Morgunblaðið - 20.06.2001, Blaðsíða 39
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. JÚNÍ 2001 39
✝ Sigurður Þor-valdsson fæddist
í Héðinsfirði 14. júlí
1928. Hann lést 8.
júní síðastliðinn á
Landsspítalanum
Fossvogi. Foreldrar
hans voru hjónin
Þorvaldur Sigurðs-
son, f. 27.4. 1899 að
Grundarkoti í Héð-
insfirði, d. 17.6.
1981, og Ólína Ein-
arsdóttir, f. 18.12.
1904, að Ámá í Héð-
insfirði, d. 23.11.
1976. Fjölskyldan
bjó að Vatnsenda í Héðinsfirði
fram til ársins 1949 er þau fluttu
eignuðust einn son, Einar Ásgrím
Sigurðsson, f. 15.11. 1959, maki
Stefanía G. Ámundadóttir, f. 3.1.
1962, þeirra börn Sigurður
Bjarki, f. 18.7. 1985, Dagný Vala,
f. 21.3. 1990, og Sylvía Rós, f.
11.12. 1996. Börn Valgerðar eru
Leifur Hreggviðsson og Ragnar,
Sólborg, Kjartan, Sævar, Freyja,
Sigrún, Heiðrún, Þorsteinn og
Sigurður Guðmundsbörn. Sigurð-
ur stundaði lengst af sjómennsku
á ýmsum bátum á Siglufirði og
víðar en einnig á eigin trillu frá
Siglufirði. Fjölskyldan flutti suð-
ur 1974, hann starfaði nokkur ár
hjá ÍSAL en lengst af hjá skipa-
smíðastöðinni Dröfn í Hafnarfirði
en þegar starfsemin hætti þar
hætti Sigurður störfum 67 ára að
aldri. Sigurður bjó lengst af á
Álfaskeiði.
Sigurður var jarðaður í kyrr-
þey föstudaginn 15. júní frá Kap-
ellunni í Hafnarfirði.
til Siglufjarðar.
Systkini Sigurðar
voru: Einar Ásgrímur
f. 1924, d. 1952, Hall-
dóra María, f. 1925, d.
1982, Sigurður, f.
1927, d. 1927, Elín
Fanney, f. 1929, Anna
Lilja, f. 1931, Krist-
inn Ásgrímur, f. 1933,
d. 1955, Haraldur
Freyr Þorvaldsson, f.
1936, d. 1999. Helga
Ingibjörg, f. 1941.
Sigurður hóf sam-
búð með Valgerði
Þorsteinsdóttur árið
1959. Þau slitu samvistir 1981.
Valgerður lést árið 1989. Þau
Elsku afi. Það er sárt að kveðja
þig. Í okkar augum varstu miklu
meira en afi okkar, þú varst okkur
sem faðir og besti vinur. Mikil var
gleði þín þegar ég eignaðist Her-
mann Örn. Reyndist þú honum besti
langafi sem hægt var að hugsa sér.
Alltaf varstu tilbúinn að renna með
mér í Stykkishólm þegar ég náði í
hann eða fór með hann til baka.
Fyrir tveimur árum komstu með
okkur á Síldarævintýrið á Siglufirði.
Þar skiptust á gleði og sorg þar sem
við héldum upp á afmælisdag Lóu
Gígju, þegar Helga systir þín kom
með þær fréttir að Halli Freyr,
bróðir ykkar, hefði látist sama dag.
Hafði hann þá barist hetjulega við
þann sjúkdóm sem að lokum yfir-
bugaði þig líka. Við vitum að þú
varst ekki tilbúinn að fara alveg
strax. Það var svo margt sem þú átt-
ir eftir að gera. Þú varst búinn að
ákveða að fara einu sinni enn út í
Héðinsfjörð, en akandi í það skiptið.
Alltaf barstu með þér þann draum
að eignast lítinn kofa einhvers stað-
ar úti í sveit og varst farinn að
sanka að þér ýmsu sem gæti nýst
þér þar. Vonandi hefurðu fundið
þann kofa í fallegri sveit núna og
einhvern tíma bönkum við uppá og
komum í kaffi.
Þú, bróðir kær þótt báran skaki
þinn bátinn hart, ei kvíðinn sért
því sefur logn að boðabaki
og bíður þín ef hraustur ert,
hægt í logni hreyfir sig
sú hin kalda
undiralda
ver því ætíð var um þig.
