Morgunblaðið - 02.08.2001, Blaðsíða 43
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. ÁGÚST 2001 43
Mig langar að
minnast Haraldar afa
míns með nokkrum
orðum. Hann var ein-
stakur maður, einn sá
skemmtilegasti sem
ég hef haft kynni af, og var mér
góður félagi og vinur og ekki að-
eins í seinni tíð því hann bar ein-
staka virðingu fyrir börnum. Þoldi
ekki ef talað var við þau eins og
þau hefðu ekkert vit, eða ef talað
var um þau í þriðju persónu þegar
þau voru viðstödd. Þannig átti að-
eins að koma fram við dauða hluti,
sagði hann. Honum var alltaf um-
hugað um að örva vitsmuni barna
sinna og barnabarna og naut ég
góðs af því ekki síður en aðrir af-
komendur hans. Hann setti mér
fyrir verkefni í stærðfræði og
lestri áður en ég byrjaði í skóla og
ég hafði af því eintóma gleði og
skemmtun. Þegar áhugi minn fór
að vakna á veröldinni í kringum
okkur gaf hann mér stóran Times-
heimsatlas og sá ekki eftir skild-
ingnum sem fór í þá veglegu gjöf,
rétt eins og hann sá hvorki eftir
þeim tíma né þeirri vinnu sem
hann lagði í lögfræðiráðgjöf og að-
stoð við þá sem áttu ekki fyrir
þóknun. Sjálfur var hann alla tíð
félítill þótt ekkert skorti á hæfi-
leika eða menntun.
Síðustu árin var hann með skrif-
stofu í Bankastrætinu og þangað
HARALDUR
JÓNASSON
✝ Haraldur Jónas-son fæddist í
Flatey á Skjálfanda
1. desember 1930.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 9.
júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskapellu
18. júlí.
var gaman að reka
inn nefið því móttök-
urnar voru höfðing-
legar og alltaf slæð-
ingur af sérvitru
fólki sem oftast var
hvort tveggja kunn-
ingjar hans og skjól-
stæðingar. Oft upp-
finningamenn sem
leituðu til hans eftir
aðstoð við að útvega
einkaleyfi á hugar-
fóstrum sínum.
Hann var líka mikill
uppfinningamaður
sjálfur þótt hann
stærði sig ekki mikið af því. Hann
var ófeiminn við að bregða út af
venjunni og jafnvel þannig að
mörgum þótti hann fara yfir strik-
ið. Hann gerði þó aldrei neitt slíkt
í þeim tilgangi að ganga fram af
fólki, heldur aðeins af því að það
var honum eiginlegt og honum
þótti það skemmtilegt. Kannski
áleit hann einnig að heimurinn
hefði gott af því að vera klipinn
svolítið þannig að hann kæmist
ekki hjá því að vakna úr doðanum
og velta hlutunum fyrir sér upp á
nýtt.
Eitt sinn vorum við að aka eftir
Miklubrautinni og veittum bæði
athygli undarlegu aksturslagi bíl-
stjóra fyrir framan okkur. Við fór-
um að karpa um það hvort þessi
bílstjóri væri karl eða kona, ég sá
ekki betur en að þetta væri ungur
maður en afi hélt því fram að þetta
væri kona. Hann gaf í og reyndi að
komast upp að hliðinni á umrædd-
um bíl en tókst ekki. Bílstjórinn
var þá orðinn var við að honum
var veitt eftirför og jók hraðann
en við fylgdum á eftir, inn hlið-
argötu og alla leið inn í þröngt
port. Við sáum að kona stökk út úr
bílnum, hljóp á ofsahraða yfir bíla-
stæðið og barði ákaft á bláa hurð.
Afi sagði rólega: Nú, þetta var þá
bara ung og falleg kona. Síðan
sneri hann bílnum og við héldum
okkar leið.
Haraldur afi var trúaður á vel
ígrundaðan hátt, trúði ekki bara
einhverju og kannski eins og á við
um okkur flest, heldur var búinn
að leggja þessi mál niður fyrir sér
af heilum hug og án þess að vera
með endalausa fyrirvara og hálf-
kák. Ég hef alla tíð dáðst að þess-
um eiginleika í fari hans, eigin-
leika sem hægt er að kalla
trúarlegt hugrekki eða trúarheil-
indi, og reynt að taka hann mér til
fyrirmyndar.
