Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 43
✝ Heiðrún Ágústs-dóttir fæddist á
Ásgrímsstöðum í
Hjaltastaðaþinghá 1.
október 1934. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut 4.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ágúst Ásgríms-
son, bóndi á Ásgríms-
stöðum, f. 5.8.1888, d.
26.7. 1971, og kona
hans Guðbjörg Alex-
andersdóttir, f.
23.7.1891, d. 4.4.
1974. Heiðrún var
yngst 10 systkina en þau eru: 1)
Karl Ásgrímur, f. 7.12. 1910, d.
6.6. 1991, maki Þórhalla Steins-
dóttir, f. 10.3. 1916, d. 14.5. 1999.
2) Helga Jóhanna, f. 15.5. 1912, d.
28.11. 1996, maki Ágúst Steinsson,
f. 5.12. 1912, d. 21.12. 1998. 3) Vil-
helmína Ingibjörg, f. 7.8. 1914,
maki Ingólfur Siggeir Andrésson,
f. 24.4. 1912, d. 26.4. 1957. 4) Sig-
rún Halldóra, f. 1.6. 1917, d. 5.8.
1997, maki Óskar Rafn Magnús-
son, f. 5.1. 1916, d. 16.11. 1985. 5)
Björn Arnar, f. 21.12. 1918, d.
20.11. 2001, maki Þóra Einarsdótt-
ir, f. 7.6. 1933. 6) Ragnar Halldór,
f. 15.8. 1922, maki Brigitte Thieme
Ágústsson, f. 11.5. 1923. 7) Guðjón
Sverrir, f. 6.10. 1923, d. 3.2. 1973.
8) Guðgeir Ágústsson, f. 13.7.
1927, maki Sigríður Þorsteins-
dóttir, f. 22.4. 1941. 9) Skúli Björg-
vin, f. 29.10. 1929, d. 17.6. 1995,
maki 1 Hallbjörg Guðmundsdóttir,
f. 11.4. 1925, d. 4.12. 1972, maki 2
Ólína Steingrímsdóttir, f. 23.7.
1931, d. 4.2. 1994. Heiðrún ólst
upp í föðurhúsum á Ásgrímsstöð-
um allt þar til hún hinn 23.7. 1951
giftist eftirlifandi eiginmanni sín-
um Einari Sigbjörnssyni, frá
Rauðholti í Hjaltastaðaþinghá, f.
1.5. 1922. Börn þeirra eru: 1) Jór-
unn Anna, f. 29.12. 1951, maki
Skúli Magnússon, f. 5.10. 1944.
Börn þeirra eru: a) Eyjólfur, f. 5.4.
1972, sambýliskona Jónína Elías-
dóttir. Dóttir þeirra er Heiðrún
Anna, f. 27.6. 2000. Dætur Jónínu
eru Fanný Ósk,
Poula Rós og Stef-
anía Sandra. b) Ey-
rún Heiða, f. 16.1.
1974. Börn hennar
eru Saga Unnsteins-
dóttir, f. 3.11. 1992,
og Dagur Kjartans-
son, f. 21.8. 1996. c)
Jódís, sonur hennar
er Alex Skúli Einars-
son, f. 22.9. 1992.
Sambýliskona Jódís-
ar er Rósa Sigur-
björnsdóttir. 2) Guð-
björt Sigrún, f. 1.9.
1953, maki Sævar
Benediktsson, f. 28.10. 1952. Þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Einar, f.
20.11. 1977, maki Þórlaug Ágústs-
dóttir, f. 6.9. 1974. b) Oddný
Ólafía, f. 21.6. 1983. c) Sævar Atli,
f. 24.1. 1991. 3) Þórunn Inghildur,
f. 6.10. 1958, maki Guðbrandur
Elling Þorkelsson, f. 12.12. 1952.
Dætur þeirra eru Rannveig Heið-
rún, f. 20.4. 1977, og Sigríður
Stella, f. 26.5. 1983. 4) Dagný Sif, f.
22.5. 1960, maki Sigvaldi Torfa-
son, f. 3.1. 1957. Börn þeirra eru:
a) Ágúst, f. 24.5. 1978, sambýlis-
kona Bára Halldórsdóttir, f. 26.4.
1976, dóttir þeirra Ljósbrá Erlín,
f. 2.11. 2001. b) Hildigunnur, f.
28.11. 1992.
