Lesbók Morgunblaðsins - 30.10.1993, Blaðsíða 9
I I °
Englaborgin - Castel Saint Angelo og brú yfir Tíberfljótið.
trú. Ríki Gústafs Adólfs II. Ung missti hún
föður sinn og settist í hásætið átján ára, en
sagði upp vinnunni níu árum síðar. Hennar
ríki var ekki lítið þá, en sagt er að katólska
trúin hafi verið henni aðgöngumiði að evr-
ópskri menningu, og trúna gat drottning
ekki haft í laumi. Þarna páfamegin við ána
hélt hún lengst hof og stofnaði eigin akadem-
íur og þarna dó hún 19. apríl 1689. Það er
verið áð gera upp höllina, en skrúðgarðurinn
er opinn hveijum sem er og enn lifir akadem-
ía (Accademia d’Arcadia) sem varð til hjá
þessari merkilegu konu sem í Róm fékk tvö
ný nöfn og hét þá Kristína María Alexandra.
Það var páfinn Alexander sjöundi sem tók á
móti henni á Þorláksmessu 1655 og lét gest
sin búa í „húsi vindanna", einu innsta her-
bergi Vatíkanhallarinnar, til að byrja með
og sitja til borðs við hlið sér á svolítið lægri
stól við svolítið lægra borð ...
Og væri ég á gangi þarna hinumegin
myndi ég von bráðar koma að fyrrverandi
heimili bakarastúlkunnar La Fornarina, unn-
ustu málarans Rafaels, þar sem nú er lúxu-
sveitingastaður fyrir forvitið ferðafólk. En
laufskálinn að húsabaki er lokaður á þessum
árstíma. Ég var þar í gær og bekkirnir upp
í ioft, af því að á ferðamenn er ekki að treysta
nema í maí og fram til loka september. Það
eru helst Japanir sem koma í stórum hópum
allan ársins hring að skoða Péturskirkjuna,
Vatíkansafnið og fornleifarnar. Og við litla
blindgötu sem liggur út frá götunni sem teng-
ir sögustaði Svíadrottningarinnar og ástkonu
Rafaels, La Fornarina, liggur fangelsið „Reg-
ina Celi“ sem þýðir drottning himinsins.
Stundirnar fyrir heimsóknartíma er mikið líf
á blindgötunni... og í daglegu tali kalla
Rómveijar fangelsið „la gabbia“ eða fugla-
búrið.
Það er hrifsað í mig þar sem ég geng með
hugann hinumegin við ána og horfi ekki leng-
ur eitt né neitt, nema kannski oní múrinn
sem ég geng á. Æ ... krakkakrílissneypurn-
ar! Mér gefst enginn tími til að vorkenna
þeim fyrr en ég er búin að hrista þau af
mér og skamma á skandinavísku. Maður
bregst við þegar hrifsað er í mann mörgum
litlum frekum höndum sem orðlaust heimta
sitt. Fyrst þegar ég sé þau hlaupa burtu með
tjásulega bylgjupappaskiltið sitt, og heyri
mann sem kemur á móti mér bæta við
skammirnar á ítölsku, furða ég mig á því
hvað þetta eru litlir krakkar sem sendir eru
út til að ná lírum úr vösum og veskjum ferða-
fólks sem er utan við sig. Þó ekki minni en
svo að eiginlega ættu þau að vera í skóla á
svona venjulegum nóvembermorgni. Hvenær
ætla þau að læra að lesa? Bíður framtíð þeirra
bara upp á það sem dæmir þau til að lifa
utangarðs? Börn sígaunanna.
En úr því ég vil vera utan við mig er
kannski ráðlegt að koma sér niður á gras-
ræmuna þennan spöl sem eftir er, hugsa ég
og ákveð að taka næstu tröppur niður. Það
er bál sem hindrar mig í miðjum tröppum.
Ekki eldsvoði því þetta bál virðist vera til
friðs og ætlað til að eyða einhveiju sem ekki
verður nýtt. Ruslabrenna. Brennuhöfundur-
inn bograr við bálköstinn. Tínir eitthvað sem
ekki er sprek og bætir á eldinn. Svo lítur
hann upp og beint inn í myndina sem ég er
að hugsa um að' taka þaðan sem ég stend
allnokkrum þrepum ofar með mínoltaappar-
atið. En hann er of lítill á myndinni, eigin-
lega ekkert andlit, svo ég tek vélina frá mínu
andliti. Bjánalegt að ætla sér að taka mynd
af manninum óspurðum. Samt er ég þegar
búin að stela fáeinum myndum af fólki inni
bæ. En fólk eins og breytist þegar það
verður manns vart. Konan með stóru þvottak-
örfuna á höfðinu í þröngri götunni var svo
átakanlega myndræn ... en hún sneri sér
við og hvæsti. Setti svo körfuna niður á öx-
lina, þó hún væri með aðra körfu í hend-
inni. Og gamla koban sem blundaði fram á
hné sér fyrir utan elsta húsið á marsslétt-
unni, Pantheon, hús allra guða . . . hún vakn-
aði. Eins og hér hafí fólk augu í öllum líkam-
anum. Eða innri augu sem nema allt ókunn-
ugt er nærri þeim kemur.
