Morgunblaðið - 21.12.2001, Blaðsíða 49
hafa fengið að kynnast þessum
merka manni.
Blessuð sé minning hans.
Ingi Már Ljótsson.
Ég sakna afa og syrgi hann mjög,
því að í honum átti ég góðan vin.
Hann sem stundum var kallaður
„Gamla ljónið“ var í eðli sínu stjórn-
samur og ákveðinn en átti til svo
ósköp mikla og innilega hlýju. Ég hef
alla tíð litið mikið upp til afa, hann
var dugnaðarforkur á allan hátt.
Hann sagði alltaf að sá sem vildi,
hann gæti! Ég minnist fjölmargra
góðra stunda er ég gisti hjá honum
og ömmu og ánægjulegra laugar-
dagsheimsókna í seinni tíð, er hann
kom oft með blóm handa mömmu og
fékk í staðinn vöfflur og kaffi. Sem
gamall íþróttamaður hugsaði hann
mikið um heilsuna og stundaði lík-
amsrækt af kappi. Ég veit að leikfim-
ishópurinn saknar hans líka.
Afi minn var mikill fagurkeri og
lagði mikið upp úr því að hafa snyrti-
legt og smekklegt í kringum sig,
hann hafði svo gaman af lífinu og
naut þess að gleðja sig og aðra. Ég
mun alla tíð minnast þess er ég og
Harpa Mjöll heimsóttum hann í síð-
asta sinn og hvað hann brosti inni-
lega til okkar systranna og kallaði
okkur rósirnar sínar. Þá mynd af
honum mun ég alltaf geyma í hjarta
mínu. Minningin lifir um yndislegan
afa.
Helga Björt Ingadóttir.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
(E. Ben.)
Þessar ljóðlínur fór afi Gulli oft
með fyrir okkur og sagði þær góðar
leiðbeiningar um mannleg samskipti.
Afi kenndi mér margt um lífið og til-
veruna og þá helst þegar við bjugg-
um hjá honum á Klettahrauninu.
Hann kunni svo sannarlega að njóta
lífsins og hafði unun af fögrum hlut-
um hvort sem það var fallegt ljóð eða
lítið blóm. Það var alltaf jafn gaman
að fá afa í heimsókn og þá sérstak-
lega á laugardögum þegar við bök-
uðum handa honum vöfflur, hann
sagði þær hvergi fást betri. Afi hlust-
aði helst á allar fréttir dagsins, enda
var hann sérfræðingur í öllum heims-
málum. Honum þótti gaman að
ferðast og sýndi mikinn höfðingsskap
þegar hann bauð allri stórfjölskyld-
unni til Kanarí til þess að halda upp á
75 ára afmælið sitt. Sýnir það vel
hversu örlátur og stórtækur hann
var. Það var sárt að sjá hann veikjast
en ég mun alltaf muna brosið hans
blíða þegar við heimsóttum hann í
síðasta sinn í fallegu íbúðina á Fjarð-
argötunni.
Með söknuði kveð ég góðan afa og
vin sem mér þótti svo vænt um. Nú
leiðast þau amma Helga í landi feg-
urðar, hamingju og gleði.
Þar til við hittumst á ný.
Harpa Mjöll Ingadóttir.
Afi minn er dáinn og ég er dapur
yfir því en ég veit við hittumst síðar
himnaríki í.
Þinn sonarsonur og nafni,
Gunnlaugur Jón Ingason.
Jólaljósin skína í skammdegis-
myrkrinu. Ég horfi á þau gegnum
tárin og hugurinn er fullur trega.
Hjartkær bróðir minn er dáinn og til-
veran verður aldrei aftur eins. Hann
var yndislegur maður og skipaði svo
stóran sess í fjölskyldunni með
drenglyndi sínu, hjálpsemi, lífsgleði,
hlýju og gamansemi. Samverustund-
ir með honum voru sólskinsstundir,
sem lyftu huganum upp úr drunga
hversdagsins.
