Morgunblaðið - 22.02.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2002 45
✝ Gísli Vilberg Vil-mundarson fædd-
ist í Löndum í Stað-
arhverfi við Grinda-
vík 25. febrúar 1927.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
12. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Jóns-
dóttir, f. á Minni-
Borg í Grímsnesi 12.
júlí 1892, d. 1958, og
Vilmundur Árnason,
f. á Sperðli í Landeyj-
um 12. mars 1884, d.
1975. Gísli átti tólf
systkini og eru þrjú á lífi. Þau eru
í aldursröð: Guðvarður, f. 1912, d.
1984, Árni, f. 1914, d. 1983, Anna,
f. 1916, Magnús, f. 1918, d. 1988,
Borghildur, f. 1921, d. 1987,
Guðni, f. 1923, d. 1995, Sigríður, f.
1924, Gísli, sem hér erkvaddur, 9)
Erlendur, f. 1928, d. 1992, Eyjólf-
ur, f. 1930, d. 1991, Eðvarð, f.
1932, Kristinn Jón, dó í frum-
bernsku og Hjálmar, f. 1937, d.
1977.
Hinn 8. september 1951 kvænt-
ist Gísli Unni Björnsdóttur frá
Hrappsstöðum í Vestur-Húna-
vatnssýslu, f. 15.
febrúar 1931. Þau
eignuðust tvö börn:
1) Sigríður Rúna, f.
7. ágúst 1952, gift
Hjalta Péturssyni, f.
12. janúar 1952.
Þeirra börn eru a)
Gísli, f. 6. ágúst
1972, í sambúð með
Rannveigu Jónas-
dóttur, þau eiga eitt
barn, Arngrím. b)
Pétur Fannar, f. 9.
mars 1977. c) Unnur,
f. 8. júlí 1981, hennar
barn Steinunn Rún.
d) Ingvi Þór, f. 4. nóvember 1983,
hans sonur Aron Bjarki. 2) Björn,
f. 6. september 1955.
Ungur að árum fór Gísli að
stunda sjóinn, sótti mótoristanám-
skeið og fékk vélstjóraréttindi á
allt að 30 tonna báta. Þá lærði
hann ketil- og plötusmíði og vann
í mörg ár í skipasmíðastöðinni
Stálvík. Síðasta áratuginn úti á
vinnumarkaðinum starfaði hann
hjá Pósti og síma.
Útför Gísla Vilbergs fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Í dag verður til moldar borinn
Gísli Vilmundarson er lést eftir erf-
iða og langa baráttu við illvígan sjúk-
dóm 12. febrúar síðastliðinn. Þegar
staldrað er við koma margar góðar
minningar upp í hugann, frá því er sá
er þetta ritar kynntist þeim indæl-
ishjónum Gísla og Unni, er ég hitti
dóttur þeirra, sem er eiginkona mín í
dag. Síðan eru liðin yfir 30 ár. Æv-
inlega var hann tilbúinn til hjálpar er
við Sigga byrjuðum að búa, og allar
götur síðan ef einhvers þurfti við, og
ekki má gleyma tengdamömmu,
henni Unni, ekki var slegið af þar, ef
einhverjar framkvæmdir voru.
Svona má lengi rifja upp. Ekki get
ég sleppt að geta, er við hjónin
byggðum okkur sumarbústað í
Grímsnesi, sem byggður var á staðn-
um er komið var undir haust árið
1988 og tíminn naumur áður en vetur
gengi í garð. Þá var farið austur allar
helgar og smíðað. Var þá ekki ónýtt
að hafa góðan handverksmann eins
og Gísla tengdapabba. Kom hann
eins oft og hann gat með okkur.
Gekk smíðin vel þótt stundum væri
hvasst og rigning. Ekki var það Gísla
að gefast upp þótt á móti blési, og
upp komst húsið. Eigum við honum
mikið að þakka. Mikla ánægju hafði
Gísli af að koma í sveitina, enda var
hann mikið náttúrubarn. Barngóður
var Gísli, fóru barnabörnin ekki var-
hluta af því. Hann söng fyrir þau en
