Morgunblaðið - 15.02.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður ViktoríaKarvelsdóttir
fæddist í Hnífsdal 27.
júní 1920. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 10.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafía Guðfinna
Sigurðardóttir, hús-
móðir í Hnífsdal, f. 4.
október 1886, d. 15.
febrúar 1924, og
Karvel Halldór Jóns-
son skipstjóri, f. 13.
nóvember 1884, d. 26.
mars 1943. Móðursystir Sigríðar,
Helga Sigurðardóttir og eiginmað-
ur hennar, Alfons Gíslason, tóku
Sigríði og systkini hennar tvö í
fóstur eftir lát móður hennar.
Systkini Sigríðar eru Ólöf, f. 1916,
og Ólafur f. 1924, d. 2002. Fóstur-
systkini eru Ólafía Guðfinna, f.
1924, Helga, f. 1927, Þorvarður, f.
1931, og Grétar Gísli, f. 1939, d.
1946.
Sigríður giftist 30. júlí 1947 eft-
irlifandi eiginmanni sínum Jó-
hanni S. Ólafssyni, stórkaupmanni.
Hann er sonur hjónanna Lovísu Jó-
hannsdóttur og Ólafs Helgasonar
kaupmanns og hreppstjóra á Eyr-
arbakka. Börn Sigríð-
ar og Jóhanns eru: 1)
Halldór rafmagns-
verkfræðingur, f.
1948, kvæntur Nínu
Björgu Ragnarsdótt-
ur. Börn þeirra; Berg-
lind, Hulda Björk og
Sigríður Vala. 2)
Lovísa Helga, B.A., f.
1950, gift Þórarni
Ragnarssyni. Börn
þeirra; Jóhann Örn,
Óttar og Ragna Sif. 3)
Björn viðskiptafræð-
ingur, f. 1961, kvænt-
ur Ingu Ívarsdóttur. Börn þeirra;
Ívar Örn, Snorri og Finnur.
Sigríður lauk námi í Kvenna-
skólanum í Reykjavík 1939 en
fluttist alfarið til Reykjavíkur
1941. Þá hóf hún skrifstofustörf
hjá fyrirtækinu J. Þorláksson &
Normann þar til hún giftist Jó-
hanni. Ásamt húsmóðurstörfum
vann hún með eiginmanni sínum
að uppbyggingu fyrirtækis þeirra
Reykjafelli hf, og síðar um nokk-
urra ára skeið hjá Hagstofu Ís-
lands.
Útför Sigríðar fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Kallið er komið og ljósið á kertinu
þínu slokknað. Það er sárt og erfitt að
sætta sig við og trúa því að þú sért
horfin okkur, fasti punkturinn í til-
veru okkar. Ég játa að ég get alls ekki
sagt það sem mig langar að segja eins
vel og skyldi, því að svo vel reyndist
þú mér alveg frá okkar fyrstu kynn-
um.
Gestrisni þín, húsmóðurhlýja,
smekkvísi og vandvirkni í öllum störf-
um settu ávallt og ævinlega svip á
heimili tengdamóður minnar og það
var gott að finna hversu velkominn
maður var og ávallt það besta til reiðu
og aldrei séð eftir tíma né fyrirhöfn.
Hlýja þín og umhyggja var líka ein-
stök.
Mér verður ávallt í fersku minni
glæsileiki þinn og reisn, þegar ég sá
þig fyrst fyrir þremur áratugum síð-
an. Glæsileiki og reisn sem þú hélst
alveg þar til yfir lauk þrátt fyrir erfið
veikindi við illvígan sjúkdóm. Sárþjáð
í veikindum þínum varstu slík hetja
að lengra verður vart komist. Það vita
allir sem þig þekktu að ekki er of
mælt.
Sigríður Karvelsdóttir var glæsileg
kona, gegnheiðarleg til orðs og æðis,
iðjusöm og fjölhæf og viljasterk. Hún
var mjög listræn og listamanneskja í
öllu því sem að heimilisprýði og fágun
laut. Fróðleiksþrá hennar var óþrjót-
andi og lífsgleði og orka mikil. Sam-
verustundirnar voru margar og
margt var spjallað. Gott var að þrosk-
ast í návist hennar.
Það er vissulega mikil auðna fyrir
undirritaðan að hafa átt Sigríði að
tengdamóður, vini, samferðarmanni
og bakhjarli í þrjá áratugi.
Ég minningar geymi, ég man þær og skil,
þær minna mig á vordagsins blessaðan yl.
