Morgunblaðið - 10.01.2001, Side 42

MINNINGAR
42 MIÐVIKUDAGUR 10. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Með þessum orðum kveðjum við
þig í bili, elsku Sturla Þór. Barátt-
unni þinni er lokið og þú ert kominn
til afa sem elskaði þig mjög mikið.
Mikið er sárt fyrir okkur að missa þig
á þessum unga aldri en við viljum
þakka Guði fyrir þann tíma sem við
áttum saman. Þú varst yndislegur
ungur maður sem allir voru stoltir af
og það hefði verið heiður að kynnast
þér betur.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Ég leitaði Drottins og hann svaraði mér,
frelsaði mig frá öllu því er ég hræddist.
Jón (Onni), Pétur (Diddó), Rúna
og amma Guðrún (Búdda).
„Oft deyr í haga rauðust rós.“
Elsku Sturla minn, minn elskulegi
langömmudrengur. Nú er búið þitt
langa hetjustríð og okkar allra sem
höfum beðið og vonað. Allt var gert
til að heimta þig úr helju. Læknar og
hjúkrunarlið, sem ég bið guð að
blessa og vera ætíð með í starfi,
gerðu allt sem hægt var.
Þú átt alla þá ást sem mamma þín
og pabbi veittu þér og allt þitt fólk
sem þjáðist með þér í þessari bar-
áttu. Ég bið að guð gefi okkur öllum
styrk.
Tíminn linar sársaukann en
læknar hann ekki. Við gleymum þér
aldrei. Ég man alltaf þegar mamma
þín og pabbi komu til okkar afa þíns í
heimsókn með þig nokkurra daga
gamlan, svo stolt og hamingjusöm.
Þau létu okkur setjast í stól og settu
litla prinsinn í fangið á okkur og
pabbi þinn tók mynd, þú í fanginu á
mér og afi horfði brosandi á þig. Og
nú vona ég að elskan hann afi Viggó
og afi Guðmundur hafi tekið ástúð-
lega á móti þér.
Það er svo margt sem sækir á hug-
ann. Allar þær stundir sem við höfum
komið saman, skírnin þegar þið
bræðurnir voruð skírðir saman, allar
mörgu stundirnar hjá Lóló ömmu og
Bigga afa, fyrir utan öll jólaboðin.
Seinast sem ég sá þig frískan var á 87
ára afmælisdaginn minn sem haldið
var upp á í fallega garðinum hennar
Lólóar ömmu. Þú og vinur þinn Jón
Börkur komuð seint því að þið höfðuð
verið að vinna. Þú komst með þínu
venjulega hraði og kysstir ömmu
gömlu þínum sérstaka smellkossi á
kinnina og óskaðir mér heilla. Svo
leið tíminn. Vegir guðs eru órannsak-
anlegir. Við verðum að trúa því að
okkur sé búinn betri heimur.
Elsku Sturla minn, það eru margir
sem syrgja þig. Ég er búin að kveðja
þig þar sem þú lást svo fallegur í
rúminu, þú svafst værum svefni, bú-
inn að loka brúnu augunum þínum og
friður yfir ásjónu þinni. Elsku ungi
langömmudrengurinn minn, far þú í
friði, góður guð þig blessi. Hafðu ást-
ar þökk fyrir allt og allt.
Elsku Kristín, Friðrik og Trausti
minn, Lóló amma og Biggi afi, Guð-
rún amma, ég bið góðan guð að
styrkja okkur öll. Gott og blessað
nýtt ár.
Þín langamma í Möðró,
Kristín.
Elsku Sturla minn.
Þegar ég settist hér niður til að
skrifa minningar mínar um þig vissi
ég ekki á hverju ég ætti að byrja, það
er svo ótalmargt sem kemur mér í
hug. Hvort eitthvað eitt er öðru
merkilegra get ég ekki dæmt um því
það sem áður var sjálfgefið er í dag
tengt minningunni um þig og allt sem
þér viðkemur minnir á þig.
Ég man vel þegar þú fæddist og
hversu fyrirferðarmikill þú gast ver-
ið sem krakki. Þegar ég var fenginn
til að passa ykkur bræðurna klikkaði
það aldrei að þú vaknaðir alltaf stuttu
eftir að foreldrar þínir fóru út og
þurfti ég annaðhvort að ganga með
þig um gólf eða leika við þig langt
fram eftir nóttu. Þetta eltist sem bet-
ur fer fljótt af þér og seinna, þegar þú
varst orðinn sjö eða átta ára gamall,
fékkstu kraftadellu og varst enda-
laust að rembast við að ganga með
mig um gólf.
