Alþýðublaðið - 01.03.1922, Side 4

4
ALÞYÐULB AÐIÐ
Rauðaflngur
kistuvinnustofan
Eg kalla hér randaðugu það
sem D nskurinn kallar Humle
(Bombus) þó sumir kalli þá skepnu
huuangsflugu Hunangsflugunafnið
tilheyrir tegundinni Apis melliýica,
sem eg s;.'göi f a hér í blaðinu um
dsgignn, og er minsta .húsdýr*
rnanoanna.
Það eru ekki allir íslendingar,
sem hafa séð randaflugu Þær eru
í mörgum héruðum fáséðas'. Hvergí
hefl eg séð meira af heoni en á
Höfðanura á Akureyri, og mig
minair að hún væri þar á beit á
þril tu fjólunni
Þegar hlýnar i lofti á vorin og
jörð þyðnar, vaknar randaflug^n
úr rotinu. Hún hefir í,ofið vetrar
svefn einhvcrsstaðar í holu eða í
mosa undir stelni. Fyrsta verk
hennar er að fa sér eitthvað að
borða. Hún leitar að blómum
með hunangssafa og blómadufti
og seður ' hungur sitt. Síðan fer
hún að leita sér að stað til þess
ssð reisa bú i, og mun það úftast
vera hér á landi i holum undir
steinum. Þegar staðunnn er fund
inn, fer hún að búa sér til hús
úr vaxi (sem hún býr til sjálf eins
á Laugaveg 11
aanast jaróarfarir að öllu leyti fyrir,
iægra verð en þekst hefir undanfarið.
Helgi Helgason, — Sími 93.
og hunangsflugan), sinustráum og
vísnu laufl. Húsið er á stærð við
valhnetu, eða litiðð eitt stærra en
kríuegg. tangangurinn er f öðrum
eodanum og þeim megin býr hún
til 1 tið sporöskjulagað ker, hem
hún safnar hunangi í í hinum
enda hússins býr hún til cinskon
ar brauð úr hunaugi og b!óma>
duíti, sem húa hnoðar saman og
í þettffi brauð eða á þ>ð verpir
hún nokkrum eggjum. Allar randa-
flugur sem sjást snemma sumars
eru kvendýr, því karldýrin iifa
ekki veturino. Kvendýr og karldýr
fljýga saman upp í loftið einn
góðveðursdag síðsumars og er þá
mikið uaí giftingar. Kaildýiin
aeyja þegar fyrstu frostin koma,
ea kvendýrin eru áður komin í
felur fyrir kuldanum. (Frh )
Náttúruskoðarinn.
Nýkomið
ltanda sjómönnum:
Oliukápur.
O'íubuxur.
Sjóhattar.
Trébotgaskór.
Færeyskar peysur.
íslenzkar peysur.
tslenzk ullar nærföt.
Sjóvetlingar.
Sokkar.
Treflar.
Xaapjél. Reykvikinga.
Gamla bankanum.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Frentsmiðjan Gutenberg.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan.
hann nokkur ritblý, sem geymd voru i skúffu í borð-
inu, og þegar hann sá, að hægt var að gera svört
stryk með þeim, skemti hann sér ágætlega.
Hann vann svo sleitulaust með ritblýinu, að innan
skamms var borðið alt þakið strykum, og oddurinn
eyddur upp i tré. Þá tók hann annað ritblý, en hafði
nú annað i huga.
Hann reyndi að stæla merkin sem voru undir mynd-
unum.
Það var erfitt verk, þvi haun hélt á ritblýinu, eins
og haldið er um skaft á riting, en hann reyndi mánuð
eftir mánuð, hvenær sem hann gat höndum undir kom-
ist, unz hann að lokum lærði að halda á blýinu, eins
og bezt var að stýra þvf, og gat hann þá innan skams
stælt flesta stafina.
Fannig byrjaði hann að Iæra að skrifa.
Hann lærði fleyra af því að draga upp stafina; hann
sá hvað margir þeir voru.* Þó hann kynni ekki að telja
eins og við, hafði hann hugmynd um fjölda, og voru
fingurnir á annari hendi hans grundvöllurinn.
Með samanburði við bækurnar komst hann að þvi,
að hann þekti alla stafina, og hann raðaði þeim niður
eftir þvf, hve oít þeir höfðu komið fyrir í stafrófskverinu.
Þekking hans óx. Mest lærði hann af alfræðisorða-
fcókinni, sem full var af myndum, því eiginlega lærði
ilíann meira af þeim en lesmálinu, jafnvel eftir að hann
htffði skilið merkingu stafanna.
Þegar liann uppgötvaði hvernig orðin voru sett sam-
an úr stöfunum, leitaði hann með ákafa að sambönd-
nm, sem hann þekti, og orðunum sem stóðu með þeim.
' A' þenna hátt komst hann lengra áleíðis.
Þéfar hann var seytján ára kunni hann að lesa staf-
rófskverið, og skyldi til fulls hvernig nota átti þessi
dásamlegu merki.
Hann skammaðist sín nú ekki lengur fyrir hárlausan
skrokkinn eða mannsandlitið, því greind hans sagði
honum, að hann væri af öðru kyni en loðnir félagar
hans. Hann var m-a-ð u-r, þeir voru m-a-n-n-a-p-a-r, og
litlu loðnu dýrin sem llktust félögum hans þar í skóg-
inum voru a-p-a-r. Hann vissi líka, að Sabor gamla var
l-j-ó-n y-n j-a, og Histah s-n-á-k-u-r, og Tantor f-i-l-l.
Svona lærði hann að lesa.
Nú fleygði honum fram. Alfræðisorðabókin kom í
góðar þarfir. Hann gat sér til ýmislegt, sem hann ekki
skyldi almennilega, og oftast hitti hann á réttu lausn-
ina. Greindin og óvenjuleg skarpskygni, sem hann
hafði hlotið að erfðum, bætti að nokkru upp tilsagnar-
leysið. Og ekki spilti ákafinn og starfsþrekið.
Flakkið í flokki hans tafði mjög námið. En jafnvel
þó hann næði ekki til bókanna sinna góðu, var heili
hans ekki iðjulaus. Alt af vann hann að því, að leysa
rúnirnar dásamlegu og töfrandi.
Trjábörkur, blöð og jafnvel jörðin voru skrifbækurn-
ar hans, Hnífurinn var penninn sem hann skrifaðimeð
það, sem hann var að læra.
Hann trassaði ekki skyldur sinar við lífið, þó hann
eyddi löngum tíma í að grafast fyrir leyndardóma
bókasafnsins sfns.
Hann notaði reypið sitt og lék sér að beittum hnífn-
um, sem hann hafði lært að halda fögrum, með þvf að
brýna hann á steinum.
Flokkurinn hafði stækkað síðan Tarzan kom til hans,
því undir stjórn Kerchaks höfðu aðrir flokkar verið
flæmdir á burt úr skógarlandi þeirra. Flokkurinn hafði