Því syrgir minn hugur, ég sé þína mynd
í sólhýru blómi í fjallanna lind.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir.)
Ég bið þér Guðs blessunar, ég veit
að þú átt hlýja og góða heimkomu í
nýjum ranni, þar sem sólin skín eins
og í Hnífsdal þar sem þú fæddist og
áttir svo hlýjar minningar.
Þinn tengdasonur
Þórarinn Ragnarsson.
Elskuleg amma okkar er skilin við.
Á stundu sem þessari koma margar
góðar minningar upp í hugann. Veisl-
urnar sem hún töfraði fram hvenær
sem gesti bar að garði, heitt súkkulaði
– ekki kakó, rækjusalat og döðlukök-
ur á aðfangadagskvöld, laufa-
brauðsgerð, heimagerðar jólagjafir,
hnyttin tilsvör og einstakt glottið á
andliti hennar er eitt af mörgu sem
við systurnar gleymum aldrei. Í okk-
ar huga var hún amma sannkölluð
töfrakona því allt sem hún gerði virt-
ist vera svo auðvelt og gat hún sífellt
komið okkur á óvart.
Amma var óvenju glæsileg og gaf
ungum stúlkum ekkert eftir hvað
glæsileikann varðaði. Það var gaman
að koma með henni á mannfagnaði því
hún bar af hvar sem hún kom og geisl-
aði af fegurð og virðuleika. Við sögð-
um því ætíð með stolti að þetta væri
hún amma okkar. Hún var félagsvera
mikil og hafði iðulega nóg fyrir stafni
ýmist í gönguferðum, tungumálanám-
skeiðum, ferðalögum eða spilandi
brids langt fram eftir nóttu svo fátt
eitt sé nefnt.
Fyrir tveimur árum lét amma sig
síðan ekki muna um að fara á smíð-
anámskeið þar sem hún lærði m.a. að
smíða fuglahús. Hún sat oft langt
fram eftir nóttu við að smíða og mála
húsin sín sem nú standa eftir sem
glæsilegur minnisvarði um hana og
handbragð hennar. Amma var visku-
brunnur mikill og kom maður aldrei
að tómum kofunum hjá henni enda
hafði hún skoðanir á öllu. Það var
sama hvort um væri að ræða Íslend-
ingasögur, Harry Potter, dægurmál-
in eða strákamálin, hún þekkti þetta
allt saman. Það er okkur þó sérstak-
lega minnisstætt þegar hún nú fyrir
skemmstu þuldi upp fyrir okkur og
beygði allar núþálegu sagnirnar í
þýsku í stafrófsröð án þess að hika.
Sagnirnar sagðist hún hafa lært í
Kvennaskólanum fyrir um 60 árum.
Allar þessar yndislegu minningar
munum við geyma í huga okkar og
hjarta. Amma hafði mikið fram að
færa, kenndi okkur systrunum margt
og var okkur góð fyrirmynd.
Fyrir það erum við henni þakklát-
ar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku amma Sigga. Þín verður sárt
saknað en minningin um lífsglaða og
glæsilega konu mun lifa að eilífu.
Farðu vel og hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þínar sonardætur,
Berglind, Hulda Björk
og Sigríður Vala.
Það var sólríkur og fagur sunnu-
dagur 10. febrúar, þegar fregn barst
um að frænka mín og fóstursystir Sig-
ríður Karvelsdóttir hefði fengið hægt
andlát eftir erfið veikindi síðustu
mánuði. Þetta var fæðingardagur
Ólafs bróður okkar. Hann hefði orðið
78 ára þennan dag, en lést 15. janúar
sl. Sigríður fæddist í Hnífsdal árið
1920, þar sem hún ólst upp á fjöl-
mennu heimili í Stekkjarhúsinu. Á
þeim árum bjuggu þar þrjár fjöl-
skyldur; foreldrar hennar, fjölskylda
móðursystur hennar, móðuramma og
-afi ásamt móðurbróður. Þegar fjöl-
mennast var bjuggu á heimilinu á
milli fimmtán og tuttugu manns. Hún
verður fyrir því að missa móður sína,
Ólafíu, tæplega fjögurra ára gömul,
aðeins nokkrum dögum eftir fæðingu
Ólafs. Faðir Sigríðar, Karvel, var
lengi til sjós eins og títt var um
atorkusama unga menn við Ísafjarð-
ardjúp. Hann var um árabil meðeig-
andi og skipstjóri á skipum tengda-
föður síns Sigurðar, sem var afi
Sigríðar, og hafði til fjölda ára með
höndum umsvifamikinn atvinnurekst-
ur í Hnífsdal og á Langeyri við Álfta-
fjörð. Karvel var því iðulega fjarri
heimili sínu atvinnu sinnar vegna. Því
fór svo, að hún ásamt systkinum sín-
um Ólöfu og Ólafi elst upp hjá móð-
ursystur sinni, Helgu, og manni henn-
ar Alfonsi og fjórum börnum þeirra.