Seinna eftir að ég kynntist Nínu og
eignaðist sjálfur börn gátum við allt-
af leitað til þín eftir hjálp við hvað
sem var. Man ég sérstaklega vel eftir
því þegar þú varst ellefu ára og við
vorum nýbúin að kaupa okkar fyrstu
íbúð. Þá hringdir þú í okkur og
spurðir hvort þú mættir ekki koma
og hjálpa okkur við að mála og ég
man hvað við vorum undrandi yfir því
hversu afkastamikill þú varst við að
pússa gluggakarmana og hversu vel
þú gerðir það. Reyndar varstu orðinn
drulluskítugur í framan, á bolnum og
neitaðir að taka þér pásu fyrr en þú
varst búinn að klára alla gluggana í
íbúðinni.
Síðar þegar þú varst farinn að
passa fyrir okkur voru strákarnir
okkar farnir að biðja okkur að fara
eitthvað út svo að þú og Trausti gæt-
uð komið að passa þá og oftar en ekki
kom annar ykkar eða báðir. Svo þeg-
ar við komum heim var það ósjaldan
sem við sátum á kjaftagangi við ykk-
ur fram á nótt. Strákarnir okkar litu
mjög upp til ykkar bræðranna sem
kom sér vel fyrir okkur þar sem þið
hafið verið góðar fyrirmyndir og er-
um við þakklát fyrir það.
Síðastliðna daga höfum við verið
að ræða við strákana okkar um þig og
þá hefur minningin um þig oftast
tengst þessum stundum þegar þú
passaðir þá. Allar stundirnar uppi í
Skeifu, þegar þið bjugguð til snjóhús,
útilegan í Hraunsfirðinum, flutning-
arnir niður á Mel þar sem þið báruð
með okkur alla búslóðina og nú síðast
undanfarnir mánuðir þar sem þú
barðist fyrir lífi þínu og ætlaðir þér
sigur.
Þó svo að þessir síðustu mánuðir
hafi verið þér og okkur öllum erfiðir
erum við innilega þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að sýna þér
hversu vænt okkur þykir um þig og
fá að tala við þig. Við söknum þín öll
sárt og mikið en eigum þó góðar
minningar um ljúfan og kraftmikinn
dreng sem aldrei munu gleymast.
Megi algóður Guð styrkja okkur
öll í þessari miklu sorg en þó sér-
staklega Kristínu, Lilló og Trausta.
Hvíl í friði elsku vinur og frændi.
Tjörvi Dýrfjörð, Nína Hrönn,
Sindri Björn, Daníel Leó og
Ólíver Goði.
Elsku Sturla, ég á erfitt með að
skrifa mín hinstu orð til þín – ég veit
að þú ert farinn og við munum ekki
sjá þig aftur á meðal okkar, en þú
munt alltaf, Sturla, lifa í minningunni
og þannig vera áfram hjá okkur.
Ég á ekki eftir að smella kossi á
ungan dreng sem var að verða að full-
orðnum manni, ég á ekki eftir að rök-
ræða við þig framar en ég mun minn-
ast þeirra stunda í eldhúsinu í
Miðstrætinu þegar þú varst að upp-
götva kraft rökræðna og hvernig þú
oftast hafðir betur. Þú varst með ein-
dæmum ákveðinn drengur svo að
jaðraði við þrjósku. Þetta voru eig-
inleikar sem fljótt komu í ljós í fari
þínu og við þökkuðum öll fyrir þá
þegar þú barðist fyrir lífi þínu. Þú
barðist af mikilli hetjudáð og þér
tókst að koma til okkar aftur og gafst
okkur enn fleiri dýrmætar stundir
með þér. Með sterkum persónuleika
þínum hafðir þú áhrif á alla sem
virkilega kynntust þér og þrátt fyrir
að þú sért nú farinn á annan stað,
annað plan, aðra vídd muntu áfram
hafa áhrif á líf okkar og styrkja þau
bönd sem þú þegar hafðir bundið. Ég
er stolt af þér og því að hafa þekkt
góðan dreng. Þá, núna og alltaf.
Þín móðursystir,
Gerður.
Það var um verslunarmannahelg-
ina síðustu að við fjölskyldan vorum
að koma úr útilegu á mánudagskvöldi
að síminn hringdi og systir mín færði
okkur þær hræðilegu fréttir að lítil
flugvél hefði farist og um borð væri
frændi okkar hann Sturla.
