Vísir - 01.03.1980, Blaðsíða 12

Laugardagur 1. mars 1980
12
helgarpopp
Gunnar Sal-
varsson skrif-
ar
Piltarnir sikátu I Madness.
Van Morrison hefur aldrei öölast verulegar vinsældir hér heima og
verður það aö teljast miður.
Madness er trúlega eina hljómsveitin I henni
veröld, og þó víöar væri ieitað, sem telur sex og
hálfan liðsmann. Kaunar heyrir þessi skilgrein-
ing fortlðinni til, en hún þótti býsna skondin
meðan hún gilti. Þessi hljómsveit er ber heitið
Madness eða Brjálsemi hefur á undanförnum
vikum vakið mikla athygli, komið lagi I efsta
sæti breska vinsældalistans og fyrsta breiðsklfa
þeirra fór alla leið upp I annaö sæti breska
LP-plötu listans.
Hermt er að margar poppstjörnur hafi hneigst
að tónlist I einhverskonar uppreisn gegn foreldr-
um sinum. Þvl er öfugt farið með Van Morrison,
þennan hlédræga og gagnmerka tónlistarmann,
sem aldrei hefur hlotið þá frægð sem honum ber.
Morrison ólstupp á heimili þar sem tónlistin var
I heiðri höfö og allt frá barnæsku kynntist sonur-
inn ungi hinum ýmsu tónlistarstefnum. Móðir
hans söng blús og djass, og faðir hans var mikili
djassáhugamaöur og átti gott safn djassplatna.
Glettin, spaugsöm og spræk
Madness leikur fjöruga danstónlist, að nokkru
leyti meö áhrifum reggaetónlistar og þess sem
breskir kalla „ska”, en sjálfir hafa liösmenn
Madness einfaldaö allar útskýringar á tónlist
sinni og kallað hana „fiflahljóð” eða „Nutty
Sound”. Höfundur nafngiftarinnar, Lee Thomp-
son saxófónleikari, segir tónlistina vera gáska-
fulla og textana spaugsama, og hægt væri að
likja henni viö feðgana frægu, Steptoe og son
hans, sem flestir ættu aö kannast við úr dæma-
lausum sjónvarpsþáttum.
Madness hefur starfað I einhvers konar mynd
allt frá árinu 1976. Fyrst nefndu þeir sig Morris
& The Minors og síðar The Invaders.
Hljómborösleikarinn Mike Barson bauð fyrst
gltarleikaranum Chris Foreman og saxófónleik-
aranum Lee Thompson aö taka lagið með sér á
heimili þess fyrsttalda, og framkölluðu þeir þá
óttalegan hávaða, aö því er þá rekur minni til.
Trymbilsskipti urðu ófá. Bæöi Chas Smash og
núverandi umbi þeirra John „Tin Tin” Hasslér,
fengu að spreyta sig á settinu. Chas hafnaöi aö»
lokum sem bassaleikari, John sem umboðsmað-
ur. En Chas plokkaöi ekki lengi bassann, til þess
var hann ekki nægilega flinkur. Þá hóf hann að
vekja athygli á hljómsveitinni og hægt og bltandi
snerist þaö upp í sérkennilega fótatilburði á
sviði. Flfladansinn er heiti þess.
Skriðið úr egginu
Um áramótin 77-78 bættist Graham McPher-
son, ööru nafni Suggs, I hópinn, enda féll
Cockneyrödd hans einkar vel að tónlistinni.
Engu að slður varö hann að taka poka sinn
skömmu slöar, sökum þess að hann skrópaði á
æfingu og fór á fótboltaleik. Honum var stuttu
seinna veitt fyrirgefning.
I september 1978 var Daniel „Woods” Wood-
gate og Mark „Bedders” Bedford boöið 1 hljóm-
sveitina sem trymbli og bassaleikari. Þá skreið
Madness fullsköpuð úr egginu.
Fyrsta ár hljómsveitarinnar geröist fátt
markvert, en svo fór aö færast f jör I leikinn. The
Specials slógu í gegn og þar sem rætur tónlistar
þeirra voru af sama meiði og þeirra eigin, gáfu
þeir sig á tal viö hljómborðsleikara Specials, —
sem síöar nefndi þá I blaðaviðtölum, samkvæm-
um og víðar. Slöan hefur lukkan veriö meö Mad-
ness, Stiff hefur þá nú á sínum snærum, væntir
þess að brjálsemin aukist á áratugnum nýja
miöaö við þann nýliðná, — og það er óhætt að
taka undir þau orö svo fremi brjálsemin verði
jafn áhyggjulaus og skemmtileg og hjá Mad-
ness.