Hún minntist fósturforeldranna
ávallt með mikilli hlýju og endurgalt
þeim fóstrið með margvíslegum hætti
síðar meir. Að fá einnig að búa með
móðurömmu og -afa á sama heimili
var henni mikils virði og var Halldóra
amma henni að mörgu leyti fyrir-
mynd. Hnífsdalur var á uppvaxtarár-
um hennar ólíkur því sem hann er í
dag. Engin var þar höfnin þótt margir
stunduðu þar kröftuga útgerð. Bátar
lágu á víkinni við legufæri og róið var í
land með aflann á árabátum, gert að á
svokölluðum plönum, fiskur saltaður
og breiddur út og þurrkaður á reitum.
Í þorpinu var iðandi líf og fjör. Hún
vandist fljótlega á að taka til hendi á
heimilinu, og í umsvifum fjölskyld-
unnar. Afgreiða á símstöðinni, sem á
þeim árum var nánast inni á heim-
ilinu, afgreiða í bakaríi og verslun afa
síns og fósturföður. Þótti hún ung að
árum fljótlega liðtæk í þeim störfum.
Frá æskuárunum voru henni einna
minnisstæðastar dvalir með afa sín-
um á sumrin á Langeyri við Álfta-
fjörð. Öllum sem þátt tóku í ættar-
móti fjölskyldunar 1994 er
minnisstæð litrík og lifandi frásögn
hennar af dvölinni þar. Hún lýsti
hverjum krók og kima íbúðarhússins
á Langeyri af mikilli nákvæmni, salt-
fiskreitunum, brautarteinunum sem
um þá lágu, öllu athafnasvæðinu og
lífi fólksins við leik og störf.
Sigríður fer 17 ára gömul til náms í
Kvennaskólanum í Reykjavík og út-
skrifast þaðan árið 1939. Var það að
ráði fósturmóður hennar Helgu, sem
sjálf hafði stundað nám þar 1913–15.
Árið 1941 er hún ráðin til starfa hjá J.
Þorláksson & Norðmann í Banka-
stræti, þar sem hún starfar næstu ár-
in eða þar til hún giftist Jóhanni
Ólafssyni, stofnanda og síðar for-
stjóra Reykjafells hf. Þau eignuðust
þrjú myndarleg börn, sem öll bera
foreldrum sínum fagurt vitni. Heimili
Sigríðar og Jóhanns einkenndist alla
tíð af miklum myndarskap og rausn.
Hún fór einkar létt með að töfra fram
að því er virtist fyrirhafnarlaust dýr-
indis veislur. Smekkvísin sat þar
einnig í fyrirrúmi, enda var Sigríður
mikill fagurkeri og unnandi lista.
Stefndi hugur hennar á yngri árum til
náms í arkitektúr. Hún gat af ýmsum
ástæðum ekki látið þann draum sinn
rætast. Með skarpri athyglisgáfu afl-
aði hún sér mikillar leikni í að spila
bridge og lagði rækt við þá list eink-
um seinni árin. Hún bjó yfir mikilli
kímnigáfu, en gat verið föst fyrir í
skoðunum, sem gengu stundum þvert
á þær sem voru ríkjandi, oftast gert
til að kryfja málin frekar til mergjar.
Fyrir um hálfri öld dvaldi ég á
heimili Siggu og Jóhanns við Hæð-
argarð í tæp þrjú ár. Þar leið mér vel
enda allur heimilisbragur með þeim
hætti að til fyrirmyndar var. Þá eins
og endranær sat smekkvísin og regla
á heimili þeirra í fyrirrúmi. Mér er
sérstaklega minnisstætt þegar ég
lauk stúdentsprófi, en Sigga og Jó-
hann fylgdu mér til lokaáfanga þess
sem var sjálf útskriftarathöfnin. Þeg-
ar komið var frá henni heim í Hæð-
argarðinn var búið að slá upp einni af
þessum dýrindis veislum, að því er
mér virtist án undirbúnings, og fjöldi
ættmenna mættur.
Okkur Almut er að leiðarlokum
efst í huga þakklæti til Siggu og Jó-
hanns fyrir mikinn höfðingsskap alla
tíð.
