Morgunblaðið - 21.12.2001, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Erla Einarsdóttirfæddist í Reykja-
vík 28. júlí 1932. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi miðviku-
daginn 12. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ein-
ar Jósefsson, f. 14.10.
1902, d. 25.9. 1989,
og Stefanía Ottesen,
f. 20.3. 1906, d. 16.7.
1998. Erla ólst upp á
Ásvallagötu 2 og bjó
þar alla ævi. Systur
Erlu eru Sigríður
Gróa, f. 23.6. 1939, gift Jóni Þór-
hallssyni, börn hennar eru Einar
Sigurður Björnsson, f. 17.4. 1960,
Þóra Karen Björnsdóttir, f. 27.4.
1964, og Sveinbjörn Þór Jónsson,
f. 18.4. 1975; og Þorgerður, f.
28.1. 1948, börn hennar eru Stef-
án Hjörleifsson, f. 1.11. 1968, og
Hildur Hjörleifsdóttir, f. 10.3.
1972, d. 26.11. 1991.
Systursonur Erlu,
Einar, ólst að mestu
upp á Ásvallagöt-
unni hjá Erlu og for-
eldrum hennar. Erla
var heitbundin
Adolfi Karlssyni, en
hann lést í október
1978.
Erla gekk í
Kvennaskólann og
starfaði síðan á
Landakotsspítala,
lengst af sem gjald-
keri. Hún tók virkan
þátt í störfum
Krabbameinsfélagsins og var
m.a. í stjórn Krabbameinsfélags
Reykjavíkur. Hún var einn frum-
kvöðla að stofnun Samhjálpar
kvenna og var nýverið valin heið-
ursfélagi þeirra.
Útför Erlu fer fram frá Krists-
kirkju í Landakoti í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er margs að minnast þegar
litið er yfir farinn veg. Það er erf-
itt að sjá á bak ástvinum þó svo að
lengi hafi mátt sjá hvert stefndi.
Erla var einstök manneskja,
ávallt glöð, ákveðin og hreinskipt-
in. Fyrir okkur er missirinn því
mikill, ekki síst fyrir krakkana.
Erla var þeirra besti vinur og til
hennar gátu þau alltaf leitað ef
eitthvað bjátaði á og ekki síður ef
eitthvað var til að gleðjast yfir.
Ófáar helgarnar gistu þau hjá
henni og brölluðu eitthvað
skemmtilegt saman, fóru á lista-
sýningar, í skemmtiferðir, bíó eða
leikhús. Okkur hinum var hún
einnig hinn besti vinur og félagi,
sem alltaf var hægt að treysta á
bæði í gleði og raun.
Erla þurfti að lifa með veik-
indum frá unga aldri en lét þau
aldrei aftra sér í að lifa lífinu til
hins ítrasta. Hún tók hvern dag
sem happdrættisvinning, staðráðin
í að nýta hann til fullnustu. Lífs-
viljinn var mikill, því hún átti allt-
af eftir að gera svo margt og hún
trúði því staðfastlega að morgun-
dagurinn bæri ávallt eitthvað gott
í skauti sér.
Erla hafði einstaklega gaman af
mannamótum og hafði unun af að
fara í boð og leikhús. Hún naut
þess að ferðast eins lengi og heils-
an leyfði og var mikil heimsmann-
eskja. Vinahópur hennar og
frændgarður er stór og hafa vinir
hennar og frændfólk stutt hana
með heimsóknum og hvatningu í
veikindunum sem var henni ómet-
anlegt.
Að leiðarlokum ber að þakka
öllu því hjúkrunarfólki sem ann-
aðist Erlu í veikindum hennar af
einstakri alúð og hlýhug, sem og
öllum þeim sem studdu hana á
einn eða annan hátt. Hvert okkar
geymir góðar minningar um Erlu í
hjarta okkar sem vonandi hjálpa
okkur að takast á við þann missi
sem við nú stöndum frammi fyrir.
Guðrún.
Elsku Erla, nú er komið að
kveðjustund. Ég sem hélt að þú
myndir rísa upp aftur eins og þú
hafðir svo oft gert áður. Lífsbar-
átta þín var ekki alltaf auðveld en
þegar þér leið vel naustu hverrar
mínútu og sagðir gjarnan: „O-o,
mér líður svo vel.“ Ég hugsa svo
oft til þín þegar það gengur ekki
allt upp hjá mér. Hvað er ég að
kvarta? Ég á svo margar góðar
minningar af Ásvallagötunni.
