Morgunblaðið - 12.06.2001, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2001 49
✝ Ólafur Loftssonfæddist í Reykja-
vík 22. desember
1920. Hann lést á
heimili sínu 3. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Loftur
Loftsson, útgerðar-
maður, f. 1884, d.
1960 og Ingveldur
Ólafsdóttir, húsfrú, f.
1901, d. 1995. Syst-
kyni Ólafs voru Loft-
ur, f. 1922, d. 1923,
Loftur, f. 1923, Inga
Heiða, f. 1925, d.
1993, Valgerður
Rósa, f. 1930 og Júlíus Huxley, f.
1941.
Þann 18. desember 1948 kvænt-
ist Ólafur Sveinbjörgu Jónatans-
dóttur, f. 1923. Foreldrar hennar
voru Jónatan Jónsson, gullsmiður,
f. 1884, d. 1952 og Helga Helga-
dóttir, húsfrú, f. 1883, d. 1951.
Synir Ólafs og Sveinbjargar eru
Jónatan, f. 1949 og Loftur, f. 1954.
Jónatan er kvæntur Sigrúnu Sig-
urðardóttur, f. 1951. Sonur þeirra
er Jónatan, f. 1993. Dóttir Jónat-
ans er Auðna Hödd, f. 1973. Dóttir
hennar er Anna Ceridwen, f. 1999.
Fósturdóttir Jónatans er Herdís
Dögg, f. 1968. Börn hennar eru
Jón Sigurður, f. 1988 og Zoe
Kristíanna, f. 1996. Synir Sigrúnar
eru Sigurður, f. 1977 og Andrés, f.
1979.
Loftur er kvæntur
Kristínu Helgu
Björnsdóttur, f.
1957. Börn þeirra
eru Ellen Birna, f.
1978 og Ólafur
Björn, f. 1987.
Ólafur var búsett-
ur í Reykjavík alla
sína tíð. Lengst af bjó
hann á Laugavegi
35, en síðustu ár í
Hvassaleiti 58. Hann
lauk verslunarprófi
frá Verslunarskóla
Íslands 1939.
Að skólagöngu
lokinni starfaði hann við útgerð til
ársins 1965, lengst af við sitt eigið
fyrirtæki í Keflavík. Eftir að hann
hætti útgerð starfaði hann sem
skrifstofumaður, lengst af hjá Víf-
ilfelli sem innkaupastjóri.
Ólafur starfaði mikið fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn og var m.a. lengi í
fulltrúaráði flokksins. Hann var
einn af stofnendum Lionsklúbbs-
ins Ægis árið 1957, sat í stjórn Æg-
is nokkrum sinnum og var virkur
félagi um árabil. Hann var einn af
stofnendum Golfklúbbs Ness,
starfaði mikið og lengi fyrir klúbb-
inn, sat í stjórn klúbbsins frá stofn-
un hans árið 1964 til ársins 1977
og var formaður 1974 til 1977.
Útför Ólafs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ég ætla að minnast hans afa með
örfáum orðum en hann var sá albesti
afi sem ég get hugsað mér. Við vorum
svo góðir vinir þó að aldursmunurinn
á okkur væri mikill og við hjálpuðum
hvor öðrum eftir bestu getu. Afi og
amma hafa svo oft passað mig þegar
mamma og pabbi hafa brugðið sér
frá. Það hefur alltaf verið gaman að
vera hjá þeim og nóg að gera. Við höf-
um spilað mikið og það er þeim að
þakka hvað ég kann margt að spila,
enda hefur oft verið talað um að ég
færi í pössun í „spilavítið“. Við afi
gerðum líka margt annað saman. Afi
bauð mér oft með sér að spila boccia
með fókinu í húsinu þar sem afi bjó en
það er líka yndislegt fólk og hefur
alltaf tekið mér mjög vel. Við afi æfð-
um okkur og kepptum okkar á milli í
að pútta á svölunum hjá honum en afi
var mikill golfmaður og átti hann
mikið safn verðlaunagripa og heið-
ursviðurkenninga úr golfinu. Hann
afi var listakokkur og aldrei hef ég
fengið betri steiktan fisk en þegar ég
hef fengið „afafisk“. Við afi löbbuðum
oft saman að versla í matinn og kaupa
lottómiða í Kringlunni og stundum
fékk ég líka ýmislegt sem ég sá og
langaði í. Við leiddumst þegar við fór-
um í Kringluferðirnar en þá gat ég
aðstoðað hann, því hann var farinn að
sjá svolítið illa til hliðanna og eins
fannst honum stuðningur af mér þótt
ég sé ekki orðinn stór. Við afi ætl-
uðum að gera svo margt í sumar en
það ræddum við sérstaklega í ferð-
inni okkar niður í Kringlu tveimur
dögum áður en hann afi dó.
