Morgunblaðið - 04.04.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
✝ Rósmundur Run-ólfsson fæddist á
Innri-Kleif í Breið-
dal 27. júní 1928.
Hann lést á Landa-
koti 24. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þórunn
Sigurlaug Jóhanns-
dóttir, f. 18. apríl
1898, d. 31. sept.
1973, og Runólfur
Sigtryggsson, f. 27.
sept. 1894, d. 21. nóv.
1971. Rósmundur
átti fimm systkini
sem öll eru látin. Þau
voru Þórey Birna, Sigtryggur,
Árný, Jóhann Pétur og Frímann.
Hinn 14. júlí 1951 kvæntist hann
Guðrúnu I. Finnbogadóttur, f. 8.
okt. 1914, en hún lést 25. mars
1997. Foreldrar Guðrúnar voru
Rannveig Jónsdóttir og Finnbogi
Jensson. Dóttir Rósmundar og
Guðrúnar er Ágústa, f. 15.9. 1957.
Synir hennar eru Sveinbjörn, f.
28.10. 1981, og Daníel Þór, f. 25.2.
1989. Dóttir Guðrúnar frá fyrra
hjónabandi er Rannveig Anna
Hallgrímsdóttir, f. 15.10. 1938, var
gift Sævari Gunnarssyni, þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Gunnar
Rúnarsson, f. 6.10. 1961, kona
hans er María Hafsteinsdóttir,
Reykjavík, Hvalfirði og á Akra-
nesi, einnig var hann verktaki hjá
Esso um árabil í Hvalfirði og víðar
og rak eigið trésmíðaverkstæði
við Síðumúla og síðar við Súðar-
vog. Á vegum Reykjavíkurborgar
byggði hann fjölmörg leikvalla-
skýli og leiktæki fyrir gæsluvelli
borgarinnar. Um árabil var hann
byggingastjóri hjá Breiðholti hf.,
bæði í Reykjavík og í Vestmanna-
eyjum eftir gos.
Árið 1977 hóf hann störf í
Breiðagerðisskóla sem umsjónar-
maður og sinnti því starfi af mikilli
alúð og fórnfýsi, þar til hann lét af
störfum sumarið 1998, þá sjötugur
að aldri. Sumarið 1998 flutti hann
úr Melgerðinu í Hléskóga í Breið-
holti, þar sem ætlunin var að njóta
ævikvöldsins með dóttur sinni og
afastrákum. Þar útbjó hann sér
draumaaðstöðu smiðsins til að
sinna ýmsum smíðum og tréút-
skurði sem var eitt af hans áhuga-
málum. Einnig sótti hugur hans til
fjalla og fór hann margar ferðir á
vegum Ferðafélags Íslands og var
sérstaklega eftirsóttur í vinnu-
ferðirnar. En vegna heilsubrests
varð lítið úr draumnum og eyddi
Rósmundur stærstum hluta ævi-
kvöldsins á sjúkrastofnunum.
Líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi bauð honum að vígja deildina
sem fyrsti gestur í 24. apríl 1999,
en í júní 2000 fluttist hann á
Landakot þar sem hann lést 24.
mars síðastliðinn. Útför Rósmund-
ar verður gerð frá Fossvogskirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan 15.
börn þeirra eru Sæv-
ar, f. 22.4. 1981, og
Sædís, f. 6.4. 1999. 2)
Rósmundur Örn, f.
24.2. 1970, kona hans
er Elva Dís Stefáns-
dóttir, dóttir þeirra er
Sylvía Rún, f. 3.7.
2000. Sonur Elvu er
Róbert f. 31.12. 1990.
Dóttir Rósmundar
með fyrri konu sinni,
Ástu Björk Ólafsdótt-
ur, er Guðrún Ingi-
björg, f. 28.10. 1994.
3) Guðjón Sævarsson,
f. 2.7. 1971, sambýlis-
kona hans er Auður Her-
mannsdóttir. 4) Hólmfríður Vig-
dís, f. 27.12. 1978, dóttir hennar er
Rannveig Anna, f. 11.6. 1998.
