Morgunblaðið - 15.02.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Ég vil minnast mjög
einstakrar og dásam-
legrar manneskju. Ég
hef aldrei á ævi minni
kynnst neinum eins og
Kristínu og mun lík-
legast aldrei gera, svo einstök var
hún.
Það voru óteljandi kostir sem
gerðu hana einstaka, svo sem fróð-
leiksmolar um ýmislegt sem fáir
vita um. Hún sagði mér svo marga
fróðleiksmola að í gegnum árin var
ég farin að kalla þá „Fróðleiksmola
Kristínar“. Minnisstæðastur þess-
ara fróðleiksmola sem ég vitna oft í
er um þrjú augnlok krókódíls og
ástæðuna á bak við hvert augnlok.
Kristín kenndi mér margar lífs-
reglur sem ég mun um alla mína
ævi fara eftir. Hún kenndi mér bæði
um tónlist og að meta hana, allt frá
Edith Piaf og Ninu Simone, til
Michael Jackson, The Backstreet
Boys til Guns N’ Roses og Kiss.
Mikið var ávallt spilað af tónlist
og Kristín hafði ákveðið lag fyrir
allar kringumstæður, því var hún
alltaf plötusnúðurinn Kristín. En
hún var ekki bara plötusnúður sem
kunni alla texta og söng í fjarstýr-
ingu eða gemsa, hún kunni nánast
alla dansa við lögin!
Kristín sýndi mér einnig hvernig
það er að vera sannur vinur, því það
er það sem hún var. Hún var alltaf
til staðar með bros á vör, hvenær
sem var. Hún var alltaf svo ánægð
og lífsglöð að það geislaði alveg af
henni og maður gat ekki annað en
brosað og hlegið og gleymt öllu
öðru.
Ég er svo lánsöm að hafa fengið
tækifæri til að kynnast henni þessi
fjögur stuttu ár sem ég þekkti hana.
Ég lít á lífið mun bjartari augum
eftir að hafa kynnst henni. Hún tal-
KRISTÍN
BJARKADÓTTIR
✝ Kristín Bjarka-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. maí
1981. Hún lést af
slysförum sunnudag-
inn 27. janúar og fór
útför hennar fram
frá Hallgrímskirkju
mánudaginn 4. febr-
úar.
aði alltaf um það besta
í öllum og lífinu, því
þannig sá hún allt.
Undanfarna daga
hef ég hugsað til þess-
ara ára og um allt það
skemmtilega sem við
gerðum. Ég hef hugs-
að mikið til haustsins
1998, tímans sem við
Kristín og Emily eydd-
um saman og hve ynd-
islegt það var. Ég hef
einnig hugsað mikið til
tímans sem hún átti
heima á Laugavegin-
um og hve gaman það
var alltaf þar. Ég minnist þess þeg-
ar hún brosti, pírði augun, kinkaði
kolli og sagði svo: „Hva?!?! Þetta
reddast!“ Ég minnist þess einnig
þegar að ég hitti hana og Önnu einn
dag í sumar sem leið. Hamingjan
geislaði af henni og hún gat ekki
hætt að brosa. Hún gat ekki heldur
hætt að brosa í þau tvö seinustu
skipti sem ég hitti hana milli jóla og
nýárs. Hún var svo hamingjusöm og
ánægð með lífið.
Ég mun um alla mína ævi muna
eftir þessum dásamlegu minningum,
ég mun minnast hennar, lífsorku
hennar, hamingju, lífsreglum, tón-
list og brosi hennar, og ég mun
brosa... Ég votta foreldrum Krist-
ínar, systrum og bróður, ásamt
Önnu, og öllum vinum hennar mína
dýpstu samúð.
Ég kveð þig í bili, kæra vinkona.
Sjáumst aftur með bros á vör.
Þórunn Kristjánsdóttir.
Elsku Kristín mín. Mig langar
bara til að segja þér það einu sinni
enn hvað mér þykir vænt um þig.
Þú hafðir svo óendanlega margt
gott til að bera og ég vil að þú vitir
hvað ég er stolt af þér. Allt sem þú
tókst þér fyrir hendur, leystir þú
svo vel af hendi. Ég dáðist svo oft að
þér fyrir það sem þú varst, skæl-
brosandi engill sem vildir allt og öll-
um gott og vel.