Þegar ég hef sofið hjá afa og ömmu
höfum við alltaf farið með bænirnar
okkar áður en við höfum farið að sofa
og eftir Faðirvorið höfum við farið
með eftirfarandi bænir og með þeim
kveð ég hann elsku afa minn sem ég
sakna svo mikið.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eílifri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Jónatan.
Kæri Óli.
Á kveðjustundu er margs að minn-
ast og nú er komið að kveðjustundu
okkar. Mig langar að senda þér
nokkrar línur á þessum tímamörkum
þar sem ég náði ekki að kveðja þig
með öðrum hætti, en brottför þín kom
öllum að óvörum. Þú sem kenndir þér
einskis og leist út eins og þegar ég
kynntist þér fyrst, er ég fyrir rúmum
þrjátíu árum gekk að eiga Helgu
systurdóttur konu þinnar, Sveinu.
Þið hjónin tókuð mér vel og urðuð
mér eins og aðrir tengdaforeldrar,
enda leist þú alltaf á Helgu sem hún
væri dóttir þín. Það eru ekki allir svo
lánsamir að eignast tvær yndislegar
tengdamæður og tvo frábæra
tengdafeður.
Allar þær stundir sem við áttum
saman í sumarbústað ykkar Sveinu í
Laugardal, þar sem byggaðar voru
brýr, pallar og annað er laut að við-
haldi á slíkum stað, eru ofarlega í
huga þegar horft er til baka til liðinna
tíma. Oft var þar margt um manninn
er við Helga og synir ykkar, Jónatan
og Loftur, vorum öll mætt á staðinn
með börn okkar, þar sem einstök
glaðværð og samkennd ríkti. Ekki
ber síst að þakka manngæsku þína og
góðvild sem endurspeglaðist í vænt-
umþykju dætra minna til þínen þú
varst sem þeirra annar afi og yngsta
dóttir mín þekkir engan annan en
„Óla afa“. Öll barnabörnin dáðu þig
og dýrkuðu, enda hafðir þú alltaf tíma
til að spila og spjalla og gafst þeim öll-
um þann tíma sem hver og einn
þurfti.
Jæja kæri vinur, ég ætla ekki að
hafa þetta langa rullu en ég vil þakka
þér að lokum allar góðar stundir og
þá einlægu vináttu sem við áttum.
Megi Hinn Hæsti Höfuðsmiður
blessa þig og þá vegferð sem þú nú
hefur lagt út á.
Þinn „tengdasonur“,
Anton Bjarnason.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Ægi
Á síðastliðnum árum höfum við
félagarnir í Ægi mátt sjá á bak mörg-
um góðum félögum okkar yfir móð-
una miklu, mönnum sem létu að sér
kveða í starfi klúbbsins og settu um
leið mark sitt á vöxt og viðgang
Lionshreyfingarinnar.
Í dag kveðjum við góðan og mætan
félaga, Ólaf Loftsson, en hann bar þá
sæmd að vera einn af stofnfélögunum
17 sem komu saman til að stofna
klúbbinn 6. mars árið 1957. Ægir var
þannig 5. klúbburinn sem stofnaður
var í Reykjavík.