Rósmundur flutti til Reykjavík-
ur 18 ára gamall. Rósmundur
lærði húsasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík og hann hlaut meistara-
réttindi 1955. Eftir hann standa
margar byggingar í Reykjavík og
víðar, stórar sem smáar. Má þar
fyrst nefna heimilið í Melgerði 18,
sem var sannkallað hjarta fjöl-
skyldunnar, þar hittust allir ungir
sem aldnir. Hjá Rósmundi voru
margir ungir menn lærlingar í
húsasmíði. Hann byggði mikið fyr-
ir Sementverksmiðju ríkisins í
Rósmundi (Rósa) Runólfssyni
kynntist ég fyrir 37 árum þegar ég
kvæntist Rannveigu dóttur Guðrúnar
konu hans og stjúpdóttur Rósmund-
ar. Í harðri baráttu sem þá snerist
um að koma sér upp þaki yfir höfuðið
og undir sig fótunum við heimilis-
stofnun reyndist Rósmundur okkur
stoð og stytta. Þetta var á þeim árum
þegar lánsfjármögnun vegna íbúðar-
kaupa var með allt öðrum hætti en nú
gerist og byggðist að verulegum
hætti á skammtímalánum, þeir voru
því ófáir víxlarnir sem Rósmundur
skrifaði uppá fyrir okkur, þar til kom-
ið var á „lygnari sjó“.
Á þessum árum þróaðist með okk-
ur Rósa mikil vinátta, sem varði með-
an báðir lifðu, og er ekki á nokkurn
hallað þegar ég segi að Rósi hafi verið
minn besti vinur, og ég veit að sú vin-
átta var gagnkvæm. Við Rósi skröf-
uðum margt um dagana. Hann var
áhugasamur um þjóðmál og fylgdist
vel með öllu því sem var að gerast í
þjóðfélaginu á hverjum tíma. Hann
hafði skemmtilegan húmor og sá oft
spaugilegar hliðar á spegli samtím-
ans sem hann henti oft gaman af á já-
kvæðan hátt. Um miðja síðustu öld
keyptu Rósi og Gunna lítið hús í Mel-
gerði 18, það hús var alltaf kallað litla
húsið vegna þess að fljótlega byggðu
þau stórt og myndarlegt hús utan um
það litla. Fyrst um sinn bjuggu þau á
loftinu á meðan verið var að fullgera
hæðina, en haustið 1964 fluttu þau
stolt niður á hæðina stórglæsilega og
fullkláraða, þar sem mátti sjá hand-
bragð Rósa á hverjum hlut og þar
bjuggu þau meðan bæði lifðu. Fyrir
þremur árum seldi Rósi húsið í Mel-
gerðinu og keypti með Ágústu dóttir
sinni Hléskóga 1 þar sem hann hafði
hreiðrað um sig í nálægð hennar og
sona hennar Sveinbjörns og Daníels.
Við Rannsý vorum fyrstu leigjendur
á loftinu hjá Rósa og Gunnu, þar
bjuggum við í sex ár, þrátt fyrir mikl-
ar fjarvistir mínar á sjónum kynntist
ég þeim hjónum vel á þessum tíma,
þau kynni einkenndust af hreinskilni,
einlægni og vináttu þeirra hjóna í
minn garð. Þegar góður vinur er
kvaddur streyma minningarnar
fram, ein sú bjartasta er þegar við
Rannsý komum heim frá því að láta
skíra frumburð okkar, og réttum
Rósa strákinn og spurðum hann
hvort hann vildi ekki heilsa upp á
nafna sinn, undrunarsvipnum og síð-
an sólskinsbrosinu sem færðist yfir
vininn gleymi ég ekki.
Skýrast stendur þó eftir það, að
Rósi var einstaklega vandaður maður
á allan hátt, enda aflaði hann sér mik-
ils traust samferðamanna sinna og
voru honum falin mörg trúnaðar-
störf.
Börnum mínum reyndist hann sá
besti afi sem hugsast getur, og sýndi
þeim mikinn rausnarskap. Fyrir það
hvernig hann reyndist þeim alla tíð
verða öll þakkarorð fátækleg.
Hann fylgdist stoltur með þeim
vaxa upp og lét sig velferð þeirra
miklu skipta.Rósi var hinn trausti,
kærleiksríki og umhyggjusami fjöl-
skyldufaðir, sem ætíð mátti reiða sig
á og sýndi það sannarlega í verki.
Hans er nú sárt saknað af fjölskyld-
um þeirra Ágústu og Rannsýjar. Ég
met mjög mikils að hafa kynnst hon-
um og eignast vináttu hans.
Eftir sitja verðmætar minningar
um góðan dreng, sem lifa munu með
okkur sem bárum gæfu til að eiga
með honum samfylgd. Ég kveð Rós-
mund Runólfsson með virðingu og
þakklæti í huga.
Fjölskyldunni sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
hans.