söngur var áhugamál hans og tréút-
skurður, sem hann byrjaði á eftir 70
ára aldur. Bjó hann til marga fallega
gripi. Margt væri hægt að nefna
fleira, þetta er bara brot af því. Við
trúum því varla að hann Gísli sé horf-
inn frá okkur. Biðjum við guð að
styrkja ástvini hans. Unnur, Guð
styrki þig í sorginni.
Hjalti Pétursson.
Við fjölskyldan fengum fregnirnar
af andláti Gísla afa og langafa að
kvöldi miðvikudagsins 12. febrúar.
Fréttir þessar komu ekki á óvart því
hann hafði verið rúmliggjandi síð-
ustu mánuði og vikuna fyrir andlátið
hafði hann verið óvenju slæmur. Til-
hugsunin um að heyra ekki aftur
röddina hans þegar hann svarar í
símann, sjá hann ekki í stólnum sín-
um fyrir framan sjónvarpið, heyra
ekki sögurnar hans frá því hann var
ungur í Grindavík og heyra ekki vís-
urnar sem hann kunni svo margar
skilur eftir sig tómarúm í lífi okkar.
Það dýrmætasta sem við eigum um
hann eru allar góðu minningarnar.
Ein fyrsta minning mín um afa var
þegar ég var að „hjálpa“ honum og
ömmu að byggja raðhúsið í Græna-
hjallanum. Þó væri mikið að gera þá
gaf hann sér alltaf tíma til að sjá mér
fyrir viðeigandi verkefnum. Með þol-
inmæði og hrósi fyrir framtak mitt
fékk hann mig til að trúa því að það
munaði nú aldeilis um það sem ég
gerði í byggingarframkvæmdinni.
Fyrir afa var svart kaffi og molasyk-
ur fastur liður svo lengi sem ég man.
Þegar ég var pjakkur man ég eftir að
hann kældi af og til kaffið með því að
hella því á undirskálina undir boll-
anum og súpa það úr henni, þetta
fannst mér stórmerkilegt og reyndi
það sama með kaldri mjólk.
Afi var rólyndismaður, sérlega
þolinmóður og stóð fast á sínu þó að
hann gerði það ekki með látum.
Hann hafði gaman af því að ræða
pólitík og man ég sérstaklega eftir
því þegar hann og Guðni heitinn
bróðir hans komu saman, umræð-
urnar snérust þá oft um pólitík og
þurfti amma stundum að biðja þá um
að lækka aðeins í sér raustina því
þeir gerðust svo ákafir. Pólitík var
það eina sem ég man eftir að gat æst
hann aðeins upp, því öðru tók hann
með jafnaðargeði.
Ég bjó hjá afa og ömmu í góðu yf-
irlæti á fyrstu háskólaárum mínum
eða þar til ég kynntist Rannveigu og
við fluttum saman á stúdenta-
garðana. Þegar afi og amma komu
þangað í heimsókn helltum við upp á
kaffi og tókum fram boxið með mola-
sykrinum sem afi var einn um að
nota. En þau komu sjálf með mola-
sykurboxið eftir nokkrar heimsóknir
því við gleymdum alltaf að kaupa
mola fyrir afa.
Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til afa og ömmu í Grænahjall-
ann því þau tóku alltaf svo vel á móti
okkur. Þegar bíllinn okkar bilaði þá
fékk ég að setja hann í bílskúrinn
þeirra og hafði afi gaman af að fylgj-
ast með nafna sínum standa í við-
gerðunum auk þess sem hann gaf
mér ráð við framkvæmdirnar. Ekki
fannst honum verra að fá olíu á fing-
urna eins og áður fyrr þegar hann
átti bíla sem þurfti að gera reglulega
við.
Þegar Arngrímur fæddist árið
1999 varð afi einnig að langafa og
kunni hann því mjög vel og var iðinn
