Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1998, Blaðsíða 19

HRAFN SÆMUNDSSON
SÍÐASTA RÓSIN
Iiann sat á bakkanum og horfði út á vatnið
þar sem fuglarnir stungu saman nefjum,
hvítir og gulir og rauðir og fuglarnir dýfðu
höfðinu oní vatnið til að sækja konfektmola
handa elskunni sinni, því þetta var sá tími þegar
þurfti að frjóvga eggin í hringrás náttúrunnar.
Hann sat undir öspinni og hlustaði á raddir
fuglanna á greinum asparinnar og hann
hugsaði um vorið sem var liðið og hann
mundi ekki eftir, því óminnisgyðjan
hafði breitt slæðu yfír þetta vor.
Hann sat á grænum bala á vatnsbakkanum
og náttúran kom til hans í líki svansins
sem hafði eitthvað til málanna að leggja og
sagði það með sínu nefi og hann var lengi
að skilja þann svanasöng.
Og það var ekki fyrr en svanurinn skipti ham
að söngur hans varð að ljóði um lífið
og dauðann og þá staðreynd að meðan
vorið kemur aftur syngur enginn sitt
síðasta og eftir hamskiptin verður nýtt
ljóð um annað vor sem fyllir loftið
nýjum mildum þey.
Pað vor blæðir í tíbránni og leggur vængina
yfir síðustu rósina sem aldrei fölnar.
EG VAKI YFIR
YKKUR
______ÖRSAGA_____
EFTIR RANNVEIGU ÞORKELSDÓTTUR
Húsið sefur. Það er vindur úti og rign-
ingin lemur úthliðar hússins eins og
hún eigi líf sitt að leysa. Húsinu er
sama, það er upptekið af barsmíðunum sem
eiga sér stað innan veggja þess. Fólkið á efri
hæðinni er að rífast. Krakkarnir tveir liggja í
rúmi sínu með sængina yfir höfðinu. Þau
reyna af veikum mætti að útiloka hljóðin sem
berast úr stofunni. Tár dettur niður á kodd-
ann, og húsið finnur til. Þetta er gott fólk, en
stundum er gott fólk slæmt, og þetta veit hús-
ið. Hjónin hafa áður rifist en nú er meiri al-
vara að baki. Húsið skilur ekki ástæðuna,
enda er það bara gömul bygging, að vísu með
sál eins og fólk er alltaf að tala um. En sálin
mótast af hamingjustundum sem fólk á í hús_-
inu, og ekki af neinu öðru. Húsinu líður illa. Á
neðri hæð hússins sefur ung kona. Hana
dreymir... Hún er hamingjusöm í húsinu.
Húsið reynir að vernda hana frá hávaðanum
að ofan, en mistekst. Hún vaknai- og liggur
kyiT. Hún er ekki að heyra í hjónunum á efri
hæðinni í fyrsta skipti. Hún veit eins og húsið
og börnin sem liggja undir sæng, að brátt
hefjast barsmíðar. Hún biður. Húsið biður og
börnin biðja foreldra sína að hætta. Það er
þögn. Maðurinn sér börnin sín stara á sig tár-
votum augum, með sængina í annarri hend-
inni. Maðurinn sér konu sína liggja saman-
hnipraða í stofuhorninu. Hann grætur. Konan
grætur, börnin gráta og unga stúlkan á neðri
hæðinni grætur. Allir gráta nema húsið. Það
finnur fyrir vanmáttarkennd. Þetta stóra hús,
sem leyfir öllum, sem vilja, búa í sér, leyfir
rigningunni að berja sig að utan, það getur
ekki grátið. Það hætti að gráta einn daginn.
Það man ekki hvort það var þegar gluggarnir
voru teknh- úr og nýir settir í staðinn. Eða
þegar það stóð tómt í nokkur ár. Eða þegar
til greina kom að rífa það. Það man það bara
ekki. Auðvitað átti það að vera stolt yfir nýju
gluggunum. Stórir og nýtískulegir. Húsið
varð alveg eins og hin húsin í götunni. Eða
þegar það fékk hvíld í nokkur ár. Það skipti
engu máli hvort húsinu væri kalt. Það hitar
enginn upp gamalt ónotað hús. Húsinu þykir
vænt um hjónin á efri hæðinni. Þau voru fyi-st
til að flytja inn. Svo kom unga konan, og fólk-
ið í kjallaranum. Fólkinu þykh’ vænt um hús-
ið og talar um sál þess. Nú er húsið komið
með sína réttu glugga. Því er alltaf heitt og
það verður aldrei rifið. En hvað getur húsið
gert fyrir fólkið? Ekkert nema veitt því skjól
fyrir rigningunni og varðveitt hamingju-
stundirnar um ókomna tíð. Því húsið verður
hér, þegar allir aðrir eru farnir.