Það er búin að vera þung raun að
fylgjast með margra mánaða þrauta-
göngu Gunnlaugs í baráttunni við
hinn erfiða og óvægna sjúkdóm, sem
smám saman braut niður allt líkam-
legt þrek. Hann átti þá því láni að
fagna að börn hans og tengdabörn
reistu um hann skjaldborg umhyggju
og kærleika og stóðu þétt við hlið
hans í baráttunni allt til enda. Ég veit
að það var honum einstaklega mikils
virði og fórnfýsi þeirra og elskusemi
sýnir hverrar gerðar þau eru. Með
þeirra hjálp gat hann lengst af verið
heima í fallegu íbúðinni sinni í Fjarð-
argötu 19. Á tímabili í haust naut
hann aðhlynningar á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi og bar
mikinn þakkarhug til starfsfólks þar,
sem annaðist hann af hlýju og nær-
gætni. Síðustu 3 vikurnar sem hann
lifði var hann aftur heima í Fjarð-
argötu með hjálp barna sinna, starfs-
fólks heimahjúkrunar í Hafnarfirði
og starfsfólks heimahlynningar
Krabbameinsfélagsins og átti þar
góða daga, þrátt fyrir hin erfiðu veik-
indi.
Börnin hans, tengdabörn og
barnabörn syrgja nú ástríkan og um-
hyggjusaman föður, tengdaföður og
afa, og við systkini hans og aðrir sem
gengu með honum lífsveginn lengur
eða skemur söknum vinar í stað. Það
mildar þó sorgina, að vita að þjáning-
unum er lokið og hann genginn inn í
ljóssins ríki.
Gegnum hugann líða minningar
frá liðinni tíð líkt og flett sé mynda-
bók:
Ég sé fyrir mér sveitadreng sem
lagði af stað út í heiminn án allra
efna, en vann sig upp til bjargálna
með fádæma dugnaði og ósérhlífni.
Ég sé hinn frækna íþróttamann og
glímumann, hraustan og sterkan,
ganga til keppni með bestu íþrótta-
mönnum á sinni tíð.
Ég sé ungan mann, sem hafði hitt
stóru ástina í lífi sínu. Það var hún
Helga sem var bæði góð og falleg og
vildi ganga með honum út í lífið. Það
var ást við fyrstu sýn, yndislegt æv-
intýri sem þau síðar sögðu frá með
bros á vör.
Ég sé stolta foreldra með börnin
sín, fyrst tvíburabræðurna, síðan 3
drengi og loks langþráða litla prins-
essu sem var yngst.
Ég sé barnabörnin brosmild í
fangi ömmu og afa.
Ég sé athafnamanninn sem
óhræddur tók sér fyrir hendur ný og
stór verkefni, svo sem byggingu
stórra sambýlishúsa og lét engan
mótbyr stöðva sig.
Ég sé unnanda lands og gróðurs
rækta tré og blóm og unnanda ljóð-
listar, sem flutti ljóð flestum betur.
Ég sé hinn sterka, dugmikla og
ákveðna mann, en jafnframt hinn við-
kvæma og hjartahlýja.
Það má lengi skoða myndabók
minninganna, en ég læt hér staðar
numið.
Hann bróðir minn elskaði lífið og
sagði oft að það hefði reynst sér bæði
gott og gjöfult. Án sorgar og áfalla
var það þó ekki fremur en hjá flest-
um öðrum.
Þyngst var sorgin, er hann missti
elskulega eiginkonu sína eftir 40 ára
hjónaband.
Hún var einstök manneskja, elsk-
uð og virt af öllum sem henni kynnt-
ust. Hún studdi mann sinn ætíð með
ráðum og dáð í hverju sem hann tók
sér fyrir hendur og heimili þeirra var
hlýtt og bjart, í þeirra orða dýpstu
merkingu, og þangað var ætíð gott að
koma.
Síðustu árin naut Gunnlaugur
þeirrar gæfu að eiga trausta vinkonu
og félaga, Sigrúnu Sigurjónsdóttur.
Hann mat hana mikils og hún færði
honum gleði og hamingju. Eru henni
hér með færðar hlýjar samúðar-
kveðjur.
