Alþýðublaðið - 17.06.1993, Blaðsíða 4

4
Fimmtudagur 17. júní 1993
- og það styrkir mig í trúnni á það, segir Bragi Ólafsson skáld og Sykurmoli, sem er að gefa út nýja Ijóðabók
og opnar Ijóðasýningu á Kjarvalsstöðum um helgina.
Um ljóð Braga Ólafssonar hefur verið sagt, að þau hefj-
ist gjaman með hversdagslegri frásögn af mannlífi en
smám saman verði sjálfsagðir hlutir dularfullir; kunnug-
leikinn snúist í dulúð, spurn og jafnvel ógn. Þessi lýsing
gæti sem best átt við Braga sjálfan: hann er bæði dular-
fullur og blátt áfram. Hinsvegar er hann ekki ógnvekj-
andi. Bragi Ólafsson er ljúfmenni fram í fingurgóma, auk
þess að vera eitt besta skáld sem fram hefur komið á
seinni ámm.
Á laugardaginn opnar Bragi
ljóðasýningu á Kjarvalsstöðum
þarsem gestir geta gætt sér á glæ-
nýrri ljóðabók. Ytri höfnin heitir
hún er þriðja bók skáldsins: áður
komu Dragsúgur, 1986, og Ansjós-
ur, 1991.
„Um hvað ég yrki?“ segir Bragi.
„Eg var einmitt spurður um þetta af
vinnufélaga mínum um daginn og
uppgötvaði þá að ég gat eiginlega
ekki svarað spumingunni. Ef ég
skrifaði skáldsögu gæti ég mögu-
lega sagt þér frá efni hennar, en ég á
erfítt með að draga saman efni
þessara 28 ljóða og segja um hvað
þau em. Þó er eitt sem mörg þeirra
eiga sameiginlegt: þau em skrifuð
við höfnina og bera dálítinn keim af
því. Ur vinnustofu minni er ég með
útsýni yfir ytri höfnina. Umhverfið
hefur alltaf haft mikil áhrif á ljóðin
mín; þegar ég til dæmis bjó á Spáni
komu litimir þar mikið inn í ljóð-
in.“
Bragi tekur ffam, að þrátt fyrir
útsýnið yfir ytri höfnina sé hann
ekki að yrkja um hafnarlífið eða
kajann. „Mig langaði að vísu alltaf
að skrifa um kajann. Ég vann einu
sinni við uppskipun hjá Hafskip."
- Var það ekki mikið púl?
„Það var nú aðallega vinnutím-
inn sem gerði þetta strembið. Svo
var þetta frekar hættulegt starf,"
segir Bragi, og riíjar upp nokkrar
sögur af vinnufélögum sem vom
hætt komnir þegar vömbrettin
dönsuðu í lausu lofti. En aftur að
ljóðunum. Við tölum um bókatitl-
Fundarmenn
Dymar lokasl á eftir þeim
og þótt þeir séu á engan hátt samstiga
niður tröppumar,
bera þeir ákvarðanir morgunsins á milli sín
eins og brœður sem sett hafa tvípunkt aftan við
vandrœðalegt lífemi foreldra sinna.
A öðrum tímum hefðu fleiri orð
farið í að lýsa göngulagi þeirra. Eg sé
þá hverfa inn í dökkan bíl
og hver og einn ber ábyrgð á að hurðinfalli að stöfum.
Þetta á sér stað nálœgt höfhinni.
Það er vetur: tími árshátíða.
Regnstéttin
Eg átti leið yfir götuna og alll í einu fannst mér eitthvað rangt við að
húsin sem stóðu við hana skyldu máluð með gráu. En hús erufljót að
breyta um svip þegar andlit birtast í gluggum og þegar ég gekk eftir
gangstéttinni meðfram þessum húsum fannst mér að ég held ífyrsta
skipti á œvinni gottað láta fylgjast með mér. Egfann ruestum til eftir-
sjár þegar kom að því að yfirgefa stéttina og þegar rauði maðurinn í
gangbrautarljósinu bað mig að doka við, fór ég fram á hið sarna við
hann og sneri til baka.
Bragi Ólafsson, 31 árs, og Jón Sigurðsson, 182 ára í dag. Bragi cr búinn að leggja frá sér bassann. „Ef ég byrja aftur í tónlist, þá læri ég á selló eða trompett. Svo
mála ég mig svartan í framan og spila jazz...“ (A-mynd: E.ÓI.)
ana hans.