við að leika við litla langafabarnið.
Arngrími þótti alltaf svo gaman að
byggja úr kubbum og vera í bílaleik
með langafa sínum auk þess sem
hann hafði gaman af því að hlusta á
hann syngja. Daginn sem við fjöl-
skyldan fluttum utan síðastliðið
haust hafði afi (langafi) farið
snemma á fætur til að smíða skopp-
arakringlu handa Arngrími svo hann
gæti leikið sér að henni í nýja heima-
landinu, Danmörku.
Við eigum ánægjulegar minningar
um góðan mann sem við munum
ávallt varðveita.
Gísli, Rannveig
og Arngrímur.
Í dag kveðjum við afa minn Gísla
Vilmundarson og í hugann koma
margar góðar minningar. Minnis-
stætt er mér þegar hann söng fyrir
mig og kenndi mér lögin, þá sungum
við saman „Dansi dansi dúkkan mín“
og ég stóð á fótum hans og hann hélt
í hendurnar á mér og gekk með mig.
Afi var þolinmóður og gaf sér allan
þann tíma sem hann átti handa okk-
ur systkinunum þegar við komum í
heimsókn. Honum þótti gaman að
syngja og söng við öll tækifæri,
þannig man ég best eftir honum.
Þegar við fluttum í Álfatún komu
afi og amma oft gangandi í heim-
sókn, þá voru barnabörnin fædd og
voru oft hér og hann lék sér við þau
og söng það sama fyrir þau og okkur
systkinin.
Afi byrjaði að skera út eftir að
hann hætti að vinna, við gáfum hon-
um útskurðarsett ein jólin og hann
undi sér vel við það og gerði marga
fallega hluti. Einn slíkan geymi ég
sem hann gaf mér rétt áður en ég
flutti út á land, það var hestur. Þegar
ég kom til baka var hann orðinn veik-
ur og lá á Landspítalanum. Steinunn
Rún söng þá fyrir langafa sinn.
Ég náði að kveðja afa minn vel,
hann sagði svo margt sem ég mun
alltaf geyma og fara eftir, ég sakna
hans. Guð blessi og styrki Unni
ömmu og fjölskyldu Gísla.
Unnur Hjaltadóttir.
Þegar ég sest nú niður til þess að
setja á blað kveðjuorð til vinar míns
og mágs nær sú mynd sem ég dreg
upp í huga mér nær hálfa öld aftur í
tímann. Það mun hafa verið árið
1953 sem Erlendur unnusti minn og
seinna eiginmaður fór með mig í
fyrstu heimsókn til Gísla bróður síns
og Unnar mágkonu sinnar sem
bjuggu þá í Steinagerði í Reykjavík.
Milli okkar fjögurra myndaðist
fljótt sterk og órjúfanleg vinátta sem
hefur haldist æ síðan. Það var mikið
gott að koma til þeirra. Þau voru
miklir höfðingjar heim að sækja. Þau
fluttu í Kópavog og bjuggu sér falleg
heimili fyrst við Löngubrekku og
síðan við Grænahjalla.
Unnur og Gísli voru mjög ná-
tengd, auk þess að vera hjón voru
þau góðir vinir.
Þau voru mjög samhent í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur, um það
ber heimili þeirra glöggt vitni.
Gísli ólst upp á mjög fjölmennu
heimili á Löndum í Staðarhverfi við
Grindavík, systkini hans voru tólf,
systurnar þrjár og níu bræður. Einn
bræðranna dó í bernsku.
Þegar ég kynntist þessum stóra
systkinahópi eru foreldrar þeirra,
þau Guðrún og Vilmundur, flutt til
Reykjavíkur. Það var einkennandi
fyrir þessi systkini hversu kát og
skemmtileg þau voru. Mér er sagt að
húsið á Löndum þar sem fjölskyldan
bjó hafi verið um fjörutíu fermetrar
