Alþýðublaðið - 20.02.1922, Blaðsíða 4

4
A LÞYÐUBLA ÐIÐ
fleíri héft hann í ýmsum félög-
liín
„Ætlarðu að kotna á fund í
kvöld ? Hann Þorvaidur flytur fyr-
irlestur*, var ucn eitt skeið við
kvæði, og þegar Þorváidur ætlaði
að tala, þá íór naaður. ‘ ,
Bókia inniheldur 21 fyrirlestur,
sem ailir eru sögalegs efnis, lýsing
á ýmsum mikiimennum til forna,
starfi þeirra og lífi. — Aiiir eru
fyrirlestrarnir samdir af hinni mestu
nákvæmni, enda skín alstaðar út
úr þeim fastur vilji á því, að skýra
sem riíttast frá, og af sem g eggst-
um skilningi á persónunum. Ekki
svo í.ð skilja, að þrátt fyrir það
eru þelr fsumiegir. Hóf. fer sfnar
eigia götur víða 04 þorir óhikað
að kaida frám þeim skiiningi er
houum þykir sanui næst, hvað
setn skoðuKum annara iíður. —
ÍCemur það vel frarn í fyririestr-
unum um Kjartan, Guðrúnu og
Boila, og Hállgerði Langbrók, og
veið eg ísð segja, að þar er eg
Þorvaldi samosála, þótt þeim skiin
ingl hafi færri fylgt
Aliir eru íyrh lestrarnir skemii-
iega skrifaðír og máiið gott Hér
er ekki rúm til að minnast á hvern
einstaksnn, eada ekki meiningin
að skrif.s ritdóm tim faókina, hfald
ur hitt, sem eg áður sagði, að
vekja athygii á henni.
Eg get þó ekki látið vcra, að
benda á 2 af fyrirlestrunum, þeir
eu um salouaskáidið Hailgiím
Pétúrssbn og Jón Arason biíkup.
Þá, sem fysir að kynnwst lifi þeirra,
ættu að lesa þessa bóir, og iíkt
má segja um ait, sem í henni er
Eg vii ráða öllum, sem mögulega
geta, til að kaupa bókina, því
sneð því vínst tvent: -• *-
Maður fær ódýra bók, sem hefir
mikinu fróðleik að íær», og er
skemtiieg afiestrar.
Og maður sýair æruvérðugúm
alþýðumanni viðurkenningu fyrir
vei unnið verk og iofaveiðan á-
huga á, að fræða sig og aðra
Þeg;tr eg hugsa um hvað mörg
ágæt s mannsefni feafa verið kæfð
með þjóð • vorri Íýíir fátækt og
KientunarRkort og skilningsleysi,
ög úrelt og vitlaust þjóðíélags
fyriikómuiag, þá dettur mér æfin-
iega í hug, að Þorvaldur Guð-
tniittdsson sé einn af þeim
Sýnum honum nú, götn'um og
heiisubiluðum, að við kunnum að
meta hæfiieika han* og starf, og
látum ekkeit eintak a( bók hans.
vera óselt ura næsta aýjar
Felix Guámundsson.
Shinola,
, þessa margeftirsp. skósvertu
höfum við fengið nýiega.
K a u pfélagi ð.
Laugaveg 22 — Sírni 728.
Gamla bankanum Sími 1026.
01ium ber saman um, að
bezt og ódýrast sé gert við gutnwí-
stígvél og skóhlífar og aanan
guamai skófatnað, einnig að fcezta
gummí iímið táist á, Gunraií
vinuustofu Rvíkur, Laugaveg 76.
Súgfirskur steinbítur og
Harðfiskur undan Jökli
faest í Kaupféíaglnu-
Laugav 22 og Gamla bankanum.
Alþbl. kostar \ kr. á mánuði.
Ritstjóri og abyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Edgar Rice Burrougks'. Tarzan.
hann sá, að hann var alveg hárlaus, eins og á aumasta
snák, eða öðru skriðdýri.
