Alþýðublaðið - 06.05.1997, Side 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 6. MAÍ1997
(I m t Q I
■ Það var ekki eintómt gaman að vera kvikmyndastjarna í Hollywood á fjórða og fimmta áratugnum þegar sl
fór í einkalífi stjarnanna
“Kvikmyndaverin skópu þær. Og
héldu sig geta haft stjóm á þeim. En
þær urðu eins og skrímsli Franken-
steins og straku úr tilraunastofunum,"
sagði áhrifamaður í Hollywood eitt
sinn um uppgang slúðurkvendanna
Louellu Parson og Heddu Hopper.
Óhætt er að segja að þær haft um langt
skeið verið hötuðustu konur í
Hollywood og kannski einnig þær
valdamestu.
A fjórða og fimmta áratugnum, þeg-
ar þær voru á hátindi frægðar sinnar,
las helmingur bandarísku þjóðarinnar
slúðurdálka þeirra og lagði trúnað á
það sem í þeim stóð. Þar þurftu þær
ekki annað en að gefa í skyn að leikari
eða leikkona væri á niðurleið og þá var
kvikmyndasamningi viðkomandi rift.
Þær sungu lof og prís þeim stjömum
sem voru samvinnuþýðar en hreyttu
ónotum í þær sem neituðu þeim um
viðtöl eða upplýsingar. Á svarta lista
þeirra voru stjömur á borð við Gretu
Garbo, Katharine Hepbum, Laurence
Olivier og Marlon Brando, listamenn
sem töldu fjölmiðla ekki eiga að hafa
aðgang að einkalífi sínu. Meðal eftir-
lætanna vom Norma Shearer, Joan
Crawford, Debbie Reynolds og Eliza-
beth Taylor, stjörnur sem kunnu ekki
annað en að lifa opinberu lífi.
“Við gerðumst flest sek um smjaður
í þeirra garð eftir að hafa komist að
þeirri niðurstöðu að heppilegra væri að
hafa þær með sér en á móti,“ sagði
David Niven. „Við uppgötvuðum
fljótlega að það borgaði sig ekki að
Ijúga að þeim því þær vom langrækn-
ar og fyrirgáfu ekki lygi.“
En þótt smjaðrað væri vandlega af
ótta við reiði þeirra vom þær einnig
rækilega baktalaðar. Nöfn þeirra vom
til dæmis óspart nefnd í vinsælasta
samkvæmisleiknum í Hollywood sem
bar nafnið. „Flugvélin". Þetta var
ímyndunarleikur um flugvél sem
vegna tæknilegra galla gat ekki lent á
jörðu og varð því að sveima í lofti um
alla eilífð. Leikurinn fólst í því að þátt-
takendur útdeildu sætum til þeirra ein-
staklinga sem þeim þóttu eiga skilið að
dúsa í háloftum. Louella og Hedda áttu
þar ömgg sæti, og var yfirleitt fengið
sæti við hlið hvor annarrar.
Þær minntu helst á litla og stóra.
Hedda var hávaxin, grönn og glæsileg,
Louella lítil, feit og púkaleg. Þær fyr-
Úr alfaraleið
Pólski forsetinn
var á njósna-
skóla í Moskvu
Margir minnast háð-
fuglsins Jerzy Urban
sem var málsvari
pólsku kommúnista-
stjórnarinnar. Nú hefur
hann snúist gegn sín-
um fyrri húsbónda.
NIE, VarsjáAleksander Kwa-
sniewski, forseti Póllands, stund-
aði forðum nám við lítt þekktan
skóla í Sovétríkjunum fyrrver-
andi, sem var í rauninni klakstöð
KGB. Þetta kom fram í pólska
satírublaðinu NIE, en ritstjóri þess
og aðaleigandi er Jerzy Urban,
sem á dögum valdadögum Ja-
rúselzski hershöfðingja, fyrir for-
setatíð Lech Walensa, var helsti
talsmaður pólsku kommunista-
stjómarinnar.
