Morgunblaðið - 10.03.2002, Qupperneq 2
2 B SUNNUDAGUR 10. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFSFJÖRÐUR ervagga margra skíða-kappa í gegn um tíð-ina og Kristinn fædd-ist inn í mikla
skíðafjölskyldu. Pabbi hans, Björn
Þór Ólafsson, „var og er“ mikill
skíðamaður eins og Kristinn kemst
að orði, keppti í göngu, stökki og
norrænni tvíkeppni, eldri bróðir
hans Ólafur Hartwig Björnsson
keppti í flestum helstu greinunum
þar til hann fótbrotnaði þrettán
ára gamall, hélt sig eftir það að
mestu við göngu. Systir hans Íris
keppti einnig lengi í alpagreinum
og móðirin Margrét Toft átti það
einnig til að reyra á sig skíðin.
Kristinn man ekki hvenær hann
fór fyrst á skíði, telur að hann hafi
verið þriggja eða fjögurra ára.
Hann man hins vegar vel eftir því
þegar hann fékk sín fyrstu skíði.
„Ég var fimm ára og fékk þau í
jólagjöf og var ekki lengi út í skafl
að prófa. Þó ég segi sjálfur frá, var
ég strax mjög góður á skíðum.
Eiginlega rosagóður. Ég fór
snemma að keppa og var fimm eða
sex ára þegar ég keppti á Kiw-
anismóti heima á Ólafsfirði, nældi
mér þá í brons í flokki 9 ára og
yngri. Þeir sem voru á undan mér
voru 9 ára gamlar tvíburasystur.
Ég keppti svo alltaf á Andrés-
arleikunum á Akureyri og fékk t.d.
tvö brons þar sex ára gamall og
var þá að keppa við stráka sem
voru allir eldri en ég. Lífið var
bara skíði, það var ekki nema
fimm hundruð metra gangur frá
heimili mínu upp í lyftu og maður
bara fór þangað eftir skóla, kveikti
á henni og fór svo ekki heim aftur
fyrr en maður var búinn að vera.
En hvenær varðstu fyrst Ís-
landsmeistari?
„1991 minnir mig, þá var ég 19
ára og varð Íslandsmeistari í stór-
svigi og alpatvíkeppni. Þetta voru
engir yfirburðir hjá mér í þá daga,
það voru góðir skíðamenn að etja
kappi við mann, Arnór Gunnarsson
frá Ísafirði, Vilhelm Þorsteinsson
frá Akureyri og Haukur Arnarson
frá Reykjavík.“
Kristinn skráði sig í skíða-
menntaskóla í Geilo í Noregi árið
1990 og segir það hafa verið mik-
inn vendipunkt á ferlinum. „Það
var alltaf takmarkað hvað hægt
var að æfa heima og svo fór alltaf
tími í vinnu og nám. Ég óskaði
þess að geta einbeitt mér meira og
betur að skíðunum. Þarna í Geilo
var ég ótrúlega heppinn með bekk
og þjálfara. Þar voru krakkar sem
hafa verið að ná frábærum árangri
á Ólympíuleikum og heimsbikar-
mótum síðan. Ég hafði gott af
þessu, við drógum hvert annað
áfram og þarna var frábær sam-
keppni. Það er mjög hollt að vera
ekki alltaf og einatt bestur. Nauð-
synlegt að læra að tapa líka,“ segir
Kristinn um þessi ár, en alls var
hann fjögur ár í skíðaskólanum í
Geilo.
Á Ólympíuleika
Hlutirnir gerðust hratt úr þessu
og 1992 var Kristinn að keppa fyr-
ir Íslands hönd á Vetrarólymp-
íuleikunum í Albertville. „Mér
fannst ég höndla það ágætlega og
líka í Lillehammer tveimur árum
seinna. Ég var alls ekki upptekinn
af því að vera að keppa á Ólympíu-
leikum og fann ekki fyrir neinu
stressi út af því. Ég var þarna
bara kornungur skíðamaður og
gerði mér grein fyrir að það voru
engin undur líkleg.“
Margir íþróttamenn tala um Ól-
ympíuleika eins og toppinn á til-
verunni.
„Þetta má alls ekki hljóma eins
og mér þyki eitthvað lítið til Ól-
ympíuleika koma. Alls ekki. Langt
því frá! Ólympíugull er eitt af því
stærsta sem hægt er að vinna í
íþróttum. Fyrir mér var þetta hins
vegar enginn lokaáfangi og ég
hafði bæði fyrr og síðar fyrst og
fremst einbeitt mér að því að
vinna mig jafnt og þétt upp.
Heimsbikarkeppnin var í sigtinu,
röð móta þar sem stöðugleikinn
skipti mestu máli.“
Þú fórst svo að keppa á heims-
bikarmótum eða hvað?
„Já, einu og einu fyrst í stað, en
aðallega einbeitti ég mér að
smærri mótum og reyndi þannig
að bæta punktastöðuna. Mér
fannst ég alltaf vera að bæta mig.