Þetta var upphaf að fimm mánaða
löngum tíma vonar og ótta, sem síðan
tók endi á nýjársdagskvöld þegar
Sturla kvaddi þennan heim eftir
langa baráttu fyrir lífi sínu.
Þegar horft er um öxl og rifjaðar
upp minningar um þennan dreng er
eiginlega ómögulegt að sjá Sturlu
fyrir sér nema með eitthvert af litlu
frændsystkinum sínum í fanginu, í
öllum veislum og mannamótum inn-
an fjöldskyldunar enda voru alltaf
allir rólegir ef þau vissu af litlu börn-
unum í leik með Sturlu.
Á fermingardaginn hvarf Sturla úr
eigin veislu, hann fór út í garð að
leika við litlu krakkana og passa að
þau færu sér ekki að voða. Sem barn
var Sturla mikill prakkari í sér og var
alltaf að koma mönnum á óvart með
uppátækjum sínum. Einu atviki
minnist ég þegar Sturla eyddi
löngum tíma í að safna býflugum í
krukku og svo fór hann upp á götu
labbaði að bíl sem hafði opinn glugga,
rétti krukkuna inn um gluggann og
sagði: „Gefðu mér pening eða ég
opna krukkuna.“ Hann var heldur
ekki gamall þegar hann hræddi
ömmu sína með því að bretta uppá
augnalokin og teygði á sér munninn.
Sturla var frá náttúrunnar hendi
mjög hraustur og ósérhlífinn, hann
kveinkaði sér aldrei og lét aldrei vor-
kenna sér. Þess vegna var ég hissa í
síðustu viku þegar við fjöldskyldan
vorum að horfa á gamlar mynd-
bandsupptökur að þar sást hann sitja
í bakgrunni, tíu eða ellefu ára gamall,
og hallaði undir flatt greinilega kval-
inn og hélt um eyrað, hann hafði
nefnilega fengið gat í eyrað þann
sama dag.
Engum nema Sturlu hefði dottið í
hug að fara í sólbað um miðjan apríl
og hitinn var innan við tíu gráður.
Sturla var iðinn við að hjálpa
ömmu sinni og afa sínum í Skeifu við
hin ýmsu verk og flest þeirra voru í
garðinum. Alltaf vissi maður þegar
einhvað stóð til að gera í Skeifu,
nema þegar Sturla átti í hlut. Hann
bara mætti, vann verkið og var vand-
virkur mjög, það var aldrei kastað til
höndunum þar sem hann átti í hlut og
ekki var hann að hreykja sér neitt af
því. Móðir hans sagði mér frá því að
hann hafi átt það til að fá þá flugu í
höfuðið að taka til í húsinu heima hjá
sér og þá hafi hann bara byrjað á
einu herbergi og síðan koll af kolli
þar til allt húsið var hreint og fínt og
fór ekki einu sinni fram á hrós; þetta
var bara sjálfsagður hlutur.
Aldrei varð maður neitt hissa ef
síminn hringdi og Sturla var á línunni
og vantaði einhver föt, helst gömul úr
tísku síðasta áratugs eða eldra, það
var bara bruðl að eyða peningum í
föt.
Við fjöldskyldan í Álfatúni vottum
ykkur foreldrum og bróður okkar
dýpstu samúð og vitum um leið að
minningar um góðan dreng eru ykk-
ur huggun í harmi.
Nú legg ég augun aftur,
Ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Logi Dýrfjörð.
Fallegi frændi minn
fljúgðu ekki burt.
Vertu hér kyrr.
Megi stjörnurnar allar
tunglið, sólin og Guð
gæta þín.
(Sigríður Ólafsdóttir.)
Enn á ný stöndum við frammi fyrir
einni grundvallarspurningu þessa
jarðlífs okkar: Hvers vegna alla
þessa þjáningu? Hvers vegna þessa
dökku lamandi skugga þegar sólin
virðist skína sem skærast? Trúar-
brögðin og heimspekingar allra tíma
hafa bent okkur á að lífið allt sé okk-
ur sá skóli þar sem okkur er ætlað að
ráða þessa gátu að einhverju leyti
eða í það minnsta vera því viðbúin
þegar lífi okkar hér er lokið að upp-
götva þá hinn æðsta sannleik, hin
æðstu rök. En til þess að öðlast hið
sanna ljós viskunnar er okkur sagt að
við verðum einnig að reyna hina
dekkstu skugga, hina miklu þján-
ingu.
Víst er um það að nú þegar Sturla
Þór er okkur horfinn héðan úr þessu
jarðlífi stöndum við öll sem ráðþrota
fávís börn með allar þessar stóru
spurningar á vörunum. Hvers vegna?
