Morgunblaðið - 12.01.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún FanneySigfinnsdóttir
fæddist á Litlu-
Grund á Borgarfirði
eystra 8. september
1920. Hún lést á Elli-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 29. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Hall-
dórsdóttir, f. 15. apríl
1893, d. 22. apríl
1978, og Sigfinnur
Sigmundsson, f. 15.
maí 1882, d. 2. októ-
ber 1961. Fanney var ein tíu systk-
ina, þrjú þeirra eru á lífi. Jónbjörg,
f. 10. október 1925, Snorri, f. 30.
maí 1929, og Unnur, f. 1. janúar
1931. Fanney giftist 15. nóvember
1941, Steingrími Guðnasyni, f. á
Króksbakka í Njarðvík eystri 18.
apríl 1915, d. 6. júlí 1973. Foreldrar
hans voru Halldóra Grímsdóttir, f.
mundsdóttir, f. 22. september 1972.
Börn þeirra eru Atli Freyr, f. 1993
og Daníel Þór, f. 1996. b) Daði, f. 5.
ágúst 1973. 3) Sigfríður, f. 25. júní
1951, gift Stefáni Björnssyni, f. 14.
ágúst 1952. Börn þeirra eru: a)
Björn, f. 2. september 1972, sam-
býliskona hans er Guðrún Rósa
Hauksdóttir, f. 13. nóvember 1969.
Börn þeirra eru Elín Alexandra, f.
1999, og Tristan Snær, f. 2001. Son-
ur Rósu er Haukur Heimisson, f.
1988. b) Steingrímur Fannar, f. 12.
apríl 1976, sambýliskona hans er
Halla Hauksdóttir, f. 6. febrúar
1978. Dóttir þeirra er Eva Marín, f.
2000. c) Helena Rán, f. 22. apríl
1979.
Fanney fæddist og ólst upp á
Borgarfirði eystra og fluttist ung til
Norðfjarðar þar sem hún kynntist
manni sínum. Fanney helgaði fjöl-
skyldu og heimili krafta sína en eft-
ir lát eiginmanns síns hóf hún störf
í Frystihúsi SVN og starfaði þar
uns hún fór á eftirlaun. Síðustu tvö
æviárin dvaldi hún á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund í Reykjavík.
Útför Fanneyjar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
26. janúar 1880, d. 9.
október 1963, og Guðni
Sigmundsson, f. 23.
apríl 1873, d. 7. mars
1943. Fanney og Stein-
grímur eignuðust þrjú
börn: 1) Sævar Már, f.
28. júní 1943, d. 19. des-
ember 2000. Eftirlif-
andi kona hans er Bára
Hákonardóttir, f. 21.
apríl 1946. Börn þeirra
eru, a) Hrönn, f. 21.
september 1966, gift
Arnari Þ. Ingasyni, f.
28. maí 1962, þeirra
börn eru: Harpa Sif, f. 1987, og Óm-
ar Þór, f. 1992. b) Drífa, f. 10. mars
1971. c) Sævar Már, f. 3. janúar
1973, dóttir hans er Kara Björk, f.
2000. 2) Einar, f. 31. desember
1947, kvæntur Þóru Valg. Jónsdótt-
ur, f. 30. ágúst 1947. Börn þeirra
eru, a) Steinn Guðni, f. 17. maí 1970,
sambýliskona hans er Svala Guð-
Fanney tengdamóðir mín er látin
eftir löng og erfið veikindi. Langar
mig til að minnast hennar með nokkr-
um orðum. Kynni okkar hafa staðið í
rúm 30 ár, eða allt frá því að við Einar
sonur hennar kynntumst. Við byrjuð-
um okkar búskap í kjallaranum hjá
þeim en þá bjuggu þegar fyrir á loft-
inu Sævar og Bára með elstu dóttur
sína. Þegar þau fluttu í sitt hús kom
Sigfríður með sína fjölskyldu, þannig
að í mörg ár voru þrjár kynslóðir und-
ir sama þaki, enda eru flest barna-
börnin með sitt fyrsta lögheimili þar.
