Alþýðublaðið - 17.02.1922, Síða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sent úr sveit.
Jón Árnason (frá Sólheimum í
Sæa undíthl öí) hitti gamla Popp
k»upmann frá Sauðárkróki i brúð
kaupsve zlu, gengur til hans og
segir vtð htrnn:
Hver ber hatt á kolli *
hurzían norðanbnds,
það ér skrttinn skoili
sköpulagið hans,
klofið engir segjast sjá,
en handleggirnir hér um bil
hnjákollunum á.
Hann er býsna brattur
ítieð bogið itef og hátt,
ttðum fmðu fattur,
firðum þykir datt
að sjá þegar hann aezt á hest
hlægilegra í heiminum
hefir aldrei sézt.
Hann er manna minstur,
mcsti gikkur saoit,
sr zt i sætið innstur,
svo er honum tamt
að taia mest við sjáifan sig,
en getirðu ekki gátuna tétí
þá geri eg aðra um þig.
Ekki er þess getið að Popp
hafi svarað neinu
Jón Árnason á Flugumýri hafði
oríst kvæði er hann kallaði .Kappa
kvæðt* Kom Jón eitt sinn að
Geitaskarði, og spurði þá Guð-
mund Emarsson sýsluskrifara (löð
ur dr. Valtý») hvort hann hefði
séð ksppakvæði sitt. Svaraði Guð-
mundur því svo:
> Litið hefi eg Kappakvæði,
kjafturinn og augun bæði
urðu sem f þorski þr,
ekki sneir eg um það ræði
ef eg fæ að vera í næði
annars niuntu meira lá
önnur vísa eftir G. E. er þessi:
Vlða fara seggir á sveim
og sóa tímans arði,
á endanum komast allir heim,
upp að Geitaskarði.
Hispurslaust.
Jón Fmnsson var vinnumaður
hji piesti að Felli í Sléttuhlíð.
Voiu þeir prestur oft að grfnast
saman í Ijóðum Sagt var að prest
ur ætti vingott við eica vinnu
kouuna. Einn sunnudagsmorgun
skrifaði Jón stöku og lét í grail
arann á altarinu, Þegar prestur
er kominn fyrir altarið lýkur hann
upp gialiaranum og sér miðann,
en á honum stóð:
Iunarlega í eldhúshorni,
eitt bar tii á sunnudagsmorgni,
að Bessi þar inn brá sér forni,
þá búið hafði honum steik
hvítkollótt hún kendi ieik.
Kreisti hann mig með hráskinns-
hrolli
og hreyfði siðan messu.
Ekkert vissi Iagibjörg af þessu.
Ekki er þess gecið hvað prests-
bjón hétu nema hvað ráða má af
vísunni,
* *
*
Einar Andrésson frá Minnahoiti
hitti Jón Fnms^on í Haganesi í
Fijotum og sagði við hann:
Hvar var Fmni faðir þinn
fæddur, giftur, dainn
kyntu, svinni kæri minn
kóld svó iinni forvitnin.
Gegndi þá Jón samstundis:
Vaiinasveitum vóx t;pp á,
vék svo buit til Fjóta,
gulls þar hneitu (o: hnotu) grund
réð fá,
grafian reitum síldar á. M.
Ritstjóri og ábyrgðatmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Edgar Rtce Burroughs'. Tarzan.
að hann steingleymdi að kasta frá sér því sem hvell-
inum olli, og þaut á dyr með það 1 hendinni.
Um leið og hann fór út um dyrnar, rakst riffillinn
i hurðina, svo hún skall aftur á hæla apanum.
Þegar Kerchak stanzaði skamt frá kofanum, og sá
að hann hélt enn á rifflinum, misti hann hann eins og
hann væri sjóðheitur, og ekki hafði hann kjark til að
snerta hann aftur — hávaðinn í honum tók of mjög á
taugar villidýrsins; en hann var þess nú fullvís, að þetta
hræðilega prik væri alveg hættulaust, ef enginn snerti
við þvf.
Heil klukkustund leið áður en aparnir þorðu að
nálgast kofann aftur til þess að halda rannsókn sinnl
áfram, og þegar þeir þorðu það, sáu þeir sér til mik-
illar gremju, að hann var lokaður. Og þeir gátu með
engu móti opnað hann.
Hin haglega gerða loka er Clayton hafði gert, hafði
fallið í lás er Kerchak fór út; og ekki gátu aparnir
komist inn um trausta gluggana.
Þegar apamir um stund höfðu ráfað um í nánd við
kofann, héldu þeir á braut lengra inn í skóginn og til
hæðanna, þaðan sem þeir voru komnir.
Kalá hafði stöðúgt haldið sig upp 1 trjánum með
fósturson slnn, en nú kallaði Kerchak á hana, að hún
skyldi koma méð hinum, og þar eð enginn reiðihreím-
ur var í rödd hans, rendi hún sér til jarðar grein af
grein og slóst í för með hinum.
Þeir, sem reyndu að nálgast og skoða undarlega
barnið, voru fældir burtu með urri og samán bitnrum
önn um Kölu, og áðvörunárorðum hennar.
Þegar þeir fullvissuðu hana um, að þeir mundu ekki
skaða barnið, lofaði hún þeim að koma nær, en ekki
fengu þeir að snerta það.
Það var eins og hún vissi að barnið væri veikt og
lingert, og óttaðist að harðar hendur félaga hennar
mundu skaða það.
Og hún geiði annað, sera gerði göngu hennar enn
þá erfiðari. Hún mundi dauða barnsins síns, og hélt
því dauðahaldi um fóstursoninn þegar hún hreyfði sig
eitthvað.
Ungar hinna voru á baki mæðra sinna og héldu með
höndunum um háls þeirra, en spentu fæturnar fram
fyrir brjóstið í handarkrikanum á þeim.
Þetta gerði Kala ekki. Hún þrýsti litla lávarðinum
af Greystoke með annari hendinni að brjósti sér, og
hann hélt með báðum höndum 1 hárið sem huldi lik-
ama hennar. Hún hafði horft á barnið sitt detta úr háa
lofti og deyja, og hún kærði sig ekki um að hætta á
það sama aftur.
V. KAFLI.
Hríti apiun.
Kala fóstraði munaðarleysingjann af mikilli nákvæmni,
en hún undraðist með sjálfri sér, að hann skyldi ekki
verða fimur og sterkur eins og börn hinna ættsystra
hennar. Það leið nærri þvi heilt ár þangað til strákur-
inn fór að ganga, og að klifra — já, mikið skelfing var
hapn heimskpr.
Kala talaði stundum við hinar apynjurnar um uppá-
haldið sitt, en engin þeirra skýldi hvernig barn gát