að flatarmáli. Maður getur rétt
ímyndað sér að oft hafi verið þröngt
sofið, börnin þrettán, foreldrar, afi
og amma. Í dag finnst okkur þetta
aldeilis ótrúlegt hversu þröngt var
hægt að búa, nú þegar hver þarf að
hafa sitt herbergi.
Þó að sælustu stundir í uppvexti
þeirra systkina hafi ekki verið í
miklu húsrými né öðrum munaði
voru minningarnar góðar. Oft var
því farið að heimsækja Staðarhverfið
nú á síðustu áratugum til þess að
kíkja á æskustöðvarnar. Þar sem litli
bærinn var eru nú rústir einar, en
barnið í hjarta mínu
blessar það hverfi, sem var
sólskin og sjávarniður
fallegur steinn í fjöru
blómstur og blóðberg á Dal
huldufólksbú í hrauni
margslungið lyng í mosa
hamingja, hvergi sem þar.
(Kristinn Reyr.)
Gísli hafði mjög gaman af söng og
hann kunni mikið af vísum. Oft raul-
aði hann vísur eftir frænda sinn
Kristin Reyr, stórskáldið sem við
Staðhverfingar eignuðum okkur,
enda fæddur þar. Þeir voru systk-
inasynir. Vísur Kristins hljóða mikið
um þeirra ástkæra Staðarhverfi.
Þetta hverfi, sem Kristinn kveður
svo fallega um, var ákaflega vinsæll
staður hjá okkur öllum ungum og
gömlum. Þangað var oft farið með
„nesti og nýja skó“. Þá voru gengnar
fjörur, farið í leiki nú og kannski
stigið dansspor o.fl.
Margs skemmtilegs er að minnast
frá ógleymanlegum ferðum í Hverfið
okkar, sem nú er að mestu komið í
eyði.
Já, ég gæti talið upp svo ótal
margt sem við áttum öll sameigin-
legt, flest finnst mér hafa verið
skemmtilegt, en svo koma þessar
stundir eins og núna þegar ég reyni
að tjá þér mitt innilegasta þakklæti
fyrir allt það góða sem þú og þín
kona hafið gert fyrir mig og mína
fjölskyldu fyrr og síðar, ekki síst nú
eftir að Elli dó fyrir áratug. Mér
finnst ósegjanlega sárt að hugsa til
þess að þú sért ekki með í för þegar
fjölskyldan kemur í heimsókn hingað
suður með sjó. Þessar tilfinningar
eru blandaðar eigingirni, því alltaf
fannstu eitthvað til þess að lagfæra
fyrir mig.
Gísli fór ungur til sjós en vann síð-
an við járnsmíði hjá Stálvík. Síðustu
starfsárin vann hann hjá Pósti og
síma. Hann var mjög handlaginn og
kom það enn betur í ljós eftir að
hann hætti störfum útífrá að út-
skurður í tré hreinlega lék í hönd-
unum á honum. Eftir hann liggja
meðal annars fagurlega útskornar
klukkur og skipslíkön.
Gísli var einstaklega barngóður
maður og fóru börn okkar Ella ekki
varhluta af því. Börn hreinlega sóttu
til hans. Hann talaði við þau og söng
heil ósköp af barnagælum, því af
þeim kunni hann mikið.
En allt á sín tímamörk og nú ert
þú kæri mágur búinn að kveðja þetta
jarðlíf en ég veit og trúi því stað-
fastlega að við hittumst öll aftur.
Hver veit nema öll hersingin fari á
kreik um fagrar grundir í Hverfinu
okkar.
Ég bið góðan Guð að styrkja eig-
inkonu, börn, tengdabörn, barna-
börn og langafabörn.
Hafðu þökk fyrir allt.
Helga Sigurðardóttir.
Gísli, maðurinn hennar Unnu
frænku, hann var næstum eins og
frændi barnanna minna. Börn okkar
Sverris, Heiðrún og Gunnlaugur,
fóru oft til Unnu og Gísla í pössun.
