Tíminn - 16.06.1968, Blaðsíða 16
RÆTT VIÐ ÞRJÁ AF FYRSTU
STÚDENTUM KENNARASKÓLANS
„Okkur eru allir vegir færir''
Fyrstu vorblómin sprungu seint út í ár, en fyrstu
stúdentarnir voru hins vegar á ferðinni talsvert fyrr, en
vant er. Þetta voru fyrstu stúdentarnir, sem Kennara-
skélinn hefur útskrifað, 26 manna fríður hópur, sem
þolað hefur saman súrt og sætt í 5 ár, en tvístrast nú,
eins og aðrir stúdentahópar. Sumir fara þegar út í at-
atvinnulífið, aðrir hyggja á frekara nám hérlendis, og
enn aðrir halda út í heim til framhaldsnáms.
— Sumir kalla okkur nú gervistúdenta, sagði einn
úr hópnum í stuttu viðtali við blaðamann Tímans. —
Það er kannski eðlilegt, að þeir geri það, því að við
höfum ekki lært frönsku, eins og aðrir stúdentar, og
sumir hafa heldur ekki lært latínu. Við tökum þetta
hins vegar ekkert nærri okkur, og björninn er unninn,
þar sem við öðlumst sömu réttindi og aðrir stúdentar,
þ.e. rétt til setu í háskólum.
Það hefur jafnan vakið nokk
urn úlfaþyt, þegar skólar hafa
öðlazt réttindi til að útskrifa
stúdenta. Ýmsir voru þvi and-
vígir að gagnfræðaskólinn á
Akureyri fengi þessi réttindi,
eins var að með Laugarvatns
skólann, og eigi vakti þið lít
inn úlfa'þyt, þegar Verzlunar-
skólinn fékk réttindi til
að útskrifa stúdenta.
Þó hefur ekkert borið á þvi að
stúdentar úr þessum skólum
hafi staðið sig verr á hinni
þröngji og þyrnum stráðu
menntabraut heldur en stúdent
ar úr hinu gamla menntasetri
við Lapkjargötu, arftaka Bessa-
staðaskóla. Og þar sem stúdents
talan hjá okkur íslendingum er
yfirleitt lægri, heldur en gerist
meðal nágrannaþjóða vorra,
ætti það að vera öllu hugsandi
fólki gleðiefni, að fleiri mennta
stofnunum gefist kostur á að
veita nemendum sínum rétt
til setu í háskólum.
Okkur eru allar
leiðir færar
— í raun réttri erum við,
stúdentarnir frá Kennaraskól
anum betur sett, heldur en aðr
ir stúdentar segir Páll Ingvars
son. Við höfum alla möguleika
opna. Við getum setzt í háskóla
farið utan á kennaraháskóla,
farið strax að kenna, eða
stundað nám með kennslu.
Stúdentar úr menntaskólum
hafa yfirleitt aðeins fyrstu leið
ina færa, þeir geta að vísu öðl
ast kennararéttindi með því
að setjast í stúdentadeild kenn
araskólans, en ég hef alltaf
haldið það leiðinlegt að eyða
einu eða tveimur árum eftir
stúdentspróf í kennaranám. Ég
er Hka viss um, að stúdentar
nenna síður að hafa fyrir því,
að ná í kennararéttindi, held
ur en kennarar að nú stúdents
réttindunum.
— Var ekki aðsókn í mennta
deildina hjá ykkur takmörkuð?
— Jú, það var miðað við 1.
einkunn á Kennaraprófi, og
nýútskrifaðir kennarar voru
látnir ganga fyrir. Það voru
samt nokkrir í bekknum, sem
lokið höfðu prófi áður.
— Nú gæti maður ímyndað
sér að það væri hyggilegra fyr
ir kennara að fá einhverja
starfsreynslu, áður en lengra
væri haldið?
— Það er nú upp og ofan.
Ef fólk fer út í kennslu strax,
vill brenna við, að það hafi sig
ekki í menntadeildina síðar.
Aðrir kjósa samt að fá ein-
hverja starísreynslu fyrst.
— Nú er það þannig að
minnsta kosti í Danmörku, að
þeir, sem hug hafa á kennslu
starfi, verða að ijúka stúdents
prófi, og seljast síðan í Kenn
araskóla, en hér er þveröfug
leið farin. Hvora telur þú heppi
legri?
— Ég er nú ekki nógu kunn
ugur fyrirkomulaginu í Dan-
mörku til að getg lagt nokkurn
dóm á það, en þetta þekkist
víðar en þar í landi. En það
verður að taka tillit til þess,
að stúdenlsaldurinn í þessum
löndum er talsvert lægri en
hér, svo að það væri nokkuð
hæpið, held ég, að skylda nem
endur til að ijúka menntaskóla
til að fá rétt til setu í kenn
araskóla. Á hinn bóginn var
það heldur ekki rétt að úti-
loka almenna kennara frá frek-
ari menntun, eins og var, áður
en mennatdeildin kom til sög-
unnar, Hann gat að vísu farið
í kennaraháskóla, en síðan ekki
söguna mcir. Nú getum við
vent okkar kvæði i kross, og
það er ekki svo lítils virði, m.
a. ef það skyldi koma á dag
inn, að við hefðum enga hæfi-
leika til að kenna. Ég tel að
hárrétt spor hafi verið stigið
með stofnun þessarar nýju
deildar við Kennaraskóla fs-
iands, og það er hún, sem hefur
gert það að verkum, hversu
mjög aðsókn að skólanum hef-
ur aukizt.
— Og að lokum, Páll, hvað
tekur nú við hjá þér að þess-
um merka áfanga loknum?
— Ég hef ekki alveg ákveðið
það. Mér eru margar leiðir opn
ar, og eftir nákvæma yfirveg
un tek ég ákvörðun um það
hverja ég fer.