Þótt ótrúlegt megi virðast gekk sú
sambúð nánast hnökralaust og þvílík
þolinmæði sem hún sýndi eilífum
spurningum um matargerð og annað
er að heimilishaldi laut. Það eina sem
þyngdi brún hennar var niðurröðun
blóma í garðinum, enda lærði ég fljótt
að hún var mun betri í þeim geira.
Fanney var mjög jafnlynd kona,
kannski ekki mjög mannblendin, en
kát og skemmtileg í góðra vina hópi
og mikill gestgjafi. En það sem ein-
kenndi hana helst var umhyggja
hennar fyrir fjölskyldu sinni. Vakin
og sofin sinnti hún börnum sínum og
síðar barnabörnum. Öll leituðu þau til
hennar með stórt og smátt. Synir
okkar gerðu lítinn greinarmun á því
til hvorra þeir leituðu, foreldra sinna
eða ömmu. Að vísu var betra að fara
til ömmu, hún átti alltaf eitthvað gott
að borða og skammaðist ekki.
Það var mikið áfall fyrir hana þegar
Steingrímur maður hennar lést langt
um aldur fram, en hún hélt lífinu
áfram og sinnti sínum af ekki minni
alúð og natni. Hún varð reyndar hlé-
drægari og heimakærari. Reyndar
það heimakær að eftir að börn hennar
fluttust á Suðurlandið var erfitt að ná
henni suður nema í mesta lagi einu
sinni á ári, en síminn var óspart not-
aður. En svo endaði það með því að
þegar hún var orðin veik og ófær um
að sjá um sig fluttist hún í skjól elli-
heimilisins Grundar, þar sem hún lést
29. desember síðastliðinn.
En það veit ég að ef annar og betri
heimur er til, þá situr hún þar með
prjónana sína og veit að hún hefur
gert mörgum gott, en engum illt. Ég
þakka þér, kæra tengdamamma.
Þóra.
Nú hefur amma okkar kvatt eftir
löng veikindi. Samband okkar við
ömmu var ávallt náið enda bjuggum
við undir sama þaki alla okkar æsku
þar til við fluttum suður. Til ömmu
var alltaf hægt að leita með allt og öll
mál var hægt að ræða yfir heimabök-
uðum kleinum og kaldri mjólk. Enn-
fremur var ætíð auðvelt að fá ömmu
til að segja sögur úr Borgarfirði
eystra þar sem hún ólst upp og sótt-
um við í að heyra sögurnar enda hafði
hún frá mörgu áhugaverðu að segja.
Þá var oft mikil kátína þegar öll fjöl-
skyldan kom saman hjá henni yfir há-
tíðirnar og á öðrum uppákomum.
Eftir að við fluttum suður þá
breyttust samskiptin ekki mikið þar
sem allir lögðu áherslu á að halda góð-
um tengslum. Þó að við værum flutt
suður þá var ætíð sjálfsagt að við
kæmum austur og gistum hjá henni í
skemmri eða lengri tíma. Amma skil-
ur eftir í huga okkar mikið safn góðra
minninga sem munu fylgja okkur um
ókomna tíð.
Steinn og Daði.
Elsku Fanney amma, ég man hvað
það var alltaf gaman að koma til þín á
Blómsturvelli 22. Það er svo margs að
minnast. Alltaf þegar ég hugsa um
þessar minningar þá rifjast upp lykt-
in sem á við hvern atburð. Ég gleymi
því sennilega aldrei þegar þú þvoðir
mér einu sinni um hendurnar, senni-
lega ekki í fyrsta skipti en í minning-
unni finnst mér þetta vera í fyrsta
skipti, inni á baðherberginu inn af
ganginum í íbúðinni þinni, ég man
hvað hendurnar þínar voru eins og
silki. Mér leið svo vel á meðan þú
þvoðir á mér hendurnar. Hvað það
var alltaf hreint og fínt hjá þér. Aldrei
neitt drasl eða óþarfa dót, ekki nema
einn bunki af blöðum hjá símaborðinu
sem reyndar var aldrei ruslaralegur
frekar en annað hjá þér. Það var alltaf
svo gaman og gott að gista hjá þér og
fara í leiki með Helenu og Bjössa, s.s.