Brátt fer daginn að lengja og
skammdegismyrkrið víkur fyrir ljós-
inu. Ljósið sigrar alltaf og lífið er ljós
sem aldrei slokknar. Ég kveiki á að-
ventukertunum, það er kyrrð og frið-
ur, heilög stund.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Í bjarma kertaljóssins sé ég fagra
sýn. Hann bróðir minn gengur hönd í
hönd með henni Helgu sinni móti
hinu fegursta ljósi, ljósi Guðs. Þau
eru aftur saman.
Blessuð sé minning þín, kæri bróð-
ir minn.
Soffía Ingadóttir.
Vinur þinn er þér allt. Hann er akur sálar-
innar, þar sem samúð þinni er sáð og gleði
þín uppskorin. Hann er brauð þitt og arin-
eldur. Þú kemur til hans svangur og í leit
að friði. Þegar vinur þinn talar, þá andmæl-
ir þú honum óttalaust eða ert honum sam-
þykkur af heilum hug. Og þegar hann þeg-
ir, skiljið þið hvor annan. Því að í þögulli
vináttu ykkar verða allar hugsanir, allar
langanir og allar vonir ykkar til, og þeirra
er notið í gleði, sem krefst einskis.
(Kahlil Gibran.)
Þessi orð spámannsins koma mér
fyrst í hug þegar kveðja þarf góðan
vin, líkt og hann Gunnlaug. Ég man
það eins og gerst hefði í gær, daginn
sem ég hitti þig fyrst, fyrir um átta
árum. Með vináttu ykkar mömmu
var ég svo lánsöm að eignast þig sem
vin, og það vissi ég frá þessum fyrsta
degi. Væntumþykjan og góðvildin í
minn garð var ætíð fyrir hendi. Þú
varst höfðingi heim að sækja og ég
var ætíð velkomin, inn á heimili þitt, í
bústaðinn og meðal fjölskyldu þinn-
ar. Vinátta þín var mér dýrmæt og
mikið á ég þér að þakka. Þú áttir allt-
af til falleg orð, að ég tali nú ekki um
hvatningu þína og stuðning við mig í
náminu mínu. Þú varst alltaf vel að
þér um málefni líðandi stundar og
hér á Grandaveginum fóru reglulega
fram heitar stjórnmálaumræður á
laugardagskvöldum. Og ekki varstu
spar á hrósið og lofsyrðin, eða eins og
ein vinkona mín orðaði það: „Það þarf
enginn á sjálfsstyrkingarnámskeiði
að halda sem þekkir hann Gunn-
laug.“ Það eru mér ógleymanlegir
dagar, heimsókn ykkar mömmu til
mín til Edinborgar síðastliðna páska,
og það var yndislegt að fá að vera
með ykkur í þessu síðasta ferðalagi
ykkar saman utan.
Kæri vinur, mikið á ég eftir að
sakna þín og samverustunda okkar
þriggja. Blessuð sé minning þín, með
þökkum fyrir allt og allt.
Elsku Guðrún, Guðmundur, Ingi,
Gulli, Halldór og Þorsteinn, ég votta
ykkur og fjölskyldum ykkar innilega
samúð.
Elín.
Við aldarhvarf nú heyrum vér
sem hljóm af fornum sögum,
og eins og svip vor andi sér
af öllum landsins högum; …
(E.B.)
Hjartkær vinur minn, Gunnlaugur
Jón Ingason, er fallinn frá. Gunn-
laugur fyllir stórt rúm í hjarta mínu
svo og í hjörtum barna minna. Kynni
okkar Gunnlaugs hófust fyrir hart-
nær hálfri öld og hef ég sterklega á
tilfinningunni að einmitt nú sé verið
að rúlla upp gamla ættarteppinu og
breiða út nýtt. Hæg voru heimatökin
hjá mér að dvelja í návist Gunnlaugs
því að hann kvæntist Helgu, móður-
systur minni. Þau bjuggu í Reykjavík
og í Hafnarfirði, eignuðust hóp af
börnum, áttu glæsileg heimili, höfðu
úr nógu að moða og voru örlát, gest-
risin og félagslynd. Það var arðbært
að vera barnapía hjá Gunnlaugi og
Helgu og var ég ávallt reiðubúin að
hlýða kalli þeirra á unglingsárunum.