Albert Guðmundsson umdæmisrit-
ari stjórnaði stofnfundinum en Guð-
brandur Magnússon umdæmisstjóri
lét þau orð falla að margt væri líkt
með lífssýn ungmennafélaganna á
sinni tíð og Lionshreyfingunni,
þ.e.a.s. að bæta mannlífið og efla sam-
hug manna til góðra verka en aðal-
prýði hvers Lionsklúbbs væri þó
félagarnir sjálfir.
Flestir stofnfélagar voru úr stétt
kaupsýslumanna. Lionshreyfingin
hafði gripið þá föstum tökum og þeir
völdu sér verkefni sem æ síðan hefir
borið hróður klúbbsins víða en það
var að styrkja og efla starf Sesselju
Sigmundsdóttur á Sólheimum í
Grímsnesi. Þegar klúbbfélagar komu
fyrst að Sólheimum var heldur fátæk-
legt um að litast og ótrúlega margt
skorti sem önnur heimili í bæ eða
borg gátu ekki án verið. Sesselja lét
síðar þau orð falla að Lionsklúbbur-
inn hefði bókstaflega bjargað sér.
Vinur okkar og félagi, Ólafur
Loftsson, var hæglátur og ljúfur mað-
ur sem gott var að eiga samleiðmeð í
starfi Ægis. Hann var einn af þeim
mönnum sem hafa ekki hátt og ekki
bar mikið á honum á fundum en hann
var traustur maður og fús til starfa
þegar eftir því var leitað, ráðhollur og
framsýnn. Til marks um það er tillaga
sem hann bar fram á fundi klúbbsins í
október árið 1957 f.h. fjáröflunar-
nefndar á þá leið að klúbburinn ætti
að efna til kútmagakvölds til fjáröfl-
unar líknarverkefnum. Er ekki að
orðlengja það, þessi fjáröflunarleið
hefir enst klúbbnum allar götur síðan
og lagt grundvöllinn að líknarverk-
efnum hans á Sólheimum.
Ólafur bar hag og viðgang Sól-
heima mjög fyrir brjósti. Hann fór
marga ferðina með okkur til að gróð-
ursetja tré á Sólheimum og síðan kom
hann oft á litlu jólin í desember. Hann
var ritari klúbbsins starfsárið 1964–
1965 og átti sæti í flestum nefndum
klúbbsins. Hann var sæmdur einni
æðstu heiðursnafnbót Lions og gerð-
ur að „Melvin Jones“-félaga þann 16.
mars árið 1990.
Síðustu árin átti Ólafur við van-
heilsu að stríða og síðasta starfsárið
söknuðum við hans á fundum. Góður
maður og Lionsfélagi er genginn. Um
leið og við félagarnir þökkum sam-
fylgdina vottum við eiginkonunni,
Sveinbjörgu, samúð okkar svo og öll-
um öðrum aðstandendum.
Þórhallur Arason.
Lífið er hringrás. Mennirnir fæð-
ast og deyja og nýjar kynslóðir taka
við sætum þeirra sem fyrir voru.
Börnin verða foreldrar, foreldrarnir
ömmur og afar og svo koll af kolli. En
hver er þá tilgangurinn með þessu
öllu?
Þessari spurningu er fljótsvarað
þegar minningarnar um afa minn,
Ólaf Loftsson, streyma í gegnum
hugann. Afi var rjóður í kinnum og
brosmildur, þolinmóður og barngóð-
ur. Hann var ekki margmáll maður
og í huga mínum hefst því saga hans
þegar hann varð afi.
Sú saga hefst með fyrsta barna-
barninu, henni systur minni, sem
kom inn í fjölskylduna þriggja ára
gömul. Hún hljóp upp stigann á und-
an foreldrum mínum, til að hitta
„nýju ömmu og afa“ en það leið ekki á
löngu þar til litla prinsessan var kom-
in á bak blíðu ljóni sem reiddi hana
um ókunnar lendur. Þetta ljón var
hann afi. Í gegnum árin voru þeir
ekki ófáir landkönnuðirnir sem komu
á bak ljóninu, en þótt börnunum í fjöl-
skyldunni fjölgaði var ætíð nóg til
skiptanna.