(S.E.)
Við vonum að þér líði betur núna
og þú sért sáttur. Við þökkum þér
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um saman og allt sem þú gerðir fyr-
ir okkur.
Sofðu rótt.
Sigurður og Lóa Gígja.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Sigurður Þorvaldsson, er látinn eftir
stutt veikindi. Andlát hans bar brátt
að, hann hafði kennt þreytu og
slappleika um nokkurt skeið. Sig-
urður var harður af sér og vildi lítið
gera úr þessum slappleika. Undir
lokin varð þó ekki komist hjá því að
hann yrði að leggjast inn á spítala
og lést hann þar rúmlega viku
seinna. Við afi Siggi, eins og ég kall-
aði hann alltaf, hittumst fyrst fyrir
um 22 árum er við Einar sonur hans
tókum saman. Allt frá fyrstu tíð tók
hann mér af ljúfmennsku en öll
skaphöfn Sigurðar var þess eðlis að
öllum var vel við hann. Hann var
einstakt ljúfmenni, skipti aldrei
skapi öll þau ár sem við þekktumst
og talaði aldrei illa um nokkurn
mann. Síðar þegar barnabörnin fóru
að koma í heiminn kom í ljós að
hann var mjög mikil barnagæla og
vinur barnabarna sinna. Sjálf á ég
honum mikið að þakka því hann hef-
ur verið einstök hjálparhella okkar
Einars við uppeldi barna okkar. Sig-
urður hætti störfum árið 1995, þá
fór hann að sinna öðrum verkefnum
sem var aðstoð við okkur og fleiri
ættmenni sín varðandi ýmislegt.
Hann var liðtækur við bílaviðgerðir
og var gott til þess að vita að afi
Siggi gæti lagað flestallt er við kom
bílum er Einar sonur hans vann á
tímabili erlendis. Alltaf var hann
boðinn og búinn ef við þurftum að
skreppa frá að kvöldi til og vantaði
barnagæslu. Síðar er ég fór að vinna
vaktavinnu var hann reiðubúinn að
hlaupa í skarðið og sækja yngsta
barnið á leikskóla og sinna börn-
unum þar til pabbi þeirra kom úr
vinnu ef á þurfti að halda. Nafna
sínum Sigurði Bjarka var hann
ávallt innan handar ef Sigurður
Bjarki þurfi að láta keyra sig á æf-
ingar eða á golfvöllinn, hann virtist
vera óþreytandi í því að hjálpa til við
ýmsa snúninga varðandi barnabörn
sín. Þetta var okkur ómetanlegt á
þessum tíma og verður seint full-
þakkað fyrir alla hans aðstoð við
okkur. Því er þetta mikið áfall fyrir
okkur öll að andlátið bar svo snögg-
lega að, ég hefði viljað þakka afa
Sigga betur fyrir alla aðstoðina,
hlýjuna og elskulegheitin sem hann
hefur sýnt mér og mínum alla tíð.
Afi Siggi bjó lengst af við Álfaskeið-
ið eftir að hann flutti suður. Þar átti
hann góða nábúa sem fylgdust vel
með honum og voru alltaf til í smá
spjall ef svo bar undir. Þar undi
hann hag sínum vel. Það er með
miklum söknuði og trega að við
börnin kveðjum afa Sigga, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Stefanía, Sigurður Bjarki,
Dagný Vala og Sylvía Rós.
Með fátæklegum orðum langar
okkur til að minnast elsku afa okk-
ar, Sigurðar Þorvaldssonar, sem nú
er lagstur til hinstu hvílu.
Þótt hann hafi greinst með
ólæknandi krabbamein fyrir aðeins
tæpum mánuði óraði engan fyrir að
kallið kæmi svona fljótt.
Við systurnar viljum þó trúa því
að hans hafi beðið mikilvægt hlut-
verk hinum megin sem ekki mátti
bíða. Það er ólýsanlega erfitt að
þurfa að kveðja og margt sem mað-
ur vildi hafa sagt en um leið erum
við þakklátar fyrir að hann fékk að
fara áður en sjúkdómurinn náði al-
gerum tökum á honum og að hann
þurfti ekki að þjást lengur.