Sævar Gunnarsson.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast afa míns, Rósmundar
Runólfssonar, og ömmu minnar, Guð-
rúnar I. Finnbogadóttur. Það er
skrítið að upplifa þá hugsun að bæði
afi og amma hafa yfirgefið þennan
heim, fyrst amma, 25. mars 1998, og
nú afi, 24. mars 2001.
Þegar ég hugsa til baka og rifja
upp þær stundir sem ég átti með
þeim er um auðugan garð að gresja.
Efst í huga mér eru árin fjögur sem
ég bjó á efri hæðinni hjá þeim í Mel-
gerði 18. Þessi fjögur ár mín í Mel-
gerðinu voru í einu orði sagt frábær.
Á þessum árum eyddi ég mörgum
stundum með þeim. Oftast við mat-
arborðið hámandi í mig næringu, eins
og amma orðaði það, eða inni í stofu
að spjalla við þau um daginn og veg-
inn.
Við amma náðum einstaklega vel
saman og gat ég setið við eldhúsborð-
ið með henni og spjallað tímunum
saman um allt og ekkert. Það sem ég
dáðist mest að í fari þessarar gömlu
konu var að hún hafði skoðanir á
flestum hlutum og var hún vel með á
nótunum um atburði líðandi stundar.
Ekki skemmdi það heldur fyrir að
hún hafði ekki minni áhuga á íþrótt-
um en ég. Ef mig vantaði einhvern til
þess að horfa á íþróttir með gat ég
alltaf treyst því að finna ömmu
spennta fyrir framan sjónvarpið.
Samband mitt og afa var á allt öðrum
nótum. Afi passaði frekar uppá það
að ég nærðist vel og að heilsa mín
væri hin besta, frekar en að eyða
löngum stundum í að hlusta á bullið í
mér. Afi var einn sá fjölhæfasti ein-
staklingur sem ég hef kynnst og dug-
legur með eindæmum, hann gat gert
nánast allt og hafði oftast lítið fyrir
því.
Þeir voru ófáir vinir hans sem
höfðu samband þegar þeir þurftu á
aðstoð að halda og strax mætti afi.
Talandi um hæfileika og dugnað, þá
munaði minn mann ekkert um að
vippa sér í eldhúsið þegar amma
veiktist. Hann stoppaði ekki bara við
pottana og pönnurnar heldur tók
hann starfið það alvarlega að kleinur,
vöfflur og annað bakkelsi var honum
engin hindrun. Afi var með eindæm-
um árrisull maður og munaði ekkert
um að þvo gluggana á húsinu klukkan
sex að morgni. Einnig upplifði ég það
oftar en einu sinni að mæta honum,
tilbúnum í amstur dagsins, þegar ég
var að koma heim af dansiballi.
Þau forréttindi að hafa fengið að
búa hjá þeim í fjögur ár og kynnast
þannig jákvæðni þeirra og þægileg-
heitum hafa veitt mér kraft og ómet-
anlegan stuðning í gegnum árin. Með
þessum orðum kveð ég afa minn og
ömmu mína með innilegu þakklæti
fyrir samveruna.
Guðjón Sævarsson.
„Öllu er afmörkuð stund, og sér-
hver hlutur undir himninum hefir
sinn tíma. Að fæðast hefir sinn tíma
og að deyja hefir sinn tíma.“ Tíminn
var ekki langur sem við Rósmundur
fylgdumst að í dagsins önn í Breiða-
gerðisskóla. Eftir tveggja ára inni-
haldsríkt samstarf okkar var komið
að starfslokum Rósmundar í skólan-
um. Rósmundur bar mikla umhyggju
fyrir nemendum og starfsfólki skól-
ans. Skólinn átti hug hans allan en
þegar betur var að gáð rúmaðist þar
einnig ýmislegt fleira. Hann gat gefið
sig allan á mörgum stöðum í einu.
Það vakti strax athygli mína hvað
hann var tilbúinn að greiða götu nýs
yfirmanns, þótt þar færi kona honum
nokkuð yngri. Eftir því sem mynd
hans skýrðist fyrir mér sá ég að hann
virtist ekkert truflast af hefðbundinni
verkaskiptingu karla og kvenna.
Fyrra árið, sem við Rósmundur unn-
um saman, var eiginkona hans, Guð-
rún Finnbogadóttir, orðin mikið veik.
Rósmundur hlúði vel að Guðrúnu og
sá um heimilið með starfi sínu í skól-
anum. Hann lagði sig svo fram við
heimilisverkin að hann lærði að baka
kleinur og jólakökur eins og Guðrún
hefði verið sjálf að verki.