fela hlut, feluleik og stundum fengum
við að leika okkur með hörðu hvítu
tennisboltana hans Steingríms afa
sem voru inni í skáp inni í búri. Þá
baðstu okkur alltaf að fara inn á gang
til að leika með boltana því það voru
svo margar fallegar styttur inni í
stofu hjá þér.
Þegar ég var lítill þá þurfti nú ekki
mikið til að gleðja lítið hjarta. T.d.
fannst mér það alltaf vera toppurinn á
tilverunni þegar ég fór með mömmu
að sækja þig í frystihúsið þar sem þú
vannst. Hvað mér fannst frystihús-
lyktin sem kom með þér þegar þú
settist inn í bílinn vera góð, ömmu-
lykt. Allar föndurstundirnar með þér
báru svo sannarlega árangur. Ég var
til dæmis eini í mínum bekk sem
kunni að fitja upp og prjóna þegar
bekkurinn byrjaði í saumum, meira
að segja stelpurnar kunnu þetta ekki.
Hvað ætli við systkinin höfum heklað
og prjónað mikið hjá þér í gegnum ár-
in. Eða þrætt margar tölur upp á
spotta. Það er nú hellingur. Umm,
kakóið, nei, fyrirgefðu ég meina
súkkulaðið þitt sem við fengu á jól-
unum. Það var sko gott. Eflaust besti
súkkulaðidrykkur í heimi. Ég man
þegar maður álpaðist til að segja kakó
en ekki súkkulaði, hvað þú varst fljót
að leiðrétta það.
Allar þessar og margar aðrar
minningar eru svo skemmtilegar, það
er svo gaman að rifja þær upp. Þú
varst alltaf svo hlý og góð. Ekki man
ég eftir að þú hafir orðið reið við okk-
ur en eflaust þurftir þú að brýna
raustina stundum þegar ærslagang-
urinn var orðinn of mikill í mér, Hel-
enu og Bjössa.
Einu sinni var í heimsókn hjá mér
kona. Þessi kona var þeim hæfilekum
gædd að geta talað við fólk í kringum
okkur. Þegar var liðið svolítið á heim-
sóknina þá gaf Steingímur afi sig á tal
við þessa konu og vildi koma nokkr-
um skilaboðum til mín í gegnum hana.
Það eina sem situr í mér af því sem
hann sagði var að hann væri afskap-
lega ánægður og liði vel hinum megin
en hann væri svolítið þreyttur því það
væri svo mikið að gera hjá honum að
taka á móti nýju fólki. Svo sagði hann
mér að hann hlakkaði svo ofboðslega
til að hitta þig aftur.
Jæja, amma, nú fær afi loksins að
hitta þig aftur. Sárt er að kveðja þann
sem maður elskar en svona er lífið og
er ég viss um að þú hefur það æð-
islega gott hjá afa. Þið hafið eflaust
svakalega margt að tala um. Þú verð-
ur alltaf í hjarta mínu.
Ástar- og saknaðarkveðjur.
Steingrímur Fannar.
Miðvikudaginn 9. janúar var haldin
kveðjuathöfn um Fanneyju Sigfinns-
dóttur, móðursystur mína. Foss-
vogskapellan er þéttsetin af ættingj-
um og vinum, flestir Norðfirðingar.