Hver er tilgangurinn? Í sjónhend-
ingu sjáum við fallegan og sviphrein-
an dreng á leið til fullþroska manns
breiða út faðminn mót sumrinu nú í
maí síðastliðnum þar sem hann kem-
ur brosandi og brunandi – öruggur
og talsvert ögrandi – niður Túngöt-
una á hjólabrettinu sínu, stæltan og
fjaðurmagnaðan. Hann kallar á
frænku sína sem þetta skrifar, aftur
og aftur, sem skilur ekkert hver kall-
ar nafn hennar og hættir ekki fyrr en
hún heyrir. Þá stansar hann í hópi
vina sinna og gengur til hennar, kyss-
ir hana og segir: „Gleðilegt sumar
frænka.“ Og frænkan var talsvert
upp með sér að svo ungum og glæsi-
legum manni skyldi ekki finnast
þessi „gamla“ frænka vera ímynd
hans til skammar meðal vinanna. En
þannig var hann Sturla Þór, hrein-
skiptinn og heilsteyptur persónu-
leiki, ljúfur drengur.
Seinna fékk hin sama frænka
miklu merkilegri koss frá Sturlu þeg-
ar hann var nývaknaður eftir margra
vikna svefn eftir slysið hörmulega.
Hann horfði vökulum augum á um-
hverfið og nærstadda og þegar við
kvöddum sagði faðir hans: „Kysstu
nú Óla og Gróu frænku.“ Við beygð-
um okkur niður og fengum þá bestu
kossa á kinn sem við höfum nokkru
sinni fengið og fyllti okkur bjartsýni
og aðdáun yfir hinu ótrúlega þreki og
styrk sem hann sýndi jafn fárveikur
og slasaður og hann var þá. Síðan leið
tíminn og Sturla hélt áfram að
styrkjast jafnframt því sem hann
gekk í gegnum ótrúlegar raunir og
hindranir sem okkur þótti nær ofur-
mannlegar að takast á við. Þeir sigr-
ar sem Sturla vann þá sýndu best
þvílíkan ógnarvilja og styrk þessi
drengur hafði til að bera.
Að lokum var eins og sagt væri
„ekki meir, ekki meir“. Líkami hans,
sem hafði virst gerður úr efni sem
ekki væri af þessum heimi, gafst upp
að lokum og baðst hvíldar, líkt og
Sturla Þór sjálfur sem er nú laus
undan allri þjáningu og ótta. Eftir
sitja foreldrar hans og bróðir sem
fylgdu honum á aðdáunarverðan hátt
dag og nótt í fimm mánaða baráttu
hans, auðug af mikilli reynslu og
djúpri. Hann vaknaði aftur til þeirra
og lífsins um stund sem var þeim öll-
um dýrmæt og var nýtt til hins ýtr-
asta. Þau glöddust yfir hverju hans
framfaraspori, öllum hans sigrum og
þóttust um skeið sjá sólina lýsa upp
myrkrið sem fór í hönd. Loks hrönn-
uðust skýin þó upp og ljósið þeirra
slokknaði.
En þótt myrkrið grúfi yfir okkur
nú eigum við þó minningu um mikla
og sterka birtu sem stafaði frá Sturlu
Þór. Við trúum og biðjum að sú birta
muni smám saman veita okkur skiln-
ing og svör, og víst er að hún mun
ylja okkur um ókomna tíð og gera
okkur að betri manneskjum.
Við biðjum góðan Guð og allar góð-
ar vættir að styrkja ykkur, elsku
Lilló, Stína og Trausti, og alla ykkar
stóru og góðu fjölskyldu og vini.
Megi sú nýárssól sem Sturla Þór
hvarf til lina ykkar miklu sorg og lýsa
skammdegisveginn framundan.
Gróa og Ólafur.
Sturla Þór er dáinn. Litli frændi
minn sem var orðinn svo stór, mynd-
arlegur og sterkur. Það er svo sárt að
hann skyldi ekki fá að lifa lengur,
hann sem átti allt lífið framundan. Í
fimm mánuði barðist hann fyrir lífi
sínu, en eftir margar aðgerðir og alla
læknisfræðilega kunnáttu og frá-
bæra umönnun gafst líkami hans
upp. Foreldrar hans og bróðir eru
búin að vera hjá honum svo að segja
daga og nætur allan tímann. Það er
búið að vera mikið álag á þau öll, en
þau hafa verið svo sterk í gegnum
þessa raun að það er alveg ótrúlegt.