Fjölskyldan vottar Jóhanni, börn-
um þeirra og barnabörnum hjartan-
lega samúð og biður þeim Guðs bless-
unar.
Þorvarður.
Kær móðursystir mín, Sigríður
Karvelsdóttir, er látin eftir erfið veik-
indi. Þau Karvelsbörn voru þrjú, Ólöf,
Sigríður og Ólafur, en hann lést í síð-
asta mánuði. Það er því skammt
stórra högga á milli í þessari fjöl-
skyldu. Uppeldisaðstæður þeirra
systkina hafa um margt verið óvenju-
legar. Þau misstu móður sína frá sér á
barnsaldri og ólust upp hjá ömmu
sinni og móðursystur í Hnífsdal.
Þrjár fjölskyldur bjuggu saman undir
einu þaki ásamt vinnufólki. Mikill erill
og umsvif voru í kringum heimilið,
sem hefði í dag verið kallað stjórn-
sýsluhús. Þar var símstöðin í Hnífsdal
sem var upp á gamla mátann með
„miðstöð“. Bakarí staðarins var í
næsta húsi sem var á höndum hús-
bóndans Alfons sem gegndi einnig
hreppstjórastarfinu fyrir Hnífsdal.
Afinn Sigurður og sonurinn Þorvarð-
ur ráku umsvifamikinn atvinnurekst-
ur á Langeyrinni í Álftafirði og Karv-
el faðir þeirra var skipstjóri og
„síldarspekúlant“. Það hlýtur því oft
að hafa verið handagangur í öskjunni
í Stekkjarhúsinu og margt skrafað.
Þótt í mörg horn væri að líta á heim-
ilinu virðist ekki hafa skort umhyggju
og ræktarsemi og er við brugðið hve
gott samband er á milli þeirra systra-
barnanna sem ólust upp saman í
Stekkjarhúsinu. Samband þeirra
systra Ólafar móður minnar og Siggu
systur eins og hún var alltaf kölluð
var mjög gott. Samgangur fjöl-
skyldna þeirra var mikill og sameig-
inleg jólaboð, áramótafagnaðir ásamt
öðrum samverustundum fastur
punktur í tilverunni. Þótt þeim boðum
hafi fækkað hin síðari ár gleymist
seint höfðingsskapurinn og glæsileik-
inn yfir boðunum hjá Siggu systur og
Jóa mági. Sigga var einstaklega
smekkleg manneskja sem lagði mikla
vinnu í að gera heimili sitt fallegt og
er þar margt glæsilegra muna sem
öllum er haganlega fyrir komið en
engu þó ofaukið. Hún sagði oft í
gamni og alvöru að ef hún gæti byrjað
upp á nýtt yrði hún arkitekt.
Þá hæfileika sýndi Sigga þegar við
vorum í ættarmótsferð á Vestfjörðum
fyrir nokkrum árum þegar hún var að
lýsa staðháttum og húsum á Lang-
eyrinni þegar þær systur voru þar í
vinnumennsku hjá afa sínum.
Síðasta veislan sem ég átti í boði
Siggu og Jóa var á áttræðisafmæli
hennar. Þótt árin væru orðin áttatíu
stjórnaði hún veislunni sjálf tíguleg í
fasi og framkomu, svo lengi verður í
minnum haft. Á þann hátt mun ég
minnast þessarar glæsilegu frænku
minnar. Ég vil fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu minnar færa Jóhanni, Hall-
dóri, Lillu, Bjössa og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
keðjur. Guð blessi minningu Sigríðar
Karvelsdóttur.
Kristján Pálsson.
Þegar Sigríður vinkona mín er
horfin sjónum mínum, eftir 46 ára vin-
áttu, er sem eitthvað af sjálfri mér sé
horfið með henni. Slík var vinátta
okkar, sem aldrei bar skugga á.
Strax við fyrstu kynni varð mér
ljóst, að þar fór mikil mannkostakona,
greind, góð og skemmtileg. Hún var
vel lesin og virtist fylgjast með öllu á
auðveldan hátt, sérstaklega minnug
og einnig var hún ljóðelsk, lærði ljóðin
eins og ekkert væri sjálfsagðara. Þeg-
ar hún hreifst af einhverju sem hún
hafði lesið, hvort sem það var blaða-
grein eða úr bók, átti hún til að spyrja
mig, hvort ég hefði lesið það. Ef svar-
ið var nei sagði hún „lestu það“ eða
jafnvel las það sjálf fyrir mig á svo
skýran og aðgengilegan hátt að seint
gleymist.