Það voru mikil tengsl á milli Ásó
og Hóló eins og við kölluðum það.
Þú varst ekki bara frænka okkar,
þú varst vinkona mömmu og vin-
kona okkar. Þegar við sátum og
spjölluðum var enginn aldursmun-
ur á okkur. Þú varst mjög gefandi
persóna enda þarf sterka mann-
eskju til að gefa svo mikið af sér,
eins og þú gerðir fyrir Krabba-
meinsfélagið og Samhjálpina, þar
sem margir nutu góðs af. Þú mátt-
ir ekkert aumt sjá, þá varstu búin
að taka ráðin í þínar hendur. Þar
kom það sem við áttum sameig-
inlegt, stjórnsemin. En við gátum
hlegið að því, því við vorum að
vinna í þessu, að vera ekki of
stjórnsamar.
Ég þekki fáar manneskjur sem
ræktuðu vini og fjölskyldu eins og
þú. Þú naust þess að vera innan
um fólk og áttir frábæra fjölskyldu
sem gerði allt fyrir þig. Einar sem
var eins og sonur þinn og hans
fjölskylda, Karen og hennar fjöl-
skylda og Dista systir þín, sem öll
hafa stutt þig og annast í þínum
veikindum. Ég veit hvað þú varst
þeim þakklát, því þú talaðir um
það í hvert sinn sem við hittumst.
Það er erfitt og sárt að kveðja,
en ég heyri þig segja: „O-o, hvað
mér líður vel núna.“ Ég bið góðan
Guð að blessa þig og varðveita og
styrkja þá sem næst þér standa.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Oddný Rósa.
Okkur langar til að minnast
frænku okkar og guðmóður sem
var einstök manneskja. Það var
gott að þekkja Erlu á Ásvallagöt-
unni og verða aðnjótandi um-
hyggju hennar og hlýju. Það var
skammt á milli heimilis Erlu og
vinnustaðar, sem var alla tíð á
skrifstofu St. Jósefsspítala, Landa-
koti. Og miðpunkturinn á milli
þessara staða er Landakotskirkja.
Nú þegar horft er til baka
skynjum við þann kraft sem Erla
sótti til trúarinnar, kraft sem hún
miðlaði áfram til annarra og
styrkti hana jafnframt í löngu og
erfiðu veikindastríði.
Erla unni fögrum listum, hún
var víðlesin og reglulegur gestur á
tónleikum og í leikhúsum, þar sem
hún fylgdist ætíð vel með. Hún
gerði sér far um að halda mann-
fagnaði og veislur, sem eflt hafa
fjölskylduböndin. Þar áttum við
systur kost á að hitta stórfjöl-
skylduna við gott atlæti Erlu.
Umhyggja hennar fyrir öðrum
var einstök. Aðdáunarvert var
ERLA
EINARSDÓTTIR
✝ Þórdís Svein-björg Jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. september 1914.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Ási í Hveragerði 16.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jón Krist-
jánsson, f. 1860, d.
1925, og Ingveldur
Rut Ásbjörnsdóttir, f.
1872, d. 1964. Bræð-
ur Þórdísar Svein-
bjargar voru Elías
Kristinn Guðmunds-
son, f. 1909, d. 1935, og Ragnar
Svavar Jónsson, f. 1912, d. 1991.
Þórdís giftist 1940 Eyþóri Ingi-
bergssyni frá Melhóli í Meðal-
landi, f. 6.4. 1915, d. 24.6. 1984.
Börn þeirra eru: 1) Baldur, f. 8.8.
1940, kvæntur Jóhönnu Hlíf Stef-
ánsdóttur. Börn þeirra eru Stef-
án, sambýliskona Linda Péturs-
dóttir þau eiga einn son, Þórdís
Anna og Ásdís. 2) Guðríður Karól-
ína, f. 7.2. 1942, d. 25.12. 1980, gift
Jóni H. Hraundal, f. 6.7. 1941, d.
