Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 49
✝ Margeir Jóhann-es Gestsson
fæddist í Giljum í
Hálsasveit 22. ágúst
1936. Hann andaðist
á heimili sínu laug-
ardaginn 2. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gestur Jó-
hannesson bóndi, f.
21 september 1893,
d. 1959, og kona
hans Þóra Jóhannes-
dóttir, f. 19. desem-
ber 1899, d. 1978.
Systkini Margeirs
eru: 1) Jóhannes, f.
23. maí 1928. 2) María Elísabet,
f. 31. maí 1931, d. 2001. Hún var
gift Geir Jónssyni, f. 15. febrúar
1930, d. 1990. Áttu fimm börn. 3)
Ragnhildur, f. 21. júlí 1934, gift
Helga Magnússyni, f. 4. febrúar
1929. Þau eiga fjögur börn.
Margeir átti
heima í Giljum alla
ævi. Eftir lát föður
síns bjó hann fé-
lagsbúi með móður
sinni og bróður þar
til hún lést, en síð-
an hafa bræðurnir
búið saman. Hann
stundaði nám í
Héraðsskólanum í
Reykholti veturna
1952–53 og 1953–
54. Hann vann alla
tíð mikið utan
heimilisins, bæði til
sjávar og sveita, og
starfaði meðal annars á árunum
1956–58 hjá Vélasjóði við skurð-
gröft.
Útför Margeirs fer fram frá
Reykholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11. Jarðsett
verður í Stóra-Ásskirkjugarði.
Það voru slæmar fréttir sem Helgi
á Snældubeinsstöðum flutti mér að
morgni 3. mars sl. Vinur minn Mar-
geir Gestsson í Giljum hafði látist
daginn áður. Sykursýkin hafði loks
lagt hann að velli eftir hetjulega bar-
áttu við þann erfiða sjúkdóm í yfir 30
ár. Oft hafði áður munað litlu, en
fram að þessu hafði hann staðið veik-
ina af sér.
Sífellt hefur þó hallað undan fæti.
Vinskapur okkar hefur staðið
óslitið síðan árið 1956. Ég var þá
nemandi við Héraðsskólann í Reyk-
holti. Einn daginn var kominn mað-
ur í smáherbergiskompu á svokall-
aðri neðri vist. Þarna var Geiri í
Giljum kominn til að smíða sér hús-
gögn undir leiðsögn okkar kæra
smíðakennara, Magnúsar Jakobs-
sonar á Snældubeinsstöðum.
Mikið öfundaði ég þig, Geiri minn,
að geta verið alla daga úti í smíða-
húsinu hjá Magnúsi, en ég fékk ein-
ungis að vera þar tvær kennslu-
stundir í viku.
Næstu samverustundir okkar
voru svo þegar við urðum samstarfs-
menn við sláturhúsið að Hurðarbaki.
Þar unnum við saman mörg haust
með frábærum vinnufélögum undir
stjórn eins mesta öðlings sem ég hef
kynnst, Péturs Jónssonar í Geirs-
hlíð. Næstráðandi Péturs á þessum
vinnustað var okkar góði félagi, Sig-
mundur Einarsson í Gróf, sem fyrst-
ur kvaddi þennan heim af okkar
ágæta samstarfsfólki. Þeir eru nú
orðnir býsna margir, sem horfnir
eru yfir móðuna miklu.
Þetta fyrsta haust fengum við
báðir að komast í hóp flánings-
manna, ásamt fleiri nýliðum. Það
töldum við mikla upphefð og settum
við okkur það markmið að nálgast
afköst þeirra Helga á Snældu og
Gunnars á Grjóti. Það markmið náð-
ist þó aldrei, því enginn hafði við
þeim í akkorðsrispunum, sem teknar
voru.
Ýmislegt var brallað í matar- og
kaffitímum og á kvöldin, sem ekki
verður sett á blað. Einnig var spilað
á spil þegar færi gafst og voru áköf-
ustu spilamennirnir þeir Sigurður í
Stafholtsey og Einar á Sleggjulæk.
Í ágúst mánuði árið 1964 fórum
við saman í skógræktarferð til Nor-
egs. Þar var hópnum skipt í tvennt.
Annar hópurinn fór fyrst norður fyr-
ir Þrándheimsfjörð, en hinn í Guð-
brandsdal. Hóparnir voru eina viku
á hvorum stað. Við vorum mjög
ósáttir við að lenda ekki í sama
hópnum, þú lentir í hópi með Ísleifi
Sumarliðasyni, en ég með Sigurði
Blöndal. Hóparnir hittust svo aftur í
Ósló, og þar eyddum við tveim dög-
um saman til að skoða þá merku
borg.
Í september árið 1973 vorum við
svo aftur saman og nú á Mallorka í
tvær vikur á vegum Ferðaskrifstof-
unnar Sunnu. Við Jóhanna vorum í
brúðkaupsferðinni okkar en þú varst
einn úr stórum hópi Borgfirðinga. Á
Mallorka fórum við saman í allar
þær skoðunarferðir sem í boði voru
og geyma myndirnar sem við tókum
minningarnar frá dvölinni þar.
Á sjöunda áratugnum tókum við
báðir þátt í stofnun Björgunarsveit-
arinnar Oks undir farsælli stjórn
hins gamla og góða kennara okkar
beggja, Jóns Þórissonar í Reykholti,
en hann lést í desember á síðasta ári.
Kæri vinur. Að leiðarlokum viljum
við gamlir vinnufélagar þínir þakka
þér kærlega fyrir samfylgdina,
traustið og vináttuna.
Enginn veit sína ævina fyrr en öll
er. Það grunaði mig síst, þegar við
