Vísir - 22.03.1980, Blaðsíða 20

Laugardagur 22. mars 1980
20
hœ krakkar!
Afmælið
Stina var aðeins 6 ára
þegar afi hennar varð
60 ára. Hún var voða
spennt og hún gat varla
sofnað fyrir spenningi,
en svo sofnaði hún,
sveitt og þyrst. Nóttin
hljóp áfram og fyrr en
varði var kominn
morgunn. Mamma
hennar fór snemma á
fætur til að hjálpa
ömmu hennar. Svo fór
Stina i afmælið. Hún
gat varla beðið eftir að
gestirnir kæmi. Stina
hélt nefnilega að það
væri talað um eitthvað
skemmtilegt. En það
var bara talað um
þegar fólkið var ungt
og lika einhver stjórn-
mál. Hún horföi bara á
sjónvarpið, en henni
fannst ekkert
skemmtilegt nema
myndin um Lassy.
Stina fór til afa sins, en
hann talaði bara og
skipti sér ekkert af
henni. Þá fór hún og
setti stút á munninn.
En þetta gleymdist
fljótt og nú fór hún að
verða þreytt og hún
æstist meira upp við
það. Siðan var farið að
borða. En Stina var
ekkert hrifin af matn-
um, þvi það var nefni-
lega þorri og þorra-
matur á boðstólnum,
en hún borðaði bara
harðfisk og drakk kók.
Svo sofnaði Stina og
svaf lengi, og mamma
hennar þurfti að hrista
hana, svo að hún
vaknaði. Þessi dagur
leið fljótt án nokkurs
atburðar. En daginn
eftir fór hún i bama-
afmæli. Og þar fannst
henni skemmtilegra.
Þar var farið i alls-
konar leiki og sagðar
sögur.
ÞANNIG ENDAR
FRÁSAGAN UM
HANA STÍNU:
Ása ólafsdóttir, 9 ára.
Nafna-
vísa
Viöar, Himmi, Valur, Páll,
Þobba, Bjarni, Lísa.
Jonni, Konni. Siggi, Njáll,
Halldór, Kalli, Dísa.
Viöar Pétur
Strákurinn,
sem villtist
Það var einu sinni
strákur, sem villtist úti
i skógi. Hann var að
fara út I skóg að tina
epli, þvi mamma hans
ætlaði að búa til epla-
köku handa þeim.
Hann var búinn að ráfa
um skóginn í langan
tima, þar til hann sá
bjöm og varð hann þá
svo hræddur, að hann
hljóp og hljóp og hljóp,
þar til að hann fann
húsið og mamma hans
bakaði eplaköku.
Gunnlaugur Einarsson
9 ára, Hliðaskóla.
Umsjón: Anna
Br.ynjúlfsdóttir
KOTTURINN
Einu sinni var köttur
sem hét Stúfur. Hann
var svartur með hvitan
blett á einni loppunni.
Allir krakkarnir i göt-
unni voru alltaf hlaup-
andi á eftir honum, þó
svo að margir aðrir
kettir væru i götunni,
þvi að kötturinn var
lang-fallegastur og
hann hafði gott skap.
Þannig var það að
hann lét krakka boðlast
með sig og klæða sig i
aUskonar dúkkuföt og
hann leyfði þeim lika
að keyra sig um i
dúkkuvagni. Jæja,
þegar þau létu hann i
dúkkuvagninn keyrðu
þau oftast hringinn
Má vahlið-Dr ápuhlið,
en hann átti nefnilega
heima i Mávahlið. Einu
sinni strauk hann að
heiman. Stúfur var
vinamargur og þess
vegna fóm allir vinir
hans Stúfs að leita að
honum og auglýstu
eftir honum. Auglýs-
ingin var svona: Tapað
fundið:
TAPAST HEFUR
KÖTTUR MEÐ
HVITAN BLETT Á
EINNILOPPUNNI. SÁ
SEM FINNUR HANN
ER VINSAMLEGAST
BEÐINN AÐ SKILA
HONUM1 MÁVAHLÍÐ
32 EÐA HRINGJA í
SIMA (23641).
Þessa auglýsingu sá
stelpa nokkur. Hún
hafði fundið köttinn og
haldið að það ætti hann
enginn og tekið hann
heim með sér. Hún
skilaði honum strax.
Þá settu þau hálsband
á hann með tunnu
hangandi á og inn i
tunnuna settu þau blað,
sem á var skrifað nafn
og heimilisfang hans.
Þá var nú mikil gleði
meðal krakkanna i
Mávahliðinni.
' Nokkrum mánuðum
eftir þetta breyttist nú
gleðin heldur betur i
sorg, þvi að þá flutti
Stúfur og eignaðist
kærustu sem heitir
Ólafia. Hún var lika
svört með hvitan blett
á hálsinum. Og þar
hefur hann unað siðan
hann flutti.
OG ÞANNIG ENDAÐI
SAGAN UM HANN
STUF:
Ása ólafsdóttir, 9 ára,
Hlíðaskóla.