27.7. 1990. Börn þeirra eru Fríða
Bjarney, gift Jóni Karli Helga-
syni, þau eiga þrjú börn, Samúel
og Þórir. 3) Elsa, f.
18.2. 1947. Dóttir
hennar er Þórdís
Skúladóttir, hún á
þrjú börn. 4) Ingi-
björg, f. 14.2. 1952,
gift Birgi Alberts-
syni. Þeirra börn eru
Hanna Björk, hún á
tvo syni, Harpa og
Sindri Brynjar. 5)
Árni Jón, f. 22.1.
1954, kvæntur Sig-
urlaugu Árnadóttur.
Dætur þeirra eru
Þórey Arna, sam-
býlismaður Valgeir
Þór Halbergsson, Sóley Lára,
sambýlismaður Birkir Þ. Krist-
mundsson, og Valey Sara.
Þórdís ólst upp hjá móður sinni
í Reykjavík til sex ára aldurs og
síðan hjá hjónunum Valgerði
Þórðardóttur og Sigurði Daníels-
syni á Kolviðarhóli. Þórdís og Ey-
þór settust að í Hveragerði 1940
og bjuggu þar til 1982 er þau flutt-
ust til Reykjavíkur. Þórdís flutti á
Dvalarheimilið Ás í Hvergerði
1997 og bjó þar síðan.
Útför Þórdísar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Okkur systkinin langar að minn-
ast Dísu ömmu okkar í örfáum orð-
um.
Margar skemmtilegar minningar
koma í hugann. Þegar farið var
austur í Hveragerði til afa og ömmu
og kræsingarnar fram bornar með
ýmsu góðgæti og góðu skapi. Þegar
fjölskyldan fór saman í sumarbú-
stað og spilin voru dregin fram og
hlegið dátt og innilega. Þegar amma
dvaldi hjá okkur á Nesinu þegar afi
var orðinn lasinn, þá er líka margs
að minnast frá því þegar spjallað
var saman, tekið í spil eða kveðist á
að gömlum sið.
Við þökkum allar yndislegar sam-
verustundir, Guð blessi þig elsku
amma.
Stefán, Þórdís Anna og Ásdís.
Elsku amma, nú ertu farin. Mikið
verður skrýtið að fara í Hveragerði
og fara upp á hjúkrunarheimili.
Mikið er ég glöð yfir að hafa stopp-
að lengi hjá þér með mömmu áður
en þú varðst mikið veik. Þú hlóst
svo mikið með okkur og hvíldir þig
á milli, en við þurftum að fá kaffi og
með því og þér þótti kaffið svo gott.
Alltaf spurðir þú okkur þegar við
komum hvort við værum búin að fá
kaffi og með því og ef það var ekki
baðstu konurnar um það. Og þegar
þú bjóst á Sólvallagötunni vildirðu
alltaf að ég færi út í búð því þú vild-
ir vera örugg að það væri enginn
svangur hjá þér. Þú bjóst til heims-
ins bestu pönnukökur. Þegar þið
áttuð heima í Hveragerði og við
mamma bjuggum heima hjá ykkur
skammaðir þú mig aldrei fyrir hvað
ég glamraði á orgelið hans afa eða
var með alla stóla úr stofunni í
teygjó úti um alla stofu. Þegar ég
eignaðist Eyþór Fannar varstu svo
glöð yfir að það væri kominn nafni
afa. Og þegar við komum spurðir þú
hvort hann væri ekki með brún
augu, þú varst svo viss um það. Þú
varst svo sterk í höndunum, þegar
við mamma erum að reyna að opna
dósir og það tekst ekki, segjum við
alltaf gulkornið þitt sem þú sagðir
við Jóhönnu þegar hún gat ekki
opnað einhverja dós. Það er ekki
von að þú getir þetta því að ég get
þetta næstum því ekki. Það var allt-
af stutt í húmorinn og hláturinn,
mikið gátuð þið Hulda og Gústa
hlegið þegar þær komu. Og mér er
minnisstætt þegar við fórum stund-
um austur til Ingu á Stöðvarfjörð.
Þá áttir þú alltaf brjóstsykur eða
eitthvað í veskinu og Þórir var far-
inn að kalla það galdraveski því það
galdraðist alltaf eitthvað upp úr því.
