Morgunblaðið - 10.03.2001, Blaðsíða 51
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. MARS 2001 51
smala lagðprúðu fé til rétta. Siggi og
Vala höfðu mikið yndi af hestum og
áttu margan góðan gæðinginn. Oft
voru hestarnir teknir og farnar
stuttar og langar ferðir þegar tími
vannst til, um byggðir og óbyggðir
ásamt fjölskyldu og vinum.
Valgerður og Sigurður eignuðust
tvo syni, Kristmund sem giftur er
Sigrúnu Guðlaugsdóttur, þau eiga
fjögur börn, og búa í Haga í Gnúp-
verjahreppi. Sigurjón giftur Sigrúnu
Einarsdóttur, þau eiga fjögur börn
og tók hann við búi af foreldrum sín-
um fyrir allmörgum árum og byggðu
þau sér íbúðarhús. Sigurður hafði þó
haft kindur fram undir það síðasta.
Þegar við fórum að ferðast með
Kotlaugahjónunum, reyndar á fjór-
um hjólum, var tekinn upp sá siður
að senda jólakort milli ferðafélag-
anna, og oft fylgdu vísur.
Ef sprett er úr spori þá glymur grund
og gneistar af hófanna taki.
Þið átt hafið marga unaðsstund
á iðandi töltarans baki.
Það vekur í brjóstinu vonir og þrá
er vindurinn leikur í hári.
Og oft sést geisla á brosandi brá
blik af gleðinnar tári.
Minnisstæð er ein af okkar fyrstu
ferðum um svokallaða Gæsavatna-
leið, sem liggur inn fyrir Tungna-
fellsjökul og austur með Vatnajökli
að norðan. Allar ár voru þá óbrúað-
ar. Veðrið var eins og best varð á
kosið og þegar stansað var á
Dyngjuhálsi í yfir ellefu hundruð
metra hæð lá allt Norðausturlandið
fyrir fótum okkar og við blöstu nátt-
úruperlur öræfanna, Bárðarbunga,
Trölladyngja, Öskjufjallgarðurinn,
Kverkfjöll o.fl Þá var gaman að vera
með Sigga og Völu, enda nutu þau
stundarinnar að innstu hjartarótum.
Þessi ferð var með þeim lengstu er
við fórum saman, tók tæpa viku.
Kveikt var á kertum utan við tjöldin
hvert kvöld, svo mikil var veðurblíð-
an þessa daga. Ein af þeim vísum er
jólakortin fluttu það árið, bar svar
anda öræfanna.
Á eintali sálar við Öskju þú spyrð.
„Að hverju ber oss að hlúa.“
„Mín óskerta fegurð og öræfakyrrð
í ykkar sálum skal búa.“
Margar ferðir höfum við farið síð-
an, sem meitlaðar eru í sjóð minn-
inganna.
Þegar fór að halla undan fæti,
hvað heilsuna snerti hjá Sigga, barst
oft í tal hvað tæki við að jarðlífi
loknu. Það vissu ekki margir að
hann sá og skynjaði meira en gerist
almennt hjá fólki, þó ekki færi hátt
um það, og stundum var þetta hon-
um erfitt. Trú hans var sterk og ekki
spurning um það að vinir mundu
bíða hans í varpa þegar að umskipt-
um kæmi og ekki síður þeir fer-
fættu. Eftir því sem hún Vala hefur
sagt okkur var hans síðasta ár eitt af
þeim bestu á ævi hans, hann var
sáttur við Guð og menn og var tilbú-
inn þegar kallið kæmi.
Við kveðjum hann með söknuði og
erum sannfærð um að hitta hann
þegar okkar tími kemur. Við sjáum
fyrir okkur hann Sigga leggja taum
við einn af sínum fyrri gæðingum og
þeysa um háfjallaslóðir framtíðar-
landsins.
Er geislar sígandi sólar
sindra um frosna jörð.
Þá leitar hugur á háfjallaslóðir
og hrikaleg fjallaskörð.
Hann leitar að lynggrónum bakka
lokkandi vatnanna nið.
Angan af gróðri úlfgrárra mela
í afdala vermandi frið.
Að eiga sér minningar mætar
meitlaðar hugans í lönd.
Þær auðga og styrkja, efla og fegra
hin einlægu vinabönd.
Far þú í friði, kæri vinur.
Guð blessi þig ,Vala mín, og þínar
fjölskyldur.
Arndís og Skúli,
Miðfelli.