Hann reyndi að ráða bót á þessu með því að klína
leir á allan skrokkinn, en hann þornaði og molnaði af.
Auk þess féll honum það svo illa, að hann ákvað brátt
að bera heldur smánina en óþægindin.
Lítill lækur rann milli hæðanna, sem flokkur hans
hélt mikið til á; þar sá Tarzan í fyrsta sinn andlit sitt
speglast. Það var á mollulegum þurviðrisdegi, að hann
og ein frænka hans voru að fá sér að drekka. Þegar
þau hölluðu sér ofan að læknum, komu bæði andlitin
út í vatninu; ægilegt og afmyndað andlit apans og göf-
ugmannlegt og fagurt andlit mannsbarnsins.
Tarzan skeltdist. Það hafði verið nógu ilt, að vera
hárlaus, en útyfir tók þetta andlit! Hann furðaði sig á
því, að hinir aparnir skyldu líta við honum.
Þessi aumingjalegi munnur og þessar ræfilslegu hvítu
tennur! Að sjá þær, samanborið við hraustlegu varirnar
og sterklegu tennurnar f félögum hansl
Og nefkrílið á honum; það var svo þunt, að því nær
skein í gegnum það. Hann roðnaði, þegar hann bar
það saman við falléga breiða nefið á frænku sinni. Það
var nú nef! Það náði yfir hálft andlitið! Þáð hlýtúr að
vera gaman að vera svona laglegur, hugsaði aumingja
Tarzan litli. >
En þegar hann sá augun í sér; þá kastaði fyrst
, tólfunum — dökkur depill, grá umgerð, og yzt snjó-
hvítt! Óttalegt! Jafnvel snákarnir höfðu ekki svona
kindarleg augu.
Hann var svo sokkinn niður í að spegla sig, að hann
heyrði ekki grasið klofna bak við sig, um leið og
stærðardýr læddist þjófalega gegnura það, og ekki
heyrði apinn við hlið hans það heldur, því hann var
að drekka.
Ekki þrjátíu skref á bakvið þau skreið hún — Sabor,
stóra ljónynjan — og dillaði skottinu. Hún færði gæti-
lega hvern fótinn fram fyrir annan, 'án þess nokkur
hávaði. heyrðist. Hún færðist nær, kviðurinn snart því
nær jörðina — þessi stóri köttur bjó sig til stökks.
Nú var hún tíu skref frá litlu leiksystkinunum, sem
ekki uggðu að sér — hún dró afturfæturnar vel undir
skrokkinn og.dillaði afturhlutanum.
Hún lá nú á maganum og sýndist gróin við jörðina;
það gljáði á kryppuna um leið og hún stökk.
Skottið hreyfðist nú ekki — það lá beint aftur úr
henni.
Hún lá þannig augnablik, eins og hún væri crðin að
steini, en skyndilega rak hún upp ógurlegt öskur og
stökk.
Sabor, ljónynjan, var viturt veiðidýr. Þeim, sem
heimskari var, hefði fundist örskrið bjánalegt, því var
ekki öruggara að stökkva steiþegjandi á bráðina?
En Sabor þekti vel dásamlegt snarræði skógardýr-
anna og ótrúlegt heyrnarnæmi þeirra. Skrjáfið 1 blöð-
unum var eins góð viðvörun og öskrið í henni, og Sa-
bor vissi að hún gat ekki hljóðlaust stokkið.
Þetta ógurlega öskur var ekki viðvörun. Hún notaði
það til að skelfa veslings bráðina og gera henni hverft
við eitt augnablik, meðan hún læsti kíónum í skrokk
hennar, svo hún slyppi ekki.
Hvað viðveik apanum, hugsaði Sabor rétt. Auming-
inn litli hrökk saman eitt augnablik, og það nægði til
að gera út af við hann.
En sama máli var ekki að gegna með Tarzan, manns-
barnið. Líf hans í hættum skóganna hafði kent honum