Þegar við settumst saman niður
og hugsuðum til afa var það fyrsta
sem kom upp í huga okkar komm-
óðan hans, þar sem ein skúffan var
alltaf full af LUX-sápustykkjum og
lyktin af svoleiðis sápu er í okkar
huga lyktin hans afa. Eins minn-
umst við allra spilastokkanna sem
hann átti og þess hve gaman það var
þegar við vorum litlar stelpur að
koma til afa og fá að velja hvort við
vildum fá kók eða appelsín í gleri,
afi átti nefnilega alltaf til kassa af
slíku handa barnabörnunum sínum.
Afi var einstaklega góður og ró-
legur maður og okkur fannst alltaf
gott að koma til hans. Með ástar-
kveðju og söknuði langar okkur til
að þakka honum fyrir allt og allt og
við biðjum góðan guð um að taka vel
á móti honum og hjálpa honum að
aðlagast á nýjum stað. Einnig send-
um við öllum aðstandendum hans og
vinum okkar dýpstu samúð, guð veri
með ykkur öllum.
Er sárasta sorg okkur mætir,
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Kolbrún Hrund og Katrín
Sif Sigurgeirsdætur.
Góður og gegn vinur, Sigurður
Þorvaldsson, lést föstudaginn 8. júní
á Landspítalanum í Fossvogi. Hann
hafði kennt sér meins fyrir rúmri
viku og verið lagður inn á sjúkrahús.
Þar greindist hann með krabba-
mein. Hann lagði ótrauður út í þá
erfiðu lyfjagjöf sem þessu fylgdi en
hinn þreytti líkami hans þoldi hana
ekki og því fór sem fór.
Sigurður var einn af þeim sem við
köllum gömlu kynslóðina, menn sem
byggðu þetta land, stunduðu erfiðis-
vinnu til lands og sjós og létu stritið
ekki á sig fá. Hann var fæddur að
Vatnsenda í Héðinsfirði, einu af-
skekktasta héraði landsins. Þangað
var svo til eingöngu fært af sjó og
þannig var öll vara dregin í bú og
flutt á brott. Gengt er yfir í Héðins-
fjörð um Hestskarð og Hólsskarð
upp af Siglufirði svo og um Rauðu-
skörð yfir til Ólafsfjarðar. Hvorug
leiðin er árennileg og svo til ófær
með burðarhesta, þótt nafnið á
Hestskarði bendi til að þar hafi
hestar farið um. Sigurður sagði mér
oft frá því að yfir þessi skörð hefði
hann trítlað sem unglingur og ekki
þótt mikið um. Þegar ég sjálfur
gekk um þessi skörð fyrir nokkrum
árum sýndi ég honum myndir frá
göngunni og þekkt hann hvert
kennileiti sem fingur sér og gat sagt
mér margt um umhverfið sem ég
hafði ekki kunnað að meta á leið
minni. Eitt af því skemmtilegasta
sem hann gerði var að komast aftur
á æskuslóðirnar og renna fyrir fisk.
Þegar hann gerði þetta síðast kom
hann ljómandi af ánægju úr þeirri
veiðiferð. Hann talaði um að næst
þegar hann færi til Héðinsfjarðar
yrði það á bíl í gegnum göngin. Það
átti hins vegar ekki eftir að verða.
Sigurður fluttist til Siglufjarðar
liðlega tvítugur ásamt fjölskyldu
sinni og voru þau eitt síðasta fólkið
sem bjó í Héðinsfirði. Á Siglufirði
var hann lengst af til sjós sem stýri-
maður á Sigurði SI 90 en einnig á
mörgum öðrum togurum og bátum
svo og á eigin trillu.
Árið 1959 hóf hann sambúð með
Valgerði Þorsteinsdóttur, ekkju
Guðmundar Kjartans Guðmunds-
sonar, sem drukknað hafði í Héðins-
firði í ágúst 1957 er hann reri einn á
trillu sinni. Valgerður var tíu barna
móðir og voru mörg þeirra enn
heima þegar Sigurður kom á heim-
ilið og þau hófu búskap. Þau eign-
uðust saman einn son, Einar Ásgrím
flugvirkja, búsettan í Hafnarfirði.
