Alþýðublaðið - 23.02.1922, Síða 2

2
eða málinu rerði frestað, unz farið
kefir aftur fram almenn atkræða-
greiðsla.
Þjóðin í heild hefir hafnað vín-
inu. Hún á því heimtingu á því,
að fá tækifæri tii þess að láta i
Ijós, hvort hún hefir breylt skoðun.
Og eg er sannfærður um, að
hún hefir ekki breytt skoðun.
Ingólfur Jónssm.
Svar vi8 leiBréttingn.
Hr. Sveinn Víkingur knýr mig
með „Leiðréttingu* sinni í Mgbl.
í gær til að svara nokkrum orð
um.
Hann segist ekki hafa Iesið fyrir
mér umræddan sálm .fám dögum
áður en ritlingurinn kom út",
heldur í miðjum desemb. siðastl.
Það mun að vísu satt, að hann
hafi lesið eitthvað úr .Píslarþönk-
um" á Mensa Academ. einhvern
tíma I des. i áheyrn min og fieiri,
en um það skirti ræddi eigi í.
grein minni, svo engin vottorð
um það, sem þá gerðist, koma
honum að gagni. Ea tii sönnunar
þvf er eg héit fram í fyrri
grein minni, nægir að birta eftir-
farandi ummæli tveggja áheyrenda:
.Sfnemma i þessum mánuði
heyrðum við Svéin Víkiug hafa
yfir fyrir Sigurði Jónassyni hluta
úr 7. sálmi .Pislarþanka", og meðai
annars það vers, sem Sigurður
tilfærði i grein i Alþbl. Okkur gat
ekki betur skiiist, en að Sveinn
teldi sig höfund þess kveðskapar.
21. febr. 1922
Jón Thoroddsen St. Jóh, Stefánss.
Yfirlýsing hr. Sveins Vikings
um, að hann hafi ekki haft yfir
fyrir mér kvæðið .fám dögum
áður en ritlingurinn kom út“, virð
ist því stafa af slæmu miuni. —
Raunar er það einkenniiegt, að
muna betur um það sem gerðist
fyrir 2 mán. en fyrir fám dögum.
Eg skal ekki dæma um hvatir
hr. Vikings til &ð láta mig heyra
braginn í íyrra skiftið, en betur
finst mér, aö sú staka góðvild til
mín, er hann kvað hafi koasið sér
tsl þess, hefði mátt bera árangur,
hefði hanffl ráðið höfundinum
frá, að gefa pésann út; þá hefðí
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Dagsbrúnarfundur
verður haidicn i Goodtemplarahúsinu í kvöld,
fimtudaginn 23. þ. m., klukkan 71/2 'eftir hád.
Fnndarefni:
Hr. laknir Gunnlaugur Claessen heldur fyrirlestur utn sólskin.
Ýms merk mál á dagskrá.
Hnnið að sýna félagsskýrteini við innganglnn.
Stjórnin.
... ~rT'r— ■, n.:. ^, 1.— -
hann lika komist hjá öllum yfir
lýsingunum sínum.
Er þetta mál hér með útrætt
af minni hiifu,
21. febr. 1922
Sigurður Jónasson.
Tvöföld laun.
Eftir Skj'öídung,
I.
Inngangnr.
Það er oft og á öilum timum
um þáð taiað, að fé ríkissjóðs sé
ekki ávalt sem bezt varið, og að
þar mætti spara marga krónuna,
scm greidd sé beialíais að óþörfu.
Og það er alraent sagt uœ hverja
landstjórn, að húu noti ríkicfé oft
með litilli ráðdeild, og eru stund-
um færð til þess dæmi, og stund
um er það sagt svona alment og
órökstutt. En hvort sem dæmi eru
nefnd eða ekki, eru þessi ummæli
oft ástæðulans, og sprottin af megn
um afturhaldsanda, og skilnings
leysi á kröfum tímans og mena-
icgarinnar, eða þá hjá sumum, af
persónulegri óvild eða stjórnmála-
óviid. En oft — því miður —- og
ef tii vili oftar en hitt, eiga am-
mæli þessi við íuil rök að styðjast,
jafnvel þó þeim sé kastað fram
alment og órökstuddum.
Á hverjum þingmálafundi, sena
haldinn er, að minsta kosti í sveit-
ufflúm, eru það veajulega fyrstu
og síðustu orð kjósenda — ef þeir
á annað borð segja nokkuð — til
þingmanna, að þeirra (þ. e, kjós
endanna) vilji sé: sparnaður á rfkis
fé, aistaðar þar, aem fært sé að
spara, Það er og venjuiega tekið
fram af kjósesdum, í þessn sam-
bandi, að þeir vilji ekki láíá' fjöíga
I embættum, heldur þvert á móti
fækka þeim. Og eg býst við, aS
raddir þessar hafi aldrci verið há-
værari en nú Á Þingraálafuodutn
þeim, sem haldnir hafa verið fyrir
þing það, er saman kom 15. þ. m.
Er það og eðlilegt, því gjalda-
bysðar ríkissjóðs hafa iítt lézt, en
burðarþol skattgreiðeoda Iandsins
skerst að mikiutn mun. Væri þvf
aldrei frekar en nú, ástæða til,.
að spara sem mest gjöld rfkisins,
sem og einstaklingá. Við það létti
sköttum á atvinnuveganum, og;
framleiðslan bæri sig betur, og
yki&t. En þesi er nú mest þörf,
til þess að koma fótum undir at-
vinnuvegina aftur, og bæta greiðslu-
jöfiraðinn við önstur iönd. Að vísr
myndi sú sparsemi, sem þessi grein
aðallega mun fjalla um, aidrei
hrökkva mikið til þeirta hiuta, en
hún væri þó spor í áttina, og ætti
að vera einn liðurinn í væntan-
legri umbótastarfsemi til viðrcisnar
xtvinnu- og vereiunarmálunuui.
Og ásamt sparnaði á öðrum gjalda-
liðum rikissjóðs, svo sem mest má„
og á útgjöldum einstaklinga þar,
sem fært er að spara, þætti œér
ekki ólíklegt, að þsssi sparsemi
yiði drýgsta sporið á viðreisnar-
brautinní.
En, það er ekki ætlun mín, að
ræða hér þetta mál frekar, því
mikið hefir nú þegar verið um
það ritað, og sumt ágætt (gr. M.
Kjarans), en sumt, að því er mér
virðist, fremur barnalegt [gr. M,
Ottesens). Hitt er tilgangur þess-
arar greinar, að benda á einá leið
til sparn&ðar á fé ríkissjóðs.
Það er almenn venja hér á landi,
&ð embættismenn, sem þó er talið,
að taki full árslaun fyrir alla starfs-
kraíta sína, hafi ýms aukastörf
með höndum fyrir landið, eða
jafnveí 2 embætti f sinu, og taki
fuíi Iaun fyrir þessi aukastörf, eins
og þeir væru áður, landinu að