Það er mikil guðs gjöf að hafa átt
þig sem ömmu og langömmu.
Hvíldu í friði, við hittumst von-
andi seinna, elsku amma mín.
Kveðja,
Þórdís, Elsa Björg, Eyþór
Fannar og Elmar Skúli.
Dísa frænka í Hveragerði. Það
var alltaf ljómi yfir þessum orðum.
Hvernig gat annað verið þegar Dísa
átti í hlut? Hún sem alltaf var svo
létt og kát, alltaf svo hláturmild og
lifandi. Alltaf syngjandi eða raul-
andi með sinni fallegu rödd. Margt
lagið tóku þau saman systkinin,
pabbi og hún, og svo lyfti pabbi upp
höndunum dillaði sér og tók nokkur
dansspor, alveg eins og hún, alltaf
léttur og hress. Þau systkinin nutu
þess að hittast og vera saman. Ef til
vill voru þau að vinna upp sáran að-
skilnað æskuáranna, þegar Dísa
litla, aðeins fjögurra ára, var látin í
fóstur að Kolviðarhóli frostavetur-
inn mikla 1918. Sama vetur varð
Ingveldur amma mín, fátæk, ein-
stæð og heilsulítil, einnig að láta frá
sér elsta son sinn Elías, níu ára
gamlan, að Hömrum í Grímsnesi.
Hvorugt áttu þau afturkvæmt í
móðurfaðminn. Aðeins Ragnar faðir
minn varð eftir hjá móður sinni. En
tómarúmið sem þau skildu eftir hjá
föður mínum og ömmu var mikið og
ekki þarf að spyrja um líðan þess-
ara litlu systkina sem að eilífu voru
svipt móður sinni. En slíkt var hlut-
skipti lítilmagnans á fyrri hluta ald-
arinnar líkt og á öldum áður. Þá var
fátt til bjargar. Ekki efa ég að létta
lundin hennar frænku minnar hafi
leitt hana í gegnum erfiðleika lífsins
bæði fyrr og síðar. En á Kolvið-
arhóli átti hún þó góða daga hjá
þeim Valgerði og Sigurði manni
hennar. Og þar lærði hún margt
bæði til munns og handa. Þar var
alltaf mikið um að vera, gestir og
gangandi og fjölskrúðugt mannlíf.
Það fannst Dísu gaman þótt því
fylgdi mikil vinna. Og aldrei slitn-
uðu tengslin milli þeirra systkin-
anna þótt heimsóknir væru stopul-
ar. Dísa hélt alltaf áfram að vera
litla systirin hans pabba og oft grín-
aðist hann með að það væru bara
tvö ár, mánuður og vika sem skildu
þau að. En það hafði hann dundað
sér við að reikna út í æsku sinni. Og
strax og þau höfðu aldur og getu til
treystu þau sambandið sín á milli.
Aldrei var farið svo austur fyrir fjall
að ekki væri komið við í Hveragerði.
Og aldrei kom Dísa svo í bæinn að
hún kæmi ekki á Skólavörðustíginn
og svo á Hofteiginn. Marga dagana
dvaldi ég hjá þeim Eyþóri og Dísu í
Hveragerði og hvergi leið mér betur
utan míns heimilis. Oft hugsaði ég
sem barn um það að ef mamma mín
og pabbi dæju þá ætlaði ég að flytja
til Dísu frænku í Hveragerði. Þar
vissi ég að mér mundi líða vel. Það
segir ekki lítið um þá miklu hlýju og
góðu útgeislun sem Dísa hafði.
Dísa var glæsileg ung stúlka.
Hárið dökkbrúnt, augun stór og
greindarleg og andlitið laglegt. Þau
voru fallegt par hún og Eyþór mað-
ur hennar. Hann dökkur á brún og
brá, enda ættaður úr Meðallandinu
þar sem franskir sjómenn hafa
stungið niður staf sínum gegnum
aldirnar. Dísa var aftur á móti
Reykvíkingur í níunda lið í föður-
ætt, með forfeður á Arnarhóli, Ör-
firisey, Reykjavíkurbænum, Rauð-
ará og Vegamótum. Auk þess að
vera af Bergsætt og Reykjakotsætt
í móðurætt. Hún átti því traustar
rætur fyrir austan fjall og í Hvera-
gerði stóð heimili þeirra Eyþórs
áratugum saman. Þar fæddust og
ólust börnin þeirra upp; Baldur,
Kaja, Elsa, Inga og Árni Jón. Hvert
öðru myndarlegra og mannvæn-
legra.