Þau Sigurður og Valgerður hófu
búskap sinn í húsi við Norðurgötu á
Siglufirði, steinsnar frá Síldarverk-
smiðju ríkisins. Það hús er nú horfið
eins og fleiri hús á eyrinni í ná-
grenni verksmiðjunnar. Þau fluttust
síðan að Hverfisgötu 21 þar í bæ og
bjuggu þar til ársins 1974, er þau
fluttu til Hafnarfjarðar og settust að
á Austurgötu 27b. Því miður átti það
ekki fyrir þeim að liggja að eyða æv-
inni saman. Þau slitu samvistum og
Valgerður lést árið 1989. Sigurður
flutti upp á Álfaskeið 100 og bjó þar
í íbúð sinni allt til dauðadags. Hann
vann lengst af hjá Skipasmíðastöð-
inni Dröfn í Hafnarfirði í slippnum
niður við Strandgötuna en hætti
störfum þar árið 1995 þegar fyr-
irtækið var selt.
Síðustu æviárin tók Sigurður því
rólega, enda var ævistritið farið að
segja til sín. Aðalverkefni hans var
umhyggja fyrir Einar syni sínum,
Stefaníu eiginkonu hans og börnum
þeirra þremur, Bjarka, Dagný Völu
og Sylvíu Rós. Hann gætti þeirra
dætranna einatt og af mikilli natni.
Þá sýndi hann okkur Heiðrúnu og
börnum hennar, Sigurði og Lóu
Gígju, eindæma væntumþykju og
umhyggju. Ástvinir hans hafa misst
góðan dreng og vin.
En nú er Sigurðu leystur undan
sjúkdómum þessa lífs og horfinn til
betri heima. Þar líður honum áreið-
anlega betur og líklega horfir hann
til baka niður á þessa jörð og fylgist
með ættingjum sínum og ástvinum.
Með þessum orðum votta ég Einari
mági mínum og fjölskyldu hans inni-
lega hluttekningu.
Björn Matthíasson.
SIGURÐUR
ÞORVALDSSON
✝ Gunnar ÖrnGunnarsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 23.
apríl 1932. Hann lést
á Ísafirði 20. maí sl.
Foreldrar hans voru
Jóhann Gunnar
Ólafsson og Ragna
Haraldsdóttir.
Bræður hans voru
Ólafur, f. 22.3. 1930,
maki Ágústa Guð-
mundsdóttir, f. 3.9.
1938, Hilmar, f. 5.3.
1935, maki Guðrún
Þóra Jónsdóttir, f.
25.5. 1941, Reynir, f. 14.2. 1938, d.
9.6. 1944, Kristinn Reynir, f. 8.6.
Gnýr, f. 6.12. 1985, og Ásta, f.
18.4. 1987. 2) Arinbjörn, f. 28.8.
1965, 3) Auróra, f. 7.4. 1968.
Gunnar Örn lærði rennismíði
hjá Vélsmiðjunni Þór á Ísafirði.
Vann síðan við iðn sína á Ísafirði
og hélt til náms í tæknifræði í
Hamborg í Þýskalandi í janúar
1958. Að prófi loknu vann hann í
skipasmíðstöð í Hamborg og kom
heim 1963 og vann hjá skipa-
smíðastöð Marsellíusar Bern-
harðssonar í nokkur ár. Hann
vann hjá Íslenska álfélaginu
1971–73 og svo sem framkvæmda-
stjóri hjá skipasmíðastöð Mars-
ellíusar Bernharðssonar 1973–83.
Gunnar flutti til Reykjavíkur 1983
og vann við ráðgjafarstörf í sínu
fagi ásamt verslunarrekstri með
eiginkonu sinni, Ástu. Frá 1998
hefur hann búið í Grindavík og
vann um tíma hjá Íslandslaxi.
Útförin hefur farið fram í kyrr-
þey að ósk hins látna.
1944, maki Ólöf Bald-
vinsdóttir, f. 15.4.
1944. Gunnar Örn
kvæntist Ástu Guð-
brandsdóttur, f. 17.2.
1931. Foreldrar henn-
ar voru Guðbrandur
Kristinsson og Anna
Halldórsdóttir. Gunn-
ar og Ásta bjuggu
flest sín hjúskaparár
á Ísafirði og eignuð-
ust þrjú börn: 1) Anna
Ragna, f. 26.10. 1952,
kennari á Ísafirði,
maki Rögnvaldur Þór
Óskarsson, f. 12.10.
