Alþýðublaðið - 09.04.1988, Blaðsíða 2
2
Laugardagur 9. apríl 1988
LÍTILRÆÐI m
Flosi Ólafsson skrifar JW'
AF BÍLNÚMERINU
Viljirðu komast í heiminum hátt/hafa þú verður númer lágt
opnar þá standa allar á gátt/auðnunnar dyr i hverri átt.
(Jónas Árnason + Jón Múli)
Þaö á margur málsmetandi maöurinn um
sárt að binda þessa dagana. Engu er líkara
en verið sé aö gera aöför aö því sem
mönnum var löngum kærast:
NÚMERINU.
í hugum margra er „númeriö“ ekki bara
kjörgripurog gersemi, heldurlíka — og þaö
sem meira er — heilög tala sem virðingar-
menn hafa í krafti eigin verðleika komist yfir
eða fengiö í arf eftir forfeöur sem voru líka
af betra fólki.
Margur góöur maöurinn hefur séö
heitustu óskirsínar rætast í númeri, númeri
sem hann hefur svo fengið aö eiga og elska
um ævi sinnar daga.
„Númerid" er í raun og veru ímynd alis
hins fegursta og besta sem lífið hefur uppá
aö bjóöa og þess vegna engin undur þó
oröiö sjálft „númer", hafi margræöa og
alltaf afar jákvæöa merkingu.
Þegar listamenn ausa af náöarbrunnum
sínum meö listflutningi, er þaö kallaö aö
þeir „taki númer", maöur sem kemst til
umtalsverðs vegs í lífinu veröur „númer“ og
ég man ekki betur en að þegar ég var ungur,
hafi þaö sem allir þráöu mest, og er óprent-
hæft, hafi verið kallaö aö „fá númer“.
Margur hyggur aö göfugasta hugsun
mannsandans sé eignarréttarhugtakið.
Engin tilfinning er heitari, æöri og fölskva-
lausari en ástin á því sem maður á og
enginn missir sárari en aö glata eöa sjá af
eigum sínum.
Þessa dagana virðist þaö liggja í loftinu
aö Bifreiðaeftirlit Ríkisins sé í þann veginn
aö særa menn holundarári með því aö taka
frá þeim þá vöggugjöf sem guö almáttugur
gaf þeim dýrasta;
BILNÚMERIÐ.
Ég er svona aö hugsa um þetta þessa
dagana af því ég finn það svo undur vel,
hvaö mér þykir vænt um húsið mitt, bílinn,
verðbréfin og innistæöurnar í bankanum, já
og svo þaö sem á nú reyndar aö veröa merg-
urinn alls þessa máls, bílnúmerið mitt.
Ég elska bílnúmeriö mitt. Ég elska bíl-
númeriö mitt útaf lífinu.
Eg hef ekki fyrir mitt litla líf þorað aö
segja nokkrum manni frá þessu fyrr, því mér
fannst hætta á því aö einhverjir færu aö
hugsa sem svo:
— Það er eitthvað bogið viö hann
þennan. Hann elskar bílnúmeriö sitt.
En nú erég svo undurglaðurþví uppásíð-
kastiö hef ég oröiö svo áþreifanlega var viö,
aö ég er ekki einn í heiminum. Ástsjúkir bíl-
númeraunnendur eru á hverju strái. Og
ástin er sterkasta aflið einsog dæmin
sanna. Lesendadálkar blaðanna eru fullir
dag eftir dag af heitum ástarjátningum
manna sem, einsog ég, elska bílnúmeriö
sitt. Meira aö segja á hinu háa Alþingi
keppast menn viö aö lýsa ástinni á bíl-
númerinu sínu og þeirri óbærilegu til-
hugsun að þurfa aö sjá af því.
Og ég segi ykkur þaö, gott fólk, aö þegar
mönnum svellur í brjósti önnur eins ástríöa
og ást á bílnúmeri, þá er það tilfinning sem
á aö virða en ekki forsmá.
Viö sem elskum bílnúmerin okkar, viljum
öllu fórna: búi, barnaláni, konunni og jafnvel
hundinum, bara ef númerið verður ekki af
okkur tekið.
Hugsiö ykkur aö missa númer, sem hefur
gengiö í erfðir í þrjá ættliði, tveggja stafa
númer, þriggja stafa eöa fjögurra, stafa,
jafnvel fimmstafa, einsog mitt er. Ég get
ekki hugsað þá hugsun til enda að missa
númerið mitt.
Ég verö desperat.
Eg er búinn aö eiga nokkuð marga bíla
um dagana og alltaf hef ég fengið nýtt
númer með hverjum. Og viti menn, alltaf
verið einsog við manninn mælt. Ást við
fyrstu sýn.
En þó ég hafi að vísu unnað öllum númer-
unum mínum hugástum, þá hef ég ekkert
þeirra elskaö jafn heitt einsog þaö sem ég á
núna.
Ég græt mig í svefn á kvöldin viö þá til-
hugsun eina aö ef til vill eigi ég einhvern
tímann eftir aö þurfa að sjá á bak því.
Ég ákalla guö minn og hrópa útí nátt-
myrkriö:
— Ó! Skapari himins og jarðar. Taktu
ekki frá mér bílnúmerið mitt. En innst inni
veit ég að vondir menn með vélaþras vinna
aö því að ná af mér númerinu. Og ég reikna
út, hvaö mörg árég eigi eftirólifuðog hugsa
sem svo:
— Ég sel ekki bílinn fyrr en eftir aö ég er
dauður. Þaö veröurdauöinn einn sem skilur
okkur aö, mig og bílnúmeriö mitt.
Ástæöan til þess að ég elska bílnúmeriö
sem ég ánúnameiraen öll hin númerin sem
ég hef átt um dagana, er sú aö ég er búinn
aö læra númerið sem er núna á bílnum
mínum utanað R-30259.
Þaö var konan mín sem kenndi mér aö
læra það utanað R-30259.
Margir halda aö konan mín hafi stálminni
og líklega hefur hún þaö, aö minnsta kosti
þegar hún vill ekki gleyma einhverju, en
umfram allt notar hún vissa aðferð, sérstak-
lega til aö muna tölur.
Þannig sagði hún mér að ég gæti munað
töluna 30259 meö eftirfarandi hætti:
— Hugsaðu þér bara að þrír Ofbeldis-
menn fari tvisvar á fimmsýningu í Nýjabíó.
Og hvaö kemur út? 30259. Og svo skaltu
bara muna að rétt er rétt og setja „R“ fyrir
framan R-30259.
Svona lét hún mig líka muna nafn-
númerið mitt, en nú er búið að taka þaö af
mér og nú er ég búinn aö fá kennitölu, sem
mér er ógerningur aö læra ytanað og verð
þessvegna aö styðjast viö bankakortið. Svo
verður bankakortiö sjálfsagt tekiö af mér
næst þegar ég gef út gúmmítékka og þá hef
ég ekki lengur hugmynd um þaö hver ég er.
Nei nú er mest um vert aö viö stöndum
saman, sem elskum bílnúmerin okkarmeira
en annaö í lífinu. Margir okkar eru þeir sem
völdin hafa í landinu. Neytum nú aflsmunar.
Viö látum ekki átakalaust svipta okkur því
sem okkur er kærast. Við kveðum djöfla-
mergi Bif reiöaefti rl itsi ns í kútinn og
stöndum þétt saman, einsog Samtökin 78
og aðrir þeir sem berjast fyrir þeirri ást sem
samfélagið ekki viöurkennir.
Ástinni á bílnúmerinu.