Vísir - 01.04.1980, Blaðsíða 6
vísm___________________________________________________________________________________
Sjötuglr í stokks-
eyrarklrkju
- fermlngarbfirn ðrlð 1923
Hversu djúpt ristir ferming- ein i hópnum. Hún átti hug- minnst. Og þegar hópurinn
in? Er sennilegt að þar sé um að myndina fyrst. Samband hafði kraup svo viö altarið og allir
ræöa einhver barnabrek, sem hún við kirkjuráðendur heima á tóku á mótilikama og blóöi Jesú
siöan skipta engu máli þegar út Stokkseyri og siðan fór hún að Krists, nákvæmlega eins og þau
i lífiö er komið? hafa samband vlð gamla hóp- höfðu gert i fyrsta skiptið á
Fyrir kemur að slíkt er fullyrt inn. Það var vissulega mikið fermingardaginnárið 1923, fyrir
og jafnvel látin fylgja stór orð. verk að hafa samband viö alla. 56 árum, þá kom engum til
Gagnrýni á fermingarhátt is- Hópurinn haföi að visu hugar að efast um gildi ferm-
lensku þjóökirkjunnar er viða smækkað töluvert, aðrir höfðu ingarinnar og helgi þeirrar at-
hávær. Margir eru þeir, sem ekki heilsu til þess að taka þátt i hafnar. Þótt þau heföu þá aðeins
gera litið úr gildi fermingar- fögnuðinum. Einhverjir voru veriö þrettán ára, hafði fyrir-
innar og eru þeirrar skoöunar, erlendis. En til hinna náðist bæn og heit ekki reynst barna-
aö litiö sitji eftir. fyrir elju og dugnað. Þar var af- brek, - þvert á móti.
En þeir, sem fylgdust með staöan á einn veg. Fermingin Á eftir var komið saman til
þvi, þegar hópur sjötugra kom var helg minning. Hennar var kaffidrykkju i boði heimafólks.
saman við guðsþjónustu i vert að minnast og þakka fyrir. Þar voru haldnar ræður og
Stokkseyrarkirkju 30. septem- Og fyrst komið var til gömlu mennsögöuhugsinn. Aeinn veg
ber 1979, gátu ekki verið þeirrar sóknarkirkjunnar, átti þá ekki var þeim fariö, þar bar hæst
skoðunar, að minningin um viö að láta eftir einhvern þakk- þakklæti og gleði vegna þeirrar
ferminguna væri eitthvaö létt- lætisvott frá hópnum? Og allir stundar, sem minnt hafði á
vægt. Arið 1923 mættu þau til lögðu fram skerf. fermingardaginn og lagt rækt
kirkjunnar sinnar á heilagri Þegar fréttist af feröinni við þær helgu minningar, sem
stund. Sóknarpresturinn, sr. óskuöu fleiri burtfluttir sveit- við hann voru bundnar.
GIsli Skúlason, hafði uppfrætt ungar eftir þvi að vera með og
þau um sannindi trúarinnar. Og ganga sömu spor. Hópurinn, Hópurinn, sem kom saman til
þau voru fermd. sem kom frá höfuðborginni guðsþjónustunnar i Stokks-
1 hópnum voru þá 24 ung- þennan dag varð þvi stór og ölh eyrarkirkju er gott dæmi um
menni. Fljótt fóru þau að týna um eftirminnilegur. það gildi, sem fermingin á að
tölunni, flest fluttu þau burt úr 1 Stokkseyrarkirkju var guðs- hafa og vissulega gerir hjá
heimabyggðinni. En eftir 56 ár þjónustan. A6 visu haföi kirkjan mörgum. Fleiri ættu að ganga
hafði minningin um ferm- eitthvað breyst vegna við- þau spor, sem þá voru farin,
ingardaginn staðiö af sér eld- gerða. En sama húsiö á sama annað hvort einslega eöa i hópi
skfrn áratuganna. Þakklæti og staö. Og þar var fiuttur sami og minnast heilagra stunda.
trú drógu þau aftur til gömlu boðskapurinn og á fermingar- Þeir, sem þannig hafa endur-
sóknarkirkjunnar, þar sem þau deginum forðum, um frelsarann nýjað fermingarheitiö ljúka upp
krupu enn á helgum stað. Jesúm Krist, sem vildi verða einum munni með fögnuði og
Hversu djúpt hafði það rist? leiötogi syndugra manna. Lát- þakklæti.
Guðrún Sæmundsdóttir var inna fermingarsystkina var Sr. Valgeir Astróösson
Hljómtækjaskápur með Skrifborð meö hillu og Ijósi
hillum og Ijósi kr. 187.400.-
kr. 168.300.- Margar gerðir frá kr. 78.900.-
Margar gerðir frá kr.
88.800
I /' .....'.............1 VERSLU.N: LAUGAVEGI 168,105 REYKJAVÍK - SÍMI 28480
Skatthol kr. 193.000.- Inngangur frá Brautarholti. ..
6
Fermingarbörn frá árinu 1923 i Stokkseyrarkirkju 1979. Nú eru þau
oröin sjötug. Guörún Sæmundsdóttir er á fremsta bekk fyrir miöju.
Ingibergur Gunnarsson situr lengst til vinstri á næstfremsta bekk.
Fermflur
tvlsvar
- viðtal við ingiberg
Gunnarsson
„Viö unglinga, sem eru i vafa
um það, hvort þeir eiga að láta
ferma sig vil ég segja, að það eigi
þeir hiklaust að láta gera. Það
eru margir, sem vilja litið með
trúna hafa og sýna þar tómlæti
eða jafnvel litilsvirðingu. En það
koma þær stundir i lifi hvers ein-
asta manns, að hann kemst bók-
staflega ekki af án þess að hafa
trú. Ég hef hvað eftir annað séð
það, aö menn komast i þá að-
stöðu, að eiga það eitt eftir aö
biðja fyrir sér. A sjó hef ég séð.
það, að þegar raunverulega reyn-
ir á, biðja þeir ekki siður fyrir
sér, sem annars þykjast vera trú-
lausir og tala um það, en hinir,
sem teljast trúaðir. Það kemur
alltaf að þvi. Sjálfur finn ég
styrk, sem ég get ekki vérið án, I
þvi aö snúa mér til austurs á
hverjum morgni og signa mig og
fela mig almáttugum Guði, ljúka
lika hverjum degi meö þvi aö að
fela mig Drottni. Þetta var ég al-
inn upp við, en þaö er ekki aðeins
það. An trúar er ekki hægt að
vera, jafnvel þótt fólk haldi það”.
Þau orð mælti Ingibergur
Gunnarsson á Strönd, Stokkseyri.
Hann var I hópi þeirra, sem komu
aftur til kirkju sinnar eftir 56 ár
og minntist fermingardagsins.
Reyndar hafði hann ekki flutt
burt, vann starfsdag sinn i fæð-
ingarbyggðinni I tengslum við sjó
og útgerð. Hann þekkir hliðar
lifsins þar sem ekki er rúm fyrir
látalæti. Baráttan gat oft verið
hörð I brimgarðinum fyrir suður-
ströndinni. Þaö setti mark sitt á
þá, sem i átökunum voru. En þeg-
ar spurningar um ferminguna
voru bornar fyrir Ingiberg sat
hann við að fella net.
„Meö ferminguna, — það mætti
segja að ég hafi veriö fermdur
tvisvar, fyrst þrettán ára, siöan
sjötugur”, segir hann og hlær við.
„Ég ætti þvi að geta talað um
hana”. Kirkjurækinn hef ég ekki
verið sérstaklega. Það er kannski
frekar framkvæmdaleysi en
nokkuð annað. En ég er þakklátur
fyrir það, að við skyldum koma
aftur saman til þess að minnast
fermingardagsins og neyta
sakramentisins”.
Okkur langar til þess aö vita
um fermingarundirbúninginn
fyrir 56 árum.
„Við gengum til spurninga i tvo
vetur. Viö lærðum Helgakver, en
þurftum ekki að læra langa kafla
utanbókar eins og fyrr tiðkaðist.
Ég veit ekki hversu mikið ég man
af þvi sem við lærðum þá, — en ég
get sagt að fermingarundirbún-
ingurinn hefur i lifinu reynst mér
haldgott vegarnesti og orðiö mér
aö gagni. Annars var kennslan I
kristnum fræöum miklu meiri þá
heldur en hún er núna I skólunum.
A minni skólagöngu var skóla-
timinn styttri og mámsgreinarn-
ar færri. En á hverjum einasta
skóladegi var kennslustund I
kristnum fræöum. Aður en
kennsla hófst að morgni dags var
ævinlega sunginn sálmur. Eitt-
hvert skólabarnanna var látið
lesa hugvekju. Að þessu bjuggum
við auðvitað. Mér finnst vera of
litil kennsla I kristnum fræðum i
skólunum nú og ég hef rekið mig á
það, þar sem ég hef heyrt á tal
unglinga um þau mál, að þekking
þeirra er ekki nægjanleg. Auðvit-
að eru börn og unglingar i mörgu,
þau læra mörg fög i skólunum,
sjónvarpið glepur fyrir þeim og
fleira mætti nefna, sem gerir
unglingum erfiðara fyrir með að
taka hlutina eins alvarlega eins
og við geröum, þegar ég var ung-
lingur. Og það á auövitað viö um
ferminguna lika. Þaö eru llka
gerðar öðru kröfur til barna og
unglinga nú en áöur var. Sam-
staða fjölskyldunnar og heimilis-
ins var á annan hátt. Allt hefur
það sitt aö segja. Ég held þess
vegna lika að unglingar nú taki
ferminguna ekki alltaf eins alvar-
lega og viö geröum”.
Einhver holl ráö til fermingar-
barna?
„Já fyrst og fremst það að taka
ferminguna alvarlega. Þau afla
sér góös vegarnestis ef þau muna
það, sem þau læra, það sem
presturinn kennir þeim. Mörg
börn fara með vers á fermingar-
daginn sinn. Það ættu þau lika að
muna vel. Ég vil lika segja að þau
eiga að taka mark á þvi, sem
stendur i kristnum fræðum. Það
hefur reynst méí vel og verið mér
nauðsynlegt. Og þannig er það
með alla aðra”.