Höfundur er fulltrúi og býr i Kópavogi.
ÍVAR BJÖRNSSON FRÁ STEÐJA
HLÍN í HERDÍSARVÍK
Hún dáði hann alveg frá æsku
og ást hennar rótum þar skaut.
Hann átti’ hennar umhyggju’ oggæsku
til enda á jarðlífsins braut.
Hún hreifst af hans litríku ljóðum
og lærði þau hvar sem hún fór
og gladdist í hug sínum hljóðum
því hann var svo frægur og stór.
Hún gleymdi’ honum aldrei þau árin
er eyddi’ hann í veraldar sveim.
Með ellinnar sviða og sárin
að síðustu kom hann þó heim.
Hún barghonum, bjó honum skýli
á berri og afskekktri strönd
í vari frá umheimsins víli
og varð honum líknandi hönd.
Pó hyrfi hann til ókunnra heima
í Herdísarvík átti’ hún skjól.
Þar hamingju hafði’ hún að geyma
og hjá henni átti hann stól.*
* Hér er vísun til sagnar þess efnis, aS Hlín hafi beðið gesti, sem heimsóttu hana í Herdísarvík eftir
lót Einars, að setjast ekki í tiltekinn stól, því að hann Einar sæti þar. Höfundurinn er kennari ó
eftirlaunum.
LEIÐIN HEIM
ÖRSAGA
EFTIR SÓLVEIGU RAGNARSDÓTTUR
að var sem tíminn stæði í stað. Ég
heyrði ekki lengur trén vaxa né fuglana
syngja. Það var allt svo undur bjart og
einhvers staðar í fjarska heyrðist ómur. Þetta
var alveg örugglega rödd. Jú, þetta var rödd,
rödd sálarinnar. Mér fannst hún segja: Þú ert
þessa heims barn, rétt eins og trén og stjörn-
urnar, þú átt þinn rétt. Hverjar sem vænting-
ar þínar eru i erli lífsins vertu þá varkár.
Mundu að lífið er þess virði að lifa því þrátt
fyrir erfiðleika, fals og vonbrigði. Röddin fjar-
aði út og Ijósið hætti að skína.
En hversu varkár sem ég reyni að vera er
það eins og að koma frá einum stað til annars
og heyra að þú hafir verið þar en sért farinn.
Förin heldur áfram niður á bryggju, í gegnum
trjágarðinn. Þar nem ég staðar í porti, vegna
regnsins. Það er eins og portið sé fullt af
skuggum, minningum um einhvern sem er
ekki þar lengur. Það hafði stytt upp. Ég leit
til himins, það gat ekki verið stjörnubjartari
nótt. Einhvern tíma hafði gamall afi minn
sagt við mig að örlögin væru skráð í stjörnu-
rnar og þegar hann dæi, myndi hann verða
stjarna og gæta mín. Þar sem enginn var á
ferli í trjágarðinum stóð ég mig að því að
spyrja afa í stjörnunum að því hvort þetta
væri satt með örlögin. Það var sem stjörnurn-
ar blikkuðu mig, það var nóg.
Ég settist á blautan bekkinn undir luktinni
og horfði út á vatnið. Mér sýndist lítil kæna
líða yfir það líkt og mannleg örlög rækju hana
áfram. Síðan hvarf hún úr augsýn eins og sól-
in þegar hún sígur í sædjúpin. Uppgjörið hélt
áfram og ég sá að líf okkar er tvær samhliða
götur, þar sem við göngum og göngum, hlið
við hlið og getum ekki einu sinni náð hvort
öðru í draumum. Þannig mun tíminn ekki
leiða neitt í ljós. Ef ég bara gæti sagt þér það,
þá myndi ég láta þig vita.
Luktin barðist til, það var farið að hvessa.
Ég gekk af stað heim og gaf mér tíma til að
horfa upp til stjarnanna og minnast orða spá-
mannsins um að snúa heim að kvöldi með
þakklátum huga og sofna með fyrirbæn í
hjarta og lofsöng á vörum. I gleði hafði ég
skoðað huga minn og séð að það sem hafði
valdið hryggð minni gerði mig glaða. Þegar
ég varð sorgmædd skoðaði ég huga minn aft-
ur og sá að ég grét vegna þess sem var gleði
mín. Það er því satt að systurnar sorg og gleði
ferðast saman að húsi þínu. Þegar önnur situr
við borð þitt, sefur hin í rúmi þínu. Ég var
komin heim.
Höfundur er nemi í Menntaskólanum ! Reykjavík.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 6. JÚNÍ 1998 1 9