Ekki veit ég hvað tekur við eftir
þetta líf, en hvar sem þú ert, ástin
mín, þá heiti ég þér því að syngja
þér söng lífsins.
Ég held utan um þig í hjartanu.
Þín vinkona,
Anna Aðalheiður.
Þó að við Kristín höfum ekki hist
í nokkur ár er hún einn af fáum
samferðamönnum mínum sem
munu fylgja mér ævina á enda. Hún
varð fyrst af öllum til að taka mig
undir sinn verndarvæng þegar ég
kom til námsdvalar á Íslandi og hún
var meðal þeirra sem grétu með
mér þegar ég fór.
En þannig var hún bara. Hún var
vinur allra, átti vini út um allan
heim og ég veit að ég er heppin að
hafa verið í þeirra hópi.
Kristín var alltaf með þetta
bjarta bros og mér fannst meira að
segja votta fyrir því í tölvubréfun-
um sem hún sendi mér eftir að ég
fór frá Íslandi.
Mér er sérstaklega minnisstætt
hvað Kristín var innilegur aðdáandi
rokktónlistar frá níunda áratugnum
og hún var harðákveðin í að gera
mig handgengna Kiss og ACDC.
Hún sparaði ekki fyrirhöfnina til að
ná þessu fram og það skrýtna gerð-
ist að það tókst. Ég hlusta mikið á
þessa tónlist og þegar ég heyri hana
man ég eftir Kristínu og ég fer að
brosa.
Ég skrifa þessi orð til þess að
Kristín viti að ég er ekki búin að
gleyma henni. Ég vona að minnsta
kosti að hún viti það. Fjölskyldu
hennar og vinum votta ég mína
dýpstu samúð. Hugur minn dvelur
hjá þeim.
Emely Ritter, Ontario.
Elskulega súperstjarna, Kristín,
sem ert heimsmeistari á hverjum
einasta degi.
Núna ertu engill. Ég veit að þú
ert enginn venjulegur engill, heldur
ertu engill í Súperman-búningi.
Ég geng um með ferðatösku í
hjartanu sem er rétt nógu stór til að
þú komist fyrir í henni.
Ég er viss um að ef við hlustum á
hafið heyrum við í hlátrinum þínum
fallega.
Tunglið hefur tekið til sín sálina
þína björtu til að lýsa okkur í
myrkrinu.
Þú dreifðir fallegu orkunni þinni
á meðal okkar. Þess vegna skín
hjartað mitt núna. Þú opnaðir ferða-
töskuna.
Takk fyrir að deila ljósinu þínu
með okkur, Kristín.
Ég kyssi þig í hjartanu mínu og
hvísla til þín leyndarmálum í vind-
inn.
Ég votta fjölskyldu þinni og þín-
um nánustu mína innilegustu sam-
úð.
Þín alltaf
Friðrika Björk Þorkelsdóttir.
Elsku Krístín, ofurhetjan sem gat
breytt sér í marblett.
Það er erfitt að vera svona langt í
burtu þegar eitthvað svona gerist
og mig langar mest til að koma
heim og kveðja Kristínu á almenni-
legan hátt, en í staðinn skrifaði ég
litla minningargrein.
Ég sé hana fyrir mér brosandi
eins og henni einni var lagið með
þessa góðu geisla í augunum sem
hlýjuðu manni um hjartarætur og
lýstu upp hversdagleika manns.
Hvernig hún hellti endalaust af
sykri ofan í rótsterka kaffibolla,
syngjandi og dansandi af innlifun
við Guns and Roses og Destinies
Child eða komandi úr Kolaportinu
með fangið fullt af eldgömlum vínyl-
plötum. Hún skildi eftir sig spor í
hjarta okkar allra, það var ekki
hægt annað en að þykja endalaust
vænt um hana. Það var svo gaman
að sitja og spjalla við hana, hlæja
með henni og hafa hana nálægt, því
hún snerti hjarta manns á einhvern
einlægan og yndislegan hátt.
Brosið hennar mun hlýja mér um
hjartarætur í hvert sinn sem ég
hugsa til hennar og ég veit að nú
vakir hún yfir okkur öllum ásamt
hinum stjörnunum, nema Kristín, er
rokkstjarna.
Fjölskyldu Kristínar og öllum að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð.
Hneta Rós.