Heiðrún og Einar hófu búskap
að Hjaltastað í Hjaltastaðaþinghá
vorið 1951 og bjuggu þar til vors-
ins 1961 en þá fluttu þau í Ás-
grímsstaði í sömu sveit. Haustið
1963 flytja þau suður á land í
Hveragerði fyrst og síðan á Sel-
foss þar sem þau bjuggu til ársins
1969. Þá fluttu þau til Akureyrar
þar sem þau bjuggu til ársins 1984
er þau fluttu í Egilsstaði og bjuggu
þar síðan. Heiðrún vann ýmis
störf, lengst af við afgreiðslu hjá
Kaupfélögunum á þeim stöðum
þar sem þau voru búsett á hverjum
tíma. Um árabil starfaði hún sem
matráðskona á Vistheimilinu Sól-
borg á Akureyri.
Útför Heiðrúnar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Látin er í Reykjavík Heiðrún
Ágústsdóttir eftir stutt en erfitt sjúk-
dómsstríð. Það hefur verið erfitt ást-
vinum hennar og henni að finna að
þrátt fyrir allt sem læknavísindin
hafa yfir að ráða vissu menn að
hverju dró. Þá hefur verið gott að
hafa traustan sálarstyrk. Hann hafði
tengdamóðir mín nógan.
Ekki heyrði ég hana æðrast yfir ör-
lögum sínum heldur reyndi hún að
hugga þá sem eftir lifa.
Ég kynntist Heiðrúnu fyrir um 25
árum þegar ég og Þórunn Inghildur,
dóttir þeirra hjóna Heiðrúnar og Ein-
ars, tókum saman. Mér er minnis-
stætt hversu vel þau hjónin tóku mér
og af hvílíkum rausnarskap allt var
gert, enda var Heiðrún alla tíð mikill
höfðingi heim að sækja og ósjaldan að
hrist væru fram veisluföng þótt
óvænt bæri gest að garði. Eftir að við
hjónin fluttum síðan suður var gjarn-
an stutt við okkur á ýmsan máta.
Nutu dætur hennar og fjölskyldur
þeirra einnig ávallt höfðingsskapar
hennar. Mjög náið var milli hennar og
dætra hennar og vakti hún yfir vel-
ferð þeirra og styrkti þær svo sem
hún mátti.
Ekki lét hún sér síður þykja vænt
um barnabörnin og síðar barna-
barnabörn enda nokkur skírð í höf-
uðið á henni. Hafa þau nú misst góða
og kærleiksríka ömmu og langömmu.
Þrátt fyrir að þau Einar hafi
sjaldnast búið í nálægð við okkur
hjónin hefur mikið verið heimsótt og
þá höfum við mest verið þiggjendur.
Verður nú mikil eftirsjá að því þar
sem þetta voru miklar ánægjustundir
með þeim og oft öllum dætrum þeirra
og þeirra fjölskyldum. „Hótel
mamma“ heyrir nú sögunni til.
Heiðrún var mikil gæðakona sem
féll öllum vel. Hún var vel að sér þrátt
fyrir stutta skólagöngu á nútíma vísu.
Unni góðum bókmenntum og kveð-
skap af ýmsu tagi. Þau hjónin voru
miklir bridsspilarar og unnu iðulega
til verðlauna.
Ég vil að lokum þakka Heiðrúnu
tengdamóður minni samfylgdina í
gegnum árin.
Þetta hefur verið náin samfylgd,
trúlega nánari en mann grunar, þótt
vik hafi verið á milli. Söknuður kemur
þyngri síðar. Missir okkar allra er
mikill en mestur hjá tengdaföður
mínum, Einari sem sér á bak lífsföru-
naut sínum til 50 ára. Innilegar sam-
úðarkveðjur til þín, dætranna, ömmu-
barna og langömmubarna.
Veit dánum ró en hinum líkn er lifa.
Guðbrandur Þorkelsson.
Elsku besta amma mín. Ég veit
ekki hvað skal segja, æðri máttarvöld
sigruðu. Fyrir mér ertu ekki dáin,
það passar ekki. Mér finnst þú vera í
eldhúsinu á Tjarnarbrautinni í fallega
rauða húsinu með risastóra garðin-
um, að baka kleinur. Það var svo
gaman að koma í heimsókn til ykkar.
Eftir átta tíma akstur þvert yfir land-
ið sáum við loksins húsið, fallega
rauða piparkökuhúsið með öllum
blómunum og trjánum. Þar stóðuð
þið afi í dyragættinni og veifuðuð,
alltaf eins, það var það besta. Sama
hvað á daga okkar hafði drifið, það
var alltaf allt eins í rauða húsinu hjá
ykkur afa.
