Alþýðublaðið - 21.02.1922, Qupperneq 2

2
ALÞYÐUBLAÐIÐ
þau mál, að hver e?nastl borgari
hafi ekki einungis fulla heimild,
heldur eintsig skyldu til að láta
þau til sín taka, að minsta kosti
að því leyti sem atburðir þesslr
snerta opinbert félagslíf.
Eg hefi heyrt suma menn halda
því fram, að engin pólitíik æsing
hafi ráðið aðförinni að Ólafi Frið-
rikssyni, en eg er þar á alt annari
skoðun. Sönnunin liggur opin fyrir
i framkomu ,hvítu hersveitarinn
ar' , og verður hér vikið nánar
að því síðar.
Aður en eg fer lengra út (
þessi málefni vil eg geta þess, að
eg er ekki skrifaður inn i neinn
pólitiskan flokk, þótt eg að sjálf-
sögðu fylgi þeim flokknum að
máium, sem setur mannfrelsið,
jöfnuðinn og réttlætið efst á stefnu
skrá sína. — Frá barnæsku hefi
eg haft megna»ta viðbjóð á her-
valdi og yfir höfuð á öílum vald
menskuhroka, hvort sem hann
kemur fram í stærri eða smærri
mynd Það sr því skoðun mín, að
aliir eigi að styðja jafnaðarmensk
una á allan löglegan hátt, en
sporna jafnframt við þvf, að þjóð-
lífið eitrist af kógim og valdmensku-
hroka. Sagan sýnir oss hvaða ó
blessun ójöfnuðurinn og valdhafa
hrokinn hefir margsinnis steypt
yfir þjóðirnar. Og þó vill lítt
hugsandi lýður halda dauðahaldi
í eldgamlar venjur og úreltar
bgasetningar, en nota hvert tæki-
færi til að hnekkja starísemi þeirra
manna, er halda uppi merki frelsis
og réttlætis.
Hernaðarstefnan og kúgunarand-
inn eiga sér mjög ófagran feril f
heiminum, og svo getur virzt, að
minsta kosti við skyndilega íhug
un, að þeir sem aðhyllast sliksr
stjórnmálastefnur iáti sig litlu skifta
um allar æðri hugsjónir og almenna
velíerð.
Hver skyld't geta neitað því, að
hér sé mikið djúp staðfest, er
skilur hinar svakölluðu æðri stéttir
frá alþýðunni eða lægri stéttunum,
— skilur rika írá fáíœkum —
Það er og mjög sjaldgæft, að rfkt
fóik og embættismenn geri sér
fátæka alþýðu persónulega kunn-
uga, umgangist hana og heimsæki,
sam vinir vini. Valdsmenn, menta-
menn og ríkir menn velja sér vini
og góðkunningja aðeins úr sínum
flokki. Hina láta þeir, í vægasta
lagi sagt, liggja á milíi hluta. —
í þessu liggur einu anginn að
undirrót stéttarfgsius, er svo margt
i!t er sprottið upp af. —- Sá mað-
ur, er mest hefir verið rætt noi
hér í borginni að undanförnu, er
hvorki valdsmaður né peningá-
maður, heldur jafnaðarmaður með
lffi og sál. — Þess geidur hannl
Hvað er að segja um Ólaf
ritsíjóra Friðriksson og athafnir
hans i þessu bcejarjilagit Eg skal
svara þvf frá minu ajónármiði:
Ó. F. hefir, ölíum Öðrum fremur,
bariit bér fyrir jainaðarstefnu og
frelsishugsjónum. Hann hefir beitt
sér manna mest fytir þvf, að bætt
yrðu kjör almennings. Hann hefir
leitast við að bregða i,pp *fyrir
augu manna tveim ólfkum en
sönnum tnycdum; auði annars
vegar, 'órbyrgð hins vegar. Og
honum hefir orðið nokkuð ágengt
í þá átt að fá kjör sjómanna vorra
og verkamanna bætt.
