Lesbók Morgunblaðsins - 29.06.1996, Blaðsíða 9

Lesbók/RAX.
ALTARISTAFLAN. Kvöldmáltíðarmynd Leonardos da Vinci er notuð hér sem „hugkveik-
ing“. Þrátt fyrir stílfærslu og „malerísk" tilþrif, eru allir listamennirnir vel þekkjanlegir.
höldum í næsta nágrenni hreyfðu ekki við
honum, en í tilefni dagsins hafði hann þó tek-
ið sér frí til að sinna vorverkum. Hann tók
okkur með hljóðlátum alúðleika; maðurinn
talar bæði hægt og lágt og hann hreyfir sig
hægt. Það var hægt að ímynda sér að hann
lifði í tímalausum heimi, án allrar spennu.
Vinnustofuna getur hann ekki haft í Tumm-
asarstovu; húsið er bara 30 fermetrar og
svefnloft að auki í risinu. En hann bauðst til
þess að sýna okkur vinnustofuna í húsi við
Vesturvoginn, þar sem hann og tveir aðrir
málarar hafa fengið inni. Þar hefur Torbjorn
rúmgóða vinnustofu, 50-60 fermetra. En í
henni var harla lítið að sjá annað en frum-
gerð altaristöflunnar og portret sem málarinn
hafði málað fyrir sjálfan sig af eiginkonunni.
Reyndar á Listasafn Færeyja annað portrett
hans af frúnni, afburða vel málaða mynd.
Á eftir röltum við á krána í Café Natur, sem
virðist vera vinsæll staður fyrir menningarlegar
slímusetur. Yfir einum öllara sagði Torbjorn
mér með sinni hógværð, að hann stæði nú á
fertugu og fengist eingöngu við myndlist. „Það
gekk einhvernveginn aldrei að komast í Aka-
demíið í Kaupmannahöfn," sagði hann. „Ég
veit varla af hveiju. Ég bjó um tíma í Kaup-
mannahöfn. En ég var svo mikill Færeyingur
að það gekk ekki upp. Svo ég flutti bara heim.“
Énda þótt Torbjorn Olsen sé mikill Færey-
ingur eins og hann segir, þá hefur hann ekki
gert víðreist um eyjarnar. Þórshöfn dugar
honum eiginlega alveg. Hann hefur aldrei
komið á einn helzta ferðamannastað Færey-
inga, þorpið Gjögv. Enda er það á annarri eyju.
Markaður hans er í Færeyjum, segir hann,
og ekki annars staðar. En hverskonar galdur
er það, spurði ég, að geta lifað af myndlist í
svo fámennu samfélagi, sem þar að auki hef-
ur barizt í bökkum? Svarið liggur i verðlagn-
ingunni. Færeyingar eru eldheitir myndlistar-
unnendur, en efnin hafa verið næsta lítil á
síðustu árum. Málararnir hafa skilið það, að
þeir verða að hafa jarðsamband að þessu leyti.
Ég spurði Torbjorn hvernig hann verðlegði
olíumálverk sem væri metri á kant. „Það kost-
ar 6 þúsund krónur" sagði hann og átti vita-
skuld við danskar krónur. Verðið á slíkri
mynd er með öðrum orðum um 60 þúsund
íslenzkar krónur, eða þrisvar til fjórum sinnum
lægra en íslenzkir kollegar hans hafa verið
að setja upp á sýningum hér. Reyndar oft
með þeim árangri að ekkert selst.
Fyrir altaristöfluna í Halldarsvík kvaðst
Torbjorn Olsen ekki hafa fengið mikla borg-
un; hann tók boðinu og vann verkið fyrst og
fremst vegna þess að hann langaði til þess.
Færeysku myndlistarmennirnir eru allt góðir
kunningjar hans og hann fékk þá einn af
öðrum til þess að sitja fyrir í vinnustofunni
við Vesturvoginn. Hann segir að gott samband
sé milli þeirra þrátt fyrir samkeppni. Og hann
vill ekki vera annars staðar. Það sem hann
kysi helzt að væri öðruvísi er sýningaraðstað-
an í Þórshöfn. í Norðurlandahúsinu gleymdist
hún hreinlega, segir hann. Og eini sýningarsal-
urinn í Þórshöfn sé of lítill.
Litameistarinn í Tummasarstovu málar
hlutveruleikann. En sannur expressjónisti sem
hann er, teygir hann stundum á þessum þekkj-
anlega veruieika svo útkoman er næstum al-
veg abstrakt litaspil. En skáldskap eða fantas-
íur leiðir hann hjá sér; „ég er alltaf að mála
mótíf', segir hann um leið og við kveðjum
glasaglauminn í Café Natur og höldum út í
færeyska vorið.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 29. JÚNÍ1996 9