Það fyrsta sem ég gerði í hvert
sinn sem ég kom var að fara inn í
endaherbergið með öllum myndun-
um af ættingjunum. Ég gat skoðað
þær endalaust, þær sýndu mér af
hverjum ég er komin og hvert fólkið
mitt er.
Þú vildir allt fyrir alla gera og
varst besti og mesti gestgjafi í manna
minnum. Mínar bestu minningar eru
frá Tjarnarbrautinni. Þegar ég og
Lóa gerðum leikþátt um jól, tjölduð-
um í garðinum að sumri, fórum með
þér og afa út í Rauðholt að vori og
ógleymanlegu ættarmótin að hausti.
Allan ársins hring mun ég eiga minn-
ingar sem minna mig á þig og þær
mun ég ætíð eiga, geyma og aldrei
gleyma.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning, létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla frá Laugabóli.)
Elsku amma, ég veit að þú vakir yf-
ir okkur og passar upp á okkur öll.
Elsku afi, mamma, Anna, Birta,
Dadda og allir hinir. Stofninn í ætt-
artrénu hefur rýrnað en ég veit að
dag einn munum við öll sitja aftur við
langborðið hjá ömmu og borða saman
lambalæri. Guð veri með ykkur.
Sigríður Stella.
Í dag kveðjum við Heiðrúnu mág-
konu mína, hana Lillu frá Ásgríms-
stöðum. Já, Lillu-nafnið fylgdi henni
allt til leiðarloka, þótt hún væri ekki
lítil kona. Mér finnst það ákveðinn
heiður að bera svo „ungt“ gælunafn
þótt árin færist yfir. Ákveðin vís-
bending líka, um að þeim sem það
hlotnast hafi tekist öðrum betur að
varðveita barnið í sjálfum sér.
Enn er skarð fyrir skildi í hópi okk-
ar Rauðholts-systkinanna sem fædd-
umst á milli fyrra stríðs og kreppu,
börnum Sigbjarnar og Önnu. Síðasta
laugardag kvöddum við Ingu, ekkju
Páls heitins bróður okkar, nú kveðj-
um við konu næstelsta bróðurins Ein-
ars, sem fæddist fyrir 80 árum, þótt
hún væri 12 árum yngri en hann og 19
árum yngri en Inga. Af hverju? Ekki
tjóar að dvelja við þá óræðu spurn-
ingu.
Systkinahópur Lillu hefur líka
minkað hratt á síðustu árum, eru nú
bara þrjú eftir. Þau voru 10 sem á
legg komust og uxu úr grasi á sama
tíma og við í sömu sveit. Þetta var far-
skólakynslóðin, sem ólst upp við það
að vera beinn þátttakandi í lífsbar-
áttu foreldranna. Grunnskólinn var
hluti af mannlífinu á sveitabæjunum,
en ekki lokaður framandi heimur.
Formleg skólavist, minna en einn
fjórði af því sem nú er. Samt náði
þetta fólk að tileinka sér þá grunn-
menntun sem dugði því vel, til þess að
taka að sér hin margvíslegustu störf
eða þá sem undirstaða að frekara
skólanámi.
Kannski hefur þetta form á skóla-
göngu stuðlað að því að átthagaræt-
urnar urðu mjög traustar.
Allir sem kynntust Lillu fundu
fljótt að tengslin voru sterk, hvort
sem var við æskustöðvarnar á Ás-
grímsstöðum eða við Hjaltastað, þar
sem þau Einar hófu búskap þegar
hún var aðeins á 17. aldursári. Hún
sleppti sem sé ekki hendinni af far-
kennaranum sínum og hafði leitt
hann í gegnum súrt og sætt í 50 ár,
eins og minnst var á fallegan hátt á
Hjaltastað í sumar, þegar þau héldu
uppá gullbrúðkaup sitt þar.
Frá búskaparbyrjun þeirra var að
sjálfsögðu alltaf mikill samgangur og
samstarf hér á milli heimilanna, ekki
síst eftir að vélvæðing hófst í búskap
og við feðgar fetuðum okkur af stað
inní nýja öld með því að kaupa og
reka vélar í félagi. Allt það samstarf
gekk mjög farsællega.