Launin voru m.a. tyggjó, súkkulaði
og nælonsokkar, sem var eftirsóttur
varningur í þá daga, að ógleymdum
aurum í vasann. Ljúflingarnir á
heimilinu, drengirnir þeirra fimm,
litlu frændur mínir, trónuðu svo á
toppnum. Síðar bættist í hópinn lang-
þráð dóttir.
Gunnlaugur var litríkur persónu-
leiki og lifði lífinu lifandi. Hann kom
víða við, var vaskur, ötull, ósérhlífinn
og útsjónarsamur. Í mínum huga er
Gunnlaugur landnámsmaður; sveita-
strákur, sem festir yndi á ati og ruðn-
ingi, nemur land í þéttbýlinu og
byggir hús; höll.
Í dag þætti Gunnlaugur strangur
uppalandi því að hann þorði að leggja
fast að börnum sínum að bera virð-
ingu fyrir náttúru lands og gæðum,
að kenna þeim að vinna og fara vel
með og síðast en ekki síst að hvetja
og styðja þau til náms.
Ávallt var Gunnlaugur glaður á
góðri stund, söng þá gjarnan Haga-
vagninn hárri raust og romsaði upp
ljóðum Einars Benediktssonar, sem
hann kunni utan að og fann samsvör-
un í, enda líka stórlax.
Í tæp tíu ár var Gunnlaugur ekkill
og hafði hreiðrað um sig í nýrri íbúð.
Hann var umkringdur ástvinum á
dánardægri og fær örugglega hlýjar
móttökur hinum megin.
Frændsystkinum mínum og fjöl-
skyldum þeirra votta ég samúð og
fullvissa þau um bænir til huggunar í
sorginni; m.a. bæn ’Abdu’l-Bahá fyr-
ir látnum:
Ó Guð minn. Ó þú, sem fyrirgefur syndir
okkar, gefur okkur gjafir, eyðir sorgum okk-
ar. Sannlega bið ég þig að fyrirgefa syndir
þeirra, sem hafa yfirgefið jarðneska líkama
sína og haldið til æðri heims.
Ó Drottinn minn, hreinsa þá af misgjörðum,
dreif sorg þeirra og snú myrkri þeirra í ljós.
Lát þá ganga í garð hamingjunnar, lauga þá
með tærasta vatni og gef að þeir megi líta
dýrð þína á hinu hæsta fjalli.
Guðrún Erla Bjarnadóttir.
Fallinn er frá góður vinur og stór-
brotinn persónuleiki, Gunnlaugur
Ingason, fyrrverandi byggingaverk-
taki í Hafnarfirði.
Fyrstu kynni okkar eru frá sólar-
strönd á Spáni fyrir 36 árum.
Við bundust traustum vinabönd-
um er aldrei hefur borið skugga á og
ekki urðu síðri vinabönd okkar hjóna
við konu Gunnlaugs, Helgu Guð-
mundsdóttur er lést langt um aldur
fram árið 1992. Gunnlaugur syrgði
konu sína mjög. Í einni heimsókn
minni til hans fyrir nokkrum vikum
fann ég vel hvernig hann naut þess
að lýsa þeim góðu árum er hann átti
með konu sinni.
Ég átti því láni að fagna, fyrir 20
árum, að byggja mér sumarbústað
við hlið Gunnlaugs í Vaðneslandi í
Grímsnesi. Áttum við þar margar
ánægjustundirnar við gróðursetn-
ingar, grjóthleðslu, girðingar, borun
eftir vatni o.fl. o.fl.
Gunnlaugur var þéttur á velli,
glæsimenni og hraustmenni mikið.
