Morgunblaðið - 02.08.2001, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. ÁGÚST 2001 47
Valdimar S. Jónsson
er látinn.
Ég á góðar minning-
ar tengdar þessum
trausta manni. Þessar
minningar tengjast stofnum Mígren-
samtakanna og undirbúningi þess að
það félag varð til árið l978.
Valdimar var Vestfirðingur og
kom fljótlega í ljós að hann þekkti
forfeður mína í Hnífsdal, sem hann
bar vel söguna. Það hafði glatt mig.
Ég hef oft hugsað til Valdimars á
undanförnum árum, því leiðir skildu
þegar nýtt fólk kom til starfa í félagi
okkar. Langaði hreinlega að vita af
VALDIMAR SIGUR-
BJÖRN JÓNSSON
✝ Valdimar Sigur-björn Jónsson
fæddist á Ísafirði 31.
október 1928. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 15. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Vída-
línskirkju í Garðabæ
24. júlí.
honum, hvernig hann
hefði það, hvað hann
væri að gera. Svarið er
komið.
Kallið er komið.
Hann lézt l5. júlí sl. eft-
ir stutt veikindi.
Valdimar S. Jónsson
var í stjórn Mígren-
samtakanna mörg
fyrstu ár þess, boðinn
og búinn að bæta hag
félagsins. Vissi hvað
það var mikils virði að
læra um sjúkdóminn
mígren og standa sam-
an og styðja að rann-
sóknir yrðu gerðar og rétt greining á
þeim krankleika.
Margir af stofnfélögunum eru
farnir, m.a. Ingibjörg Einarsdóttir,
Regína Einarsdóttir og Árni Böðv-
arsson. Ég vil þakka vinsemd og
góðan hug.
Aðstandendum votta ég djúpa
samúð.
Blessuð sé minning Valdimars.
Norma E. Samúelsdóttir.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan út-
för hans fer fram. Ætlast er til að
þessar upplýsingar komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum
sjálfum.
Formáli minningargreina
Á rúmu ári hafa ör-
lögin ráðið því að við
systkinahópurinn frá
Hömrum höfum orðið
að sjá á eftir tveimur
systrum okkar, fyrst Bertu og nú
Svönu. Báðar voru þær í blóma lífs-
ins á miðju aldursskeiði, en örlögum
sínum fær enginn ráðið.
Svana, sem við kveðjum nú, er í
miðjum systkinahópnum að aldri en
SVANHILDUR
JAKOBSDÓTTIR
✝ Svanhildur Jak-obsdóttir fæddist
á Hömrum í Reyk-
holtsdal í Borgar-
firði 4. maí 1942.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 7.
júlí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram í kyrrþey 14.
júlí.
flest vorum við á svip-
uðu reki þannig að oft
var mikið um að vera á
stóru heimili í leik og
starfi ásamt góðum
félagsskap barna og
unglinga í fjölmennum
Reykholtsdalnum, það-
an eigum við öll góðar
minningar.
Ung að árum kynnt-
ist Svana Óla eigin-
manni sínum og stofn-
uðu þau heimili fyrst í
Keflavík og síðan í
Njarðvík. Þaðan er
margs að minnast,
enda lögðu þau sig bæði fram um að
laða að sér fólk og þá ekki síður að
halda tengslum við fjölskyldur sínar.
Heimilisstörf og barnauppeldi
urðu því hlutskipti Svönu þegar á
unga aldri.
Við systkini hennar stöndum í
mikilli þakkarskuld við hana, því
ávallt var hún reiðubúin og jafnvel
sóttist eftir að fá að hafa systkina-
börnin hjá sér og sýndi þeim eins og
öllum öðrum tryggð alla tíð.
Þá var einnig einkennandi fyrir
Svönu, og lýsir kannski best per-