Mætur bóndi Sigurður Krist-
mundsson á Kotlaugum hefur kvatt
sitt jarðneska líf. Það er ljúft að
minnast margra góðra stunda við
andlát þessa góða vinar og sam-
ferðamanns í lífinu. Siggi Krist-
munds eins og hann var jafnan kall-
aður, var alinn upp á Kaldbak hér í
sveit, afskekktri fjallajörð þar sem
víðfeðmi er mikið og sauðlönd betri
en víðast hvar. Þegar Siggi, næst-
elstur systkina sinna, var um ferm-
ingu lést móðir hans og stóð þá fað-
irinn uppi með sjö börn. Það reyndi
því mikið á unglinginn að hjálpa til
við búskapinn og sjá fjölskyldunni
farborða. Kom sér þá vel hve hann
var áhugasamur og glöggur á allt
búfé og natinn við bústofninn.
Þáttaskil urðu í lífi Sigga árið
1957 þegar hann gekk að eiga Val-
gerði Jónsdóttur frá Skipholti, mikla
mannkostakonu sem lifir mann sinn.
Árið eftir stofnuðu þau nýbýlið Kot-
laugar úr föðurleifð hennar. Býli
með þessu nafni fór í eyði árið 1904
og lagðist þá undir Skipholt. Býli
Sigurðar og Valgerðar stendur eigi
allfjarri gamla Kotlaugabænum.
Með afburða dugnaði og hagsýni
tókst ungu hjónunum að byggja upp
og gera býlið sitt að góðbúi svo eftir
var tekið. Kom þar til að þau voru
samhent mjög auk þess að vera bú-
forkar af bestu gerð. Glögg á bú-
stofn sinn sem fóðraður var af kost-
gæfni og gaf þeim afurðir og arð.
Sigurður á Kotlaugum var greind-
ur maður og víðlesinn. Hann talaði
afburða fagurt mál, svo sem varð-
veist hefur best í sveitum landsins,
mann fram af manni. Siggi hélt sig
fremur til hlés á mannfundum en
hafði þó ákveðnar skoðanir á þeim
málefnum sem honum voru hugleik-
in. Það sem leiddi okkur nafna minn
hvað mest saman var áhugi á hest-
um og öllu er þeim við kemur. Siggi
var snjall hestamaður og var hestum
oft komið í tamningu og þjálfun til
hans þegar vanda þurfti til. Hann
sat hest manna best. Þá fékkst hann
nokkuð við hrossarækt með góðum
árangri. Aldrei sá ég Sigga nema vel
ríðandi. Margar góðar stundir áttum
við saman á hestum. Meðal annars á
hinum víðfema Hrunamannaafrétti
þegar smala þurfti kjarngóð heiða-
löndin.
Mér fannst forréttindi að fá að
heimsækja hjónin á Kotlaugum, þar
sem ég kom oft og að eiga þau að
vinum.
Frásagnargáfa nafna míns var
slík að hver bókmenntafræðingur
mætti vera stoltur af, manni leið vel í
návist hans enda viðræðugóður.
Minnið var gott og nákvæmlega sagt
frá. Gaman var að heyra lýsingar
hans á góðhestum fyrri tíðar, eða þá
frásagnir af eftirleitum sem voru oft
langar og strangar á afréttinn okk-
ar, svo eitthvað sé nefnt. Þá var
einnig hjá nafna mínum stutt í skop-
skynið og hent græskulaust gaman
af mörgu. Siggi og Vala nutu oft
gæðinga sinna þegar tími gafst til
frá erli dagsins og bústörfum. Þau
gátu þá tekið undir og sannfærst
með skáldjöfrinum Einari Bene-
diktssyni:
Sá drekkur hvern gleðinnar dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
Í mannsbarminn streymir sem aðfalls-unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur. –
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
Kæri vinur, þú kvaddir mig vel í
símtali daginn áður en þú lést. Þá
var ákveðið að líta til þín daginn eftir
en ekki varð af þeirri heimsókn, þú
varst genginn um Gjallarbrú. Guð
blessi minningu Sigurðar Krist-
mundssonar.
Fjölskyldu hans votta ég innilega
samúð.
Sigurður Sigmundsson.
Það var snemma vors árið 1966 að
12 ára drengur stóð við heimreiðina
að Kotlaugum í Hrunamannahreppi.
Þangað var hann kominn til sum-
ardvalar hjá þeim sæmdarhjónum
Valgerði Jónsdóttur og Sigurði
Kristmundssyni, sem andaðist á
heimili sínu 4. mars sl.
Um dvölina hjá Sigga og Völu
mætti hafa langt mál en það verður
ekki gert að þessu sinni. Í endur-
minningunni er hún sveipuð birtu og
hlýju sem þau voru bæði örlát á.
Undir handleiðslu Sigga voru stigin
fyrstu og fegurstu skrefin við al-
menn sveitastörf og þegið það upp-
eldi sem því fylgdi, enda hafði móðir
mín á orði, að tilgangur með dvöl
sonarins á Kotlaugum hafi m.a. verið
að koma honum til manns, eins og
stundum er sagt. Hafði Siggi gaman
að því að minna á þetta þegar við
átti. Dvölin á Kotlaugum og þátttaka
í byggingarframkvæmdum og al-
mennum bústörfum undir hand-
leiðslu Sigga einkenndist af hóg-
værð og nærgætni þegar betur
mátti gera og ríkulegu hrósi og
hvatningu þegar vel tókst til. Þau
fræ sem þannig var sáð hafa reynst
gott veganesti síðar á lífsleiðinni.