—Gsal
Æska & unglingsár
Van Morrison fæddist 31. ágúst 1945 í Belfast,
Noröur-lrlandi. Þegar nýir straumar fóru aö
leika um tónlistarsviöið undir lok sjötta áratugs-
ins, fylgdist Morrison grannt með. Rokk og
rhythm & blues áhrif flæddu inn í tónlistina, en
Morrison fann einnig til skyldleika við kántri-
tónlistina bandarlsku og meðal listafólks, sem
hann mat mikils á þessum árum má nefna Hank
Williams, John Lee Hooker, Leadbelly, Muddy
Waters og Sonny Boy Williamson.
Morrison hóf á barnaskólaárum sínum nám I
saxófónleik, lærði þá sópransaxófón. Þrettán
ára að aldri var hann byrjaður að leika með rokk
og djasshljómsveitum I Belfast og var þess þá
umkominn aö leika á gítar og munnhörpu, auk
saxófónsins. Fimmtán ára að aldri segir hann
skilið yiö skólann I þeim tilgangi að helga sig
tónlistinni. Tenórsaxófónninn var honum hug-
leikinn og lærði hann að leika á hljóðfærið hið
næsta ár. Þá gekk hann til liös við rokkhljóm-
sveitina Monarchs og ferðaöist með henni um
Evrópu. Meðal annars gisti hljómsveitin
V-Þýskaland og kvikmyndaleikstjóri nokkur
hreifst svo af’ leikni piltsins aö hann bauð honum
aö leika djassleikara f kvikmynd sem hann var
að vinna að.
Them og síðan sólóferill
Eftir kvikmyndaleikinn sneri Morrison heim,
opnaði R&B búllu f Belfast, stofnaði eigin hljóm-
sveit, Them aö nafni, og lék með henni um nokk-
urt skeiö I klúbbi slnum uns herjað var á Eng-
lendinga. A þvl ferðalagi heyrði nafntogaður
hljóðstjóri I Them og árangurinn varð þrjú
feykivinsæl lög, „Baby, Please Don’t Go”,
„Here Comes The Night” og „Gloria”. Þetta var
1965.
Ari seinna fór Morrison og Them til Banda-
rlkjanna og var leikiö á hljómleikum vlðsvegar
með The Doors, sem þá var óþekkt. Um sumarið
sneri Morrison heim, þreyttur mjög, og í ágúst-
mánuði var hann gersamlega búinn að fá sig
fullsaddan af kvöldvinnunni.
Næstu misseri tók hann lífinu meö ró, samdi
lög og hugsaöi um framtíðina. Them komu ekki
aftur fram, en Morrison skrifaði undir hljóm-
plötusamning og hefur æ siðan sent frá sér sóló-
plötur, misgóðar að sönnu, en margar hverjar
dýrindis perlur, svo gripið sé til klisjukenndra
orða.
Blaðamaðurinn Ritchie Yorke hefur skrifað
sögu Van Morrison og nefnist hún „Into The
Music”. Sama heiti er á nýjustu sólóplötu Van
Morrison, sem nýlega kom út og hlotiö hefur
góöa dóma.
Segir þá ekki meira af George Ivan, sem ber
listamannsheitið Van Morrison.
—Gsal
Kristján Róbert Kristjánsson skrifar
London calling
- The Clash
Með þessari nýju plötu sinnl,
sýna Clash þaö að þeir hafa lifað
af „punk-íö”. Lykilmenn hljóm-
sveitarinnar þeir Mick Jones og
Joe Strummer eiga mikiö iof
skiliö fyrir þann árangur sem
The Clash hafa náö I gegnum
árin, með þeim þremur LP-plöt-
um er þeir hafa nú gefiö út.
London Cailing er tvöföld
plata og eru flest laganna eftir
þá Jones og Strummer. Tónlist-
in spannar ýmsar stefnur og má
telja aö aldrei hafi verib gefin út
jafn fjölbreytt plata meö hljóm-
sveit sem tilheyrt hefur
punk-stétt.
Textar eru flestir sem áöur
nokkuö ádeilukenndir og margir
þeirra mjög góöir.
Svo má náttúrulega deila um
hvort einföld plata heföi ekki
veriö frábær.
k.r.k.
SURVIVAL
- Bob Marley
and the Waiíers
Bob Marley ætlar ekki aö gef-
ast upp á trúar-boöskap slnum
og öllu natty og dread sem þvl
fylgir. Flestar eöa reyndar allar
hans plötur hafa byggst upp á
þessu. Survival hefur þaö sama
upp á aö bjóöa og auk þess svip-
aöa tónlist og áöur, en alltaf jafn
vel gert og framfært.
EinnigferMarley mikiöinná
málefni Afrlku I textum slnum
og hvetur þá svörtu til uppreisn-
ar og uppbyggingar á þvl sem
miöur hefur fariö hjá þeim sem
fariö hafa meö völdin I gegnum
árin. Lögin Africa Unite og Zim-
habne eru góö dæmi um þetta.
Eins og áöur kemur fram er
Survival typisk Mariey-plata og
aö engu betri né lakari en aörar
plötur hans.
k.r.k.
8.0
8.0