Rósmundur vildi að hlutirnir
gengju hratt og ákveðið fyrir sig en
fyrirhyggja á hlutunum var leiðar-
ljósið. Fyrra vorið okkar saman hafði
mér dottið í hug að hagræða mætti
innan húss. Ég sagði honum í stuttu
máli að mig langaði til að breyta
ýmsu fyrir haustið. Hann hlustaði
íhugull á mig og sagði fátt. Nokkrum
dögum síðar spurði hann mig hvort
ég hefði hugsað um það hvernig
breytingarnar ættu að ganga fyrir
sig. Ég sagði sem satt var að fram-
kvæmdaáætlun lægi ekki fyrir. Hann
hafði strax gert sér grein fyrir þeirri
miklu vinnu sem hugmyndir mínar
hefðu í för með sér og einnig hinu að
hann þyrfti að hafa vit fyrir mér. Í
stað þess að reyna að telja mér hug-
hvarf útskýrði hann fyrir mér hvað
tillagan kallaði á mikla vinnu og að
hve mörgu þyrfti að hyggja svo að
hægt væri að hafa skólann tilbúinn
um haustið. Mér datt ekkert annað í
hug til að segja en: „Getur þú séð um
þetta?“ Það þurfti ekki meira. Hafist
var handa og næstu daga fór stofn-
unin öll á fleygiferð og hugsað var
fyrir hverju smáatriði. Rósmundur
hvíldi vel í sjálfum sér og tók ákveðna
stefnu við sérhver tímamót. Hann las
í stöðuna og tók framsýna ákvörðun
með velferð þeirra í huga sem hann
bar ábyrgð á hverju sinni. Hann var
tilfinninganæmur og viðkvæmur en
lét skynsemina ráða ferðinni. Rós-
mundur var einn af landnemum
skólahverfisins en flutti úr hverfinu
sama sumarið og hann lét af störfum
við skólann. Saga hverfisins og saga
Rósmundar eru samofnar. Þeir sem
byggðu hverfið þurftu að vera útsjón-
arsamir við lausn á tæknilegum
vanda og oft við lítil efni. Rósmundur
var einn þeirra fjölmenntuðu hand-
verksmanna sem gátu gengið í öll
verk. Reynslu hans og hæfni naut
Breiðagerðisskóli í áraraðir. Aðdáun-
arvert var að fylgjast með yfirvegaðri
ró hans á þessum tímamótum. Hann
tók á móti eftirmanni sínum, upplýsti
hann um allt sem skipti máli. Fá orð
féllu um nýjan mann en til öryggis:
„Mér líst vel á hann.“ Mynd kemur
upp í hugann. Rósmundur að dytta að
einhverju og krakkar í kring að fylgj-
ast með störfum hans. Í þeirra hópi
var aldrei langt undan Daníel afa-
strákur.
Lífssýn Rósmundar var skýr og
féll öll að einu. Auðmjúkur bar hann
virðingu fyrir sjálfum sér og öðrum
og kom fram við þá eins og við viljum
að aðrir komi fram við okkur. Sér-
hver liðsmaður skólasamfélagsins
sendir frá sér strauma. Þeir skella á
viðkvæmum hjörtum sem þar líða.
Skipt getur sköpum að hver hugi að
sér svo að hlýir straumar vermi.
Nærvera Rósmundar var mild.
Megi friður vera með ástvinum
hans. Blessuð sé minning Rósmund-
ar Runólfssonar.
Guðbjörg Þórisdóttir
skólastjóri.
Fyrrverandi samstarfsmaður
minn Rósmundur Runólfsson er lát-
inn.
Kynni okkar hófust fyrir rúmlega
tveimur áratugum er Rósmundur var
ráðinn húsvörður að Breiðagerðis-
skóla í Reykjavík, þar sem ég starfaði
þá. Nokkrum mánuðum síðar tók ég
við stjórn skólans og mér eru ávallt
minnisstæð orð fyrirrennara míns,
Gunnars Guðröðarsonar, er hann
hélt því fram að val hans á nýráðna
húsverðinum, sem hann skildi mig
eftir með, væri frábærlega vel heppn-
að. Er skemmst frá því að segja að
Gunnar hafði sannarlega metið Rós-
mund rétt eftir fárra mánaða sam-
starf. Í þau rúm átján ár er við Rós-
mundur unnum saman bar aldrei
skugga á samstarf okkar. Hann var
einn besti maður sem ég hef unnið
með, vakinn og sofinn við að sinna
starfi sínu langt umfram það sem
hægt var að ætlast til af honum. Út-
sjónarsemi hans, snyrtimennska og
lipurð ásamt þekkingu fagmannsins á
viðhaldi húsa var með eindæmum og
ósérhlífnin fágæt. Varð ég oft vör við
að kollegar mínir í öðrum skólum öf-
unduðu mig af þessum manni sem
þeir höfðu heyrt getið um. Ég veit að
ég var ekki ein um að meta Rósmund
mikils því að kennararnir og aðrir
starfsmenn skólans lofuðu hann ekki
síður en ég. Rósmundur reyndist mér
einnig mjög vel sem ráðgjafi er ég
lenti óviðbúin í því að standa fyrir við-
haldi gamals húss. Var ég ófeimin að
hringja í hann og leita ráða hjá hon-
um eftir að ég hætti að vinna. Veit ég
að ég er ekki ein um að sakna góðra
ráða Rósmundar, er hann var svo
óspar á, og smáviðvik var hann búinn
að framkvæma áður en við varð litið
því að ekki var laust við að hann væri
stundum nánast ofvirkur í bestu
merkingu þess orðs.