Sigríður og systkin hennar urðu
fyrir þeim mikla missi, að móðir
þeirra lést fjórum dögum eftir að
yngsta barnið fæddist. Börnin voru
heppin að eiga góða að og voru alin
upp á menningarheimili í Hnífsdal af
Helgu móðursystur sinni og manni
hennar ásamt móðurforeldrum. Sig-
ríður sagðist standa í ævilangri þakk-
arskuld við þetta góða fólk, sem hafði
gömlu góðu gildin í fyrirrúmi.
Sigríður gekk í Kvennaskólann í
Reykjavík og var þar afburða náms-
maður. Eftir skólann vann hún við
skrifstofustörf eða þar til hún giftist
Jóhanni sínum, sem bjó henni og
börnum þeirra sérstakt rausnarheim-
ili, sem alltaf var tilhlökkun að koma
á.
Hún þakkaði forsjóninni fyrir
börnin sín, barnabörn og tengdabörn,
sem með mikilli umhyggju hlúðu að
henni í veikindum hennar ásamt Lóu
systur hennar.
Megi góður Guð styrkja vin minn
Jóhann og afkomendur þeirra.
Ég kveð Siggu mína með þakklæti
fyrir að hafa verið mér svona kær.
Guð blessi hana.
Áslaug Sigurz.
Í dag er kær vinkona og spilafélagi
kvödd í hinsta sinn. Við í „Litla lauf-
inu“ kveðjum Sigríði með söknuði eft-
ir að hafa skemmt okkur í 25 ár við að
spila saman bridge og við hlökkuðum
til í hvert sinn sem við hittumst. Já,
það var svo sannarlega góður andi í
klúbbnum okkar en við hittumst hver
hjá annarri til skiptis og á vorin var
farið í sumarbústað einhverrar okkar
og þar kvöddum við veturinn saman,
elduðum góðan mat, spiluðum og nut-
um samveru okkar í fallegri nátt-
úrunni. Þessar stundir verða ógleym-
anlegar í minningunni.
Sigríður var glæsikona í sjón og
raun. Hún bar sig vel, var með mjúk-
ar og fallegar hreyfingar sem ung
væri, var það aðdáunarvert hve ung
hún var í fasi og allri framkomu. Hún
var vel gefin kona og minnug á allt
sem hún las, bæði sögur og ljóð, og vel
heima í því sem var að gerast í kring-
um okkur. Þar var aldrei komið að
tómum kofunum. Hún hafði gott auga
fyrir því spaugilega í tilverunni og oft
sagði hún okkur frá einhverju sem
hún upplifði á svo skemmtilegan hátt
að við veltumst um af hlátri, annað
var ekki hægt.
Sigríður og Jóhann áttu alltaf gott
og fallegt heimili, sama hvar þau
bjuggu, enda samrýnd hjón sem báru
virðingu hvort fyrir öðru. Sigríður
hafði næmt auga fyrir listrænu um-
hverfi og var heimili þeirra listrænt
og fallegt og sjálf var hún listræn í
sér, það vita vinir hennar allir. Hún
var sérlega góð húsmóðir, allt sem við
fengum á því heimili var bæði gott og
svo fallega framborið hvort sem það
var matur eða drykkur. Annars var
Sigríði lítið um það gefið að láta hæla
sér fyrir eitthvað, hún var hógvær
kona í eðlinu og það kom fram í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur. Hún
mat „gömlu góðu gildin“ og lifði eftir
því. Hjá okkur sem eftir eru skildi
hún eftir svo margt sem við metum og
minnumst með þakklátum huga, ekki
síst hjá börnum sínum og fjölskyldu.
Það er mikil birta og heiðríkja yfir
minningu Sigríðar, hún skilur eftir sig
spor sem ekki hverfa í náinni framtíð.
Við sendum Jóhanni, Lóu systur
hennar, börnum og barnabörnum
hugheilar samúðarkveðjur.
Ef það er líf eftir þetta líf eigum við
vonandi eftir að hittast og taka í spil
saman, hver veit.
Farðu í guðs friði og hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Ásta, Gróa og Margrét.
Elsku amma Sigga.
Minningar okkar um þig eru marg-
ar og góðar. Þú kenndir okkur að
spila Olsen Olsen og veiðimann. Við
unnum oft og þá sagðir þú okkur að
við sæjum í gegnum spilin þín. Það
var alltaf gaman að koma í boðin til
SIGRÍÐUR V.
KARVELSDÓTTIR