Lesbók Morgunblaðsins - 02.09.2000, Blaðsíða 12

KVÖLDGANGAIUPPSTYTTU
SMÁSAGA EFTIR JÓHANNES HELGA
Gerið það f/rir mig að spyrja ekki beint, beitið öngla
yðar. Ég mun sl< cynja öngulinn j: )rátt fyrir það,en ég
hef meira gaman af að gleypa hann ef beitan er lysti-
leg. Ég er matsmaður- í launuðum vinnutíma og utan
hans. í vinnutímanum les ég prófarkir og handrit og
sn íð kleprana c if ungum mönnum sem þ reyta frum-
raunirsínar...
FYRIR alla muni! Gerið svo vel
ungfrú. Það er yfrið pláss fyrir
okkur bæði í þessu frumstæða
skýli meðan demban gengur yf-
ir. Ég rými einfaldlega til fyrir
yður. Gerið svo vel; regnvegg-
urinn er fast við tigið nef yðar.
Þér voruð heppin að hafa þenn-
an höfuðklút meðferðis. Að öðrum kosti hefði
hár yðar orðið gegnblautt, ekki aðeins þessi
eini gullni sveipur sem hrokkið hefur fram á
ennið. Ég trúi ekki öðru en bráðum stytti
upp og þá er ekki að vita nema sól gægist
milli skýja og þerri þennan lokk. Paganini er
í þessum svörtu bólstrum sem hverfast suður
himinþilið - en vel að merkja: miklum fyrir-
gangi fylgja jafnan snögg umskipti og því
kynni sólin að skína innan tíðar og Mozart er
einmitt í sólskininu.
Ekkert að þakka. Komið innar í krikann.
Þessi ísbláa regnkápa fer vel við ljóst yfír-
bragð yðar. Innar, gerið svo vel; hann herðir
á hryðjunni.
itthvað hlægir yður, þér lítið þó undan
fyrir hæversku sakir. Yður er þó al-
veg óhætt að sveigja höfuðið í sjókalt
vestrið. Það viskí sem ég hef drukkið
að þessu sinni lyktar tiltölulega vel. Johnnie
Walker nánar tiltekið; hann er þó mun drýgri
göngugarpur en ég og notar staf sinn til að
sveifla honum, en þessi dýrðarmaður, innan
gæsalappa, sem stendur við hlið yðar notar
sinn til að hlífa hægra hné. En svei mér þá,
þér eruð svo mittisgrannar að handstór karl-
maður gæti áreiðanlega spannað miðbik yðar
tæki hann fast á - sem hann myndi áreiðan-
lega gera fengi hann færi.
Óneinei, ekki bílslys, tæpast hægt að skil-
greina það sem slys í almennri notkun orðs-
ins. Segjum heldur faglega að tímasetningin
hafi verið röng - sem er höfuðglæpur á tölvu-
öld. En trúið mér, ég met mikils umhyggjuna
sem vart varð í flosmjúkri rödd yðar - ef það
var þá ekki misheyrn; hjarta mitt mundi slá
hraðar væri það ekki úr steini. Ég var sem
sagt staddur í nokkuð réttu húsi á rangri
stundu á nýliðinni tíð og ferðaðist niður
loftstiga með hætti sem á fremur skylt við
flugtæknilega frumraun Wright-bræðra en
styrka brottför þess sem heldur þráðum húss
og konu í hendi sér og getur komið og farið á
nóttu sem degi.
Wright-bræður? Ekkert að afsaka. Það er
síður en svo umtalsvert þekkingarleysi. Þeir
eru steindauðir fyrir löngu. En þeir eru
frumhöfundar þeirra stálfægðu gerninga sem
þér hafíð vígst um skeið og gert loftin ótrygg
og kjarnorkuvísindamönnum kleift að þeyta
sálnahjörðinni á plánetunni á einu bretti á
múra hæstráðanda innar í stjörnugerinu.
Bomm! Við erum sé sé að rölta á halakleppi á
jaðri þess.
læið eins og yður lystir. Það er ekki
til siðs lengur að gráta, enda mundi
obbinn af mannkyninu tæpast anna
öðru ef það tæki tilfinningalega af-
stöðu til þeirra harmkvæla sem engan enda
taka í /ari þessarar skepnu sem kallar sig
mann. í stað þess að vola við vegg flýta menn
sér að lifa.
Ég fullvissa yður, þér þreytið mig ekki,
það er mér ósvikin ánægja að horfa aftur í
augu yðar.
Vissulega. Ég bar kennsl á yður um það bil
sem Mozart brá fyrir í hugskoti mínu.
Hæversk munúð andlits yðar hratt í þann
mund fram minningarslitri um spjall okkar á
barnum í Káetunni á dögunum.
Alveg rétt. Við töluðum um þau furðuverk
sem heita borgir...
Einmitt það já. Það var mér líkt. Kemur
sér vel að ég hef víðar ermar að lofa uppí. Og
heitið? Ég heyrði ekki; niðurinn. En - svo
urðuð þér uppnumdar ásamt vinkonu yðar
sem leit skraf okkar skapbráðu auga. Já,
brosið, það er alveg óhætt hér í afdrepinu,
kallar þó oft á ótímabæra ásókn sem er þó
grannt skoðað alla daga tímabær og henni
eigum við að þakka - eða um að kenna - að
við stöndum hér í regnfjötrum. En nú hef ég
týnt þræðinum. Gerir ekkert. Fúinn spotti
var það víst,
Einmitt það já. Og þið fljúgið saman, vin-
konan og þér. Hún er þá líka flugfreyja. Það
munar ekki um það. Pund Wright-bræðra er
þá ekki orðið neitt smáræðishlass, að
ógleymdum Leonardo da Vinci sem lagði víst
til nokkur grömm í hugmyndina fyrr meir.
Það er svo. Henni gast ekki að mér. Skyn-
söm stúlka. Bak hennar var kannski fullstíft
- og luralegt, svo ég lengi nú þessa augljósu
aðdróttun um ókvenlega lyndiseinkunn - sem
þó góðu heilli gerði mýkt yðar augljósari.
Einkar þægileg stúlka í umgengni? Er það
svo? Af ófríðleikanum leiðir trúlega, ella væri
engin kynsystir í slagtogi við hana.
Ég rengi yður ekki. En það minnisspor
hefur vínþokan þá afmáð. En hér stöndum
við, lukt í regnlás - og lokkurinn yðar er enn
blautur.
Fyrirgefið, ég heyrði ekki, regnniðurinn!
kkert til að státa af. Gerið það fyrir
mig að spyrja ekki beint, beitið öngla
yðar. Ég mun skynja öngulinn þrátt
fyrir það, en ég hef meira gaman af
að gleypa hann ef beitan er lystileg. Ég er
matsmaður - í launuðum vinnutíma og utan
hans. í vinnutímanum les ég prófarkir og
handrit og sníð kleprana af ungum mönnum
sem þreyta frumraunir sínar á sama hátt og
viðmælandi yðar fyrir tuttugu árum. í annan

1 2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 2. SEPTEMBER 2000