Elsku Jóna, ég skrifa
til þín héðan frá Slóv-
akíu og minnist þess
tíma er við hittumst
fyrst. Það var sumarið
1996, þegar ég kom
fyrst til Íslands. Ég man hve íbúðin
þín var full af minningum um liðna
tíð. Þá varst þú 86 ára gömul en svo
hress og full af lífskrafti. Þú gafst
mér heitt súkkulaði að drekka og ís-
lenskar smákökur. Það var í fyrsta
skipti sem ég smakkaði heitt súkku-
laði og jólaköku sem þú hafðir bak-
að. Það var yndislegt. Við sama
tækifæri spilaðir þú á orgelið fyrir
mig og sagðir mér síðan sögu alls
fólksins á myndunum sem héngu
upp á vegg hjá þér. Ég varð strax
svo hrifin af þér og frá þeim tíma
varst þú íslenska amma mín. Þú
minntir mig strax á ömmu mína í
Tékklandi sem hafði dáið fyrir
mörgum árum.
Ég hitti þig svo ári síðar, þegar ég
kom aftur til Íslands. Þá sast þú inni
í eldhúsi hjá tengdamóður minni og
hlóst að slóvakískum orðum, sem
hljómuðu hlægilega í eyrum Íslend-
inga. Svo komst þú í brúðkaupið
mitt til Bratislava með Stellu. Öll
fjölskylda mín var svo undrandi yfir
lífskrafti þínum og þegar þú dans-
aðir í brúðkaupinu, áttatíu og sex
ára gömul, og svo þegar þú varst að
ferðast um landið með okkur hérna
úti. Ég var svo ánægð yfir því
hversu vel þér líkaði við landið mitt.
Allir ættingjar mínir hér úti sem þú
hittir muna þig svo vel. Ef þér
mættu einhverjir erfiðleikar á lífs-
✝ Jónína GeirdísEinarsdóttir
klæðskerameistari
fæddist í Reykjavík
14. júlí 1911. Hún lést
á Landakoti 21. des-
ember síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 4. desember.
leiðinni varstu vön að
segja stolt að þú værir
af víkingaættum eins
og þú vildir segja að þú
gætir sigrað hvaða erf-
iðleika sem væru.
Ég met mikils trú
þína á Guð og góðvilja
þinn til að biðja fyrir
hverjum þeim sem
þarfnaðist fyrirbænar.
Ef einhver fór í langt
ferðalag eða átti erfitt
á einhvern hátt, settist
þú niður, kveiktir á
kerti og baðst góðan
Guð að vera með þeirri
manneskju. Ég man líka að þú sagð-
ir mér að þú bæðir oft fyrir litlum
börnum sem voru veik eða foreldra-
laus. Einu sinni komst þú með mér
og tengdamömmu minni í kirkju hér
úti og ég man hversu ánægð þú
varst í hjarta þínu. Annað sinn þáðir
þú heilaga kvöldmáltíð til að taka við
blessun Guðs og þá varst þú svo
hamingjusöm.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig þau fáu ár sem ég fékk að
þekkja þig. Ég sé þig alltaf fyrir mér
þegar þú komst til okkar í rauða
kjólnum þínum á jólunum þegar við
vorum á Íslandi. Ég var með þér á
Þingvöllum og mörgum öðrum stöð-
um. Þú sagðir mér svo margt frá lið-
inni tíð á Íslandi sem mér þótti svo
gaman að hlusta á.
Síðasta bréfið mitt til þín komst
ekki til þín. Þá varst þú sofnuð. Mig
langaði til að deila svo mörgu með
þér og ég veit að ég á eftir að gera
það þó seinna verði. Ég hafði sterk-
lega á tilfinningunni að þú myndir
koma til okkar á jólunum. Á að-
fangadag dreymdi manninn minn
draum, að þú komst við hjá okkur
með Önnu systur þinni. Þakka þér
fyrir. Við settum aukadisk fyrir þig
á jólaborðið okkar og héldum jólin
hátíðleg með þér. Ég vonast til að
hitta þig á ný, elsku frænka.
Lúbitsa, Slóvakíu.
JÓNÍNA
GEIRDÍS
EINARSDÓTTIR
Við fráfall góðs
æskuvinar koma
margar minningar í
hugann. Við Ólafur Ax-
elsson kynntumst
nokkrum árum áður en
við urðum skólaskyldir. Móðir hans
var hárgreiðsludama í Drápuhlíð-
inni og vann við iðn sína heima.
