Vísir - 19.01.1980, Blaðsíða 8
VÍSIR
Laugardagur 19. janúar 1980
utgefandi: Reykjaprent h/f
Framkvæmdastjóri: DaviðGuómundsson
Ritstjórar: Olafur Ragnarsson
Hörður Einarsson
Ritstjórnarfulltrúar: Bragi Guðmundsson, Elias Snæland Jónsson.
Frettastjóri erlendra frétta: Guðmundur G. Pétursson.
Blaðamenn: Axel Ammendrup, Halldór Reynisson, Jonina Michaelsdóttir, Katrirt
Pálsdottir, Páll Magnússon, Sigurveig Jonsdóttir, Sæmundur Guðvinsson.
iþrottir: Gylfi Kristjánsson og Kjartan L. Pálsson.
Ljósmyndir: Gunnar V. André'sson, Jens Alexandersscn.
Ullil og hónnun: Gunnar Trausti Guðbjörnsson, Magnus Olafsson.
Auglýsinga- og sölustjóri: Páll Stefánsson
Dreifingarstjóri: Sigurður R. Pétursson.
Auglysingar og skrifstofur:
Siðumúla 8. Simar 86611 og 82260.
Afgreiðsla: Stakkholti 2-4, simi 86611.
Ritstjórn: Siðumúla 14, simi 06611 7 linur.
Askrift er kr. 4.500 á mánuði
innanlands. Verð i lausasölu
230 kr. eintakið.
Prentun Blaðaprent h/f
Þolinmæðin er að bresta
Þingmennirnir sem þjóöin valdi sér til forystu í abventukosningunum, fá ekki háa
einkunn hjá almenningi þessa dagana. Biöin eftir myndun meirihlutastjórnar er
oröin alltof löng og aö veröa óhjákvæmilegt fyrir forsetann aö kanna alvarlega mynd-
un utanþingsstjórnar.
Léleg frammistaða stjórn-
málamanna við myndun starf-
hæfrar ríkisstjórnar í landinu er
nú á hvers manns vörum. Seina-
gangurinn og úrræðaleysið í þeim
efnum er ekki til þess að auka
traust þjóðarinnar á kjörnum
fulltrúum sínum heldur hefur
þvert á móti þau áhrif, að
kjósendur telja þá menn, sem
þeir völdu í aðventukosningun-
um, ekki hlutverki sínu vaxna.
f einn og hálfan mánuð hafa
forystumenn stjórnmálaf lokk-
anna skrafaðsaman formlega og
óformlega um vanda þjóðarinnar
og öðru hverju sent reiknistofnun
flokkanna, Þjóðhagsstof nun,
talnaleiki af ýmsu tagi, sem hún
hef ur spreytt sig á að fá útkomu
úr. Niðurstöður reiknings-
dæmanna haf a verið lagðar f yrir
næsta fund og skoðaðar og rædd-
ar og athugaðar og kannaðar
fram og aftur og svo hafa verið
búin til ný dæmi fyrir talna-
meistarana til þess að spreyta
sig á. Þeir hafa svo enn gengið
undir reikningspróf og yfirleitt
fengið rétt fyrir dæmin og dá-
góða einkunn fyrir frammi-
stöðuna. Ekki bólar þó enn á því
að þessar reikningskúnstir hafi
orðið til nokkurs.
í dag er enn von á að þjóðhags-
stjóri og hjálparmenn hans skili
heimaverkefnum sínum til sömu
„leiðtoganna", sem undanfarið
hafa sent þeim reikningsdæmi,
að einum undanteknum,
formanni Sjálfstæðisf lokksins,
sem ekki fær að vera með í leikn-
um að þessu sinni.
Niðurstöður Þjóðhagsstofn-
unar verða svo ræddar á fundi
svokallaðra vinstri flokka, sem
teygja nú lopann í fundarsölum
Alþingis. I dag komast þeir
eflaust að þeirri niðurstöðu, að
það hafi verið ansi athyglisverð-
ar formúlur, sem reiknað hafi
verið út frá i þetta sinn eins og
fyrr og eins víst er, að þeir haf i á
takteinum ný dæmi handa
þjóðhagsstjóra, sem hann fái að
reikna næétu daga.
Það virðist engu máli skipta
hver situr við borðsendann á
stjórnarmyndunarviðræðufund-
unum og hafi fundarstjórnina
með höndum, — allir fundirnir
hafa runnið út í sandinn fram að
þessu.
Þeir stjórnmálafrömuðir, sem
þæft hafa málin undanfarnar
vikur voru þeirrar skoðunar er
þeir hófu kosningabaráttu í
haust, að efnahagsmál þjóðar-
innar væru komin í öngþveiti og
þjóðarheill krefðist þess að tekið
yrði á málunum með festu.
Allir vissu þeir auðvitað
hvernig ætti að leysa vandann og
héldu ýmist á lofti glænæýjum
lausnum eða vísuðu til gamalla
patentlausná, sem þeir hefðu
kynnt þjóðinni í næstu kosningum
á undan.
Það var ekki annað að heyra en
þessir snillingar væru sammála
um að útlitið væri alvarlegt og
grípa yrði til aðgerða sem allra
fyrst.
Nú er annað uppi á teningnum.
Ekkert liggur á. Enginn virðist
tilbúinn til þess að fara í ríkis-
stjórn með öðrum, en allir hafa
flokkarnir þó lausnir á vandan-
um. Vandamálið er að þeir geta
ekki komið sér saman um leiðirn-
ar, og það vandamál virðist ekki
hægt að leysa.