ræddumst við fyrir nokkrum dögum,
að svona skömmu síðar ætti ég eftir
að setjast niður til að skrifa kveðju-
orð til þín.
Far þú í friði, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Davíð Pétursson.
Í dag verður til moldar borinn frá
Reykholtskirkju Margeir Gestsson
frá Giljum í Hálsasveit.
Margeir hafði fyrir mörgum árum
kennt þess sjúkdóms sem að lokum
dró hann til dauða, borið sinn kross
með miklu æðruleysi og karl-
mennsku allt þar til yfir lauk.
Langt er nú um liðið síðan okkar
kynni hófust en það mun hafa verið
við gömlu sundlaugina í Stóra-Ási á
sundnámskeiði. Við höfum varla ver-
ið meira en 9 eða 10 ára. Á þeim tíma
var fólk á hverjum bæ hér í byggð-
um Borgarfjarðar og mun meira
mannlíf en nú er. Þá var Ungmenna-
félagið Brúin starfandi með tals-
verðum blóma, og stóð meðal annars
fyrir sundnámskeiðum á hverju ári.
Og sóttu það allir sem vettlingi gátu
valdið á aldrinum 9 til 14 ára að því
er mig minnir. Ennfremur hélt
UMF Brúin uppi íþróttaæfingum,
sem við vitanlega sóttum báðir af
kappi, auk dansleikja sem voru
haldnir, þegar best lét annað hvert
laugardagskvöld. Þessar samkomur
sóttu öll ungmenni, sem áttu heim-
angengt, unga fólkið kynntist og
lærði að umgangast hvert annað í
leikjum og starfi.
Þess utan bar það stundum við að
við Margeir heimsóttum hvor annan.
Minnist ég einnar heimsóknar minn-
ar að Giljum sérstaklega. Það var að
vetrarlagi, líklega á miðjum útmán-
uðum, að ég tók skíðin mín á öxlina
og labbaði með þau fram að ferjunni
við Bjarnastaði, reri þar yfir og gekk
svo beinustu leið suður að Giljum.
Það var nefnilega svo afskaplega fal-
legur skafl í eystri Giljahnúknum,
sem náði alveg ofan af brún og næst-
um niður að Giljatúninu. Þarna átt-
um við góðan dag, og ég man ekki
betur en að þriðji skíðamaðurinn
bættist í hópinn áður en við létum
leik lokið.
Ekki man ég hvort það var í það
skiptið eða við eitthvert annað tæki-
færi, sem við ákváðum að sækja um
vist í Reykholtsskóla, en þar áttum
við samleið næstu tvo vetur. Þar var
samankomið til náms fólk nánast af
öllum landsins hornum, ef svo mætti
segja, og kynntumst við þar öðru
fólki og öðrum viðhorfum. Í fyrstu
viðkynningu var Geiri fremur hlé-
drægur, og hæglátur en er hann
kynntist betur, þá fundu vinir hans
að þar fór góður drengur og hlýr,
sem hvarvetna kom fram til góðs.
Hann var góður húmoristi og máttu
þeir sem meiri voru fyrir sér í
munni, oft vara sig á hnittnum til-
svörum og sérlegum athugasemdum
hans, sem komu óvænt úr þeirri átt
sem síst var von. Oft á seinni árum,
þegar fundum okkar bar saman þá
ræddum við þessa vetur okkar í
Reykholtsskóla, um skólasystkini
okkar og hvert leiðir hefðu legið,
okkur kom saman um að aldrei hefð-
um við átt betri vetur, né eftirminni-
legri vist. Svo var það eitthvert sinn
er þetta bar á góma að við fórum að
rifja upp hve margir af þessum fé-
lögum væru horfnir yfir móðuna
miklu, okkur furðaði á því hve marg-
ir væru ekki lengur á meðal vor, en
svona er þetta nú, enginn veit hverj-
um klukkan glymur, í dag þér, á
morgun mér, eins og þar stendur.
Við fylgdum báðir þeirri gömlu
„tradisjón“, að setjast að búi for-
eldra okkar, þegar þeirra kraftar
þrutu og ganga veg erfðavenjunnar,
ekki er þó fyrir að synja að hugur
okkar hefðu ekki staðið til einhvers
annars, ef kostir hefðu gefist.
Eins drengskaparbragðs Geira er
mér bæði ljúft og skylt að minnast.
Þannig háttaði til að vorið og sum-
arið fyrir 11 árum var óvenju þurrt
og hlýtt. Þar sem túnin hér á Kirkju-
bóli eru ekki öll á djúpum jarðvegi,
þá brann af, eins og það er kallað,
þar sem grænn gróður skyldi standa
voru bara gulir flekkir. Einn góðan
veðurdag í sláttarbyrjun birtist svo
Geiri, kímileitur að vanda og hefur á
orði að líklega fái ég nú ekki nóg
gras af túnunum þetta árið. Þá var
erindið það að bjóða mér að slá tún
hjá þeim bræðrunum í Giljum, sem
þeir höfðu ekki þörf fyrir að nýta.
Þetta kom sér afar vel fyrir mig og
bjargaði mínum heyskaparmálum.
Nú þegar leiðir skiljast, þá langar
mig að þakka góð kynni, og ævilanga
vináttu og segja samúð mína eftirlif-
andi systkinum þínum, þeim Jó-
hannesi og Ragnheiði, svo og öllum
þeim vinum og kunningjum, sem nú
mega á bak þér sjá.
Sigurður Guðmundsson
á Kirkjubóli.
MARGEIR
JÓHANNES
GESTSSON