Hann var framkvæmdasamur mjög
og einstaklega verklaginn. Það var
reisn yfir gjörðum hans. Nýlega
stofnaði hann myndarlegan styrkt-
arsjóð við Tónlistarskóla Hafnar-
fjarðar til minningar um Helgu konu
sína.
Við hjónin ferðuðumst nokkuð
með Gunnlaugi og Helgu og eru
ógleymanlegar ferðir um Hrafn-
tinnusker, Lakagíga, Skaftafell,
Fljótshlíð o.fl.
Fyrir þremur árum sigldum við
innan skerja í Noregi. Fórum frá
Bergen norður til Kirkenes með við-
komu á 64 stöðum. Með í þessari ferð
var Sigrún vinkona Gunnlaugs. Þetta
var ævintýri.
Gunnlaugur stefndi á frekari
ferðalög um lönd og höf en skyndi-
lega varð stefnubreyting er himna-
faðirinn breytti kúrsinum.
Gunnlaugur sagði mér fyrir
nokkru að hann væri fullsáttur við líf-
ið og tilveruna, hvað er annað hægt,
sagði hann, hafandi átt góða eigin-
konu og sex mannvænleg börn og
aldrei liðið skort svo hægt sé að tala
um.
Ég er ákaflega þakklátur fyrir að
hafa fengið að verða samferða slíkum
manni sem Gunnlaugur Ingason var.
Við Karen sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur eftirlifandi börnum,
Guðmundi, Inga, Gunnlaugi, Hall-
dóri, Þorsteini og Guðrúnu og öðrum
ættingjum.
Víðir Finnbogason.
Þegar Gunnlaugur J. Ingason, vin-
ur minn og nágranni til margra ára,
er fallinn frá vil ég minnast hans með
fáeinum orðum.
Gunnlaugur fæddist á Bergþórs-
hvoli í Rangárvallasýslu 20. marz
1924 en ólst upp fyrstu árin á Vaðnesi
í Grímsnesi. Grímsnesið var honum
ávallt mjög kært. Ættmenn hans
bjuggu á Kiðjabergi og sjálfur reisti
hann sér og fjölskyldu sinni sum-
arbústað í landi Vaðness fyrir all-
mörgum árum. Undi hans sér þar
mörgum stundum og leit á Grímsnes-
ið sem átthaga sína.
Gunnlaugur fluttist til Reykjavík-
ur með fjölskyldu sinni um tíu ára
aldur. Hann varð snemma góður
íþróttamaður og lagði sérstaklega
stund á glímu. Náði hann þar góðum
árangri, enda kom þá vel í ljós það
kapp og dugur, sem í honum bjó.
Hann gerðist lögreglumaður í
Reykjavík og gegndi því starfi í
nokkur ár. Til Hafnarfjarðar fluttist
Gunnlaugur fyrir rúmum 40 árum og
stofnaði þar heimili með eiginkonu
sinni, Helgu Guðmundsdóttur, sem
var Hafnfirðingur. Þau hjón eignuð-
ust sjö börn, en eitt þeirra dó í fæð-
ingu. Hin sex eru öll uppkomin og
hafa reynst hin mannvænlegustu.
Gunnlaugur rak í fyrstu matvöru-
verslun við Hringbraut í Hafnarfirði.
Þegar bygging fjölbýlishúsa hófst að
marki við Álfaskeiðið, þá varð hann
einn af frumherjunum, sem þar létu
að sér kveða. Stóð hann síðan fyrir
byggingu margra slíkra húsa í Hafn-
arfirði. Dugnaði hans og atorkusemi
var viðbrugðið, enda má með sanni
segja að hann hafi verið maður eigi
einhamur til verka. Er dagsverkið
orðið ærið sem hann lætur eftir sig.
Eftir að Gunnlaugur hætti bygginga-
framkvæmdum, var hann þingvörður
á Alþingi í nokkur ár, uns hann lét
þar af störfum sökum aldurs. Naut
hann þeirra starfa enda stjórnmála-
áhugi hans mikill. Þuldi hann oft fyr-
ir mig orðræður manna á Alþingi og
þá helst það er honum fannst vel
sagt.