Páll Ingvarsson
Dúx í skóla —
fúx í lífi
— Ég ætla að fara í háskól
ann, en ekki strax, — segir
Sigrún Aðalsteinsdóttir, kank-
vísleg stúdína úr Skerjafirðin
um. — Nú fer ég að vinna fyrir
mér, og lifa lífinu. Maður get
ur nefnilega verið dúx í skól
anum og fúx í lífinu, og það
iíkar mér ekki.
— Vakti það fyrir þér upp-
haflega að fara í þessa deild?
— Já, strax og ég iieyrði um
hana, afréð ég að halda áfram
svo framarlega sem ég næði
framhaldseinkunn á kennara-
prófi. Þetta gefur svo miklu
meiri möguleika, og þótt ég
ætli ekki að nota mér þá
strax, er alltént betra að hugsa
um framtíðina, og mér fannst
ekki rétt að sleppa þessu tæki
færi.
— Finnst þér hafa borið á
tortryggni í garð þessarar
nýju menntadeildar?
— Ekki beinlínis tortryggni,
en ef til vili vantrú, vantrú,
sem ekki er á rökum reyst. Mér
er óhætt að fullyrða, að við
höfum hlotið mjög góðan und
irbúning undir prófin og alveg
sambærilegan við það, sem
mcnntaskólanemar fá. Við
höfum að vísu ekk; eins mikla
málakunnáltu og máládeildar-
fólk, né heldur raunvísinda- og
stærðræðikunnáttu á borð við'
stærðfræðideildarstúdenta. En
það hefur vcrið leitazt við að
fara milli veginn, og brúa bilið
á milli þessara dgilda. Þá höf
um við talsverða kunnáttu í
uppeldis og sálarfræði, sem
ég tel ekki minna virði en mála
og stærðfræðikunnáttu,
— Var þetta ekki býsna erf
iður velur hjá ykkur?
— Jú, það var nokkuð mikið
að gera, og við tókum þetta
Sigrún Aðalsteinsdóttir
yfirleitt mjög alvarlega, eins
og tímamótafólk almennt ger
ir. Það setti sVona sérstakan
keppnisanda í okkur, að við
vorum fyrstu slúdentsefnin frá
Kennaraskólanum, og vildum
standa okkur og sýna að Kenn-
araskólinn væri þess megnugur
að útskrifa góða stúdenta.
— Og er ekki voða gaman
að vera orðin stúdent?
— Jú, víst er það, en mér
fannst skemmtilegra, þegar ég
lauk kennaraprófi. Einihvern
veginn fannst mér það meiri
áfangi.
I
Eins og barn
ur moourkviði
Að lokum ræðum við við
dúxinn á stúdentsprófi Kenn
araskólans, Guðfinn Sigurfinns-
son, og byrjum með því að
spyrja hann, á hvaða hátt hann
hyggist hagnýta sér stúdents
prófið.
— Ég hef afráðið, að leggja
stund á læknisfrœði við Há-
skóla íslands. Ég hef lengi
haft hug á því, en á tímabili
var víst tali ðvafasamt að veita
Kennaraskólastúdentum rétt-
indi til náms í læknadeild, en
sem betur fór var það þó
gert?
— Hvers vegna fórstu kenn
araskóla- en ekki menntaskóla
veginn?
— Ég var mjög óákveðinn
eftir landspróf og hafði ein-
hvern veginn ekki mikla trú
á mér sem námsmanni. Én þeg
ar ég sótti um skólavist í Kenn
araskólanum, var búið að
ákveða, að skólinn útskrifaði
stúdenta ekki síðar en 1968,
svo að ég eygði þennan mögu
leika.
— Og hefur þér ekki likað
vistin í Kennaraskólanum vel?
— Jú, prýðilega. Kennara-
Guðfinnur Sigurfinnsson
skólinn er um margt mjög
merkur skóli, og bæði skÆto-
stjóri og kennarar gera sér
far um að tileinka skólanwm
ýmsar nýjungar í kennsluibáitt
um. m. a. hefur verið tekið upp
valfrelsi milli greina, og fleira
mætti nefna. Maður hefur að
vísu oft verið reiður út í skóla
stjórann og reiður út í kennar
ana, en samt sem áður viður-
kenni ég það fyllilega, að þetta
em miklir ágætismenn, og skól
inn er fyrir margra hluta sakir
athyglisverður og á áreiðanlega
mikla framtíð fyrir sér, ef
haldið verður áfram á réttri
braut.
— Ekki höfðuð þið valfrelsi
síðasta veturinn?
— Nei, það, var nú verr og
miður- Ég er nú þeirrar skoð |,
unar að eftir því sem lengra
dregur á námsbrautinni, þeim
mun meira valfrelsi eigi maður
að hafa. Síðasta veturinn er
fól'k yfirleitt búið að ákveða,
hvað það ætlar sér að leggja
stund á, og á því, að mér finnst
heimtingu á að læra það, sem
að rnestu gagni mun koma í
framtíðinni. En það virðast ekki
allir á sömu skoðun, og val-
frelsi var ekkert þennan síð
asta vetur.
— Svo að þú ert ekkert yfir
þig ánægður með þennan
vetur?
— Nei, ég tók þetta eins og
hvert annað skítverk, sem mað
ur þarf að inna af hendi til
að öðlast annað og meira. Nú
þegar þetta er búið horfir mað
ur þó með söknuði til þessara
liðnu ára áhyggjuleysisins. Ein
hvern tímann heyrði ég sagt,
að það værj jafnmikil breyt-
ing að koma út menntaskóla í
háskóla, og fyrir barn að koma
úr móðurkviði inn í hinn stóra
heim, svo að umskiptin hljóta
að vera mikil. gþe.