Alltaf héldum við í vonina fram á síð-
asta dag um að hann fengi að lifa. All-
ar þær heimsóknir, hugsanir og bæn-
ir sem hann fékk sýndu hve
vinmargur hann var orðinn á sinni
stuttu ævi. Við biðjum guð að vera
hjá og styrkja elsku Lilló, Kristínu og
Trausta og aðra aðstandendur.
Elsa og Óskar.
Enn einn er látinn eftir hörmulega
flugslysið sem varð í byrjun ágúst sl.
í Skerjafirði. Afleiðingar þess snerta
fjölmarga svo djúpt. Það er óbæri-
lega sárt og erfitt að þurfa að sætta
sig við þá staðreynd að Sturla Þór er
ekki lengur hjá okkur. Undanfarna
fimm mánuði hefur hugur okkar ætt-
ingja hans verið hjá honum og fjöl-
skyldu hans alla daga. Allan þennan
tíma höfum við fundið mikla sam-
kennd og samúð með Sturlu, Jóni
Berki, sem einn lifir af slysið, og að-
standendum þeirra, frá vinum,
vinnufélögum og fjölmörgum öðrum.
Sturla sýndi aðdáunarverðan bar-
áttuvilja og ótrúlega þrautseigju í
þessari löngu baráttu fyrir lífi sínu.
Það var ekki að ástæðulausu sem
starfsfólk gjörgæslunnar, sem horfir
upp á slíka baráttu alla daga, kallaði
hann undradrenginn, vegna þess hve
oft hann kom þeim á óvart með sigr-
um sínum. Hann átti aðdáun okkar
allra. Sturla Þór átti ekki langt að
sækja þennan baráttuvilja, því oftast
voru það foreldrar hans og bróðir
sem gáfu af sínum ótrúlega styrk
þeim sem komu í heimsókn á spít-
alann. Það var aðdáunarvert að sjá
samheldni og tryggð hinna fjölmörgu
ungu vina hans sem heimsóttu hann á
spítalann allan þennan tíma. Öll von-
uðumst við eftir því að kraftaverkin
héldu áfram og að hann myndi sigra
að lokum.
Elsku Lilló, Kristín, Trausti og
aðrir aðstandendur, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minnig Sturlu Þórs.
Helga, Rósa, Friðrik (Fiffó) og
Óskar (Deddi) og fjölskyldur.
Kæri Sturla minn. Ég veit að nú
líður þér betur. Hvar sem þú ert þá
veit ég að nú getur þú hlaupið um og
hlegið án þess að finna til, án sárs-
auka. En þrátt fyrir það er sárt. Sárt
að vita að ég á aldrei aftur eftir að sjá
þig, aldrei aftur eftir að sitja með þér
við jólaborðið hjá Lóló ömmu og
Bigga afa á jóladag og borða jólamat.
Alltaf þegar ég lít til baka á allar
minningarnar get ég ekki annað en
grátið, því þá var svo gaman og þú
svo ánægður með lífið. Ein minning
stendur alltaf upp úr og alltaf þegar
ég hugsa um hana er ég með bros á
vör.
Þetta var þegar ég átti heima í
Kjarrhólmanum. Ég, þú og Karó vin-
kona mín vorum að horfa á sjónvarp-
ið. Þegar við litum út um gluggann
sáum við okkur til mikillar gleði að
byrjað var að snjóa. Við stukkum í
skó og hlupum út á peysunum. Allt
var hvítt úti og engin spor voru í
snjónum. Það var svo fallegt. Við fór-
um í snjókast og það var þvílíkt stuð
hjá okkur. Svo lögðumst við í snjóinn
og lágum þar heillengi og bjuggum til
engla. Aldrei datt mér þá í hug að þú
ættir eftir að verða engill svona fljótt.
Allar minningarnar eru mér svo dýr-
mætar. Ég er svo ánægð að eiga þær,
ánægð fyrir að hafa þekkt þig. En
minn kæri Sturla, þú verður ávallt til
í hjarta mínu.
Elsku Kristín, Lilló og Trausti,
guð blessi ykkur.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Þín frænka,
Bergdís.
Við frétt af hræðilegu slysi eins og
flugslysinu í Skerjafirði grípur mann
hrollur sem varir þó stutt. Aftur á
móti situr sá hrollur lengur í manni
þegar einn af bestu vinum manns sat
í vélinni.
Það var erfitt að vera ekki nálægur
þegar slysið átti sér stað. Ég var
STURLA ÞÓR
FRIÐRIKSSON