Alþýðublaðið - 28.02.1922, Síða 4

4
ALÞYÐULB AÐIÐ
Smávegis.
— í dýragatðinn í London komu
síðasiiðið ár I 300 OOO manns, Og
er -það 200 000 færra en 1920.
Orsökin talin hið feiknsmikla at
vinnuleysi sem er i Engtandi
—‘ Á Caanag C oís járnbraut
arstöðinni i London (Hampsíead
brautinai) er steníorphon, eicskon
ar graenmófón, senj hrópar í sífellu
hárri röddu: „Suotir eru að flýta
sér, btandið ekki fyrir þeiiml Haid
ið ykkur til hægri haadarl Mjakið
ykkur áframl“
— Bjendahjón ein liðiega sjötug
að aldri í Ch ntelmoron í F akk
landi haida aldrei „familíugiidi*
O'iökin er sú, að þau eiga 59
Iifandi afi omendur (börn, barna
börn og barna baraa börn).
— Stórbruni varð síðusíu vik-
una i janúar I borginni Maniiia á
Fd pseyjum Kom eidurinn upp
saœtímis A mörgum stöðum, svo
eugiim vs.fi er á því að kveikt var
i vMjandi. Battdaríkj»menn eiga
Fd pieyjötr. í Maniili eru 267 þús.
íbúar.
— J. B. Dunlop, sá er fann
upp á því að búa til kola gútnmf
hringi á hjólhei>t» og dæia loftt í,
er nýlega dáinn 81 árs ggmall
Hsnn var nærri fimtugur þegar
hann gerði þessa uppfundingu
sína.
í slenzkur
Ijl © ImiiisiðDaður
Prjónaðnr vðrur:
Næi'atnaöur (karlra.)
Kvenskyrtur
DreHgjaskyí tur
Telpukiukkur
Karim.peysur
Drengjapeysur
Kven okkar
Karlmannasokkar
Sportsokker (litaðir og ólitaðir)
Drengjahúfur
Teipuhúfur
Vetiiíigar (karlm þæfðir & óþæfðir)
Treflar
Þessar vörur eru seldar
í Gamla bankasum.
Kaupfólagfið.
«
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
50 krónur
sauma eg nú karlmannatöt fyrir.
Sníð fðt fyrir fólk eftir máli.
Pressuð föt og hreinsuð. Alttpjög
fljótt og ódýrt. Notið tækifærið.
Guöm. Sigurðsson klmðskeri.
H i'erfisgötu 18 — Sími 337.
Súgfirskur steinbítur og
Harðfiskur undan Jökli
fæst í Kaupfélaginu.
Laugav 22 og Gamla bankanum.
011um ber saman um, að
bezt og ódýrast sé gert við gummí
stígvél og steóhlífar og snnan
gumtnf skófatnað, einnig að bezta
gummí límið fáist á Gurornl
vinnustofu Rvíkur, Laugaveg 76
Ágætt saltkjöt
fest hjá Kaup félsginu
Gamla bankanum og Laugav. 22 A
Sími 1026. Simi 728.
Edgar Rice Burrougks'. Tarzan.
við fyrsta tækifæri. Honum datt í hug, að hann skyldi
ekki framar flýja Tublat.
Brátt kom hann að kofanum og var ekki lengi að
geta opnað hann Fyrst rannsakaði hann hvernig hurð-
in lokaðist, það tókst honum að finna með því að at-
huga lokuna nákvæmlega, þegar dyrnar voru opnar.
Hann sá, að hann gat lokað hurðinni og opnað hana
að innan, svo hann lokaði nú á eftir sér, svo enginn
ónáðaði hann meðan hann væri þar inni.
Hann hélt áfram að skoða kofann, eftir fastri reglu,
en athygli hans beindist brátt að bókunum, sem virt-
ust diaga hann að sér með töfraafli.
Meðal bókanna var stafrófskver, barnalesbækur,
margar myndabækur og stór alfræðisorðabók. Hann
skoðaði allar þessar bækur, en mesta aðdáun vöktu
myndirnar; þó braut hann mjög heilann um, hvað litlu,
kynlegu strikin gætu verið.
Tarzan sat á hækjum sínum, á borðinu sem faðir
hans forðum hafði smíðað. Hann laut yfir bók, sem
hann hélt á í höndunum. Hrafnsvart hárið féll um
herðar hans og huldi vel skapáð höfuðið, en augun
voru björt og greindarleg Hefði einhver séð Tarzan
apabróðir á þessu augnabliki, hefði honum virst hann
bæði ákafur og efailegur. Skíma þekkingarinnar var að
brjótast í gegnum svartnætti fáfræðinnar.
Heili hans starfaði 1 ákafa, því fyrir hugskoti hans
Öáfði skotið upp daufri glætu, sem verða átti lykillinn
að viðfangsefninu, sem fyrir honum vafðist.
Stafrófskverið lá opið i höndum hans. I opnunni var
mynd af litlum apa eins og honum, nema að hann var
þakinn einkennilega litum feldi, eða það hélt hann að
buxurnar og treyjan væru: Fyrir neðan myndina stóðu
svona merki:
DRENGUR.
Og hann sá, að þessi sömu merki voru hvað eftir
annað endurtekin í sömu röð á blaðsiðunum.
Hann tók líka eftir öðru — að merkin komu sjaldan
fyrir eitt og eitt, en þessi voru hvað eftir annað, sjald-
an ein, en venjulega í sambandi við önnur.
Hann fletti blöðunum hægt og skoðaði vandlega
þegar sama myndin og merkin DRENGUR kom fyrir.
Alt í einu sá hann þau undir mynd af öðrum litlum
apa, sem hafði hjá sér mynd af ókunnu ferfættu dýri,
sem liktist talsvert sjakala. Fyrir neðan þessa mynd
voru merkin svona:
DRENGUR OG HUNDUR.
Þarna voru sömu merkin, sem alt af fylgdu litla ap-
anum.
Þannig tók hann framförum afarhægt, því það var
geysilega erfitt verk, sem hann hafði sett sér, án þess
að vita það — verk sem virðast mætti ókleift — að
læra að lesa án þess að hafa hugmynd um þýðing stafa
eða ritaðs máls, eða minstu vitneskju um að slíkt væri til.
Hann lærði þetta ekki á einum degi, eða á viku,
eða á mánuði, eða á ári, heldur hægt og hægt, eftir að
hann hafði uppgötvað hvað liggja mundi bakvið.þessi
merki. Þegar hann var fimtán ára skyldi hann alt sarn-
band stafanna undir myndunum í stafrófskverinu og í
lesmálinu og tveimur öðrum myndabókum.
Ekki vissi hann hvernig nota átti, greinir, sagnir,
nafaorð; lýsingarorð eða beygingar.
Ein. hverju sinui þegar hann var um tólf ára, fann