Það er tregi yfir fólkinu, er það
minnist þessarar mætu konu, sem
síðustu árin varð að dvelja á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund í Reykja-
vík vegna þungbærra veikinda. Sam-
kenndin er mikil gagnvart börnum,
barnabörnum og öðrum ættingjum
og vinum hinnar látnu. Strengurinn
austur snertir okkur og dregur á
fornar slóðir, þegar önn dagsins stóð
sem hæst, og hamingjurík ár liðu í
skjóli fjalla við fjörðinn fagra. Leyst
frá þungbærri þraut snýr Fanney aft-
ur heim þar sem hún hlýtur hinstu
hvíld við hlið eiginmanns síns.
Á vordögum 1941 ganga þau Fann-
ey og Steingrímur Guðnason í hjú-
skap. Hann er þá orðinn starfsmaður
Kaupfélagsins Fram í Neskaupstað
og starfar þar óslitið til dauðadags
1973. Fljótlega hefja ungu hjónin bú-
skap sinn í kaupfélagshúsinu, á efri
hæð þess. Foreldrar mínir og við
systkinin erum á neðri hæðinni. Þetta
hús, þá Strandgata 16, síðar Hafnar-
braut 2, hýsti raunar megnið af starf-
semi kaupfélagins, sem sagt almenna
verslun í matvöru, álnavöru o.fl. og
skrifstofur.
Þarna var því náinn samgangur
okkar fjölskyldna og ekki laust við að
skotist væri á loftið til Fanneyjar og
Steingríms, þar sem húsfreyjan sýsl-
aði glöð og gestrisin og allir voru vel-
komnir, líka fyrirferðarmiklir strák-
ar. Fanney hafði einstakt lag á
börnum, þau urðu fyrir jákvæðum
áhrifum og fundu hvað að þeim sneri.
Hjónaband þeirra Fanneyjar og
Steingríms var óvenju hamingjuríkt.
Samheldni, virðing og ástúð þeirra á
milli varði ævilagt. Raunar minnist ég
þess ekki að hafa kynnst hjónabandi
sem tæki þeirra fram. Það var mann-
bætandi að umgangast þetta vandaða
og glaða fólk, sem kenndi okkur sitt-
hvað hagnýtt, svo sem fyrstu sporin í
líkamsrækt, en Steingrímur var leik-
fimimaður ágætur og tók okkur
bræður Hákon og mig í kennslu-
stundir. Við dáðumst að læriföður-
num og gerðum okkar besta með
glöðu geði. Fanney hvatti okkur til
dáða og hafði gaman af tilburðum
okkar. Ekki datt okkur í hug að fyrt-
ast við hlátur fræknu, þegar svo bar
við í sportinu að tilefni varð. Kökubiti
og mjólkurglas voru launin fyrir erf-
iðið. Árin liðu og unga fólkið sem bjó í
einu og hálfu herbergi, ef svo má
segja, eldhús, stofa og súðarkompa,
var komið með tvo syni, Sævar Má
sem fæddist 28. júní 1943, látinn um
aldur fram 19. desember 2000, og
Einar sem fæddist 31. desember
1947, þurfti á auknu rými að halda.
Steingrímur hóf því framkvæmdir við
húsbyggingu uppi á Þiljuvöllum og
vann þar mikið og kom upp mest fyrir
eigin vinnu, myndarlegu tveggja
hæða húsi, sem flutt var í 1950. Dótt-
irin, Sigfríður, fæddist þar 25. júní
1951.
Á þessu svæði hafði og risið annað
hús þar sem Hólmfríður móðursystir
mín og hennar fólk bjó, svo og Sig-
finnur afi og Jóhanna amma, ásamt
hálfuppkomnum börnum, þremur, en
þau fluttu í Neskaupstað úr Borgar-
firði eystri árið 1947.
Á tímabili bjó svo Jónbjörg móð-
ursystir á neðri hæðinni hjá Fann-
eyju og Steingrími, ásamt eiginmanni
og tveimur sonum. Þarna var því orð-
in hálfgerð fjölskyldunýlenda sem oft
var heimsótt, jafnt af börnum sem
fullorðnum, neðan úr kaupfélaginu.
