Lesbók Morgunblaðsins - 30.12.2000, Blaðsíða 10

SMAGERT SKART A TRÖLLAHALSI

Þegar ekið er frá Flókalundi við Vatnsfjörð áleiðis til Amarfjarðar liggur vegurinn upp eftir
brattri fjallshlíð. Neðst er hún klædd birkiskógi sem lækkar eftir því sem ofar dregur, unz hann
hverfur með öllu. Við tekur grýtt graslendi og mosagróður sem verður einráður þegar ofar kem-
ur, unz hann hverfur einnig að mestu og við taka berar klappir og grjóturðir. Hér heitir Trölla-
háls.
En einmitt þar, í slakka sem verður í ríki grjótsins uppi á fjallinu, er að finna skrúðgarð svo
fagran að ég hef að minnsta kosti ekki séð þá öllu fegurri. Þama em uppsprettulindir; vatnið
seytlar í örmjóum farvegum innan um Ijósgrænan dýjamosa og rennur neðst í lægðinni út í dálitla
tjöm. Á bökkum hennar hefur myndast mýrargróður, sem var fallinn að mestu þegar myndin var
tekin. En fífan var ekki fokin. í þessari hæð er sumarið afskaplega stutt; ekki víst að þessi lægð
komi undan fönn fyrr en i júlí. Það er komið síðsumar þegar grös grænka og þá er ekki langt í
fyrstu næturfrost haustsins.
✓
TYLLT NIÐUR TANNI
LJÓSMYNDIR OG TEXTI:
GÍSLI SIGURÐSSON
/
AFERÐUM um landið er
alltaf eitthvað utan dag-
skrár sem ber fyrir augu og
verður þess valdandi að
maður staldrar við og tekur
upp myndavélina. Tyllir
niður tánni, ef svo mætti
segja og gerir stuttan
stanz. Ef til vill eru það hross í haga, breiða þak-
in fífu síðla sumars, lítil spræna í gili, upp-
sprettulind með dýjamosa eða fallegt sjónar-
hom til fjalla og jökla.
Ferðalagið getur orðið tafsamt vegna þessa
og það er vitaskuld óþolandi að vera farþegi hjá
bílstjóra sem kemst ekkert áfram fyrir mynda-
tökum. I annan stað er það ekki til fyrirmyndar í
akstri að vera sífellt að góna á eitthvað annað en
veginn.
Vegimir hafa tekið stakkaskiptum, seiseijú,
mikil ósköp. En eitt er það sem vegagerðar-
menn vanrækja gróflega: Það vantar margfalt
fleiri útskot; vegir virðast lagðir með það eitt
fyrir augum að hægt sé að komast sem skjótast
milli staða. En þeir era líka til sem aka um veg-
ina til þess að sjá landið. Um 300 þúsund erlend-
ir ferðamenn, sem komu til íslands á árinu, era
þar á meðal og ekki þurfum við síður en aðrir að
geta notið þess að sjá landið.Margoft hef ég
upplifað það á vegum landsins að geta ekki með
neinu móti stanzað til að taka mynd nema valda
verulegri hættu. Með flutningabíla æðandi í
báðar áttir tekur maður ekki þá áhættu, enda er
það full tillitslaust. Þess vegna verður oft drýgra
að fara á fáfamari vegi þar sem hægt er með
góðu móti að leggja út í kant.
Myndimar sem hér birtast era einhvers kon-
ar aukaafurð úr ferðum á vegum Lesbókar til
ákveðinna staða. Þær hafa safnast fyrir og
verða viðraðar í smáskömmtum nú og ef til viil
síðar.
VIÐ LAUFSKÁLAVÖRÐU
Austast á Mýrdalssandi, milli Skálmar og
Hólmsár, er melalda nærri þjóðveginum.
Þar er áningarstaður; aðstaða til að setjast
niður og taka upp nesti og líta í kringum
sig. Ekki er mjög margt sem fangar augað á
Mýrdalssandi annað en víðsýnið og fallegt
útsýni til Hjörleifshöfða og Mýrdalsjökuls.
Þar til kemur að Laufskálavörðu. Raunar
era vörðurnar mýmargar, líklega óteljandi
eins og eyjarnar á Breiðaíirði.
Hér hefur lengi verið áningarstaður og
skyldu menn þá hlaða vörðu sér til farar-
heilla. Býlið Laufskálar var til forna ekki
allfjarri þessum stað og hefur upphafleg
varða verið kennd við bæinn. Nú má heita
að allt lausagrjót sé upp urið og fara menn
drjúgan spöl til þess að næla sér í stein. Er-
lendir ferðamenn líta undrandi á þessi
mannvirki, en eru undir eins til í að leggja
stein í vörðu, þegar þeim er sagt að það
dugi til fararheilla.
:
F
o
v
e
h
Þ
li
li
s
á
1 O LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 30. DESEMBER 2000
.3 C/J