sónuleika hennar, umhyggja fyrir
þeim sem minna mega sín í lífinu.
Frá því á unglingsárum sínum, er
hún starfaði við heimili fyrir þroska-
hefta á Kleppjárnsreykjum, þar til
hún fór síðan aftur til starfa utan
heimilis voru störf hennar einmitt á
þeim vettvangi og nutu þar margir
kærleiks hennar og hlýju.
Þótt síðustu ár væru að mörgu
leyti erfið fyrir Svönu vegna veik-
inda hélst ætíð sama umhyggja og
væntumþykja við fjölskyldur okkar
systkinanna og börn okkar.
Elsku Óli og fjölskylda, eftir þessa
núverandi sorgardaga mun framtíð-
in breyta þeim í ljúfar endurminn-
ingar um Svönu.
Hvíl þú í friði Svana mín.
Valgerður og Magnús.
Elsku afi.
Mér fannst svo gam-
an að tefla við þig og
þú vannst alltaf. Þú
sagðir mér oft sögur
þegar ég var að fara að
sofa um það þegar þú varst pínulít-
ill, þegar þú fórst að sækja kind-
urnar og hestana og líka um hund-
inn þinn. Ég þakka þér afi minn, ég
sakna þín.
Tómas.
Það var sumarið 1975 sem ég
kynntist Ingólfi Péturssyni þegar
óskað var eftir aðstoð hans við að
koma á svokölluðu „bónuskerfi“ við
rekstur sumarhótelsins á Hallorms-
INGÓLFUR
PÉTURSSON
✝ Ingólfur Péturs-son fæddist í
Áreyjum í Reyðar-
firði 6. ágúst 1924.
Hann lést á öldrun-
ardeild Landakots-
spítala 16. júlí síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 25. júlí.
stað. Ingólfur var hug-
myndafræðingurinn að
kerfinu og hafði hann
þróað það í gegnum ár-
in með vinnu sinni við
hin ýmsu hótel á land-
inu.
Ingólfur var mjög
fágaður maður og
óvenjulegt næmi hans
fyrir fólki og líðan þess
kom sér vel í hótel-
rekstrinum. Hótel
skyldi reka þannig að
allir nytu góðs af,
þ.e.a.s. eigendurnir,
starfsfólkið og ekki síst
viðskiptavinirnir. Þjónustan við
gestina var honum í blóð borin í rík-
ara mæli en vant er hjá Íslending-
um. Hann var alltaf til staðar ef að-
stoðar var þörf og virtist kunna ráð
við öllum vanda. Hann hafði ótrú-
lega mikla starfsorku og fannst mér
stundum eins og hann þyrfti ekkert
að sofa. Hann var hógvær og lít-
illátur í allri framkomu og hafði
enga þörf fyrir að hafa sig í frammi
nema þá til að hjálpa. Þannig mætti
Ingólfur á Hallormsstað þegar hefja
átti hótelrekstur þar sumarið 1975
og hjálpaði hann okkur starfsfólkinu
við að koma rekstrinum af stað.
Þegar Ingólfur taldi sín ekki lengur
þörf kvaddi hann og fór, en lét okk-
ur vita að alltaf væri hægt að ná til
hans. Ég vissi að hann var á sífelld-
um þeytingi um landið við að leið-
beina við ferðaþjónustu. Að loknu
sumrinu hafði hann samband við
mig og bauðst til að aðstoða við upp-
gjör sumarsins. Þvílíkur öðlingur
sem hann Ingólfur var.
Mér verður stundum hugsað til
þess hvers vegna hann var aldrei í
hópi þeirra sem hlutu opinbera við-
urkenningu fyrir störf sín.
Blessuð sé minning Ingólfs Pét-
urssonar.
Ásthildur S. Rafnar.
Fyrsta minning mín
um mömmu er frá því
að ég var fjögurrra ára
gamall. Þá fórum við í
fyrsta skipti saman í
heimsókn til afa og ömmu í Ólafs-
firði. Á þessum tíma var farið með
rútu frá Hofsósi út á Ketilás, en það-
an á hestum inn sveitina, yfir Lág-
heiði og ofan í Ólafsfjörð. Ég var
