Alþýðublaðið - 15.02.1922, Blaðsíða 1

1922
Miðvikudaginn 15 febrúar.
38 tölublað
£í| sjimannsins.
Háifur annar tugur hraustra sjó-
snanna hefir farist
Kátir og glaðir Iögðu þeir frá
Jandi árla morguns — og kotnu
aldreí til lands aftur. Biin þeirra
hviia í feinum mikla kirbjugsrði
ajómannastéttarinnar ísleazku, á
mararbotni úthafsins — hvíla rótt
langt undir hinum æðandi og
freiðandi öidum Atlantshafsins.
Hálfur annar tugur er fallinn af
hinu hrausta sjÓltði voru, sem
heyir dsglegt og látlaust stríð við
Ægi og feerjar gull úr greipum
hans, okkur til handa, sem í landi
sitjum Hálfur annar tugur úr fyr
irvinnuliði okkar fámeBnu þjóðar
Var óhjákvæmilegt að við mist-
um alia þessa menní Var þ»ð
óhjákvæmiiegt, að nú skuli sitja
eftir með söknaðí ekkjur og raun
aðarlaus börn, feður, mæður, unn-
ustur og aðrir vinir og ættingjar?
Var það óhjákvæmilegt, að þjóðin
biði það stórtjón, sero leiðir af
því', að missa svosa mikið af þvf
dýrmætasta sem hún á, af vinnu-
afiinu ?
Eg get ekki svarað þessum
spurningum. En eg veit, að fyrir
ónógt eftirlit og iilan óverjandi
útbúnað báta og skipa fara mörg
hraust bein í sjóinn.
Látum þetta síðasta mannfail í
sjómannastétt vorri verða okkur
að kenningu, hvort sem það var
óhjákvæmilegt eða ekki. Litum
það verða til þcss, að við Iinumst
ekki á kröfunum, heldur krefjumst
látiaust þess, að eftirlitið með út-
búnaði skipa verði eins og það á
að vera. Krefjumst þess iátiaust,
þar til kröfurnar verðfc uppfyltar.
Og krefjumst að björgunarskip
ið, sem Vestmannaeyingar útveg-
uðu sér með reiiklum dugnsði pg
af mikilli sjálfsfórn, sé ekki látið
líggja aðgerðaiaust végna mis
skildrar spjrsemi þeirra, sem ráða
yfir fé landsins.
Gleymum ekki að það er hinn
statfandi lýður í landinu, og fyrst
og fremst sjómennirssir, 'sem hafa
áheettuna af útgerðarrekstrinum
Sjómaðurinn hættir iðuglega lifinu
Hann hefir stritið og áhættuna,
en ekki arðinn Hann á þó að
minsta kosti heimtingu á að þessi
áhætta sé gerð eins iítil og föng
eru á.
Sjómannajélagi nr. 9.
Bréf nr jHpafjðltiH.
Eftir Halldór frá Lsxaesi.
Eftir þvf sem blöðin að heiman
hérma, þá hafa þau tfðindi orðið
nú á ísiandi, sem aiira hryggi
legnst gátu hugssst, einroitt hið
sorglegasta, sem skeð gat, hefir
átt «ér stað meðal þjóðar vorrar.
Jafnvel bflúenza hefði verið betri,
drepsóttin tneð alt sitt böl, banka-
hrun hefði verið hátfð, Tyrkjarán
jól, hjá þvf, sem nú hefir gerst;
þótt svo annar hvor íslendingur
feefði fengið trachom f sugua, hefði
holivættir íslands mátt tjá Alföð
ur þakkir fyrir það, ef sá kaléikur
hefði mftt víkja frá oss, sem vér
þegar höfum bergt á.
Hugsum títekur þá fjarstæðu,
sem hefir ekki verið nær Islend
ingum þessarar aldar en vftið
sjálft, nú er hún gerð að veruleik;
— þessi lygi, sem oss íslending
um 20 aldar hefir þótt allra Ijót
ust, *rú er 'hún gerð að þéim
sannleik, sem allra ljótastur er,
og í fijótu bragði virðist öiiuru
skáldskop undarlegri: Islendingar
að berjast við sjálfa sig!
Og það hvorki druknir. sjóarar
né fullir sveitsmenn, ekki vitlaus
götulýður, heldur hinn bezt sið
mentaði flokkur þjóðar vorrar,
nsennirnir, sem sitja við háborð
iiftins, mennirnir, sem eru betri
en þessir tollheimtumenn, ieiðtog
ar lýðsins, þeir sem skrifa biöð
og halda fyrirlestra, og verðandi
leiðtogar lýðsins, ungir eámsmenn,
þei- sem ráða skuiu menningu
hinnar næstu fslenzku framtíðar.
— Þessir kunningjar þarna heima
í Reykjavfk, þar sem hver þekkir
annan, þessir menn, sem mætast
á götunni hundrað sinnum á dag,
menn, sem allír eiga meira eða
minna saman að sælda, hvflfk firn,
að þeir einn góðan veðurdag skuli
taka upp á þvf, að lemja hvor á
'óðrttm! — t sömu svipan bæði
hlægilegt og grátiegtl
Er þetta þá sannleikurinn um
þá, en úrsiitin orðin þau, að þetta
úrva.l þjóðar vorrar, sem hefir safn-
ast f hóp á möiinni við Reýkjavík
sé kotnið þangað tii að hatast?
— Land vort, þjóð vor, er orðin
þúsundfalt fátækari en nokkru sinni
fyr, um aidi skeið, því það er
kocnið á daginn, að ofan á alla
öibyrgðina, svo andlega sem ver-
aldlegii, þá á hún f sér falið nægi-
legt hatur t)l þess að berjast, til
þess að drepa, — já, ísland á
roáske enn einu sinni að eina holl
um örlögum það að þakka, að
ekki skyldu mannvfg hafa átt sér
stað í Reykjavfk f nóvemberm.
Á þessum vandatfmum og ýmissra
þrauta, þegar ekki er nema um
eitt hagstætt ráð að kjósa, — að
allir standi samhuga gegn erfið
ieikunum, þá finna tslendingar hjá
sér hvöt tii þess, að ganga í lið
með hinum tortfmanda mætti í
sjálfum sér og berja sig niður. í
stað þess að taka það ráðið, sem
liggur næst og opið fyrir, þá er
hið fjarstæðasta óráðið gripið,
einmitt það er leitað uppi, sem
ekki að eins sfzt gæti hjálpað,
heldur allra frekast gæti eyðilagt.
Er þetta þá sannleikurinn um ís-
lendinga, að þeir kóróni fátækt
sína með smán?
ó, voru þeir ekki fleiri en eg,
ungir menn, sem höfðu næstum
guðlega trú á föðurlandinu, og
hugðu að sú tfð væri f vændum,
að það tæki að vaxa sig voldugt
og stóft. Og verða þeir ekki fleiri
en eg ungir ménn, sem finst eins
og sér hafi aldrei verið meiri ó-
/