Á seinni árum ræddum við oft um
málefni landbúnaðarins og velferð
sveitanna. Honum var ávallt umhug-
að um framfarir og eðlilega þróun
landbúnaðar, en varaði við öfgum og
hvatti til varfærni í öllum málum.
Eitt var þó það mál sem hann tók
eindregna afstöðu gegn, en það var
innflutningur erfðaefnis til blöndun-
ar við íslenska kúastofninn. Í sam-
tali okkar daginn fyrir andlát hans
kom fram góður skilningur á fækk-
un fjár á Kotlaugum þar sem aug-
ljóst væri að það myndi auðvelda
alla vinnu við búið, þegar aukin
áhersla yrði lögð á mjólkurfram-
leiðslu. Einnig kom fram hjá honum,
eins og oft áður, rík umhyggja fyrir
velferð fjölskyldna sona þeirra
hjóna, Kristmundar og Sigurjóns.
Að leiðarlokum eru færðar inni-
legar þakkir fyrir ræktarsemi og
vináttu við heimilið í Laxárdal II.
Blessuð sé minning Sigurðar
Kristmundssonar.
Hörður Harðarson.
Við systkinin kynntumst Sigga
fyrst sem börn og hefur hann alla tíð
verið okkur mjög kær. Margar góð-
ar minningar skjóta upp kollinum
þegar hugsað er til baka. Mamma
fór oft með okkur til Sigga og Völu
að Kotlaugum og vorum við alltaf á
eftir Sigga hvert sem hann fór.
Allt það sem við fengum að gera
með Sigga og það sem hann gerði
fyrir okkur. Allar stundirnar í fjár-
húsinu, á traktornum, í sauðburðin-
um og í heyskapnum. Lambið sem
Sigrún fékk í sex ára afmælisgjöf
beint inn á eldhúsgólf á Kotlaugum.
Tilhlökkunin hjá mér að koma til
Sigga og Völu þau sumur sem ég var
hjá þeim alveg eins og það var alltaf
jafn mikill söknuður að fara frá þeim
á haustin. Okkur eru sérstaklega
minnisstæðar stóru hendurnar hans
sem voru svo hlýjar rétt eins og
Siggi sjálfur.
Siggi hafði einstakt lag á börnum
eins og okkar börn fengu að kynn-
ast. Dóttir mín átti engan langafa á
lífi en langaði alltaf að eiga einn slík-
an. Eitt sinn spurði hún Sigga hvort
hann væri til í að vera langafi henn-
ar, það stóð ekki lengi á svarinu og
eignaðist hún langafa. Hún var líka
alsæl yfir því að langafi gerði svo
margt með henni. Leyfði henni að
fara á hestbak og hjálpa til við sauð-
burðinn og tala við kýrnar. Hin
börnin okkar eru það ung að árum
að þau fá að heyra sögurnar þegar
þar að kemur.
Makar okkar voru svo heppnir að
fá að kynnast bæði Sigga og Völu og
var þeim tekið opnum örmum frá
fyrsta degi. Það var ekki farið til
Sigga og Völu öðruvísi en gera ráð
fyrir því að vera í kaffi og helst í mat
líka því Siggi tók ekki annað í mál.
Minningarnar eru margar og
skemmtilegar sem við munum
geyma með sjálfum okkur og börn-
unum okkar.
Elsku Vala, Nonni, Mundi og fjöl-
skylda.
Mannauður Sigga var mikill og
verður hans sárt saknað.
Bjarni, Ingibjörg, Harpa Rut
og Alexander, Sigrún,
Guðmundur og Valur.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
"
"
39+#,3
#,#-3
! 3 "
' #$ ($
7)#$ ($ ' $$-$0 )
,$),$) )
7&$ ($ ,0$8 $ )
( $)$)"
%#
:,3+;83
2
1<
- 0$ =
!"
> /"8 $$ ($ $)! 1$)
! > ) "
1
' 2
# ?:+# #
#
#
!2$
$ !3$43$
)
+
*++
5
$
+ $#$) ($
/$#$) ) 8( 3$($ (7 (
3$). (#$$"
"
#
'
78
7++#2 3
$) "
1 7&$ )
7$)
$$ @
,$$
7&$,$)7&$9! $
(& )"
"
# - 78
,9#9#:-3
3
"%$
/
&5A
!"
@. )
7& $9"7& $ ($ 37&,( )
@.
($ / )
,.
)
(%$%&$"
6
:3
@" +@/++
$$>$
) 5A
/$
7$
$
(!2 %&$ )
(& )"