Ágreiningur eða skoðanamismun-
ur var aldrei gerður að vandamáli, en
allt sem krafðist sameiginlegrar úr-
lausnar var leyst með samkomulagi
hverju sinni.
Atvikin höguðu því svo að þau
þurftu að hverfa frá búskap rúmum
áratug síðar. Það munu hafa verið
þung spor fyrir það náttúrubarn sem
mágkona mín var. Þá kom í ljós sem
löngum endranær, hennar mikli að-
lögunarhæfileiki, að taka því sem að
höndum bar og varð að vera með
léttri lund. Eftir að hafa dvalið í öðr-
um landshlutum um tæplega 20 ára
skeið og unnið margs konar störf,
hlýddu þau kalli átthaganna og fluttu
hér austur á Hérað aftur.
Þá urðu þau líka að sjálfsögðu tíðir
gestir hér. Ekki síst voru það eftir-
minnilegar komur þegar þau tóku
þátt í fjárragi á haustin. Ég þekki fáa
sem njóta þess af meiri innlifun að
virða fyrir sér fé, sem er að koma til
réttar á haustdegi heldur en Lilla
gerði. Hún drakk í sig þennan frjálsa
þokka sem sindrar þá á hverju hári.
Ekki þótti henni heldur spilla að
hjörðin væri skreytt margvíslegum
sauðalitum.
Á Egilsstöðum naut Lilla þess að
tengjast margs konar félags- og vin-
áttuböndum, ekki síst þar sem spil
voru höfð um hönd.
Þar eins og jafnan áður, stóðu dyr
að heimili þeirra ávallt opnar öllum
sem þiggja vildu og öllum fagnað með
hressileik og glettni, sem endurnærði
okkur sem þess nutum. Þótt viðmótið
væri fyrir mestu er skylt að minnast
þess líka, að manni fannst það oft
galdri líkast, hvernig þær veitingar
heitar eða kaldar, sem best áttu við
hverju sinni, voru dottnar á matborð-
ið um leið og gesturinn var sestur.
Kærar þakkir fyrir allt, mágkona
mín góð.
Ég trúi því að guð styrki þig, bróð-
ir sæll, í gegnum þessa erfiðu tíma og
dætur ykkar og þeirra fjölskyldur.
Innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Sævar Sigbjarnarson.
Lilla er farin, miklu fyrr en við
væntum, við trúðum því alltaf að hún
mundi sigra í þessari baráttu á sama
hátt og áður, með léttu lundinni og
glensinu sem hjálpuðu henni gegnum
allt andstreymi.
Þegar við systkinin vorum lítil var
það jafnöruggt og koma sumarsins að
Lilla og Einar kæmu í heimsókn frá
Akureyri, það var alltaf tilhlökkunar-
efni fyrir litlar manneskjur. Alltaf var
einhverri gjöf gaukað að okkur
krökkunum, þar fyrir utan mátti eiga
von á sælgætismola frá Lillu í „tíma
og ótíma“. Hún hafði líka sérstakt lag
á að spjalla og glettast við okkur
krakkana þannig að hver naut sín
sem best. Þá var alltaf líf og fjör.
Þótt Lilla og Einar hættu búskap
og flyttu af Austurlandi, átti sveitin
hennar Hjaltastaðaþingháin og
sveitastörfin hug Lillu og hjarta. Þau
komu oft í heimsókn og eftir að þau
fluttu í Egilsstaði var Lillu sérstak-
lega umhugað um að sækja samkom-
ur í sinni gömlu heimasveit og ferð-
irnar til að líta á eða taka þátt í
búskapnum í Rauðholti voru ófáar.
Þegar hleypa átti út nautgripum á
vorin, var skylda að láta Lillu vita, og
fréttist að það væru fædd falleg
flekkótt lömb leið ekki á löngu þar til
Lilla var mætt í fjárhúsin, í smala-
mennskur og fjárrag lét hún sig ekki
vanta.
Eftir að þau fluttu í Egilsstaði, þá
lá leið okkar oft á Tjarnarbrautina og
það var sama hvenær komið var, allt-
af var kominn veislumatur á borðið á
örfáum mínútum. Þá var margt
spjallað og börnin okkar nutu sama
atlætis og við þegar við vorum yngri.
Veislurnar hjá Lillu voru líka einstak-
ar, hún hafði mikið yndi af því að
bjóða til sín gestum og gera vel við
þá.
