Vísir - 22.05.1976, Page 9

Kenn mér, lindin lygna,
Ijóssins heim að skyggna,
vera friðar fyrirmynd,
Kenn mér lindin lygna.
ferðalúnum svalalind.
ramlagkirkjunnartillandhelgisdeilunnar
lind.Ogferðalangarnirþrír fóru
að brjóta heilann um það, hvað
áletrunin ætti eiginlega að
merkja, á hvern hátt maðurinn
gæti likst lindinni. Þá sagði einn
þeirra: Þetta er' þjóðráð.
Lækurinn, sem streymir hérna
fram, hann rennur áfram og
áfram. Á leið sinni tekurhann i
sig vatn frá öðrum lindum og
lækjum og verður loks að stóru
fljóti, sem hverfur út i sæinn.
Þannig á maðurinn lika að haga
sér i' sinu lifi. Hann á sífellt að
auka efni sin á för sinni um ævi-
veginn. Annar ferðamaðurinn,
sem var ungur að árum, sagðist
ekki vera þessu sammála. ,,Ég
hygg”, sagði hann, „að
áletrunin eigi að merkja allt
annað. Ég hygg að hún eigi að
merkja það, að maðurinn eigi
að varðveita sál sina fyrir öllum
slæmum og spillandi áhrifum.
verja hana fyrir vondum
hvötum. Hjarta hans á að vera
eins hreint og vatn þessarar
tæru lindar. Hún svalar öllum
vegfarendum, sem fara hér um,
þreyttir og þyrstir eins og við.
Hver ætli vildi drekka af þessari
lind ef vatn hennar væri
gruggugt og sora blandið.”
Þriðji ferðamaðurinn var
öldungur. Nú tók hann til máls
og sagði: „Þú hefur alveg rétt
að mæla, ungi maður. Þú hefur
bent okkur á þá kenningu, sem
við eigum að hugleiða og hag-
nýta okkur. Lindin gefur öllum,
sem þyrstir eru svaladrykk sinn
fúslega og endurgjaldslaust.
Með þvi kennir hún okkur að
gera gott, án manngreinarálits,
án þess að krefjast launa eða
ællast til endurgjalds. Reyndu
að líkjast lind.”
Af þessari sögu, eða lfkingu,
getum við lært það, að með
breytni okkar hvern dag, með
hegðun okkar og framkomu við
náungann erum við alltaf að
bera viti — vitni um það hver
áhrif sannindi hinnar kristnu
trúar hafa á okkur. Eftir hverju
fer sá vitnisburður? Undir
hverju eru þau áhrif komin?
Vatnið i læknum er hreint og
heilnæmt, ef sú lind, sem hann
streymir úr er tær og laus við
sora og óhreinindi. Alveg á
sama hátt er þessu farið um
þann vitnisburð, sem við berum,
þau áhrif sem frá okkur
streyma. Uppspretta þeirra er i
hiartanu — þar sem fjársjóður
þinn er, þar mun hjarta þitt
vera, — góður maður ber gott
framúrgóðum sjóði hjarta sins.
— Þess vegna skulum við kapp
kosta að betra hugarfar okkar,
helga hvatir okkr, hreinsa
hjarta okkar og biöjum:
Þinn andi Guð mitt helgi og
betri hjarta og hreinsi það frá
allri vissu og synd.
A morgun getur hvert Islands
barn, hvar sem það á heima, i
hvaöa stétt eða stöðu, sem það
er, lagt sitt af mörkum til þess
máls, sem er á allra vörum og
brennur i' hjarta þjóðarinnar, -
landhelgismálsins. Þetta
getum við gert, eitt og sérhvert
okkar, með þvi að sækja guðs-
þjónustur þær, sem fram munu
íara i' flestum kirkjum landsins
á morgun. Þá er hinn almenni
bænadagur þjóðkirkjunnar og
biskup landsins hefur svo fyrir
mælt, að þá skuli beðið fyrir
giftu og góðum lyktum i land-
helgismálinu.