Ég sakna hans sárt en sam-
gleðst honum um leið.
Guðrún Eva Mínervudóttir.
Nú er sá tími upp
runninn sem ungur
drengur óttaðist frá því
að hann missi móður-
afa sinn, þá aðeins átta
ára gamall, en nú er
hún amma á Lokó líka dáin. Tæplega
tuttugu árum síðar man ég eins og
það hafi gerst í gær, þegar mér var
sagt að hann afi minn væri farinn
upp til guðs. Söknuðurinn sem fylgdi
í kjölfarið var mjög erfiður fyrir svo
unga sál, þar sem afar og ömmur eru
það besta sem til er í öllum heim-
inum. Þessar minningar hellast yfir
mann aftur þessa dagana þegar
maður gerir sér grein fyrir því að nú
er sá tími kominn að hún amma á
Lokó er farin. Þó svo að árunum hafi
fjölgað finn ég nú fyrir óskaplega
miklum tómleika og söknuði. Það
sem styrkir mann á stundu sem
þessari er trúin, og að vita að nú er
hún amma mín komin á stað þar sem
enginn þarf að þjást. Amma var trú-
uð og kirkjurækin og ég man margar
ferðir þar sem við fórum saman upp í
Hallgrímskirkju og hlýddum á mess-
ur, eða fórum upp í kirkjuturn. Hún
lét síðan ekki þar við sitja því litla
dóttir mín var ekki orðin ýkja gömul
þegar hún fór með hana til að sýna
henni kirkjuna sína. Eftir þá ferð var
það partur af heimsóknum þeirrar
stuttu á Lokastíginn að heimsækja
kirkjuna hennar ömmu og fóru þær
margar ferðir þangað saman.
Við amma á Lokó vorum miklir
ANNA SIGRÍÐUR
LOFTSDÓTTIR
✝ Anna SigríðurLoftsdóttir fædd-
ist í Reykjavík hinn
8. mars 1922. Hún
lést á Landspítala,
Landakoti, 17. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
27. júlí.
vinir og mikill kærleik-
ur var á okkar á milli.
Til hennar gat ég leitað
með alla hluti og hef ég
sjaldan kynnst annarri
eins góðvild og hlýju.
Ef ég passaði mig ekki
á því að koma vel
klæddur í heimsókn á
Lokastíginn var það
óumflýjanlegt að verða
dúðaður upp í trefla og
húfur áður en mér var
sleppt út í kuldann aft-
ur. Slíkur var kærleik-
urinn og væntumþykj-
an að mér duldist það
aldrei að ég var litla lífið hennar og
hún vildi allt fyrir mig gera. Amma
eldaði góðan mat og var mikil hús-
móðir, og gleymi ég seint öllum þeim
kræsingum sem hún bar á borð fyrir
gesti. Enginn fékk að fara heim fyrr
en hann hefði örugglega borðað
nægju sína. Það var nú reyndar
fleira brallað í eldhúsinu hennar
ömmu heldur eneldamennska, því
eldhúsið var líka flugvöllur. Reyndar
var bara ein flugvél á flugvellinum,
en það var skóskápur sem flaug oft-
ast til Ameríku. Amma gat setið tím-
unum saman við eldhúsborðið og
beðið eftir mér á meðan ég flaug til
Ameríku og til baka, en hún sá mér
fyrir vörum til að flytja milli Íslands
og Ameríku. Þó svo að nokkur ald-
ursmunur væri á milli okkar gátum
við setið og talað saman klukku-
stundunum saman hvort heldur var í
síma eða augliti til auglitis. Ég man
t.d. að þegar kom að dönskunámi
mínu í gagnfræðaskóla bauðst amma
til að vera mér innan handar í nám-
inu. Það er skemmst frá því að segja
að ég og amma lærðum dönsku sam-
an í þrjá vetur með góðum árangri,
en amma talaði góða dönsku. Þau
voru ófá kvöldin sem afi þurfti að
sitja einn frammi í stofu og horfa á
sjónvarpið, á meðan við amma lásum
saman dönsku í símann.