Það fylgdi Gísla mikil ró en þó var
hann svo kátur og hress og til í að
gantast með börnunum. Mikið
fannst krökkunum gaman að leika
við hann. Hann var natinn við þau,
fór í alls konar leiki með þeim, spilaði
við þau og söng með þeim. Lagið
„Dansi, dansi dúkkan mín“ var eitt af
þeim lögum sem Gísli þreyttist ekki
á að syngja. Það var svo skemmtilegt
að allur leiði hvarf hjá börnunum.
Oft var tekið dót með og þá var valið
eitthvað sem var hægt að gera með
Gísla – oft spil því það var svo gaman
að spila við hann. Ekki spillti fyrir að
Unna frænka var alltaf með eitthvað
gott að borða.
Það var gaman að sitja og ræða
við Gísla, því hann bjó yfir ýmsum
fróðleik og fylgdist vel með. Hann
var alinn upp í stórum systkinahópi
og fór snemma að vinna fyrir sér eins
og þá var algengt. Gísli var hagleiks-
maður. Eftir að hann hætti að vinna
hafði hann meiri tíma til að sinna
hugðarefnum sínum. Þeir eru falleg-
ir hlutirnir sem hann hefur verið að
vinna úr tré. Skipin sem hann skar út
minna á að honum var sjórinn hug-
leikinn, enda var hann alinn upp í
sjávarplássi þar sem nánast öll af-
koma byggðist á sjónum.
Ég og fjölskylda mín þökkum góð
kynni og ánægjulegar samveru-
stundir. Við sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til Unnu,
Bjössa, Siggu og fjölskyldu.
Eva Gunnlaugsdóttir.
Elsku besti Gísli. Nú hefur þú
kvatt þennan heim og farið á æðra
tilverustig þar sem þú ert örugglega
í barnfóstruhlutverkinu. Gísli, þú
varst svo einstaklega barngóður að
litlu krílin hændust að þér, og þú að
þeim, með þinni einskæru hlýju og
þolinmæði.
Það sem stendur upp úr í minning-
unni eru ferðalögin, þegar þú varst í
aðalhlutverkinu að kveða vísur,
segja sögur og brandara og allir
skemmtu sér konunglega, ungir sem
aldnir. Það var alltaf svo gaman að
koma til ykkar Unnu, þið voruð svo
skemmtileg hjón, alltaf eitthvað að
fíflast og hvernig þú drakkst kaffið
þitt, helltir því úr bollanum og í und-
irskálina og drakkst það þannig.
Þetta fannst mér alltaf voðalega
merkilegt þegar ég var lítil. Hand-
verkshæfileikar þínir komu vel í ljós
þegar þú byrjaðir að skera út í tré,
muni sem þú varst svo stoltur af og
máttir svo sannarlega vera. Þú lifir
áfram í þessum fallegu hlutum sem
unnir voru af þvílíkri nákvæmni og
útsjónarsemi.
Missir þinn er mikill Unna mín.
Þú stóðst sem klettur við hlið Gísla í
veikindum hans, og veit ég að hann
naut ástar og umhyggju þinnar þar
til yfir lauk.
Elsku Unna, Bjössi, Sigga, Hjalti
og fjölskylda, amma og aðrir ástvin-
ir, við vottum ykkur okkar einlæg-
ustu og dýpstu samúð. Megi góður
guð styrkja ykkur og gæta. Minn-
ingin um góðan mann lifir.
Ína Björk og fjölskylda.
GÍSLI VILBERG
VILMUNDARSON
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284
:
 
   

 
 
,



 




6.-0
;


  3

 " 
   !



   (






"#
 8$$
%! 



&6/


$ '$ . ( *$ 
%( 2"3(. ( *$ 
. (. ( %  % 
 #! 
$ %% . ( *$  . *$ $% %
9 ( 9 (  *$ 
. *$ . ( *$ 
. 2 /"3(. ( *$ 
A! 3((. *$ *$  $%
 (%* %
. ( ( % /  . * *$ 4