Dísa hafði lag á að njóta líðandi
stundar. Hún hafði sjaldan áhyggj-
ur af morgundeginum. Hún var
ræðin og glettin og hafði gaman af
að spjalla. Hún var heimakær og
lifði fyrir fjölskylduna og leið vel í
sínu ríki. Eyþór var húsbóndi á sínu
heimili, oft dálítið strangur fannst
okkur krökkunum, og sjálfsagt
hefði Dísa kunnað að meta meira
sjálfstæði en boðið var upp á. En
aldrei heyrði ég hana kvarta.
Nægjusemi og hógværð voru henni
eðlislæg eða áunnin í allsleysi og
erfiðleikum æskunnar. Eyþór var
mikið í múrverki upp um sveitir og
þá var oft fjör í Frumskógum 2
enda barnahópurinn stór. Svo varð
allt settlegra þegar Eyþór kom
heim. Þá settist hann við orgelið og
spilaði og söng. Það voru hátíðlegar
stundir. En það var ýmislegt fleira
sem fylgdi eiginmanninum en söng-
urinn. Árum saman steypti hann
blómapotta í bílskúrnum og seldi í
gróðurhúsin, og ég held ég ýki ekki
mikið þótt ég segi að hann hafi
klippt flesta íbúa Hveragerðis ára-
tugum saman. Það var því oft margt
um manninn hjá þeim hjónum og
mikið um að vera. Enda átti það vel
við Dísu mína. Aldrei man ég eftir
að við kæmum í Hveragerði án þess
að fram væri reiddur veislumatur.
Þar naut Dísa sín og marga hjálp-
arhöndina réttu þær henni dætur
hennar. Þannig liðu árin, lífið var
Dísu gott og gjöfult og barnabörnin
bættust í hópinn. Dísa litla dóttir
Elsu átti árum saman sitt annað
heimili hjá ömmu og afa og um tíma
bjuggu bæði Elsa, Kaja og Árni Jón
ásamt fjölskyldum í Hveragerði í
návistum við foreldrana. En sorgin
gleymir engum. Það voru Dísu og
þeim hjónum þung spor að fylgja
Kaju dóttur sinni, þriggja barna
móður, til grafar aðeins 38 ára gam-
alli eftir erfið veikindi. Tíu árum
seinna stóð hún frænka mín svo yfir
moldum Jóns tengdasonar síns,
manns Kaju. Þá reyndi á sálarþrek-
ið og léttu lundina. Síðustu ár sín
var Eyþór einnig mikill sjúklingur
og reyndist Dísa honum einstaklega
vel í þeim raunum. En hún stóð
aldrei ein, börnin voru henni stoð og
stytta. Baldur og Jóhanna umvöfðu
hana ást og umhyggju og margar
góðar stundir áttu þær saman hún
og Jóhanna tengdadóttir hennar
þegar þær brugðu sér í bæinn,
kíktu í búðir eða fengu sér kaffi-
sopa. Því ef einhver kunni að njóta
augnabliksins þá var það hún
frænka mín. Ófáar stundirnar áttu
þær líka saman Dísa, Elsa, Dísa
litla og Elsa Björg, kynslóðirnar
fjórar. Já, hún skilar góðu búi hún
frænka mín. Hvert sem leið hennar
lá brosti hún sínu ljúfa, létta brosi.
Aldrei vék hún illu að nokkrum
manni. Hún tók öllu af æðruleysi,
nægjusemi og elsku. Hún var þakk-
lát lífinu, þakklát því fyrir börnin
sín og barnabörn og barnabarna-
börn. Því hún átti langa ævi og far-
sæla. Ég sé hana fyrir mér ljúfa og
létta svífa inn í himininn þar sem
þau pabbi taka lagið saman. Blessuð
sé minning Dísu frænku í Hvera-
gerði.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
ÞÓRDÍS
SVEINBJÖRG
JÓNSDÓTTIR