Þingið er að bregðast hlutverki
sínu og þjóðin að missa þolin-
mæðina. Ef ekki hillir undir
myndun starfhæfrar ríkis-
stjórnar alveg á næstunni er
óhjákvæmilegt fyrir forseta
Islands að kanna í fullri alvöru
myndun utanþingsstjórnar, þótt
slíkt sé ekki góður kostur í þing-
ræðisríki.
AF VEÐRINU
Einhvern tima, þegar Jónas
Hallgrimsson var staddur hjá
frændum slnum á Völlum i
Svarfaöardal, kvaö hann veöur-
visu sem stundum ber yfir-
skriftina Molla:
Veöriö er hvorki vont né gott,
varla kait og ekki heitt.
Þaö er hvorki þurrt né vott,
þaö er svo sem ekki neitt.
Jafnvel þótt veöur sé svo sem
ekki neitt, getur þaö veriö gagn-
legt á förnum vegi. Einmitt i
svona ,,ekki-neitt”-veöri er
kannski enn rikari ástæöa en
ella til þessaö impra á hugsan-
legum veöurbreytingum, ef öll
umræöuefni þrýtur og hug-
kvæmni er I lágmarki. Þaö var
einmitt f „svo sem ekki
neitt”-veöri austur I Vagla-
skógi, aö vinur minn, ungur og
óreyndur, var aö myndast viö
aö gjepja konu og spuröi hana f
fullkomnu úrræöaleysi hvort
þau ættu ekki aö athuga hvernig
veöriö væri þarna inni i lundin-
um hinumegin viö rjóöriö. Rétt
eins og liklegt væri aö allt annaö
veöur væri þar nokkra metra I
burtu og allt væri undir þvi
komiö aö umsvifalaus könnun
færi fram á þvi i hverju mis-
munurinn væri fólginn. Þessi
merkilega rannsókn þdtti
ómaksins verö, en blessuö
stúlkan tók þetta veöurtal svo
alvarlega aö vini minum þótti
sáralitill tfmi vinnast frá fræöi-
legum rannsóknarstörfum til
annarra afreksverka.
Eg veit ekki hvort þaö er
merkilegt eöa ekki merkilegt,
hvernig veöriö getur haft áhr if á
fólk til vansældar eöa velliöan-
ar. Og þá er nú aldeilis ekki, aö
eitt henti öllum. Þegar ég heyri
ekki betur en allir séu aö biöja
um svokallaöan jólasnjó, leggst
ég á litla bæn og lauma þvi aö
guöi aö hafa nú rauö jól fyrir
mig, svona einu sinni til til-
breytingar. Þegar menn fagna
frosti og stillum aö vetrarlagi,
kannski dag eftir dag, tek ég aö
ókyrrast. Égget haldiö þetta til-
breytingarleysi út f tvo sólar-
hringahiö mesta. Þá fer mig aö
klæja. Ég get ekki setiö kyrr, ég
veröaö eigrafram ogaftur. Ég
verö styggur, spenntur og
ófrýnn. Ég stekk upp á nef mér
út af smámunum. Sem betur
fer endist slikt veöur sjaldan
meira en þr já sólarhringa i röö,
enda byöi ég ekki i sjálfan mig,
ef svo færi. Þaö er, guöi sé lof,
venjulega komin hriö eöa hláka
eftir þann tima, og bjargar
þannig sálarheill minni og gerir
mig nokkurn veginn sambúöar-
hæfan aö nýju.
Snjór er skelfilegur fyrir
mann sem er fæddur og uppal-
inn undir þessu fargi. Þvf meiri
snjór, þeim mun verriliöan. Þvi
hærra sem snjólagiö veröur á
jöröinni, þeim mun skemmra er
upp i festingu himinsins, þeim
mun þrengra er andrúmiö, svo
aö t.d. veturna 1951 og aöra
slika lá mér viö köfnun. Ég var
þrúgaöur af einhvers konar
innilokunarskelfingu, þegar
skaflarnir voru komnir yfir hús
og blla. Ætlaöi jöröin kannski aö
vaxa upp i himininn og kremja
mig á milli (Einu sinni hélt ég
lika aö búiö væri aö gera bylt-
ingu I Ásveginum, þegar fjórir
rauöir fánar áttu aö gefa til.
kynna aö bilar væru einhvers
á förnum vegi
Gisli Jónsson
skrifar.
staöar i snjódjúpinu undir
niöri). Biöin eftir leysingu og
snjónámi var löng þessa vetur
og ég þrástagaöist á annarri
veöurvísu Jónasar!
Eilifur snjór i augu min
út og suöur og vestur skin,
samur og samur út og austur.
Einstaklingur vertu nú
hraustur!
Einstaklingshreysti min lét á
sér standa i langri biö. En hlý
landátt á Noröurlandi er þess
viröi aö biöa hennar lengi. Ekk-
ert veöur jafnast á viö þvflfkan
þey, ekki sfst síösumars eöa i
haustmyrkri, þegar bókstaflega
er hægt aö þreifa á heitum
straumum loftsins i húminu eöa
kolsvörtu myrkrinu.
Eöa aö vakna ungur drengur
undir súö og heyra hlýjan sunn-
anvindinn gæla viö upsina. Aö
hlaupa út á móti þessum hlýja
straumi og láta hann kitla sig i
andiitiö, eöa leita undan honum
og láta hann jafnvel fleyta sér
pfnulitiö og gera sig ekki alveg
eins jaröbundinn. Og auðvitaö
upplýkst þaö fyrir mér áöur en
lýkur aö þeim einum er heitt
myrkur munaöur, sem þrúgaö-
ur hefur veriö og kúgaöur af
köldum, hvitum snævi. Blessað-
ur sé því snjórinn þrátt fyrir
allt.
12.1 ’80
G.J.