1 fréttabréttabréfi frá
biskupsstofu farast biskupi
þannig orð: Þjóðin hefur i vetur
mjög hugsaö til starfsmanna
landhelgisgæzlunnar og þeirra
hefur verið minnzt við guðs-
þjónustur reglulega. Það er
þakkarefni, sem ekki verður
metið, að slys hafa ekki orðið á
mönnum i þeim átökum, sem
orðið hafa á miðunum. A bæna-
degi skal það þakka og um það
beðið, að sama vernd verði á-
fram vfir þeim, sem gegna
hættustörfum við löggæzlu á
sjónum umhverfis Island. Þvi
skal ekki heldur gleymt að biðja
fyrir þeim erlendum mönnum,
sem vér eigum i höggi við I
þessu sambandi, að Guð forði
þvi, að slys verði meðal þeirra
eða liftjón, sem andstæðingar
vorir i landhelgisdeilunni gætu
sakað oss um að bera ábyrgð á.
Biðjum þess, að islenzkir vits-
munir bregðist ekki i þessu
máli og að vér sýnum sjálfir
hófstillingu i sókninni á hendur
þvi lifi i sjónum, sem efnaleg
tilvera þjóðarinnar byggist á.
Biðjum þess, að réttsýni sigri i
þessari deilu og að vér megum
sem lyrst og alla tima lifa i friði
við allar þjóðir, óhultir fyrir
yfirgangi annarra og i sáttum
við eigin samvizku.
Það er fagur bjarmi hinnar
sönnu trúargeði yfir mörgum
frásögnum Postulasögunnar.
Það er glóð hinnar heitu sann-
færingar sem vermir alla
predikun hinna fyrstu læri-
sveina, þegar þeir höfu að boða
fagnaðarerindið. Hvað var það
sem kveikti þessa glóð?
Minningin um samveru þeirra
við Drottin sinn þegar hann
var með þeim á ferðum sinum
um Gyðingaland? Já sjálfsagt
að nokkru leyti. Orð hans hafa
verið þeim i fersku minni —
dæmisögur hans hafa lifað i
hugum þeirra — fagaðarerindi
hans um föðurinn himneska
kærleika hans á mannanna
börnum, hefur myndað fagran
gróður i hugartúni þeirra. En
þetta eitt, þessar minningar um
hann krossfestan, dáinn
grafinn, þær hefðu ekki nægt til
þess að hrinda af stað þeirri
bdðun fagnaðarerindisins, sem
varð upphaf kristindómsins.
Það var upprisa Drottins
þeirræ, sem lærisveinarnir
byggðu allt starf sitt á. — Þegar
þeir héldu út i lifið til að kristna
heiminn gerðu þeir það með
þessa játningu i hjarta:
Mitt lif er
sjálfur hann.—
Þeim var ekki nóg að eiga
sjálfir þessa sannfæringu. Þeir
létu sér ekki nægja, að eiga
þessa fullvissu fyrir sig, þeir
urðu að gefa hana öðrum. Þeir
beinlinis gátu ekki annað en
boðað öðrum þann lifsfögnuð,
sem þeir sjálfir höfðu öðlast.
Þeim fannst það vera alveg
ótviræð og tifsbrýn skylda.
Þessvegna gefa þeir Pétur og
Jóhannes þetta svar, þegar
valdamenn ætluðu að banna
þeim að tala i Jesú nafni: Þvi að
vér getum ekki annað en talað
það, sem við höfum heyrt og
séð. Boðunin lá þeim á hjarta,
svo þungt, að þeir gátu ekki
lifað nokkurn dag án þess að
rækja hana á einhvern hátt.
Þeir höfðu tekið þátt i páska-.
fögnuðinum páskasólin hafði
týst upp hugskot þeirra. Þeir
höfðu reynt undur hvitasunn-
unnar og sá andans kraftur sem
þeim þá birtist, hafði gagntekið
þá. Og þetta sem þeir höfðu
heyrt og séð vildu þeir gefa
öðrum til til þess að þeir
eignuðust hlutdeild í þvi hjálp-
ræði, sem Guð veitti mönnunum
i syni sínum Jesú Kristi. —
Því að eins og Pétur segir I ræftu
sinni frammi fyrir ráð'i
höfðingjanna og æðstu prest-
anna: Ekki er hjálpræðið i nein-
um öðrum og eigi er heidur
annað nafn undir himninum er
me'nn kunna að nefna, er oss er
ætiað fyrir hólpnum að verða. —
Þetta er staðreyndin enn i
dag. Þetta ersá sannleikur, sem
kristnir menn verða að gera sér
ljóst, að er skylda þeirra að
boða og bera vitni á öllum tim-
um. — Þegar Páll kom til
Korintuborgar, segist hann hafa
ásett sér að vita ekkert um
annað en Krist og hann kross-
festan — m.ö.o að leggja sig
allan fram við boðskapinn af þvi
að hann vissi að það var hinn
eini sanni hjálpræðisvegur.
