja með að hún sé bráðgáfuð
þá skaltu ekki leggja eym við því tali —
eins víst að sú stúlka sé ekki falleg. Þá
hefði það verið nefnt fyrst. Menn eiga sko
að gjftast fallegum konum — einsog henni
mömmu þinni — annars fer þeim að lítast
BRÉF TIL
DIONYSUSAR
VOR
Dionysus,
þú skalt ekki voga þér að reyna við mig,
þó ég sé orðin tvítug.
Því ég þekki þinn tvöfalda hug.
Þó þú kyssir bak við eyran
og kitlir undir iljunum,
hlægir þau og sért með englaandlit,
þá blekkir þú mig ekki.
Því ég þekki þitt satansandlit.
Þú, sem raddist inn í bamshuga minn,
hrærðir í ótta mínum
og drakkst upp öryggi mitt.
Þú, sem hentir mér út í kuldann,
meðan þú sast einn að fjársjóðum mínum.
Ég gleymi því ekki, þó
ég hafi ekki séð þig lengi.
Eg ætla aldrei að fyrirgefa þér.
Ég ætla aldrei að tala við þig.
Þessvegna þýðir ekki að reyna við mig,
þó ég sé orðin tvítug,
aldrei,
að eilífu,
Gréta.
HAUST
... smá daður er kannski í lagi...
alltof vel á hinar allar...“. Og hræddur er
ég um að flestar konur séu honum föður
sínum sammála um það í hvaða röð eigi að
nefna fegurð og greind kvenna. Einkanlega
þær sem mesta áhersluna leggja á gáfumar
og vilja ekki heyra minnst á fegurðarmatið.
Ekki kemur kynþokki neitt við sögu í
þessari einkunnagjöf. Líklega var þetta
íjarska siðsamt kvennablað sem útdeildi
spurningalistunum. En þar er heldur hvergi
minnst á tryggðina — minnsta kosti var hún
þá neðarlega á blaði — hvemig ber að skilja
það?
En eru þessi 19 prósent að væflast fyrir
mér — bæði mennimir og síspyijandi konur
þeirra — ég á við þá sem ekki nefndu ást-
ina. Voru þetta ofurhugamir sem horfa
beint í augun á konum sínum og segjast
ekki elska þær, eða kæra sig kollótta um
ást þeirra? Eða kannski rolumar sem aldrei
voga að telja sig neinnar ástar verða? Vora
þetta eiginmenn kvenna sem telja það bera
vott um karlrembusvínshátt að vilja ást
þeirra?
Nema þetta séu einmitt þau hjón sem
hlusta ekki á froðusnakk um hluti einsog
ást og halda sig við áþreifanlegri mannkosti?
ANDRÉSGUÐNASON
í minningu
Péturs
Ólafssonar
Lyftu hug hærra
Ijóðfákur minn
svo ég sjái
sólina skína á fjallið,
sem svo margir
hafa klifíð,
en svo fáir
lagt að fótum sér.
Sýndu mér Eldhuga
gleði, vonar og trúar
á réttlæti og bræðralag.
Og hvernig hann ræktar
garð sinn, án þyma
í birtunni
meðan dagur endist.
Spyr ég þig
vegfarandi:
Komdu við hjá
öðlingnum,
sem eflaust hefði sagt við þig:
Vertu hollur meðbræðrum þínum
og heiðarlegur gagnvart sjálfum þér.
Og ennfremur:
Byggðu upp
en rífðu ekki niður.
Lifí sú túnga, sem
svo talar.
Lifí sá andi, sem
heyrði þennan boðskap
og varðveitti hann.
Höfundurinn er ung stúlka í Reykjavík.
Höfundurinn er stórkaupmaöur í
Reykjavík.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9. MAÍ 1987 15
VETUR
Um vetur, um hávetur,
nútíminn svo óstöðugur,
allt svo dimmt.
Enginn sér framhaldið
nema í þoku.
Um vetur, um hávetur,
einmana hjarta hendist til og frá,
vant vondum veðrum,
ennþá svolítið saklaust
grætur utan í þokumúrínn
sem ekki skilur.
Um vetur, um hávetur,
sólin brýst út,
sleikir tár hjartans,
horfir góðlátlega yfír allt,
brýtur þokumúrinn með brosi
og teygir úr sér.
GUÐRÚN ÞURA KRISTJÁNSDÓTTIR