Tíminn - 17.05.1968, Blaðsíða 2

2
TIMINN
FÖSTUDAGUR 17. maí 1968.
MISHVERF H FRAMLJÓS
Ráðlögð af Bifreiðaeftirlifinu.
VÖNDUÐ V.-ÞÝZK TEGUND
7" og 5%"
fyrirliggjandi
SMYRILL, Laugavegi 170 — Sími 12260
Áðalfundur
Bóksalafélags íslands
verður haldinn í dag, föstudag 17. maí 1968 að
Mjóstræti 6, og hefst kl. 17.00.
Venjuleg aðalfundarstörf.
Ráðning nýs bóksala.
Félagar eru hvattir til að mæta vel og stundvís-
lega.
STJÓRNIN
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 31055 og 30688
ísland missti góSan mann
SíSan íslendingar tóku sjáif-
ir að selja afurðir sínar á er-
lendum mörkuðum, hafa þeir
átt þvi láni að fagna að eign-
ast marga góða útlenzka um-
boðsmenn fyrir varning sinn.
Menn þessir hafa víða unnið
ötult starf við að útbreiða ís-
lenzkar afurðir, og þannig unn
ið landimi mikilvæga markaði.
Þótt menn þessir hafi ekki í
upphafi byrjað að selja afurð
irnar einasta vegna ástar á
þessari fjarlægu eyju, hefur
í mjög mörgum tilfellum farið
svo, að þeir hafa tekið miklu
ástfóstri við ísland.
Fjöldi þeirra hefur heimsótt
landið og hefur þeim verið
sýndur ýmis heiður, bæði af
sölusamtökunum og stundum
af yfirvöidunum. Sumum
þeirra hafa fallið Fáikaorður
í skaut, og þeir al-skeleggustu
hafa verið gerðir að ræðis-
mönnum i viðkomandi löndum.
Það eru eins konar Nóbels-
verðlaun fyrir erlenda umiboðs
menn íslands.
Sem í öðru hér í Ameríku,
er mikii sérhæfing í umboðs-
mennsku. íslendingar skipta
við matvæla-umboðsmenn, sem
víða greinast í tvo flokka; þá
sem höndla eingöngu fryst mat
væli, og þá. sem höndla önnur
matvæli. Til að vera góður mat
væla-umboðsmaður, þarf fyrst
og fremst að vera góður sölu-
maður. Svo þarf að þekkja
markaðinn, hafa næga vöru-
þekkingu, vera ábyggilegur
réglusamur og dugiegur. Þeir
þurfa að vera á sífelldum ferð
um um umtooðssvæði sitt, því
samkeppnin er hörð, og sá sem
ekki ber sig eftir björsinni.
sveltir.
Margir umboðsmennirnir
byrja smátt, því í upphafi er
gjarnan erfitt að fá vörufram-
leiðendur til að treysta sér
fyrir umtooði. Það er því oft
lapinn dauði úr skel, þvi eng-
ar koma inn tekjurnar nema
umboðslaun af seldurn vörum.
Ég veit ekki um neinn skóla,
þar sem hœgt er að nema um
boðsmennsku, og læra upprenn
andi umboðsmenn því oftast
grein sína með þvi að sölu-
menn hjá umboðsfyrirtækjum.
þar til þeir leggja í hann á
eigin spýtur.
Þannig var það með hann
vin minn. Daniel Todd frá
Norður-Karólínu fylki. Það var
fyrir fimm árum, að hann gerð
ist umboðsmaður fyrir eiigin
reikning, og var hann þá 37
ára gamall. Hann hafði unnið
mörg ár hjá öðrum umboðs-
manni, svo hann hafði góða
þekkingu, bæði á markaðrium
og frystum matvælum. Hann
kom til okkar, bauð fram
krafta sína, og hét að vinna
fiskinum okkar markað í sínu
heimafylki. Við vissum ekki
almennilega, hvernig við áttum
að taka þenna nstóra, myndar
lega Suðurnkjamann, því hann
var svo ólíkum dœmigerðum
umtooðsmarini í leit að góðu
umtooði.
Hann var meira en sex, fet
á hæð, útlimalangur, laglegur
frekar, gjarn á að glotta og
gera mikið að gamni sínu.
Hann var berorður og fannst
okkur fyrst frekar lítið fara
fyrir hinni annáluðu Suður-
ríkjakurteisi, sem menn þar að
sunnan eru sagðir vera aldir
upp við. Hann reyndi ekki að
koma fram sem neinn bungeis.
heldur sagði okkur beint út, að
hann væri fátækur, og gæti
hann ekki selt fiskinn okkar,
myndu börnin hans svelta.