Þegar móðir mín átti við hana erindi
tók hún mig stundum með sér.
Hafði faðir hans gaman af ýmsu
sem okkur Óla fór í milli.
Síðan vorum við sessunautar í
barnaskóla og gagnfræðaskóla og
samferða daglega báðar leiðir,
gangandi að sjálfsögðu. Fleiri slóg-
ust í hópinn á leiðinni en við Óli vor-
um tveir eftir síðasta spölinn. Var
þá spjallað endalaust um áætlanir
ÓLAFUR
AXELSSON
✝ Ólafur Axelssonhæstaréttarlög-
maður fæddist í
Reykjavík 22. sept-
ember 1946. Hann
lést 14. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Hall-
grímskirkju 28. jan-
úar.
dagsins og ævinnar.
Þótt ég hafi eignast
fleiri góða vini held ég
að Óli sé eini trúnaðar-
vinur minn það sem af
er ævi.
Óli var hreinskipt-
inn, glaðlyndur og fé-
lagslyndur, góður í
íþróttum, óáreitinn og
skemmtilegur í besta
skilningi. Hafði samt
ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum.
Síðar á lífsleiðinni höf-
um við hist á förnum
vegi og haft spurnir
hvor af öðrum. Nokkrum sinnum
var hann ábyrgðarmaður áramóta-
brenna og tók þátt í leiknum frá
upphafi til enda. Þarf engan að
undra að hann náði vel sambandi við
samferðafólk á öllum aldri. Skóla-
systkini Óla á æsku- og unglings-
árum eiga um hann góðar minn-
ingar þótt kynnin hafi verið
mislöng.
Ég votta móður Ólafs, börnum,
systkinum og öðrum vandamönnum
innilega samúð.
Aðalsteinn Geirsson.
Hver minning dýrmæt
perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Þessar ljóðlínur viljum við gera
að okkar þegar við minnumst þín,
Dóri minn, en svo varstu alltaf kall-
aður í okkar hópi. Dagur í návist
þinni var sólskinsdagur, slík áhrif
hafði nærvera þín á okkur.
Á snöggu augabragði varstu kall-
aður burt úr hinu jarðneska lífi til
æðri heima. Við erum þakklátar
fyrir stundirnar sem við áttum með
þér og munum varðveita minn-
inguna um þig í hjarta okkar. Sökn-
uður og sorg ríkir nú í vinahópnum,
sem við bárum gæfu til að vera
hluti af.
Þegar við látum hugann reika til
liðinna stunda eru okkur efst í huga
ferðalögin þar sem farið var vítt og
HALLDÓR
JÓHANNESSON
✝ Halldór Jóhann-esson fæddist á
Hóli í Höfðahverfi
14. mars 1939. Hann
lést af slysförum 11.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Grenivíkur-
kirkju 20. janúar.
breitt um landið. Nátt-
úra Íslands var þér
sérstakt yndi sem og
okkur og á hverju
sumri var haldið út í
buskann. Í þessum
ferðum og á öðrum
stundum kynntumst
við hversu góðan mann
þú hafðir að geyma.
Þú varst traustur og
trúr vinum þínum,
skarpgreindur, prúð-
menni mikið, heill til
orðs og æðis. Þú áttir
til mikla kímni og hlóst
af hjartans lyst ef svo
bar undir. Á góðri stund gátum við
setið saman og spjallað um alla
heima og geima tímunum saman.
Já, það var gaman að njóta lífsins
í góðra vina hópi. Ferðirnar okkar
bæði innanlands og utan voru eft-
irminnilegar og nú með vorinu átti
að fara jafnvel út fyrir landsteinana
og reglulega að njóta þess að vera
til. Við ætluðum svo sannarlega að
taka lífinu létt, koma við hjá Ósk,
en hún er búsett í Svíþjóð, og halda
síðan áfram að ferðast á erlendri
grundu. Tveir stórir viðburðir áttu
að vera tilefni þessarar ferðar okk-
ar, en af því verður ekki vegna ör-
laganna sem gripu inn í á svo svip-
legan hátt.
Elsku Dóri, megi ljós lífs, friðar
og kærleika ávallt umvefja þig í
nýju heimkynnunum þínum.
Samferðavinirnir Stefanía,
Ósk og Kristín.
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina