Morgunblaðið - 13.12.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 13. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
E
inhverra hluta vegna
verð ég alltaf svo
meyr í desember.
Að fylgjast með
venjulegu fólki, sem
alla jafna er upptekið við vinnu og
daglegt amstur, líta upp úr brauð-
stritinu og taka sér tíma til að fylla
gluggakistur, svalahandrið, hrísl-
ur í garðinum og þakskegg af
glitrandi jólaljósum – það fær mig
til að klökkna.
Þetta fólk er misjafnt eins og
það er margt og skreytingarnar
svosem líka. Það er ekki nóg með
að þær séu mislitar heldur eru
þær líka mis-
smekklegar,
misfínlegar
(eða mis-
groddalegar
allt eftir því
hvernig maður
kýs að líta á
það), missmart og misvel upp-
hengdar. En jafnvel hin skakkasta
ljósaperuhrúga í örlitlum glugga,
sem varla sést í því hann er á jarð-
hæð og snjóhrúgan sem mokað
var upp að glugganum í ófærðinni
um daginn hefur ekki náð að
bráðna, getur kallað fram tár á
hvarmi því á bak við hverja
skreytingu er svolítil sál sem er að
leggja sig fram um að lífga upp
skammdegið og búa til hátíð. Og
það finnst mér fallegra en orð fá
lýst.
Það er aðdáunarvert hvað fólk
er tilbúið að leggja á sig til að gera
jólin sem dýrðlegust. Nútímamað-
urinn vílar ekki fyrir sér að takast
á við ofvaxna kreditkortareikninga
eftir áramót ef það mætti verða til
þess að gera jólin gleðilegri. Áður
þreif fólk híbýli sín sem mest það
mátti og bakaði svo um munaði.
Ég man að mamma bakaði sex-
tán smákökusortir fyrir jólin og
var snemma í því. Við systkinin
fengum alltaf að hjálpa til við
baksturinn en það var ekki eins
vinsælt þegar tók að grynnka í
kökuboxunum í búrinu löngu fyrir
hátíðarnar. Ein jólin var mamma
orðin ansi þreytt á þessu og inn-
siglaði boxin með límbandi. Okkur
krakkaskömmunum þótti það
heldur máttvana hindrun og eitt
kvöldið læddumst við niður í búr
og tókum til við að plokka lím-
bandið af, vopnuð límbandsrúllu
sem átti að bæta skemmdirnar.
Þegar lokinu var lyft af góssinu
brá okkur þó heldur betur í brún.
Efst ofan á kökustaflanum lá miði
sem á stóð: „Er það þess virði að
gerast þjófur fyrir eina smáköku?“
Eftir þessa reynslu get ég staðfest
að Hérastubbur bakari í Dýrunum
í Hálsaskógi hafði rétt fyrir sér
þegar hann sagði að stolnar kökur
væru vondar á bragðið.
Það er óborganlegt að fylgjast
með smáfólkinu á aðventunni og
bráðnauðsynlegt að grafa upp
barnið í sér til að lifa sig inn í
spennuna og eftirvæntinguna sem
ríkir þessa daga. Minn maður, sá
fjögurra ára, brotnaði hreinlega
saman í forstofunni um daginn,
aldeilis fyrirvaralaust. Við foreldr-
arnir fylltumst áhyggjum og
reyndum allt hvað við gátum til að
fá hann til að segja okkur hvað olli
þessum skyndilega harmi. Eftir
langa mæðu stundi sá stutti út úr
sér á milli ekkasoganna að hann
GÆTI bara ekki beðið lengur.
Ástæðan reyndist ekki vera von
um glæsilega pakka eða glingur í
skó. Nei, upp úr dúrnum kom að
tilhugsunin um að þurfa að bíða
eftir því að fá sykraða jólamorg-
unkornið sem búið er að lofa á að-
fangadag var svona gersamlega
yfirþyrmandi.
Jólasveinninn er ekki síður til-
efni fyrir endalausar vangaveltur.
Hvernig kemst hann til dæmis að
glugganum þegar maður býr uppi
á annarri hæð í blokk og hvernig
getur hann séð ef maður er óþekk-
ur? Reyndar þykir fjörkálfinum
litla afskaplega ósennilegt að sjón-
auki jólasveinanna drífi alla leið í
herbergið til hans, sérstaklega þar
sem þeir þurfa að fylgjast með öll-
um börnum á landinu, og það er
kannski þess vegna sem hann er
ekkert alltof nákvæmur við það að
vera þægur. Svo getur það varla
verið svo slæmt að fá kartöflu í
skóinn – hver veit nema það sé
dótakartafla?
Ég held satt best að segja að
kartöflur séu ofmetin refsing hjá
jólasveinum þessa lands. Til dæm-
is frétti ég af ungum manni sem
fékk jarðepli í skóinn í fyrra og
þótti ekki dónalegt. Sá skikkaði
mömmu sína til að sjóða glaðning-
inn um kvöldið og það í sérpotti
svo það væri nú alveg víst að eng-
inn myndi éta hann frá honum.
Svo gæddi hann sér á þessari sér-
stöku jólakartöflu sem jólasveinn-
inn hafði fært honum að gjöf og
líklega hefur þetta verið eitt mesta
góðgæti sem hann fékk á allri að-
ventunni.
Síðastliðið þriðjudagskvöld kom
loksins að því að erfinginn setti
skóinn út í glugga því von var á
Stekkjarstaur þá um nóttina. Það
er nú ekki hægt að segja annað en
að drengurinn hafi lagt sig fram
þetta kvöld. Eftir að hafa háttað
og burstað tennur möglunarlaust
varð spariskórinn fyrir valinu og
settur beint undir opnanlega fagið
á glugganum. Síðan þótti öruggara
að láta mjólk í glas og setja við
skóinn því Stekkjarstaur er sólg-
inn í mjólk, reyndar sauðamjólk en
sá stutti var nú ekkert að rella út
af því. Svo var bara að leggjast
upp í rúm og bíða eftir því að Óli
lokbrá læddi svefni á brá.
Einhverra hluta vegna lét svefn-
inn á sér standa. Þrátt fyrir að eig-
andi skósins lægi grafkyrr og með
afturkreist augu var bara eins og
það ætti ekki fyrir honum að liggja
að sofna þetta kvöld. Þarna lá
þetta skinn, nötrandi af spenningi
og kulda (því glugginn var upp á
gátt svo það væri alveg öruggt að
sveinki kæmi hendinni inn til að
lauma einhverju í skóinn) staðráð-
inn í að vera duglegur að fara að
sofa og þá bara gerðist ekkert. En
einhvern veginn tókst þetta þó að
lokum með Bíum bambaló og hlýj-
um strokum á mallakút enda eins
gott því það þarf sterk bein til að
bugast ekki við annað eins mótlæti
á örlagastundum sem þessum.
Dýrðlegi
desember
„Þarna lá þetta skinn, nötrandi af
spenningi og kulda (því glugginn var
upp á gátt svo það væri alveg öruggt
að sveinki kæmi hendinni inn til að
lauma einhverju í skóinn), staðráðinn
í að vera duglegur að fara að sofa
og þá bara gerðist ekkert.“
VIÐHORF
Eftir Bergþóru
Njálu Guð-
mundsdóttur
ben@mbl.is
✝ Óðinn BjörnJakobsson fædd-
ist á Spóastöðum í
Biskupstungum 4.
mars 1925. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 5. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jakob Björns-
son, bóndi og síðar
lögregluþjónn í
Reykjavík, f. í Haga
í Þingeyjarsýslu 15.
ágúst 1895, d. 13.
apríl 1969, og Egg-
þóra Kristjánsdóttir, f. á Bolla-
stöðum í Hraungerðishreppi 13.
janúar 1893, d. 5. desember
1964.
Óðinn var elstur níu systkina,
hin eru: Ásdís, f. 21. nóvember
1926. Auður, f. 14. febrúar 1928,
látin. Hulda, f. 5. júní 1929. Þór,
f. 2. júní 1930. Freyja, f. 5. des-
ember 1932. Iðunn, f. 11. júní
1934, látin. Njörður, f. 28. júlí
vin, f. 19.10. 1985, og Inga
Hrönn, f. 27.8. 1989. 2) Jakob
Heimir húsgagnasmiður, f. 27.
mars 1957, kona hans er Sesselía
Áslaug Jóhannsdóttir fulltrúi, f.
18.9. 1963, börn þeirra eru
Gunnar Ingi, f. 20.7. 1982, Brynj-
ar Þór, f. 9.8. 1987, og Óðinn
Björn, f. 9.4. 1994. 3) Þóra Hrönn
kennari, f. 27. júní 1959, hennar
maður er Óskar Jónsson málari,
f. 25.11. 1961, börn þeirra eru
Bergur Már, f. 31.12. 1989, og
Alma Rut, f. 5.9. 1992.
Óðinn ólst upp í Reykjavík en
þangað flutti hann fimm ára
gamall, þar vann hann ýmis
verkamannastörf en árið 1954
hófu hann og Inga kona hans bú-
skap í Lunansholti í Landsveit og
bjuggu með Jóni, föður Ingu, og
tóku við búinu að honum látnum.
Árið 1970 brugðu þau búi og
fluttu til Reykjavíkur. Óðinn fór
að vinna í Álverinu í Straumsvík
þar sem hann vann þangað til
hann lét af störfum vegna ald-
urs.
Kveðjuathöfn um Óðin verður
haldin í dag í Langholtskirkju og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Síðar um daginn verður hann
lagður til hinstu hvílu á Skarði í
Landsveit.
1935, látinn. Kol-
brún, f. 8. apríl 1938.
Einnig ólu Jakob og
Eggþóra upp tvö
dótturbörn sín, þau
Aðalstein, f. 30. des-
ember 1944, og Þóru
Guðrúnu, f. 11. maí
1948.
Óðinn kvæntist 9.
apríl 1955 Ingu Jóns-
dóttur frá Lunans-
holti í Landsveit, f.
28. júní 1926, d. 20.
febrúar 1999. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Sæmunds-
dóttir frá Lækjarbotnum í Land-
sveit, f. 1898, d. 1936, og Jón Ei-
ríkur Oddsson bóndi í Lun-
ansholti, f. 1888, d. 1968. Börn
Óðins og Ingu eru þrjú: 1) Guð-
rún, fulltrúi hjá Ríkisútvarpinu,
f. 22. nóvember 1954, maður
hennar er Þorsteinn Þröstur
Jakobsson prentari, f. 6. október
1953. Börn þeirra eru Óðinn
Björn, f. 3.12. 1981, Jakob Björg-
Elsku Óðinn afi.
Minningarnar um þig streyma til
okkar. Þú veittir okkur svo mikið af
visku þinni og þekkingu. Þú kenndir
okkur vísur og sagðir okkur sögur.
Við erum viss um að allir í himna-
ríki verða góðir við þig því að þú
varst svo góður. Nú hittist þið
amma aftur eftir stuttan aðskilnað.
Við söknum ykkar beggja.
Jesús sagði: „Ég er upprisan og
lífið. Sá sem trúir á mig, mun lifa,
þótt hann deyi.“ (Jóhannes 11.25.)
Barnabörnin.
Hann Óðinn mágur okkar hefur
nú fengið hvíld eftir erfiða sjúk-
dómsbaráttu. Á síðastliðnu ári varð
ljóst að hann var með illkynja sjúk-
dóm sem hann barðist vasklega við
eins og við var að búast af honum.
Hann var sterkur maður að eðlisfari
og hafði mikinn baráttuvilja sem
glögglega kom í ljós í veikindum
hans. Um síðustu jól héldum við að
sjúkdómurinn væri að ná yfirhönd-
inni, en Óðinn neitaði alveg að gef-
ast upp. Hann komst á fætur aftur
og átti marga góða daga eftir í
faðmi barna sinna og fjölskyldna
þeirra sem önnuðust hann af stakri
ástúð og nærgætni. Ekkert var látið
ógert sem gat létt honum lífið.
Hann fór meira að segja nokkrum
sinnum austur í Landsveit, að Lun-
ansholti, en hvergi leið honum betur
en þar sem hann hafði búið mynd-
arbúskap með Ingu systur okkar í
um tvo áratugi. Stórfjölskyldan er
vön að hittast þar um verslunar-
mannahelgar og Óðinn lét sig nú
ekki vanta í ár frekar en venjulega.
Hann fékk leyfi hjá lækninum sín-
um til að fá sér eitt rauðvínsglas um
helgina, en aðeins eitt sagði lækn-
irinn. Óðinn gantaðist með að auð-
velt væri að fara í kringum þetta,
því læknirinn sagði ekkert um
hversu stórt glasið ætti að vera.
Þannig var Óðinn fram á síðasta
dag, alltaf með húmorinn í lagi.
En að lokum hafði sjúkdómurinn
yfirhöndina og nú hefur þú fengið
hvíldina. Við vitum að hún Inga
systir tekur á móti þér og hugsar
vel um þig. Við systurnar vorum
ÓÐINN BJÖRN
JAKOBSSON
Elsku hjartans bróð-
ir minn, það var ekki
langt síðan við vorum að
kveðja ömmu okkar og
fylgja henni til grafar,
það er ótrúlega sárt að
vita að þú sért líka far-
inn frá okkur. Það er sárt að hugsa til
þess að ég fái aldrei framar að heyra
þig tala, hlæja, gráta, syngja, dansa
og brosa, þú varst með þetta ólýsan-
lega fallega bros sem ég gleymi aldr-
ei. Það var svo óskaplega margt sem
ég átti ósagt við þig. Það sem ég vildi
segja þér var hvað ég elska þig mikið
og ég mun ávallt gera það, ég vona að
þú vitir það. Þótt ég hafi ekki náð að
segja þér það. Manstu, þegar þú varst
nýbyrjaður að æfa karate komstu
heim eftir æfingar og þú sýndir stelp-
unum og mér þínar karatehreyfingar
og kenndir okkur þær. Manstu þegar
þú varst að kenna Ágústu hreyfingar
þínar þegar við vorum lítil, þá meiddir
þú hana og hún grét og grét, mér
fannst það svo fyndið.
Þú varst alltaf svo góður í íþróttum.
Þú leist upp til Bruce Lee þegar þú
varst lítill, þér fannst gaman að horfa
á bardagarmyndir og læra hreyfing-
arnar og þú safnaðir myndum af
Bruce Lee. Þú sagðir við mig að þeg-
ar þú yrðir pabbi myndir þú vilja
skýra barnið þitt Brandon Lee eins
og sonBruce Lee. Ég hló bara að þér.
Ég vil að þú vitir að þú varst sá sem
ég leit upp til. Þú kenndir mér margt,
þú varst svo hjálpsamur, þegar ég átti
erfitt með að læra komstu og hjálp-
EKACHAI
SAITHONG
✝ Ekachai Saith-ong fæddist í
Surin í Taílandi 12.
júlí 1981. Hann lést í
Reykjavík 20. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 29. nóvember.
aðir mér og sagðir mér
að gefast ekki upp og
ekki gera sömu mistök
og þú gerðir og vera
dugleg að læra og
hlusta vel á Guðna
kennara, því þér fannst
hann vera svo góður
kennari. Þú varst alltaf
til staðar þegar við
þörfnuðumst þín,
hvernig eigum við að
lifa án þín. Svo varstu
svo æðislegur kokkur
þótt ég þyrði ekki að
viðurkenna það, þú
stríddir mér svo mikið,
þegar þú heyrðir að Marium missti út
úr sér að ég hefði sagt henni hversu
góðan mat þú eldaðir. Þú horfðir á
mig og brostir og sýndir mér þennan
ákveðna svip sem ég gleymi aldrei.
Skemmtilegasta djammið mitt var úti
á Álftanesi með þér og systrum okk-
ar. Það var fyrir mánuði síðan, þá
varstu að hjálpa Nimit að halda þetta
partý. Þú talaðir ekki um neitt annað
en hvað þetta partý ætti eftir að verða
geggjað, enda varð það geggjað. Þú
leigðir spóluna með Dirty Dancing
viku áður en partýið var, þá varst þú
að reyna að læra danshreyfingarnar
fyrir stelpurnar, enda varstu svo mik-
ið kvennagull og alltaf jafn flottur og
sætur og það var ótrúlegt að sjá
hvernig þú hreyfðir þig.
Ég er með mynd af þér brosandi
fyrir framan mig og hugsa til þín. Til-
hugsunin að þú munir aldrei labba
aftur inní herbergið okkar og taka
upp gítarinn þinn og reyna spila lagið
með Nirvana þótt þú kynnir það eng-
an veginn. Ég hló alltaf þegar þú
tókst upp gítarinn þinn og þú hlóst
með og spilaðir. Það er erfitt að skrifa
þetta allt á blað, allar minningarnar
sem ég á með þér og ég mun varðveita
þær í hjarta mínu.
Þú áttir svo marga góða vini, öllum
þótti svo vænt um þig, þeir komu
saman hingað heim til okkar til að
kveikja á reykelsi fyrir þig. Þér þótti
svo vænt um vini þína og ég skil af
hverju. Þeir eru búnir að vera svo
yndislegir við okkur og mömmu og
pabba. Þegar þú varst farinn þá komu
vinir þínir á hverjum degi heim til
okkar og þau hjálpuðu okkur. Þeir
eru búnir að vera mér og stelpunum
góðir vinir. Okkur fjölskyldunni þykir
vænt um þá og við viljum þakka fyrir
hjálpina Jens, Elsu, Einari, Óðni og
Nimit og öllum hinum. Ég veit að þú
ert á góðum stað núna og þér líður
vel, því þú ert kominn til Söru þinnar.
Það líður ekki sá dagur sem ég
hugsa ekki til þín. Og þótt ég sé ekki
tilbúin veit ég að ég verð að kveðja þig
að sinni. Ég elska þig og sakna þín.
Þegar ég hugsa til engla mun ég
hugsa til þín. Hvíl þú í friði elsku
bróðir. Þín systir,
Juthathip Aný.
Elsku Ek, ég trúi því ekki ennþá að
þú sért farinn frá okkur. Líf mitt er
allt öðruvísi án þín. Þú hafðir alltaf
verið hér til að passa okkur systurnar.
Þótt þú ofverndaðir okkur stundum
var það samt svo góð og örugg tilfinn-
ing, þá sá ég hversu mikið þér þótti
vænt um okkur þótt þú talaðir ekki
um það. Þú varst nú ekki mjög góður í
að tala um tilfinningar þínar en þú
þurftir þess heldur ekki því þú sýndir
þær með gjörðum þínum. Þér þótti
svo vænt um fjölskyldu þína og vini,
það vissum við öll og við munum aldr-
ei gleyma því. Svo var það svo sætt
hvað þér þótti vænt um bílinn þinn.
Þú sagðir einu sinni að þér þætti
vænna um bílinn en kvenfólk og það
var mikil fullyrðing, þú sem varst al-
gjört kvennagull.
Þú áttir svo margt ógert sem þig
dreymdi um að gera. Ég man eftir því
þegar þú varst alltaf að tala um að
fara að æfa salsa-dans. Þú komst oft
inn í herbergi til mín og sýndir mér
nýja danstakta sem vinkona þín hafði
kennt þér, mér fannst það alltaf svo
fyndið en þú varst samt svo æðislegur
dansari. Ég gleymi því aldrei hversu