En afi var ekki bara ljón. Hann var
líka þolinmóðasta hárgreiðslumódel
sem mig rekur minni til að hafa
kynnst og lofaði afrakstur hár-
greiðsludömunnar í hástert þegar lítil
hnáta dubbaði hann upp með fínustu
spennunum sínum.
Hann kenndi okkur að spila og
nýtti hvert tækifæri til að láta okkur
finnast við vera sniðug eða sérstök.
Þegar við áttum leið hjá þar sem afi
lagði kapal sagðist hann alltaf þurfa
að pakka saman, því hann fyndi enga
lausn. Það var ótrúlegt hversu oft
okkur börnunum tókst að hjálpa afa
út úr þessum vandræðum sínum.
„Sjáðu afi, þú getur látið gosann ofan
á drottninguna og sexuna ofan á
sjöuna...“
Einnig virtist afi alltaf eiga í stök-
ustu vandræðum með að opna flösk-
ur. Þegar hann ætlaði að gefa okkur
að drekka varð hann eldrauður í
framan af áreynslu, hristist og skalf,
en rétti okkur börnunum að lokum
flöskuna sem skrúfuðum tappann af
án nokkurra teljandi erfiðleika. Það
hvarflaði aldrei að mér að það væri
eitthvað grunsamlegt við að fullorð-
inn karlmaður væri ekki handsterk-
ari en þetta. Ekki fyrr en ég kom að
honum í eldhúsinu á Laugavegi þar
sem hann lék þennan leik við lítinn
frænda minn og ég var sjálf orðin
nærri tvítug. Það var þá sem ég gerði
mér grein fyrir hversu afbragðsgóður
kennari hann afi var okkur börnun-
um. Aldrei gagnrýninn, einungis upp-
fullur aðdáunar í hvert skipti sem
okkur tókst að gera eitthvað rétt, vís-
vitandi leggjandi fyrir okkur ofurein-
faldar þrautir – þannig að við fyllt-
umst sjálfsöryggi til að takast á við
aðrar erfiðari.
Amma og afi skemmtu sér vel með
okkur börnunum, enda höfðu bæði
hlotið gríðarlegan skerf af kímnigáfu
í vöggugjöf. Þegar afi viðraði okkur
krílin var gengið um miðbæinn og
kannski skroppið til Guðsteins, en
oftar en ekki var komið við í næstu
sjoppu. Þá máttum við velja okkur
„Ópal og eitt“. Afi bað okkur systur
blessaðar að halda þessu leyndu fyrir
ömmu því annars gæti hann hlotið
hræðilegar skammir fyrir vikið.
Amma var auðvitað með í leiknum og
yfirheyrði afa með ægilegum fyrir-
gangi: „Varstu kannski að gefa stelp-
unum nammi, Ólafur?“ „Nei, nei,
Sveina mín, alls ekki...“ og svo þóttist
afi næstum skjálfa af hræðslu við
ömmuna. Þessi leikur þótti okkur
systrum ógurlega skemmtilegur og
við innbyrtum góðgætið með miklu
pukri og flissi þar sem amma sá ekki
til.
Afi var mikill morgunhani og var
alltaf vaknaður um sexleytið á
morgnana. Við systur tipluðum fram
á eftir honum og þá gaf hann okkur
morgunmat og spjallaði við okkur um
heima og geima – eða öllu fremur
hlustaði á masið í okkur.
Þegar ég var tólf ára áskotnaðist
mér páfagaukur, hræðilegt óargadýr
sem beit hvað sem fyrir varð og vildi
engar listir læra. Þegar næst var
haldið utan voru amma og afi beðin
um að passa fuglinn en eigandann
skorti áhuga á að endurheimta gælu-
dýrið sem lifði í vellystingum á
Laugavegi 35 fram í háa páfagauk-
selli. Næstu árin vaknaði afi hálftíma
fyrr til að leyfa gauksa að breiða úr
vængjunum og rannsaka yfirráða-
svæði sín áður en afi þyrfti í vinnuna.
