Morgunblaðið - 25.09.2001, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 25. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ






 





 
 
 


 



BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
Á SÍNUM tíma veiddu Íslendingar
hval fyrir Bandaríkjamenn sem not-
uðu hann þar vestra til að draga
„kúnna“ að dýragarði og græða pen-
inga um leið. Þeir nefndu dýrið
Keikó. Það leið ekki á löngu að fólki
fannst ekkert gaman að heimsækja
dýragarðinn og sjá hvalinn busla um í
stórum mannanna gerðum drullupolli
og á endanum komst dýraverndar-
félög og annað fólk í málið og þetta
varð stórmál með undirskriftum og
opinberum mótmælum, og þess hátt-
ar. Aðstandendur hvalsins komust
semsé í mestu vandræði og vissu ekki
hvað í ósköpunum hægt væri að gera.
Nú var orðið stórtap á veru hvalsins
sem jókst með hverjum degi og
verra, það var orðin mikil skömm á
þessu uppátæki. Ekki var hægt að
drepa hvalinn fyrir augum alheims og
ekki mátti sleppa honum út í opinn
dauðann, svo nú voru góð ráð dýr.
Þá datt einhverjum spekingnum í
hug að best væri og snjallast að koma
dýrinu aftur til síns heima við Íslands
strendur og gera Íslendingum að
venja dýrið aftur til síns eðlilega lífs.
Þetta var auðsótt mál og Íslendingar
gleyptu við þessu glapræði með
gróðavon í huga og sitja nú uppi með
blessað dýrið, sem kann sig ekki í
hinu stóra hafi þar sem hver skepnan
étur aðra og mikið er haft fyrir mat-
arbitanum af svöngum hval. Auðvita
myndi honum líða best í góðu vari við
Vestmannaeyjar með örugga máltíð
úr mannanna höndum.
Nú er þessi skrípaleikur að vonum
á enda og legg ég til að hvalnum verði
sleppt nú þegar, svo Færeyingar,
Norðmenn eða við getum veitt hann
eins og eðlilegt er, því mér sárnar að
láta útlendinga gera landa mína að
fíflum endalaust. Að öðrum kosti að
við étum Keikó. Það má slátra honum
og súrsa hann og éta hann á næst-
komandi Þorrablóti sem væri raunar
viðeigandi! Eða að halda opinbera
veislu fyrir landsmenn í tilefni Keikó-
átsins. Keikó-átið ætti um leið að vera
veisla upphafs eðlilegra hvalveiða Ís-
lendinga. Hvalveiðar og hvalát okkar
Íslendinga hefur verið iðkað af mikilli
ánægju og þörf frá aldaöðli og er
gómsætur liður í fæðu okkar. Ég enn-
fremur mótmæli að láta útlendinga
segja okkur fyrir verkum og hvað við
megum éta. Það er engin hætta á að
Íslendingar myndu ofveiða þessar
merkilegu skepnur sem hvalir eru.
Það væri eins heimskt og að jarðepla-
bóndinn æti útsæði sitt í staðinn fyrir
að setja það niður. Því mótmælir eng-
inn að bóndinn og heimilisfólk hans
éti heimalninga sína né aðrar skepn-
ur sem það umgengst dagsdaglega
og er ekkert síður snoturt en Keikó.
Er að við gerumst grænmetisætur
næsta fyrirskipunin?
Það má vera að við Íslendingar
getum verið svolítið skrítnir öðru
hvoru, sérstaklega þegar við förum
hjá okkur af auðmýkt í návist útlend-
inga, en það hafa engir borið uppá
okkur að við værum yfirleitt heimsk-
ir.
Semsé; étum Keikó og byrjum
hvalveiðar strax!
HELGI GEIRSSON,
Kanada.
Étum Keikó
og byrjum hval-
veiðar strax
Frá Helga Geirssyni:
INGIBJÖRG Sólrún Gísladóttir
borgarstjóri hefur kvartað yfir því, að
störf og starfsframi eiginmanns
hennar sé tengt störfum hennar sem
borgarstjóra og hefur lýst því oftsinn-
is opinberlega, að þetta hafi sært
hana mest í hretviðrum hinna póli-
tísku vetra. Allir góðir og grandvarir
menn eru henni innilega sammála í
þessu máli. Þetta eru tvö aðskilin svið
og eiginmaður hennar hefur sýnt það
að hann er fullkomlega fær um að
standa á eigin fótum og rúmlega það.
Nú hefur hún sjálf fallið í þann
pytt, sem hún sagði aðra vera í, og
hoggið í þann knérunn sem hún for-
dæmdi áður. Í viðtali í DV segir hún
um keppinaut sinn, Ingu Jónu Þórð-
ardóttur. „Ekki verður undan því vik-
ist að Inga Jóna er oddviti minnihlut-
ans í Reykjavík og Geir Haarde er
fjármálaráðherra. Þau eru bæði op-
inberar persónur með pólitíska
ábyrgð og það er ekkert hægt að
horfa framhjá því, þótt þau séu í
hjónabandi.“ Ég hugsa að þessi orð-
ræða hefði glatt Gróu á Leiti að „ekki
verði undan því vikist“ og „ekki er
hægt að horfa framhjá því“. Senni-
lega hefði þetta hljómað eins og feg-
ursta músík í eyrum gömlu konunnar.
Þegar manni verður litið yfir flokk
meðreiðarsveina borgarstjórans
dettur manni í hug kveðja Bólu-
Hjálmars til hreppsnefndarinnar,
sem neitaði honum um aðstoð reyndi
að koma á hann þjófsorði og eitraði líf
þessa höfuðsnillings íslenskrar ljóð-
listar síðustu ævidaga hans. „Gengur
hlykkjótt gæruskinn,“ var upphaf að
einni kveðjunni til hans og átti að
sýna framá að hann væri sauðaþjófur.
Bólu-Hjálmar svaraði með snilldar-
vísu, sem uppi mun vera meðan Ís-
land byggist. Þetta var kveðja hans til
hreppsnefndarinnar og endar á þess-
um orðum:
Ekki er fríður flokkurinn,
mér finnst hann prýða, hundurinn.
Mér finnst að þessi lýsing Bólu-
Hjálmars á hreppsnefndinni í Akra-
hreppi eigi vel við þá lukkuriddara R-
listans, sem þeisa nú gandreið um
fjárhirslur borgarinnar í leit að fé og
frama.
ÓLAFUR H. HANNESSON,
Snælandi 4, Reykjavík.
Sínum augum lítur
hver á silfrið
Frá Ólafi H. Hannessyni: