Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.2000, Blaðsíða 20

• JÁLFSMAT mitt hefur aukist
rnjög við þetta. Ég stend jafn-
fætis því fólki sem ég var að
syngja með á sviðinu í Metro-
politanóperunni, án þess ég
■ vilji mikla mig af því. Að mínu
mati er þetta raunsætt mat en
^|ég geri mér alveg fulla grein
, fyrir því að möguleikar mínir eru mun tak-
. markaðri en stórstjarnanna."
Kristinn Sigmundsson var ánægður á sinn
yfirvegaða hátt þegar blaðamaður hitti hann
á Mayflowerhótelinu skammt frá Metropolit-
anóperunni í New Yorkborg daginn eftir að
hann söng þar í annað sinn á ferli sínum.
Frumraun sína í Metropolitan hafði hann
þreytt viku fyrr.
„Þetta gekk mjög vel og viðtökurnar voru
frábærar. Stemmningin var góð en fagnaðar-
lætin í þessu húsi eru eins og á knattspyrnu-
leik eða popptónleikum."
Kristinn er þriðji íslendingurinn til þess
að syngja í Metropolitanóperunni en María
Markan var þar fastráðin árin 1941 til ’44 og
Kristján Jóhannsson hefur einnig sungið þar.
Rotering var staðgengill
Kristinn söng hlutverk Hundingjans í Val-
kyrjunum eftir Wagner. Hann segir það ekki
stórt hlutverk en dramatískt. „Það reynir
mjög á raddstyrk og þetta var afar gott
tækifæri til að sýna hvað í mér býr, ekki síst
þar sem ég var að syngja með sumum af
bestu söngvurum heims svo sem Placido
Domingo og Deborah Voight. Þess má einnig
geta að staðgengill minn í sýningunum
tveimur, maðurinn sem hefði leyst mig af ef
ég hefði veikst, var enginn annar en Jan
Hendrik Rotering sem er sennilega besti
bassasöngvari heims nú um stundir. Hann
sat baksviðs á báðum sýningunum en Metro-
politanóperan hefur þá vinnureglu að hafa
staðgengla tiltæka í öll hlutverk á sýningum
sínum og þeir eru greinilega ekki af verri
endanum. Þetta þótti mér mikil og skemmti-
leg upphefð, enda ætti ég miklu frekar að
vera til vara fyrir hann.“
Kristinn segist ekki endilega líta á þetta
sem hátind ferils síns þótt þetta hljóti að
vera mikilvægur áfangi. „Miðað við að ég hef
fengið ágæta dóma fyrir frammistöðu mína
ætti þetta að opna einhverjar dyr fyrir mér.
Ég á von á að fá einhver tilboð í framhaldinu.
En það er kannski hættulegt að líta á þetta
sem hátind. Ég vil heldur taka mið af þeim
'0- verkefnum sem ég tek að mér um það hvar
ég er staddur á ferli -mínum. Þannig myndi
ég frekar telja flutning minn á Gurnemanz í
Parsifal eftir Wagner í Kölnaróperunni í
fyrra vera hátind ferils míns. Það var miklu
stærra hlutverk auk þess sem mér tókst
mjög vel upp. Að hljóta góðar viðtökur hjá
Þjóðverjum íyrir fiutning á svo stóru hlut-
verki í Wagner er tindurinn hingað til. List-
ræni mælikvarðinn er aðalatriðið, að mínu
mati, og upphefð á borð við það að syngja í
Metropolitanóperunni einungis rökrétt afleið-
ing af þeim árangri sem ég hef náð.“
Sígandi lukka
Kristinn hefur sungið í flestum stærstu óp-
eruhúsum heims, svo sem La Scala, Parísar-
óperunni, Berlínaróperunni, Covent Garden
og nú Metropolitanóperunni. „Ég á bara eftir
að syngja í Vínaróperunni af þessum stærstu
húsum,“ segir Kristinn.
Kristinn hóf að læra söng hjá Guðmundi
Jónssyni árið 1980 en árið 1982 hélt hann til
Þýskalands í söngnám. Hann hafði atvinnu af
söng á íslandi á árunum 1983 til 1989 en það
ár hélt hann til Wiesbaden þar sem hann var
fastráðin við Hessisches Staatstheater til
ársins 1992. Síðan hefur hann verið í lausa-
mennsku og sungið við flest stærstu hús
heims eins og áður sagði.
Fyrsta skipti sem blaðamaður heyrði söng
Kristins var í Stuðmannamyndinni Með allt á
hreinu þar sem hann söng um astraltertu-
gubb ásamt Hjálmtý Hjálmtýssyni. Þetta var
við upphaf söngferils Kristins ög það færist
stórt bros yfir andlit hans við að rifja upp
þessa skemmtilegu senu. Leiðin frá því að
* leika löggu að velta fyrir sér geimverugubbi í
Með allt á hreinu til þess að syngja Wagner í
Metropolitanóperunni hlýtur að vera löng og
hlykkjótt.