Rósmundur lét af störfum í
Breiðagerðisskóla sumarið 1998.
Hafði hann þá nýlega keypt sér nýtt
reisulegt einbýlishús ásamt dóttur
sinni, Ágústu, sem hann sá ekki sól-
ina fyrir. Hugðist hann koma sér upp
góðu verkstæði og sinna iðn sinni,
smíðum, á elliárunum. En hann var
varla búinn að koma sér fyrir þegar
örlögin gripu inn í og hann greindist
með banvænan sjúkdóm sem engin
ráð voru við. Hann tók veikindum sín-
um með sama æðruleysi og hann
sýndi ávallt. Nú er hann kominn aftur
til konu sinnar, Guðrúnar, er hann
bar á höndum sér og annaðist af mik-
illi natni í langvinnum veikindum
hennar en hún lést 1997.
Ég kveð hér góðan dreng og votta
ástvinum hans samúð mína en þó
einkum Ágústu og drengjunum
hennar, Sveinbirni og Daníel, sem
voru sólargeislarnir hans.
Hrefna Sigvaldadóttir.
Talaðu bara við Rósa, Rósi getur
allt sögðu nemendurnir ef eitthvað
bjátaði á. Þetta lýsir því hvern hug og
traust nemendur Breiðagerðisskóla
báru til Rósmundar Runólfssonar,
sem var húsvörður skólans um langt
árabil. Rósmundur var fyrstur í skól-
ann á morgnana og síðastur fór hann
út. Hann var vakinn og sofinn yfir
þessari stofnun. Fyrir jólaskemmt-
anir var oft ýmislegt sem vantaði, var
þá oft búið að uppfylla óskir jafnvel
áður en þær voru bornar fram, ljósa-
staur sem hægt var að kveikja á, hurð
sem átti að skellast, gluggi til að opna
o.fl. Þegar vantaði smíðakennara í
dagdeild skólans tók Rósmundur það
að sér og sinnti því með sóma árum
saman nemendum og sjálfum sér til
óblandinnar ánægju. Dagfarsprúður,
kurteis, áreiðanlegur og glettinn eru
orð sem lýsa Rósmundi vel. Hann var
einstaklega vel liðinn af öllum starfs-
mönnum skólans. Rósmundur gekk í
öll verk. Trúmennska, greiðvikni og
ósérhlífni mótuðu störf hans. Enn eru
til kennslugögn sem Rósmundur
smíðaði og eru í fullu gildi.
Rósmundur hlakkaði til að hætta
og hefja nýtt tímabil á ævi sinni.
Hann og Ágústa, dóttir hans, höfðu
keypt saman hús og var Rósmundur
búinn að útbúa verkstæði í bílskúrn-
um og hafði loksins tíma til að sinna
áhugamálum sínum. Margt fer öðru-
vísi en ætlað er. Rósmundur veiktist
af sjúkdómi þeim er dró hann að lok-
um til dauða. Hann lá síðustu mán-
uðina á Landakoti.
Þrátt fyrir að hann væri oft þjáður
var hann alltaf glaður, gerði að gamni
sínu og bar sig vel þegar við heim-
sóttum hann. Honum þótti vænt um
að fá heimsóknir gamalla vinnufélaga
og hafði allt til síðasta dags áhuga á
stofnuninni. Við kveðjum okkar
gamla vin með þakklæti og virðingu
og vottum aðstandendum hans
dýpstu samúð.
Fyrrverandi samstarfsmenn
og vinir í Breiðagerðisskóla.
RÓSMUNDUR
RUNÓLFSSON