reiddur á hnakknefi alla leiðina. Síð-
ar átti ég eftir að fara margar ferðir
til Ólafsfjarðar með mömmu eftir að
vegurinn kom og ferðamáti breytt-
ist.
Mamma var góð kona sem vildi
öllum vel, en skapmikil, tilbúin að
gefa og hjálpa þegar þurfti. Hún
hafði alla tíð miklar og hlýjar tilfinn-
SVANHVÍT
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Svanhvít Jóhann-esdóttir fæddist í
Ósbrekkukoti í
Ólafsfirði 8. júní
1910. Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Sauðárkróki 10. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Hofsóskirkju 17.
júlí.
ingar til Ólafsfjarðar
og skyldfólks síns þar.
Hún var yngst sjö
systkina, alin upp hjá
foreldrum sínum í Ós-
brekkukoti. Hún flutt-
ist að Enni í Unadal
þegar þau pabbi fóru
að búa saman, og átti
þar heima upp frá því.
Mér verður oft hugs-
að til þess hvernig að-
stæður mömmu voru
þegar hún var að byrja
búskap í Enni. Ekkert
rafmagn, ekki sími og
ekki rennandi vatn.
Þvo þurfti þvotta af stórri fjölskyldu,
eldiviðurinn var borinn inn og staðið
tímum og dögum saman yfir þvotta-
bölum. Þá má ekki gleyma útivinnu
og margskonar erfiði og uppeldi
fimm barna. Það var ekki furða þótt
heilsan færi að bila og líkamskraftar
væru á þrotum.
Mig langar að segja nokkur orð
við mömmu hér.
Nú ertu búin að fá hvíldina
mamma mín, og baslið og stritið á
enda. Nú ertu komin til pabba og til
systkina þinna og foreldra. Nú eru
veikindin á enda. Margur dagurinn
var langur hjá þér, en þó fékkst þú
þína ósk uppfyllta að vera sem lengst
heima, lengur en margur annar hefði
getað í sömu sporum. Þar naust þú
einstakrar umhyggju, fórnfýsi og
hjálpsemi Hullu systur, sem ég verð
henni ævinlega þakklátur fyrir.
Margt var það sem mamma gerði
fyrir mig. Ég ber nafn Jóhannesar
Jónssonar móðurafa míns og hef
sennilega oft notið þess. Ég fékk að
njóta þeirrar blessunar sem ekkert
kemur í staðinn fyrir, en það er sú
móðurást sem sigrar allar þrautir.
Eftir að pabbi dó árið 1979 bjó
mamma áfram í Enni undir vernd-
arvæng Hullu systur. Hún var sæmi-
leg til heilsu fyrstu árin þar á eftir,
en fljótlega þyngdist róðurinn. Und-
ir það síðasta voru það fæturnir sem
gáfu sig og komst hún lítið um. Hún
lést eftir stutta sjúkrahúslegu, ég
kom til hennar í síðasta skiptið á
sunnudegi, en á þriðjudagsmorgni
var hún öll. Hún var orðin aðfram-
komin en það síðasta sem hún spurði
mig um var hvernig gengi með lang-
ömmubarnið hennar, en litla stúlkan
var þá nýkomin úr aðgerð á sjúkra-
húsi í Reykjavík. Ég kyssti mömmu
að lokum og sagði við hana:
„Mamma mín, ég kem fljótlega til
þín aftur.“
Ég vil segja að lokum: Vertu sæl,
mamma, og berðu kveðju mína.
Jóhannes.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
við Nýbýlaveg, Kópavogi
 

, 
 0 



&0%
&
"
  


+
 

 
$

 
$ 
  $


,  
)*8@G
+((
:0

2$,HI
)0

 11 &
3 





&  $
 !
"
4 


3 &
3  

% *%2
""

 '!

% "

5

% "
,
< %

% "

4# 
% #!

@
14"'
1"" @
%
?@&53 $


4# 
% #!

'!

5&
%
""
2 J&
%
""
'
1
&@
14"" @ %4"5&@
14""

4@
14"#!
&
/

, 
 0 



&0%
&
"
  


+
4 $


<)*
@&)*8

 '!
!3"%$.9

%
" &
     
0"1  %3 $"10#
&