„Ferillinn hefur liðið áfallaiítið held ég,
þetta hefur verið sígandi lukka. Undanfarin
ár hef ég verið að vinna með fólki sem er að
syngja í Metropolitan þannig að ég bjóst allt
eins við því að það færi að koma að þessu hjá
mér. Það eru kannski svona fjögur eða fimm
ár síðan ég fór að leiða hugann að þessu. En
hefði einhver sagt mér það fyrir tíu eða
fimmtán árum að ég ætti eftir að standa á
sviði Metropolitan með Placido Domingo
jtt hefði ég alcírei trúað því. í þeim skilningi
hefur þetta verið löng leið. Síðast kom ég í
þetta hús sem ferðamaður fyrir um fimmtán
árum og lét mig dreyma um að fá að syngja í
því. Að fá að syngja í því með Domingo var
afar fjarlægur draumur.“
Kristinn Sigmundsson fyrir framan Metropolitanóperuna í New York. Metropolitanóperan hóf starfsemi árió 1883 og hefur verið til húsa í Lincoln
Center síðan 1966. Kristinn segir að húsið hafi uppfyllt aliar væntlngar.
LISTRÆNIMÆLIKVARÐ-
INN ER AÐALATRIÐIÐ
„Listræni mælikvarðinn er aðalatriðið, að mínu mati, og upphefó á borð við það
að syngja í Metropolitanóperunni einungis rökréttafleiðing af þeim árangri sem
ég hef náð," sagði Kristinn Sigmundsson er ÞRÖSTUR HELGASON kom að máii
við hann í New York daginn eftir að hann hafði sungið aðra sýningu sína í Metro-
politanóperunni í síðastliðinni viku.
Jafnramt frumraun
í Bandaríkjunum
Leið Kristins inn í Metropolitanóperuna
var nokkuð óvenjuleg þar sem frumraun
hans þar var jafnframt frumraun hans í
Bandaríkjunum. Flestir söngvarar hafa skap-
að sér orð þar með því að syngja í minni hús-
unum áður en þeir komast inn í þetta
stærsta, elsta og virtasta óperuhús landsins.
Kristinn var heldur ekki kallaður í áheymar-
próf sem er óvenjulegt miðað við að þetta er
í fyrsta sinn sem hann syngur í húsinu.
Kristinn segir að húsið hafi uppfyllt allar
væntingar. „Þetta er gríðarlega mikið gím-
ald, enda tekur húsið um 4.000 gesti. Þegar
maður stendur á sviðinu og syngur finnur
maður hins vegar ekkert fyrir stærðinni.
Maður sér ekkert nema svart myrkrið en
finnur hvernig hljóðið berst auðveldlega um
salinn og svo aftur til manns. Það er til
merkis um að hljómburður sé góður. Ég hef
sungið í talsvert minni húsum sem hafa verri
hljómburð. Ég hef einnig sungið í minni hús-
um sem hafa betri hljómburð en miðað við
stærðina á þessu húsi, sem ég held að sé
stærsta óperuhús í heimi, er hljómburðurinn
hreint ótrúlegur.“
Virðingin eyksf eftir því sem gráu
hárunum fjöigar
Kristinn segir að allur aðbúnaður í Metro-
politanóperunni sé afar góður, betri en geng-
ur og gerist í stóru húsunum í Evrópu þar
sem iðulega sé mjög þröngt um söngvara
baksviðs. „Mér fannst líka áberandi hvað fólk
hér er þægilegt í umgengni. Ég hafði allt
eins búist við því að það yrði svolítið erfitt að
koma þarna inn í fyrsta skipti sem söngvari
en svo var alls ekki. Allt viðmót starfsmanna
og annarra var afar hlýlegt. Það er annað
andrúmsloft hér en í evrópskum húsum, létt-
ara og óþvingaðra. í Evrópu er óperufólk
svolítið gott með sig, en hér er fólk allt mjög
vandræðalaust og blátt áfram.“
Kristinn segir að það hafi þó vakið mesta
Kristinn a sviði Metropolitanóperunnar asamt Deboruh Voight og Placido Domingo að fyrstu
sýningu Kristlns í þessu vlrta óperuhúsi lokinni 25. april síðasttiðinn.
athygli sína hversu yfirlætislaus Domingo
hafi verið. „Hann er afskaplega ljúfur í við-
kynningu, yfirvegaður og alþýðlegur. Hann
hefur mikla persónutöfra sem skila sér á
sviðinu. Annars er mun minna um príma-
donnur í óperuheiminum en fólk heldur.
Sumir söngvarar loka sig af og vilja fá frið
en mín reynsla er sú að það er þægilegt að
umgangast aðra söngvara. Þetta er nánast
eins og að tilheyra stórri fjölskyldu sem
kemur sjaldan saman. Það eru helst stjóm-
endur húsanna sem geta verið erfiðir en það
kemur þó ekki oft fyrir. Á köflum er þetta
auðvitað harður heimur en mér sýnist ein
regla ríkjandi, að virðingin eykst eftir því
sem gráu hárunum fjölgar. Ég hef notið góðs
af henni.“
„Mætti ekki annars
kalla það mont að ..."
Hógværð Kristins er viðbrugðið. Sjálfur
vill hann ekki gera mikið úr henni og segist
fyrst og fremst vera raunsær. „Að ná árangri
kostar mann umfram allt mikla vinnu. Starf
söngvarans er vinna og aftur vinna og ekki
mikill glamúr yfir því,“ segir Kristinn og
bætir svo við: „Mætti ekki annars kalla það
mont að segja að maður hafi átt von á því í
ljögur eða fimm ár að syngja í Metropolitan-
óperunni?"
* 20 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/USTIR 13. MAÍ 2000