Aleksander Kwasniewski var
fyrram félagi í pólska kommún-
istaflokknum, en gerðist að eigin
sögn sósíademókrati þegar Sovét-
ríkin féllu. Hann sigraði Lech Wa-
lensa í forsetakosningum, fékk þá
51,7 prósent atkvæða, en notaði til
þess ýmsar brellur. Meðal annars
laug hann til um námsgráðu sína,
en hann hélt því fram að hann
hefði meistarapróf frá Gdansk há-
skóla, en annað kom á daginn í
kosningabaráttunni, og forsetaefn-
ið þáverandi þurfti að biðjast af-
sökunar. Hann var eigi að síður
kjörinn forseti, og í október á síð-
asta ári naut hann í skoðanakönn-
unum yfirburðastöðu.
í NIE upplýsti Jerzy Urban um
daga forsetans í hinum lítt þekkta
njósnaskóla í Moskvu, og til
stuðnings staðhæfingum sínum
birti hann mynd af skólaskírteini
forsetans. Hann var skráður til
náms í „alþjóðlegri blaða-
mennsku" í skólanum, sem var
hinsvegar rekinn af sovéska utan-
ríkisráðuneytinu.
Blaðið NIE birti viðtöl við fyrr-
verandi kennara hans, S. Shpynov,
sérfræðing í sögu sovéska komm-
únistaflokksins, og Shpynow
kvartaði undan því að Aleksander
Kwasniewski hefði ekki haft
nægilega góða stéttarvitund og
neitað að fallast á sögulega nauð-
syn þess að Sovétríkin leggðu inn
á braut samyrkjubúskapar.
Blaðið vitnaði líka til liðsfor-
ingja úr KGB á eftirlaunum, F.
Roziyenfeld, sem veitti heimavist
skólans forstöðu. „Einsog allir
Pólverjar þá var hann í svarta-
markaðsbraski með gallabuxur á
þessum tíma en hann var ekkert að
gorta neitt af því, svo við lokuðum
augunum fyrir því,“ sagði gamli
KGB maðurinn. „Ég minnist að-
eins einu sinni vandræða í tengsl-
um við hann. Það var þegar hann
kom heim á vistina eftir að hafa
verið úti að drekka til klukkan tvö
um nóttina, og vildi fá að koma
með stúlkukind með sér inn á her-
bergi. Ég harðneitaði því auðvit-
að, og skrifaði sérstakt minnisblað
um þetta. En hann jafnaði sig...“
(NIE, Varsjá)
Louella með Ronald Reagan.
irlitu hvor aðra, en áttu samt ýmislegt
sameiginlegt. Báðar komu úr heldur
ömurlegu umhverfi, giftust „vel“ og
skildu eftir að hafa eignast barn.
Seigla, úthald og dágóður skammtur af
ósvífni skilaði þeim upp á tindinn. Þær
vora eiturpennar og eiturtungur sem
höfðu roknatekjur af því að snuðra um
einkalíf annarra. Þær auðguðust þó
ekki eins og við hefði mátt búast því
þær höfðu dýran smekk sem leiddi þær
í stöðug skuldafen. Þær vora jafn siða-
vandar og pipraðustu júmfrúr og öfga-
full íhaldsemi einkenndi stjómmála-
skoðanir þeirra.
Drykkfelld, kaþólsk og
rómantísk
maður hennar var vellauðugur maður,
John Parson, og hún ól honum dóttur.
Þegar hún komst að því að Parson átti
í ástarsambandi við einkaritara sinn
skildi hún við hann. Louella giftist aft-
ur en það hjónaband mislukkaðist þeg-
ar hún varð yfír sig ástfangin af giftum
verkalýðsforingja, Peter Brady, sem
var stóra ástin í lífi hennar. Þegar til
kom var hann ekki reiðubúinn að
hún aðeins tvo til þrjá tíma á sólar-
hring. Hún hafði sterk og góð sam-
bönd í kvikmyndaheiminum en þótti
heldur óprúttin í viðskiptum. Hún
hafði þann sið að bjóða kvikmynda-
stjörnum á heimili sitt þar sem hún
reyndi að fylla þær til að ná úr þeim
frétmm um einkalífíð. Hún var hins
vegar gjöm á að drekka gestum sínum
til samlætis, oft með þeim afleiðingum
að hún mundi ekki næsta dag hverju
henni hafði verið trúað fyrir.