Og enn líður tíminn. Vorið 1954 fór
móðir mín Halldóra, ásamt tveimur
systkinum mínum á Vífilsstaðahæli
vegna berklasmits er þau höfðu öll
tekið, þá um veturinn. Þegar við
bræður komum heim úr skóla um
vorið var því ekkert heimilishald í
kaupfélagsstjóraíbúðinni vegna sótt-
hreinsunaraðgerða. Að venju fór Há-
kon í Neðri-Miðbæ, til að ganga þar í
búskaparverkin af sinni einstöku elju-
semi. En hvað átti að gera við Friðjón
sem ætlaði að hanga í pennaskafti í
skrifstofu kaupfélagsins, eins og sagt
var í blendnu gríni af strákunum í
Miðbæ. Lausnin kom fljótt, Fanney
og Steingrímur buðu mér að vera hjá
sér um sumarið í fæði og húsnæði.
Þetta góða boð þáði ég þakksamlega
og hef ávallt staðið í þakkarskuld við
þau heiðurshjón fyrir þetta dreng-
skaparbragð og margt fleira.
Þetta sumar var um margt eftir-
minnilegt. Fanney var mikil húsmóð-
ir, og matseld lét henni afar vel, krás-
ir á borðum dag hvern og
„kostgangarinn“ fór í kapp við gesti
um bolluát, lummu- og pönnuköku-
gleypingar, enda botnlaus á þeim ár-
um og safnaði ekki aukakílóum. Ég
hef oft hugsað til þessa sumars, þar
sem hamingjan og gleðin réðu ríkjum
á góðu heimili og aldrei var hastað á
neinn, en fordæmi og leiðbeiningar í
fyrirrúmi í uppeldi barnanna. Prúð-
mennskan ræktuð en þó ekki gleymt
að hafa lit og gleði í tilverunni.
Fanney frænka var myljandi húm-
oristi, og leikari af guðsnáð, hún gat
vel sett saman vísu, en flíkaði því ekki.
Mér finnst að hún hafi í þessum efn-
um líkst Sigfinni afa hvað mest af
hans börnum, en sá góði maður var
einhver sá alskemmtilegasti félagi
sem ég minnist.
Og enn tikkar tíminn og Norðfjörð-
ur vettvangurinn. Upp úr 1960 fara
dætur mínar að dvelja á sumrum hjá
afa og ömmu, þar sem ævintýrin
gerðust inni og úti við nýja kaup-
félagshúsið. Þær sóttu og í sveitina til
Sillu og Hákonar, svo og heimsóknir
til Fanneyjar frænku, sem kunni lag-
ið á smáfólkinu, og var í miklu uppá-
haldi alla tíð.
En lífið var ekki eintómt sumar og
sólskin í Norðfirði fyrir Fanneyju
frænku mína. Hún missti mann sinn á
besta aldri 1973, sjálf þá aðeins 53
ára, er hún verður ekkja. Þetta áfall
var óvænt, þrátt fyrir nokkrun fyr-
irboða og setti mark sitt á líf Fann-
eyjar eftir það, þótt hún bæri harm
sinn í hljóði.
Fanney hóf vinnu hjá Síldarvinnsl-
unni 1974 og vann þar til 70 ára ald-
urs, hún undi sér vel í félagsskap sam-
verkafólks, því að eðlisfari var hún
félagslynd, þótt hún væri lítið út á við
eins og það var kallað, en helgaði sig
heimilinu, eiginmanni, börnum og síð-
ar barnabörnum.
Síðari árin bjó Fanney í notalegri
íbúð við Blómsturvelli, en það hús
byggði hún með Einari syni sínum og
Þóru konu hans. Hún flutti þar inn
1978. Eins og oft hefur orðið, völdu
börnin og fjölskyldur þeirra sér nýjan
starfsvettvang og aðra búsetu, var
svo komið á síðari hluta tíunda ára-
tugsins að börnin voru öll flutt frá
Neskaupstað. Þegar svo veikindi fóru
að sækja að Fanneyju fyrir þremur
árum leiddi það til dvalar á sjúkra-
stofnun í Reykjavík. Þá fóru í hönd
erfiðir tímar fyrir bæði hana og henn-
ar nánasta skyldfólk, því lítið var
hægt að hjálpa.