Árið 1996 þegar Jenný Sara fædd-
ist kom okkur Írisi saman um að
fyrsta símtalið yrði til ömmu á Lokó,
þar sem henni var sagt að nú hefði
hún eignast langþráða prinsessu. Ég
átti það símtal inni á fæðingarstofu
og var það ógleymanlegt að heyra
gleðina í röddinni þegar ég sagði
henni tíðindin. Síðan eftir að Jenný
Sara hefur komist til vits og ára hef-
ur amma á Lokó orðið jafn órjúf-
anlegur þáttur af lífi hennar og
amma hefur alla tíð verið fyrir mér.
Nú stend ég í sömu sporum og for-
eldrar mínir fyrir tuttugu árum og
þarf að útskýra fyrir fimm ára gam-
alli dóttur minni að amma á Lokó sé
dáin og farin upp til himna. Það hef-
ur reynst auðveldara en við mátti
búast, en sú litla fór með mér og
móður sinni í heimsókn til ömmu
sinnar þremur dögum áður en hún
lést, þar sem við kvöddum hana og
sú litla öðlaðist skilning á að amma
var orðin mjög veik. Það breytir þó
ekki þeirri staðreynd að svo ungar
sálir eiga erfitt með að skilja lífið til
fulls því Jenný Sara stefnir á að
galdra ömmu sína aftur til afa á
Lokó.
Amma, ég get ekki látið lokið
þessum fátæklegu orðum mínum án
þess að þakka þér fyrir allar þær
dásamlegu ánægjustundir sem við
höfum átt saman í þau tæplega tutt-
ugu og átta ár sem ég hef lifað. Þú
varst alltaf órjúfanlegur þáttur af lífi
mínu þar sem ég kom vikulega til
ykkar afa frá því að ég var smáungi.
Ég var alltaf ömmustrákur, og ég
man að ég krafðist þess þegar ég
svaf hjá ykkur afa að sofa alltaf við
hliðina á rúminu þínu.
Ég mun aldrei gleyma samtali
okkar þremur dögum áður en þú
kvaddir, þar sem bæði ég, Íris
Elísabet, Jenný Sara og mamma
heimsóttum þig, en þau orð þín eru
mér ógleymanleg og hjálpa mér mik-
ið í þeirri miklu sorg sem fylgir frá-
falli þínu.
Megi guð geyma þig.
Ingimar Kári Loftsson.
Kveðja frá
Ungmennafélagi
Íslands.
Árla sunnudags-
morgunsins 22. júlí sl. barst mér sú
harmafregn að fyrr um nóttina hefði
látist af slysförum vinur minn og
félagi, Pálmi Gíslason, fyrrverandi
formaður Ungmennafélags Íslands.
Ekki er ætlunin að rekja hér ævi
Pálma, eða segja frá öllu því er hann
gerði fyrir ungmennafélagshreyf-
inguna, því slíkt væri efni í heila
bók. Pálmi var alla tíð virkur ung-
mennafélagi og starfaði af heilind-
um að framgangi hreyfingarinnar
hvar sem var og hvenær sem var,
hann var ávallt reiðubúinn að taka
að sér verkefni fyrir hreyfinguna
þegar til hans var leitað og vann þau
verk af mikilli alúð og samvisku-
semi.
Í september 1977 var Pálmi feng-
inn til að gegna formennsku í húsa-
kaupanefnd UMFÍ og tókst undir
hans forystu að fjármagna húsa-
kaupin að Mjölnisholti 14 á ótrúlega
skömmum tíma og þar með var
UMFÍ loks komið í eigið húsnæði.
Árið 1979 tók Pálmi við sem for-
maður Ungmennafélags Íslands og
gegndi því starfi í 14 ár eða til ársins
1993. Á þessum tíma var mikil vel-
gengni innan Ungmennafélags Ís-
lands og ekki síst fyrir þá sök að
PÁLMI SIGURÐUR
GÍSLASON
✝ Pálmi SigurðurGíslason fæddist
á Bergsstöðum í
Svartárdal í A-Húna-
vatnssýslu 2. júlí
1938. Hann lést af
slysförum 22. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnar-
firði 30. júlí.
Pálmi stýrði samtök-
unum af mikilli festu
og trúmennsku. Pálmi
var hugmyndaríkur
maður og mikill nátt-
úruunnandi og kom sá
áhugi fram í þeirri
stefnu sem hann rak í
formannstíð sinni því
mörg umhverfisverk-
efni UMFÍ má rekja
til hugmynda frá
Pálma.