Á sama hátt á kærleikur
Krists að knýja okkur til að bera
honum vitni. ,,Er þá ætlast til
þess að viðförum að predika?”
mun máske einhver spyrja. Er
það ekki verk prestanna, er ekki
krikjan einmitt til þess stofnuð
og starfrækt að vernda þennan
kristna arf, halda um hann vak-
andi vörð og sjá um að hann
fangi frá einni kynslóð til
annarar. Jú, sannarlega er það
hlutverk kirkjunnar að annast
þessa kristindómsboðun, minna
á hinn upprisna og fagnaðar-
erindi hans og þann fjársjóð
sem við öll eigum i orði Guðs,
siðferðilegum og trúarlegum
kröfum þess, fagnaðarrikum
fyrirheitumþess. — Þetta ber
kirkjunni að gera. En kirkjan,
hún er ekki aðeins prestarnir,
sem hafa vigst i þjónustu
hennar heldur við öll, sem höf-
um hlotið blessun heilagrar
skirnar og staðfest skirnarheit
okkar i fermingunni. Við erum
öll meðlimir kirkjunnar, höfum
skyldur við hana sem vora
kristnu móður, þá skyldu að
boða og útbreiða erindi hennar
meðal samferðamanna. — Það
er þetta háleita hlutverk
kristins manns, sem Jesú lýsir
með orðum' sinum I Tjáíl-
ræðunni: „Þannig lýsi ljós yðar
mönnunum. Borg, sem stendur
uppi á fjalli fær ekki dulizt.”
Á hvern hátt getum við nú
rækt þetta háleita og áriðandi
hlutverk? Ekki munu margir
vilja eða telja sig færa um að
predika fyrir öðrum. — En við
getum samt borið vitni — Þann
vitnisburð berum við með þvi
hvernig við rækjum kirkju okk-
ar, hvernig og að hve miklu leyti
við högum lifi okkar i samræmi
vi siðferðilegar kröfur
fagnaðarerindis Jesú Krists.
Drottinn segir á einum stað,
að lif trúaðs manns eigi að vera
eins og lækur lifandi vatns. Frá
honum eigi sifélít að berast áhrií
til annarra á sama hátt, og
vatnið streymir eftir farvegin-
um.
— 0 —
I þessu sambandi er hollt að
ihuga frásögn eftir Leo Tolstoj,
sem hefur á sér likingablæ. Hún
er um þrjáferðamenn, er komu
að lind einni. Þeir settust niður
á bakka hennar til þess að hvfla
sig og svala þorsta sinum. Þá
sáu þeir að við lindina stóð
steinn. Á hann voru letruð þessi
orð: Reyndu að likjast þessari
‘ Vorið i Bibliiuini.
Þvi sjá, veturinn er iiðinn,
rigningarnar um garð gengn-
ar, — á enda —. Blómin eru
farin að sjást á jörðinni,
timinn til að sniðla vinviðinn
er kominn og kurr turildúf-
unnar heyrist i landi voru.
Ljóðaljóðin 2.11—12.
Trúin er helgur
dómur.
Trúin er helgasti dómur
hjarta hvers manns, og hvorki
borgaralegt félag né neinn
einstakan mann varðar i raun
og veru minnstu 'vintund um
hvaða guðdómshugmynd hver
einstakur meðlimur
þjóðfélagsins skapar sér, svo
TramaríegÉr^enníamr^igr^r
trúarbragðanna nafni fremur
neitt það, sem striðir á móti
siðgæði eða allsherjarreglu.
(SkúliThoroddsen).
l>aö eina vald.
Aö bera ekki lotningu fyrir
neinu — það kann aldrei göðri
lukku að stýra. Fyrir hverju á
maður þá að bera lotningu?
Samvizkan er i rauninni það
eina vald, sem manni sæmir
að lúta. Það göfgar manninn
en lægir aldrei. Þvi riður á að
kenna mönnum að lúta hennar
helga valdi, og gera hana sem
næmasta og bezt vakandi. En
til þess þarf trú á lifandi Guð.
Ég hygg að það sé ómögulegt
án hennar. Magnús Helgason.