Ég kveð móðursystur mína,, Fann-
eyju Sigfinnsdóttur, með söknuði og
hlýhug, megi hún fá góða vist á guðs
vegum.
Friðjón Guðröðarson.
SIGRÚN FANNEY
SIGFINNSDÓTTIR
Öllu lífi fylgir dauði.
Það er lögmál lífsins að
okkur er gefinn ákveð-
inn tími hér á jörð sem
enginn veit hversu
langur verður. Dauðinn
getur verið miskunnsamur en þegar
hann hrífur burt ungt fólk sem er í
miðju lífsstarfi sínu og á svo mikið
eftir að gefa, þá fyllumst við, sem eft-
ir sitjum, spurningum og reiði gagn-
vart þessu grundvallarlögmáli lífsins.
En við fáum engin svör og enginn
rökstuðningur er veittur. Svona er
lífið, stundargjöf sem okkur er gefin
SIGURJÓNA
SÍMONARDÓTTIR
✝ Sigurjóna Sím-onardóttir fædd-
ist á Akranesi 23.
desember 1954. Hún
lést á heimili sínu í
Garðabæ 29. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Hallgríms-
kirkju 8. janúar.
og síðan frá okkur tek-
in. Það er sárt að kveðja
Sigurjónu sem átti svo
mörgu ólokið og svo
margt eftir að gefa.
Þungbærast er að börn-
in hennar skuli ekki fá
að njóta handleiðslu
hennar lengra fram á
fullorðinsveginn. Það er
nokkur huggun að
hugsa til þess hve vel
Sigurjóna nýtti tímann
sinn hér og hversu vel
og farsællega hún lifði.
Í vöggugjöf hlaut Sig-
urjóna góðar gjafir.
Hún var með afbrigðum skarp-
skyggn, með gott hjartalag og góða
dómgreind. Hún nýtti þessar vöggu-
gjafir vel til þess að skapa sér og sín-
um farsæla lífsumgjörð. Við Sigur-
jóna kynntumst þegar við hófum nám
í lögfræði haustið 1976. Þetta var
skemmtilegur og áhyggjulaus tími.
Allt lífið framundan, eins og pakki
sem við ættum eftir að opna. Þá þeg-
ar höfðu Bjössi og Sigurjóna fundið
hvort annað og hafið sambúð í kjall-
araíbúð vestur á Högum. Þangað var
gott að koma og hamingja og hlýja
streymdi frá þeim báðum. Eftir lög-
fræðipróf tók við hið krefjandi tíma-
bil að skapa sér starfsferil og eignast
börn og að reyna að sameina þetta
tvennt. Hjá Sigurjónu var enginn vafi
á því hver forgangsröðin skyldi vera.
Það voru börnin sem skyldu ganga
fyrir. Hún fylgdi Bjössa til Svíþjóðar
þar sem hann var við framhaldsnám
og gaf börnunum þann tíma sem þau
þurftu meðan þau voru ung. Þegar
þau komu tilbaka þá tók hún aftur
upp starfsferilsþráðinn og brátt var
eins og hún hefði aldrei farið. Eftir
ýmis áföll sem þau Bjössi höfðu stað-
ið af sér, brosti framtíðin við þeim.
En þá reiddi sláttumaðurinn mis-
kunnarlausi til höggs. Við tók mikil
barátta. Sigurjóna barðist af öllum
sínum mætti en varð að lokum að lúta
í lægra haldi. Ég kveð Sigurjónu með
sorg í hjarta og þakka henni góða
samfylgd. Um leið sendi ég Bjössa og
börnunum og öðrum aðstandendum
Sigurjónu mínar hugheilustu samúð-
arkveðjur.
Anna Guðrún Björnsdóttir.