Þó að Pálmi hætti
sem formaður Ung-
mennafélags Íslands
árið 1993 starfaði
hann af fullum krafti fyrir samtökin
allt til æviloka. Það var mikill feng-
ur fyrir ungmennfélagshreyfinguna
að hafa svo góðan og traustan dreng
innan sinna raða og starfa hans
verður ávallt minnst með virðingu
og þökk. Við sem eftir sitjum finn-
um til tómleika að hafa ekki lengur
þann bakhjarl sem Pálmi var okkur
og erum fátækari eftir, þó erum við
rík að hafa fengið að kynnast Pálma
og njóta starfskrafta hans um ára-
tugaskeið.
Pálmi var sæmdur heiðursfélaga-
krossi Ungmennafélags Íslands í 90
ára afmælishófi samtakanna árið
1997.
Kæra Stella, börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir aðstandendur,
fyrir mína hönd og Ungmenna-
félagshreyfingarinnar allrar votta
ég ykkur mína innilegustu samúð og
bið algóðan Guð að styrkja ykkur í
ykkar miklu sorg. Um leið þakka ég
Pálma samfylgdina og öll þau störf
sem hann vann fyrir Ungmenna-
félag Íslands.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Þórir Jónsson, formaður
Ungmennafélags Íslands.
Alltaf er maður
óviðbúinn þegar kall-
ið kemur og nákomið
fólk hverfur á braut í
blóma lífsins. Hugur-
inn manns leitar þá
til baka og maður spyr, af hverju
núna? En svarið er það sama og
alltaf, æðri máttarvöld ráða.
Við Árni Már áttum samleið um
14 ár, en þann tíma hefði ég viljað
lengja þannig að samverustundir
hefðu orðið ennþá fleiri, allir
brandarar sem sagðir voru, létt-
leikinn og alvaran rædd á þeim
nótum að allt verði auðvelt í fram-
kvæmd. Þegar við hjónakornin
fórum út í að byggja okkur hús,
fengum við mikinn stuðning frá
tengdaföður mínum, kostnaðar-
hliðin rædd, hvernig framkvæmd
skyldi haga, og svo framvegis.
Árni var mættur á þeirri helgi sem
byrjað var á sökklum og var með
okkur í þessu, þegar vel stóð á.
Hann var málarameistarinn okkar,
og skipulagði þá vinnu sem var vel
úr hendi gerð, en hann var búinn
að tala um að koma eftir sum-
arfríið og klára það litla sem eftir
er, en ég veit að sá eða sú sem
klárar mun fá þá hjálparhönd þína,
ómeðvitað. Nokkrar veiðiferðir
fórum við saman á árum áður,
ógleymanlegur tími sem geymdur
verður í minningunni ásamt fleiri
samverustundum.
Jólaboðin annan í jólum voru
ÁRNI MÁR
WAAGE
✝ Árni Már Magn-ússon Waage
fæddist í Reykjavík
21. janúar 1942.
Hann varð bráð-
kvaddur á Mallorka
6. júlí síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 20. júlí.
fastur liður í stórfjöl-
skyldunni þar sem
skyldumæting var
viðhöfð á heimili
þeirra hjóna, sam-
heldnina í svo stórri
fjölskyldu er vart
hægt að hugsa sér
betri.
Nú er komið að
leiðarlokum, ég vil
þakka þér fyrir að
eiga þig fyrir
tengdaföður og
traustan vin. Elsku
Sigga og fjölskylda,
megi Guð styrkja
ykkur og blessa ykkur í sorginni.
Sigurjón Björn Sveinsson.
Elsku afi, við söknum þín sárt,
þú ætlaðir með okkur í bíó þegar
þú kæmir heim frá Mallorka, þú
fórst með okkur í leikhús, við
söknuðum þess að geta gist hjá
þér og farið í sund á morgnana í
Árbæjarlaug, svo fórum við í bak-
aríið og í göngutúra og löbbuðum
fram hjá sjoppunni og keyptum
sælgæti, en nú ertu farinn frá okk-
ur og beint til himna, við höldum
að þér líði bara vel þarna uppi, við
sáum mús fyrir framan húsið og
héldum að þú værir að hrekkja
okkur.
Við kveðjum með þessari bæn:
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. J. frá Presthólum)
Kveðja
Sveinn Ingi, Silja Rut,
Kristín Erna og
Arna Karen.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.