1952. Þau skildu. Börn þeirra eru
Gunnar Örn, f. 23.11. 1983, Óttar
Gunnar Örn, mágur minn, er lát-
inn, langt um aldur fram.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
hans, það gera aðrir. Ég þakka
honum og Ástu, konu hans, fyrir
ótal samverustundir sem eru mér
mjög kærar. Ég vann um tíma hjá
þeim hjónum í söluturninum Læk
sem þau ráku af miklum mynd-
arskap og unnu sleitulaust til að
fyrirtækið gæti gengið. Á þeim
tíma veiktist maðurinn minn og var
vart hugað líf. Ásta og Gunnar
voru mér sannir vinir og veittu
mér þvílíkan stuðning að ég gleymi
því aldrei. Alltaf var jafn gaman
þegar Ásta og Gunnar komu í
heimsókn.
Hann hafði sínar skoðanir á öll-
um hlutum og þær lét þær í ljós
með leiftrandi augum. Þegar
minnst er Gunnars Arnar er Ásta
ávallt nálæg, svo samrýnd og óað-
skiljanleg voru þau alla tíð. Ég á
eftir að sakna hans mikið og votta
Ástu, börnunum og barnabörnum
mína dýpstu samúð.
Ágústa.
Þakkir fyrir góðan bróður, sam-
ferðamann gegnum lífið og besta
vin síðastliðin 68 ár. Tveggja ára
aldursmunur varð smám saman
engin hindrun. Við vorum ætíð
jafningjar, fæddir í Vestmannaeyj-
um í nágrenni við gömlu pallana og
fjöruna, leiksvæði æskunnar á þeim
tíma. Vegna atvinnu föður okkar
var fjölskyldan á hálfgerðu flakki
milli landshluta. Vestmannaeyjar –
Hafnarfjörður – Ísafjörður. Leiðir
skildi þegar kom að framhalds-
skóla, þó aðeins um tíma. Gunnar
Örn var athafnasamur og félags-
lyndur. Hann lék fótbolta með
Herði á Ísafirði og seinna með
skipsfélögum á Gullfossi þar sem
hann hleypti heimdraganum og var
háseti á Gullfossi í aðaláætlunar-
ferðum, Reykjavík – Kaupmanna-
höfn og svo Bordeaux – Casa-
blanca. Eftir það ævintýri hélt hann
heim til Ísafjarðar og hóf nám í
rennismíði hjá Vélsmiðjunni Þór.
Árið 1951 kvæntist hann, Ástu,
æskuvinkonu sinni og bekkjarsyst-
ur, dóttirin Anna Ragna fæðist
26.10. 1952. Þau fara svo til Ham-
borgar í janúar 1958 með fjölskyld-
una, þar sem Gunnar fór í tækni-
nám. Var það mikill kjarkur að fara
þessa leið þar, sem hann kunni ekki
þýsku, en hann var fljótur að ná
tökum á málinu og lauk tæknifræði-
prófi 1962. Vann hann svo í skipa-
smíðastöð í Hamborg þar til hann
fer heim til Ísafjarðar og hefur
vinnu hjá Skipasmíðastöð Marsell-
íusar Bernharðssonar 1968. 1971–
73 búa þau í Reykjavík og Gunnar
Örn vinnur hjá Íslenska álfélaginu.
Aftur flytur fjölskyldan til Ísafjarð-
ar og Gunnar Örn verður fram-
kvæmdastjóri hjá Marsellíusi og
vinnur þar næstu tíu árin við skipa-
smíðar. Á þessum árum sat hann í
bæjarstjórn Ísafjarðar eitt kjör-
tímabil.
Allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur var gert af miklum áhuga og
dugnaði. Áhugamálin voru mörg og
spönnuðu allt lífsmunstur íslensku
þjóðarinnar. Aftur er flutt suður og
voru ráðgjafarstörfin ásamt versl-
unarrekstri aðalverkefnin. Síðustu
árin bjuggu þau Gunnar Örn og
Ásta í Grindavík.
Í mér og fjölskyldu minni er mik-
ill söknuður við fráfall Gunnars
Arnar. Við bræðurnir vorum mjög
samrýndir, hittumst oft. Munum við
ætíð minnast góðs drengs og fær-
um Ástu og börnum og barnabörn-
um okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Ólafur.
GUNNAR ÖRN
GUNNARSSON