„Þeir em allir eitthvað svo kaldr-
analegir. Dragsúgur, það er nú ekki
beinlínis kósí nafn: Ansjósur em
vondar á bragðið og það er eitthvað
kuldalegt við ytri höfnina. Nei,
hinsvegar er enginn kuldi í ljóðun-
um, held ég, enda nota ég Ijóðin til
að hlýja mér. Ég held að það mynd-
ist oft svolítil stássstofustemmning
í ljóðum mínum, meðal annars af
því orðavalið er passasamt, settlegt.
Ég kann einmitt ákaflega vel við
mig í stássstofúm þarsem tifa gaml-
ar klukkur."
Yfir í tónlistina. Bragi Ólafsson
er bassaleikari Sykurmolanna,
þeirrar íslensku hljómsveitar sem
mestri ffægð hefur náð í útlöndum.
Sykurmolamir em í fríi og Bragi
snertir ekki bassann.
,Jig er alveg búinn að missa
músíkáhugann," segir Bragi sann-
færandi. „Ég ætla ekki að fara að
tala illa um popptónlist en mér
finnst hún hreinlega ekki spenn-
andi. Haldi ég einhverntíma áfram
að spila læri ég frekar á selló eða
trompett. Svo mála ég mig svartan í
framan og spila jazz.“
Björk Guðmundsdóttir, félagi
Braga úr Sykurmolunum, klífur nú
breska vinsældalista uppá eigin
spýtur. „Það gleður mig mjög að
fylgjast með hversu vel henni geng-
ur,“ segir Bragi og þvertekur fyrir
að hann sakni hasarsins. „Þetta var
dýrmætur tími, bæði vegna þess að
ég fékk tækifæri til sjá hvemig
þessi bransi gengur fyrir sig erlend-
is og svo kynntist ég rosalegu
mörgum. Á sinn hátt var þetta eins-
og stríð, fimm ára stríð. Nú er því
lokið."
Bragi segist „lofa þvf“ að Sykur-
molamir troði ekki upp á Hótel Is-
landi eftir tíu ár: „Ég leyfi mér að
segja að það höfum við framyfir
aðrar hljómsveitir.“
Enn og aftur yfir í skáldskapinn.
Er Bragi ekkert að færa sig yfir í
skáldsöguna?
„Ég segi nú sem minnst um það,
enda er víst alltaf að magnast orð-
rómur um að ég sé að skrifa sögu.
Ég er ekki þannig gerður að ég geti
unnið að mörgu í einu. Þegar þessi
nýja ljóðabók er komin út get ég
snúið mér að öðru.“
En eru ung skáld ekki talsvert
einangmð? Ljóð þeirra eru lítið les-
in af almenningi svokölluðum, og í
nýlegum bókum ungra skálda ber
talsvert á skilaboðum til annarra
ungra skálda. Er þetta svona lítill
heimur og óviðkomandi bannaður
aðgangur?
„Ég er nú sekur um að senda öðr-
um skáldum ljóð. En skáldin þrífast
meðal annars hvert á öðru. Og þótt
ljóð sé tileinkuð einhverjum sér-
stökum þýðir það vitanlega ekki að
aðrir geti ekki notið þess. Hvort
eitthvað sérstakt sé um að vera í
ljóðagerð ungra skálda? Ég get nú
ekki séð það, ekki tilhneigingu til
einhvers í ákveðna átt. Þannig er
það ekki heldur um þessar mundir í
útlöndum þarsem ég þekki til.
Auðvitað er ekki jafnmikill al-
mennur áhugi á ljóðum nú og fyrir
nokkrum áratugum. Framboð á
ýmsu öðru hefur aukist. Mér finnst
slæmt - kannski er það bara nöldur
- hvað tónlistin er allsráðandi, til
dæmis í útvarpsþáttum og sjón-
varpsþáttum. Það er einsog alls-
staðar þurfi að vera tónlist undir,
alltaf einhver hávaði. Ég vil hins-
vegar ekki meina að skáldin hafi
einangrast vegna þess hvemig þau
skrifa, þótt rímið sé til dæmis horf-
ið úr skáldskap að mestu. Ljóðið er
einfaldlega ekki mjög í tísku. En
það styrkir mig bara í tnínni á það,
og allt tal um dauða þessarar list-
greinar er ótímabært. Ljóðið er ungt
listform: Bara nokkur þúsund ára.“
H.J.