Auk þess, sem Ó1 Fr. hefir
verið ritstjóri fyrir málgagn al
þýðunnar, hefir hann einnig setið
í bæjarstjórn, og jafnan komið
þar fram sem öflugasti málsvari
undirokuðu stéttanna. Mætti neína
þess dæmi, þótt eg sleppi því i
þetta sinn. —
— Þesjum manni var skyndi
lega kipt frá störfuœ sfnum og
honum varpað í fangelsi, tyrir
litlar’ eða engar sakir. — Lengi
munu menn f minnum feafa þessa
aðför vsldhafanna að ólafi. —
Skaut þar hver meinlokan annari,
þar til mákfainu var komið f það
öngþveiti, sem ekki hefir enn ráð-
ist fram úí að fullu. — (Frh.)
Pétur Pálsson.
Zrnleysi.
Auk þess, sem hún (píslarsagan}:
er klædd í þann búning, sem
enginn núlifandi maður treystir
sér að hagga við til bóta, þá
hafa passfusálmamir verið, og:
munu verða sá dýrmætasti gim
steinn á andans sviði er vlð eig
um völ á, Enda mun höfundur
þeirra hafa ætlast til að þeir væru
hafðir f heiðri en ekki brúkaðir
sem leiksoppur í háðungar óg
smánar atburðum þjóðarinnar. Þó
ekki væri nema þelta eina dæmi,
(sem þó eru altof mörg) þá sýnir
það hvað virðingin fyrir kristinni
trú er orðin á háu stigi hjá okk-
ur. Hvort sem höfundar þessa,
bækllngs eru lögfræðismenn, guð-
íræðingar, eða hvað atmað, þá
er hann viðbjóðslegt hneyksli,.
andstyggilegt handbragð á and-
ans smfði okkar ódauðlega sálma-
skálds, og sem hingað til hefir
verið óáreitt a( öllum. En fram-
fsrirnar eru miklar á öllum svið-
um, enda sjáum við þarna Ijóst
dæmið fyrir augunuml Mlg skal
ekki undra þó „Moggi* auglýsti
bækling þennan fyrir fram, sem
andlega nýung fyrir almenning f
stfl 17. aldar. Heíði ólafur Frið-
riksson fætt þetta af sér, eða hans
áhangendur, þá hefði orðið ámát-
legt kokhljóð í kverkum sumra
Reykjavíkurbúa. En sem betur
fer er alþýðan ekki svo djúpt
sokkin enn að hún geri gis að
písiarsögu frelsara sfns.
Að endingu vil eg ráðleggja
höfucdum „píslarþanka", að ef
þeir geta ekki gert bögu án þess
að brúka og umhverfa þeim sálm-
um, sem við berum mesta virð-
ingu fyrir, og sem bæði innlendir
og útlendir dáat að og finna sig
ekki menn tll að endurbæta, þá
er þeim bezt að hætta við alla
ljóðagerð, þvf þá ber minna á þvf
hvað þeir£eru andlega volaðir.
Nýiega barst irér í hendur
bæklingur einn er kallast: „Píslar-
þankar", og hélt eg að hann hefði
eitthvað nytsamt inni að halda,
en brátt fór eg ofan af þeirri
skoðun er eg fletti honum upp.
Jafn andstyggilegt verk á aadans
sviði hefi eg ekki litið áðisr, og
hefi eg þó margt lesið um dag
ana. Eg skii ekkert í því að
nokku; maður skyldi bjéða sér að
betsdla pfslssrsögu frelsarans við
þá háðuag er fram fór hér þann
18. og 23, nóvember siðastliðinn.
Nú ailflest er orðið oieð öfugutn
,“Tn hlæ
og ofmikill heiðingja siður.
En andlegi gróðinn er óþroskað
fræ
því illgresin kæfa hann niður.
Ágúst Jbnsson.
Stúkan Verðandi heldur fund
kí. 9 í kvöld, en ekki kl. 8 eins
oj verið hefir.