Ekki hratt, en örugglega. Á HM
1996 varð ég hins vegar fyrir því
að slíta hásin á æfingu og það
stoppaði mig í marga mánuði. Hins
vegar greru meiðslin vel og ég var
svo heppinn að komast í æfingar
ásamt Arnóri Gunnarssyni með
nokkrum Finnum. Við vorum þjálf-
aralausir en flökkuðum um Evrópu
og tókum þátt í mörgum mótum.
Unnum helling af þeim.“
Á verðlaunapallinn
Nú fór að hilla undir stærstu af-
rekin og Kristinn, sem var kominn
úr 120. sætinu á heimslistanum í
númer 50, var mættur á heimsbik-
armót í Park City í lok nóvember
1997. Þar má segja að hann hafi
komið á óvart, séð og sigrað þótt
gullið hafi gengið honum naumlega
úr greipum. „Ég var með 18. besta
tímann í sviginu eftir fyrri ferðina
sem var mjög gott, en í seinni
ferðinni gerðist eitthvað. Ég
keyrði af miklum krafti og allt
gekk upp. Það var skrýtin tilfinn-
ing að vera kominn í annað sætið
eftir síðari ferðina aðeins tíu
hundruðustu úr sekúndu á eftir
þeim sem vann, Thomasi Stangass-
inger.“
Og hvernig leið þér?
„Þetta var eiginlega fáránlegt.
Ég hefði verið rosaánægður með
30. sætið og vissi ekki alveg hvað
ég átti að halda. Auðvitað var ég
hrikalega ánægður, enda alltaf
dreymt um að komast á verðlauna-
pall. Ég hafði alveg trú á því að
það kæmi að því, en sá það frekar
fyrir mér eftir 3–4 ár.
Stuttu eftir þetta, í janúar 1998
lenti ég aftur í öðru sætinu, að
þessu sinni á heimsbikarmóti í
Weysonnaz í Sviss. Aftur var það
Stangassinger sem varð fyrstur en
í þessu tilviki var munurinn ekki
jafn lítill, eða áttatíu hundruðustu
úr sekúndu. Ég startaði númer 29
og var fimmti eftir fyrri ferðina.
Um líkt leyti sigraði ég á Evrópu-
bikarmóti í svigi í Austurríki. Það
var sterkt mót og einu gullverð-
launin á stórmóti erlendis. Ég end-
aði tímabilið í fimmtánda sæti í
heimsbikarnum í svigi sem hlýtur
að teljast gott. Það eru ekki marg-
ir sem ná svo framarlega á árangri
tveggja móta,“ segir Kristinn.
Kiddi kollhnís
En nú var þjóðin farin að fylgj-
ast grannt með Kristni. Hann var
orðinn einn af „strákunum okkar“
þótt hann kæmi ekki nálægt hand-
knattleik. Á sama tíma og þjóðin
tók andköf yfir verðlaunaframmi-
stöðu hans, supu menn hveljur yfir
því hvað hann keyrði oft út úr
brautunum, féll við, eða ruddi á
undan sér fánunum. Jaðraði við
pirring í þjóðfélaginu þegar verst
lét.
Sumir segja að þú sért með villt-
an stíl og þess vegna hafi þetta
gerst svona oft.
Kristinn glottir að þessari at-
hugasemd og segir svo:
„Sko, ég hef alltaf keyrt út úr
brautunum, alveg frá því ég var
smástrákur. Kannski má segja að
mig hafi skort skynsemi, en ég hef
alltaf sett á botnferð, jafnvel þegar
þess hefur ekki verið þörf og skyn-
semin kannski sagt manni að
hægja aðeins ferðina. Ég bara er
ekki þannig skíðamaður. Ég get
ekkert slakað á og komið í mark
langt á eftir. Ég kann ekki að
skíða hægt.“
Nú þegar þú sérð skynsemina,
myndir þú breyta öðru vísi í dag?
„Nei, ég myndi setja á botn-
ferð.“
En þér tókst ekki að fylgja eftir
afrekunum á heimsbikarmótunum
tveimur?
„Nei, það gekk ekki eftir. Ég
held svona eftirá að hyggja að ég
hafi ekki náð almennilega utanum
þetta. Ég var með of miklar vænt-
ingar til sjálfs mín og of há mark-
mið. Það leiddi bara af sér stress.“
Byrjunin á endalokunum
Í september 2000 sleit Kristinn
krossband í hægra hné og auk
þess voru þar brjóskskemmdir.
Hann fór í aðgerð og erlendur
læknir með mikla reynslu tók bút
af sin við neðri jaðar hnésins og
Í draumnum vann ég gull
Kristinn Björnsson skíðakappi frá Ólafsfirði hefur nú lagt
skíðin á hilluna, aðeins tæplega þrítugur að aldri. Hann er
almennt talinn besti skíðamaður sem Ísland hefur alið og
hefur tvisvar farið á verðlaunapall á heimsbikarmóti. En
ferillinn hefur verið brokkgengur og meiðsli sett strik í
reikninginn. Guðmundur Guðjónsson settist niður með
Kristni og ræddi við hann um ferilinn og framtíðina.
Morgunblaðið/Sverrir
Reuters
Kristinn og Stangassinger á verðlaunapallinum í Park City Utah.