Gunnlaugur var maður ljóðelskur.
Hann hafði miklar mætur á skáldinu
Einari Benediktssyni og kunni mörg
kvæða hans og greip til þeirra á góðri
stundu. Oft vitnaði hann til kvæðisins
„Fáka“ og þó sérstaklega síðasta er-
indisins en byrjun þess hljóðar svo:
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Í þessum ljóðlínum held ég að
Gunnlaugur hafi fundið samsvörun
við skapgerð sína og lífssýn. Hafna
öllu víli og voli og takast vígreifur á
við viðfangsefnin af þeirri orku sem í
honum bjó. Ég kynntist Gunnlaugi-
fyrst þegar hann rak matvöruversl-
unina við Hringbrautina. Síðar, þeg-
ar hann hóf húsbyggingar í
Hafnarfirði, leitaði hann til mín. Um
árabil vann ég fyrir hann ýmis lög-
fræðistörf. Umsvif hans voru mikil
og ætíð líf og fjör í kringum hann
enda Gunnlaugur maður athafna og
framkvæmda. Á þessum tíma byggði
Gunnlaugur einbýlishús fyrir fjöl-
skylduna við Klettahraun og urðum
við þá nágrannar. Áður hafði öðrum
verið úthlutað lóðinni, en gengið frá
henni sökum þess, að þar var djúp og
mikil hraungjóta, sem gerði hana
ekki árennilega til húsbyggingar.
Gunnlaugi óx þetta ekki í augum,
fremur en annað. Reisti hann þar
myndarlegt íbúðarhús sem hann og
fjölskylda hans bjuggu í um þrjá ára-
tugi. Ég kom oft á heimili Gunnlaugs
og Helgu. Þangað var gott að koma.
Þar ríkti rausn og myndarskapur og
heimilið gestkvæmt. Bæði voru þau
hjón félagslynd og glaðsinna. Helga
tók þátt í margvíslegum félagsskap,
var meðal annars formaður Sjálf-
stæðiskvennafélagsins Vorboðans og
varabæjarfulltrúi fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í Hafnarfirði um skeið. Tóku
þau hjón alla tíð mikinn þátt í störf-
um Sjálfstæðisflokksins í Hafnarfirði
og voru liðsmenn, sem um munaði.
Helga lést fyrir um það bil áratug,
löngu fyrir aldur fram, úr sama ill-
víga sjúkdómnum sem nú hefur lagt
Gunnlaug að velli. Í haust hringdi
Gunnlaugur til mín og sagði mér að
tekið hefði sig upp illkynjað mein
sem hann taldi sig hafa sigrast á fyrir
allnokkrum árum. Erindið var að
biðja mig um að ganga frá gjafabréfi
til Tónlistaskóla Hafnarfjarðar.
Hann vildi stofna minningarsjóð um
Helgu konu sína við skólann en þar
hafði hún verið ritari um árabil.
Sjóðnum skyldi ætlað það hlutverk
að verðlauna góða nemendur. Lagði
Gunnlaugur fram myndarlega fjár-
hæð til stofnunar hans. Einnig gaf
hann Hafnarfjarðarbæ listaverk eftir
Halldór, son sinn, sem nú hefur verið
sett upp. Báðar þessar gjafir náði
Gunnlaugur að afhenda áður en yfir
lauk. Ég kom nokkrum sinnum til
Gunnlaugs á þessum tíma. Af honum
var nokkuð dregið og hann oft þjáð-
ur. Andlega var hann þó hress og
sagðist ekki kvíða neinu. Hann vildi
mæta dauðanum af sömu karl-
mennsku og hann hafði lifað lífinu.
Það er sjónarsviptir að slíkum manni.
Við Sigríður sendum börnum og
öðrum ástvinum Gunnlaugs J. Inga-
sonar innilegar samúðarkveðjur, um
leið og við minnumst með þakklæti
vináttu góðra granna, Helgu og
Gunnlaugs. Guð blessi minningu
þeirra.
Árni Grétar Finnsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2001 49