Sagði hann, að það ætti að
nægja okkur sem trygging fyr-
ir því, að hann myndi geta
unnið okkur nokkurt gagn.
Fyrsta var hart í ári hjá
Todd mínum. Ég eyddd einum
tveimur vikum með honum, en
við ókum um fylkið vítt og
endilangt og prédikuðum gæði
íslenzka fisksins. Það var eins
og við værum trútooðar meðal
heiðingja. Todd bókstaflega
bjó í bilnum sínum, því hann
kom sjaldan heim til sín nema
á helgum. Hann vann eins og
skepna og brátt fór að sjást
dálítill árangur. Fyrir utan
fiskinn seldi hann fryst græn
meti og kartöflur.
Tvö fyrstu árin nægðu um-
boðslaunin ekki til að sjá fyrir
konu og þremur börnum, svo
Evelyn Todd varð að vinna úti.
Hún sagði mér seinna, að þetta
hefðu verið erfið tvö ár, en
aildrei hefði Daníel minnzt á
að gefast upp. Á þriðja árinu
flutti fjölskyldan til Oharlotte,
stærstu borgar fylkisins, þar
sem Todd keypti hús. Konan
gat nú helgað sig heimilinu og
nú fór elzta dóttirin á kenn-
araskóla.
Þriðja árið fór að sjást veru
legur árangur, og nú hafði
Todd unnið sér lítinn hóp
nokkuð tryggra viðskiptamanna
meðal matvælaheildsalanna
Hann setti upp dálitla skrif-
stofu heima hjá sér, og nú
annaðist Evelyn um síma-
vörzlu, vélritun og bókhald.
Fóru viðskiptin nú að vera svo
umfangsmikil, að nauðsyn
reyndist að útvega mann til að-
stoðar í sölunni. Elzta dóttirin
var nýgift þokkalegum pilti,
Earl að nafni, og var hann nú
tekinn í læri til Todds, sem
hófst handa um að þjálfa hann
í umtooðsmennsku.
Þótt umsvifin ykjust þannig
mikið, sat ^slenzki fiskurinn
jafnan í fyrirrúmi hjá Toddr,
því við vorum þeir fyrstu, sem
treystu honum fyrir umboði,
þegai’ - hann þarfnaðist þess
mest. Þvi sagðist hann aldrei
myndi gleyma. Hann var líka
á hraðri leið að verða einn af
beztu umtooðsmönnum okkar og
jókst sölumagn hans ár frá ári
Höfum við áætlanir á prjón-
unum úm að senda hann í
stutta ferð til íslands, og 1‘áta
hann kynna sér starfsemi frysti
húsanna, sem pökkuðu fiskin-
um, sem hann hafði svo mikið
á sig lagt við að vinna markað
í Norður-Karólínu.
En í fyrra, þegar allt leit
loksins svo Ijómandi vel út hjá
vini mínum, tók skyndilega að
síga á ógæfutolið. Earl, tengda-
sonurinn, var kallaður í her-
inn og sendur til Vietnam að
skjóta af stórum fallbyssum.
Todd sjálfur. sem aldrei hrj'ði
kennt sér meins á ævinni, tók
krankleika og var lagður á
sjúkrahús. Hann komst fljót-
lega á fætur, en gekk samt
ekki heill til skóear Þu.rfti
hann af og til að leggjast inn
á spítala, nokkra daga í einu.
Vildi hann lítið um sjúkdóm
sinn ræða, en sagði jafnan. að
hann myndi nú brátt verða al-
heill aftur.
Um daginn ætluðum við að
hittast í Greensboro og vinna
í tvo daga við vörusýningu.
Hann hringdi þá og sagðist
þurfa að vera nokkra daga á
sjúkratoúsi í Durham. sem var
ekki nema 60 mílur í burtu.
Seinni sýningardaginn ræddi
ég við hann í símann, og ákváð
um við þá, að ég myndi heim-
sækja hann næsta dag. Þegar
ég kom í bítið morguninn eftir
var mér sagt, að hann hefði
dáið kvöldið áður.
Daniel Todd náð’ ekki að
verða ræðismaður íslands.
Hann hlaut ekki Fálkaorðu, og
hann kom einu sinni ekki til
íslands. Samt var dauði hans
missir fyrir land og þjóð. Það
var einmitt þess vegna, að mér
fannst mér bæri skylda til að
láta ykkur vita. að hann hefði
verið til.
Þórir S. Gröndal.
httfí.
Trúin flytur fjöll. — ViS flytjum allt annað
SENDIBlLASTÖÐIN HF.
BÍLSTJÓRARNIR AÐSTOÐA