Louella var heittrúaður kaþólikki og
dýrmætasta eign hennar var mannhæð-
arhá stytta af Maríu guðsmóður. Lou-
ella var rómantíker af gamla skólanum
og sagðist trúa því að ástin væri lausn-
in á flestum vandamálum heims. Hún
var þrígift. Fyrsti
skilja við eiginkonu sína og samband-
ið lognaðist út af.
Þriðji eiginmaðurinn var kynsjúk-
dómalæknirinn Harry Martin sem þótti
með hraustari og afkastamestu
drykkjumönnum í Hollywood. Eina
nóttina dó hann áfengisdauða undir
pínói á veitingahúsinu Romanoffs.
Gestir staðarins reyndu að vekja hann
til lífsins en Louella batt enda á þær
tilraunir þegar hún hrópaði: „Látið
hann sofa. Hann á að framkvæma stór-
an uppskurð klukkan 7 í fyrramálið."
Það kemur líklega engum á óvart að
Martin var ekki talinn í hópi vandvirk-
ari lækna. Hann varð síðar læknir hjá
20th Century Fox kvikmyndaverinu
þar sem hann dældi óspart örvandi
lyfjum í þær kvikmyndastjömur sem
kvörtuðu undan álagi eða þreytu.
Mesta stórfrétt Louellu á löngum
ferli hennar var þegar hún birtist frétt
þess efnis að Ingrid Bergman, sem var
þá gift kona, ætti von á bami, ekki með
eiginmanni sínum heldur ítalska leik-
stjóranum Roberto Rosellini. Bergman
var á þessum tíma svo dáð í Bandaríkj-
unum að helst mátti líkja henni við
þjóðardýrling. Frétt Louellu vakti
gríðarlega athygli og flestir töldu að
hún hlyti að vera uppspuni, sorafrétt
sem hafði verið samin af hreinni ill-
kvittni. Sama kvöld og Louella birti
fréttina kom hún að eiginmanni sínum
í svefnherberginu þar sem hann kraup
við rúmstokkinn með talnabandið í
hendi og baðst fyrir hástöfum. „Ég er
að biðja fyrir því að frétt þín reynist
rétt,“ sagði hann við konu sína.
Fréttin reyndist rétt og Bergman
varð nú jafn fyrirlitin og hún
hafði áður verið dáð. Sagt er að
Howard Hughes hafi lekið
upplýsingunum í
Louellu eftir að
hafa reiðst Berg-
man illilega þegar
hún trúði honum fyrir
því að hún gæti ekki tekið að sér
hlutverk í næstu mynd hans vegna
þess að hún ætti von á bami.
Slúðurkerlingamar áttu til að leggja
menn í einelti vegna þess að þeim
hugnuðust ekki skoðanir þeirra eða
verk. Þegar Louella frétti að Orson
Welles væri að vinna að kvik-
Louella vann lengstum
sem slúðurdálka-
höfundur hjá blaða-
kónginum Randolph
Hearst. Ástkona
hins miðaldra He-
arst var ung
leikkona
Marion Davies
sem bjó ekki
yfir umtals-
verðum leik-
hæfileikum.
Hearst ætlaði
ástkonu sinni hins
vegar mikinn frama og hluti af starfs-
skyldu blaðamanna sem unnu hjá hon-
um var að mæra hina ungu stjömu í
tíma og ótíma. Louella tók hressilegan
þátt í þeim leik, ávann sér hylli hús-
bónda síns og uppgangur hennar var
hraður. Einhveijir sögðu frama
hennar hjá Hearst samsteyp-
unni því að þakka að hún
hefði verið vitni þegar
Hearst varð, fyrir slysni,
vini sínum að bana, en
sá var sagður hafa ver-
ið að stíga í vænginn
við Davies. Sagan varð
langlíf en fátt bendir
til að hún hafi átt við
rök að styðjast.
Louella var dugn-
aðarforkur, enda svaf
myndinni Citizen Kane, sem að
hluta til var byggð á æviferli
húsbónda hennar
Randolph He-
arst, hóf hún í
dálkum sín-
um gríðar-
lega rógs-
herferð
gegn
Louella. Drykkfelldur
kaþólikki sem lá á
bæn milli þess sem
hún sankaði að sér
slúðri.