Stuðningur Lillu í veikindum
mömmu var okkur mikils virði, bæði
við hana og okkur. Upp í hugann
koma líka minningar um Lillu að
samfagna á gleðistundum í okkar lífi,
eins og við fermingar og lok náms-
áfanga, þá kom líka svo vel í ljós þessi
eiginleiki að láta börn og unglinga
finnast þau vera mikils virði. Lilla, við
kjósum að geyma mynd af þér í huga
okkar, frá einni af þessum stundum,
með kærri þökk.
Elsku Einar frændi, Anna, Birta,
Inga, Dadda og fjölskyldur, við send-
um ykkur öllum innilegar samúðar-
kveðjur.
Systkinin frá Rauðholti
Líneik Anna, Hafliði, Helga,
Sigbjörn Óli og Sindri Baldur.
Heiðrún Ágústsdóttir, föðursystir
mín, lést á mánudagsmorgun eftir
erfiðan slag við veikindi, sem hún
sagði okkur öllum að hún ætlaði sér
að vinna.
Heiðrún var reyndar aldrei kölluð
annað en Lilla svo ég vissi til; ég var
kominn talsvert fram á fullorðinsár
áður en ég áttaði mig á að Lilla
frænka héti Heiðrún og mun ég þess
vegna í þessum stutta pistli halda
uppteknum hætti og kalla hana Lillu.
Lilla frænka var aldrei öðruvísi en
hlæjandi. Allt hennar skap og fas var
þannig að öll skapvonska fauk útí
veður og vind og gleymdist eins og
það hefði aldrei verið.
Þó svo að einhverjar fyrstu
bernskuminningar mínar séu frá
heimili þeirra Lillu og Einars á Sel-
fossi þá kynntist ég þeim lítið fyrr en
á fullorðinsárum. Þau bjuggu alltaf
úti á landi og það vill brenna við að
það sé langt út á land fyrir okkur
Reykvíkinga. En ég reyndi að bæta
úr þegar ég fór sjálfur að ferðast um
landið, bæði með fjölskyldunni og
einn á ýmsum ferðum. Ég man sér-
staklega eftir hafa misst af morgun-
flugi frá Egilsstöðum, eftir að hafa átt
erindi í Neskaupstað. Strandaglópur-
inn settist auðvitað uppá frænku sína
og Einar og átti þar frábæran dag í
góðum félagsskap þar sem Lilla
fræddi mig um skyldmennin sem ég
þekki alltof lítið til. Þann dag var mik-
ið spjallað og mikið hlegið, og ég fór
frá Lillu talsvert fróðari um bæði
menn og málefni og langt frá því að
vera illa haldinn hvað mat snerti.
Við fjölskyldan eyddum sumarfríi
1999 fyrir austan og fengu börnin mín
þá fyrsta alvöru tækifærið til að
kynnast frænku sinni. Síðan þá hefur
sú spurningin „hvenær förum við aft-
ur að heimsækja Lillu“ verið afar al-
geng á mínu heimili og var Lillu vel
fagnað þegar hún annaðhvort leit við
hjá okkur eða fréttist af henni hjá afa
og ömmu; þá sást undir iljar krakk-
anna sem bara urðu að hitta Lillu. Ég
er mjög þakklátur Lillu fyrir þær
minningar sem börnin mín eiga um
hana.
Ég kom síðast til Lillu og Einars á
Egilsstöðum í mars árið 2000 eftir
slarksama jeppaferð norðan Vatna-
jökuls. Eftir sund, fataskipti og hlaðið
borð hjá Lillu kvaddi hún mig með
orðunum „uppáhaldsfrændinn minn,
kemur alltaf við hjá frænku sinni“.
Mig grunar svo sem að Lilla hafi átt
marga uppáhaldsfrændur en þessi
orð hennar ætla ég samt að geyma
með mér svo lengi sem mér endist
minni.
Að leiðarlokum þakka ég Lillu
frænku fyrir samverustundir og
spjall, en ekki síst fyrir börnin mín
sem geyma minningar sem ég heyri
að eru þeim mikils virði. Lilla ætlaði
sér að vinna slaginn og ég tel að hún
hafi gert það með þeim minningum
sem hún skilur eftir og við sem þekkt-
um hana geymum. Við fjölskyldan
vottum Einari og dætrum þeirra
Lillu okkar dýpstu samúð og biðjum
guð að vera með þeim og okkur öll-
um.
Ólafur H. Guðgeirsson.
HEIÐRÚN
ÁGÚSTSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Birting afmælis- og
minningargreina