Óargadýrið fann þar sinn sálufélaga
og hlýddi öllum tilmælum afans en
ótrúa eigandann virti hann ekki við-
lits eftir þetta.
Fuglinn var ekki einn um að finna
öryggi hjá þessum trygga og blíða
manni. Við barnabörnin fengum okk-
ar skerf af því. „Ungur nemur, gamall
temur“ segir máltækið og það á sann-
arlega við í þessu tilfelli. Afi kenndi
okkur fleira en frímerkjasöfnun og
spilamennsku. Hann kenndi okkur
leiðir til að byggja upp sjálfstraust,
þolinmæði og sjálfstæða hugsun hjá
börnunum okkar. Því hefur þessi sér-
staki maður skilið eftir sig ómetan-
lega arfleifð í huga og hjarta okkar
sem næst standa, arfleifð sem mun
skila sér til komandi kynslóða.
Þannig hefur afi lagt sitt af mörk-
um í hringrás lífsins og verk hans
munu lifa áfram með okkur. Því ber
sorgina ekki hæst, þótt söknuðurinn
sé vitanlega mikill, heldur þakklæti
fyrir það sem við fengum að halda svo
lengi. Ég kveð því afa minn með þess-
um orðum úr lofgerðinni til kærleik-
ans: „Kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi.“
Auðna Hödd Jónatansdóttir.
Kvatt hefur heim þennan góður
vinur minn og tengdafaðir Ólafur
Loftsson. Fyrirvaralaust fráfall án
undanfarinna veikinda og þjáninga
eru kannski góð örlög en koma manni
þó ávallt í opna skjöldu.
Ég var svo lánsöm að kynnast Óla
þegar við tengdust fjölskylduböndum
fyrir 25 árum. Mér er mjög minnis-
stætt hversu vel hann tók mér við
fyrstu kynni, kynni sem urðu að ná-
inni og góðri vináttu. Þegar ég hugsa
um hvernig maður hann var þá kem-
ur strax upp í hugann orðið ljúf-
menni, hann var hvers manns hug-
ljúfi og gott að vera nálægt honum.
Hann hafði gott lundarfar og jafnað-
argeð og mikil félagsvera. Það var
gaman að fylgjast með því hversu
virkur hann var í félagslífinu í
Hvassaleitinu og naut hann þess að
taka þátt í spilamennsku og boccia.
Endurminningar hrannast upp en
upp úr stendur hversu góður afi og
vinur hann var. Unun var að fylgjast
með því hvernig hann laðaði að sér
barnabörnin og var hann sérstaklega
góður og þolinmóður að sinna þeim.
Missir þeirra er mikill en minningin
um hann mun verma þau alla tíð.
Ólafur var farsæll maður og lifði
góð og hamingjurík ár með Sveinu
sinni. Það var öllum ljóst hvað hann
elskaði hana og virti. Það var einstakt
að fylgjast með því hversu góður
hann var við hana og yfirleitt heyrði
ég hann svara henni „já, Sveina mín“.
Það er gæfa hvers manns að eiga
góða konu.
Ég sakna Óla mikið en geymi í
hjarta mínu minningar um yndisleg-
an mann.
Guð blessi minningu hans.
Kristín.
ÓLAFUR
LOFTSSON
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Krossar á leiði
Ryðfrítt stál - varanlegt efni
Krossarnir eru framleiddir
úr hvíthúðuðu, ryðfríu stáli.
Minnisvarði sem endist
um ókomna tíð.
Sólkross (táknar eilíft líf).
Hæð 100 sm frá jörðu.
Hefðbundinn kross
m/munstruðum endum. Hæð
100 sm frá jörðu.
Hringið í síma 431 1075 og
fáið litabækling.
Dalbraut 2, 300 Akranesi.
Sími 431 1075, fax 431 1076
BLIKKVERKSF.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.