Brennuhöfundurinn gefur mér friðar-
merki. Ég hef gengið framhjá búslóð hans
sem stendur á efsta tröppupallinum í þrem
svörtum pokum. Hann heldur nokkra fyrir-
lestra áður en við kynnum okkur, því það
gerum við fyrst þegar við kveðjumst. Einn
fyrirlesturinn fjallar um Maríu Stúart sem
hann dáir, og annar um hvernig listamaður-
inn og arkitektinn Gian Lorenzo Bernini
(1614-1680) hugsaði sér torgið fyrir framan
Péturskirkjuna. „Jú sjáðu til, nú er ég faðir-
inn og þú ert móðirin, stendur bara þar sem
þú ert og hugsar sér ...“ Ég dett út úr hlut-
verkinu þar sem ég stend í sömu sporum,
hef aldrei fyrr verið sett í að leika hugsanir
Berninis og skil ekki muninn á sögumanni
og föðurnum, fer að velta því fyrir mér að
kannski ætti ég að smeygja mér fram hjá
bálinu. „Ég er intelektúell," segir hinn skoski
Jón allt í einu og fer að tala um fólk sem á
ekkert land og missir málið. „Sjáðu bara
Kúrda og Lappa sem dæmi. Ég hef ekki
áhuga á pólitík en ég lít svo á að hver mann-
eskja eigi rétt á landi, maður á ekki að þurfa
að afsala sér eigin tungumáli og menningu."
Það brennur eitthvað í augunum á honum.
Og síðasta ræðan er viðvörunarræða.
„Don’t you ever never dear come down here
on your own! Never alone.“ Svo heldur
áfram og bendir til útskýringar á h
næstum gagnsæ hér og hvar í tröppunum,
og leggur áherslu á orð sín, svo mikla ac
ég tek að fálma með fótunum eftir þrepurr
afturábak upp tröppurnar meðfram múrnum
ur heilagrar Birgittu af Vadstena.
Svo kallar hann á eftir mér að
rænir þig annar.”
En ég ætla ekki
til Capitólhæðar
að komast inn fyrir múrana.
Búin að mæta bæði ræningjum og útilegu
mönnum. Svo hver ætlar þriðja þraut
verða? Kannski villist ég. Finn hvergi
ele. Verð villt fram í myrkur.
Niðurlag í næstu blöðum.
Höfundur er leikkona og býr í Svíþjóð.
SIGURÐUR H. ÞORSTEINSSON Móðir mín í blokk, blokk. Best sem stundar rokk, rokk. Gleymdu ekki að gefa mér gull í
Barnið í sokk, sokk.
frystinum Bráðum koma jól, jól. Ég sé enga sól, sól.
í frystinum mitt litla hjarta kól, kól.
Ef ég finnst þér gef, gef. Gjarna allt sem hef, hef. Mat og rúm og mikla gæslu, ef? ef?
Höfundur er skólastjóri Klúkuskóla.
JOHANNES
ÚR MEÐALLANDI
Hjartað
mitt Dröfn
Mörg stúlkan er fögur — ég nefni’
engin nöfn,
en nýt þess þó sæll eins og Tómas
hér forðum,
en hugstæðust verðurhún, hjartað
mitt Dröfn,
sem hvíslar svo fögrum sælunnar
orðum
í eyra mér — hún er sú eina sem
sér
í andrá hvað býr í hjarta mér!
Höfundur er ungt skáld í Reykjavík.
INGUNN ÞÓRÐARDÓTTIR í Aþenuá sólmánuði í flugstöð fjarri ættlandi í stórborg bíðum við - tvö - í önninni, eftir farartæki að ferðast lengra. Eigum hlé - við tvö -
í öngþveitinu finn ég öryggi sem þér er áskapað finn ró mitt í þysnum
Til margra ára hefur þitt öryggi verið mér fylgispök gæfa er þú gefur án vitundar.
Höfundur er hjúkrunarfræöingur.
SIGRÚN RAGNARSDÓTTIR Borgarlíf
mamma
• Ástafar malbiksmamma í mömmuleik í pabbaleik sonur minn kennir
undir jöklinum Iitlu systur á
logandi eldur borgarheiminn
sakna þín bryggjan er
sem ókst dagleið burt frá mér bílastæði fyrir skip þungur sjórinn eins
glampinn í augum þínum og svartir ruslapokar
strokur handa þinna í rokinu
á hörundi mínu mamma breiðir út
strokur inn í ævintýri plastkortavængi
engum sögð þerrar tár og
3 ævintýri sem flögra í myrkrinu þrjóskast við
. við jökulrætur hægt, hægt fölnar myndin
1 logandi eldur af pabbanum sem týndist
í lendum mér ? í stórborginni hægt - en örugglega
Höfundur er framhaldsskólakennari.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 30.. OKTÓBER 1993 9