 3

   
  3
 



 

 
 )   
 + 5+
+A+!- .7
$'.4
 

 3


 3

   

 ,   
 -40 

   5'
    + 
# +D 
   .)0 : 4
6

 3

 % 
  3
 
7   
  7 

 
    


   
   

 2,22!& 5!!6 )" EC
, (  :)(4
# 2 
 ) 
!/ -  
.     4


 3

   
  3
 7   
 
   7 

     

  % 


  
 


& 5
+4++
!!6+
/ 
  
!" /0 4
 (.$
 

 %4&(   B
& &(  2 -4%  
 &(  
  &(  &( &  
 &(   !/)01   

 24&(  %  1    
&( 4&(  
7
 . 

7 &(    (.$B :
 : &(    $ & 

7&(   !/)0 0" 
/ /0 4
Elsku Bogga, nú
ertu búin að kveðja
þennan heim. Þú
gladdir margan mann-
inn á þinni lífsleið með
nærveru þinni. Svo ekki sé minnst á
hve myndarleg, dugleg og hress þú
varst, sama hvað gekk á. Móður-
hlutverkinu skilaðir þú með miklum
sóma eins og öllu sem þú tókst þér
fyrir hendur. En aldrei kom til
mála að gefast upp, kjarkurinn, vilj-
inn og kímnin voru allsráðandi. Það
var af því að þú kunnir að leyfa
barninu sem í okkur öllum býr að
vera til. Pabbi sagði að það hefðu
verið ófá sporin sem þú áttir þegar
þú starfaðir á Hressó eins og hann
var kallaður. Þar var víst oft glatt á
hjalla í gamla daga. Mér varð oft
hugsað til þín þessi stuttu kynni
okkar, því miður að þau urðu ekki
lengri. En ég varðveiti þau í mínu
hjarta. Þú varst svo yndisleg mann-
eskja. Þannig komstu fram við mig.
Það var ekki hægt annað en vera
kátur og hress í nærveru þinni. Þú
reyttir af þér brandarana, fræddir
mann og sagðir svo skemmtilega
frá. Ég gleymi ekki þegar ég kom í
uppáhaldsrétt drengjanna þinna,
buffið, það var lostæti. Gestrisni þín
var þvílík og ekki fór maður tóm-
SIGURBORG
HÓLMFRÍÐUR
HELGADÓTTIR
✝ Sigurborg Hólm-fríður Helgadótt-
ir fæddist á Hvíta-
nesi í Ísafjarðardjúpi
7. október 1920. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 21.
janúar síðastliðinn
og var hún jarðsung-
in frá Bústaðakirkju
5. febrúar.
hentur frá þér, drekk-
hlaðinn af rabarbar-
asultu, fjölærum
jurtum allt upp í aspir
og runna úr garðinum
þínum yndislega sem
við settum svo niður
austur að Minni-Völl-
um.
Elsku Bogga, við
vitum að það verður
fallegt þar sem þú
munt koma til með að
dvelja, blómlegt, hlýtt
og fagurt, því þú hafð-
ir svo gott hjarta.
Við vottum fyrrver-
andi eiginmanni, Guðmundi,
drengjunum ykkar og nánasta
skyldfólki dýpstu samúð.
Guð veri með ykkur.
Í brennandi glóð
bjarma sólarlags
blikar stjarna
silfurskær.
Geislafingur
gagnsær
grípur streng
og slær
fölbláan tón
á hörpu deyjandi dags.
Hljóðlát – dul
í djúpi sálar
dvelur nótt –
kolblá.
Mánagull
á mar sjá
munablómin
smá
er hún í svefni
minning sína málar.
(Steingerður Guðm.)
Ásdís S. Gunnarsdóttir,
Gunnar S. Magnússon.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minning-
argreina