Morgunblaðið - 10.03.2002, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. MARS 2002 B 3
skeytti hana við krossbandið. Það
greri síðan að því er virtist vel, en
hnéð veiktist við þetta þar eð hin
sundurskorna sin er einmitt á
miklum álagsstað hjá skíðamanni.
Kristinn segir suma lækna taka
sinbúta úr lærum og veltir því fyrir
sér hvort það hefði verið hyggi-
legra í stöðunni. En allt um það,
endurhæfingin hófst og gekk
þokkalega þótt Kristinn fyndi fyrir
eymslum. Síðasta sumar æfði hann
síðan með sænskum skíðamönnum
og horfur gátu talist þokkalegar.
Hann þurfti bara „að passa upp á
álagið“, eins og hann kemst að
orði.
Í október 2001 féll hann síðan á
æfingu í Austurríki , teygði innra
liðband á sama hné og skemmdi
liðþófa. Hann hélt sig hafa slitið
liðbandið, en svo reyndist ekki.
Læknir einn herti á liðbandinu og
saumaði liðþófann og í fyrstu virt-
ist allt vera í lagi. En svo bólgnaði
hnéð. Kristinn var þá kominn til
Noregs og Haukur Bjarnason,
þjálfari Kristins síðustu fjögur ár-
in, kom honum í skoðun þar sem í
ljós kom að sýking var komin í
hnéð eftir aðgerðina í Austurríki.
„Haukur hefur reynst mér ótrú-
lega vel í gegnum þessi vandræði
og konan hans er heppin ef hann
hugsar jafn vel um hana og hann
hefur hugsað um mig,“ segir Krist-
inn. Næstu sólarhringa var hann í
einangrun í sjúkrarúmi þar sem
enn var farið inn í hnéð og hreins-
að út með saltvatni. Síðan var sett
pensilín í æð. „Menn vissu ekki
nema að þetta væri einhver stór-
hættuleg streptókokkasýking
sunnan úr Evrópu og tóku enga
sénsa. Þetta setti mig rosalega
mikið tilbaka, en í desember í fyrra
byrjaði ég aftur að æfa. Hnéð virt-
ist fyrst vera í lagi, en ég fann mig
engan veginn sjálfur. Ég keppti í
Adelboden, Kitzbühl og Wengen,
en gekk illa, keyrði bara út úr og
aftur fór hnéð að angra mig. Nú
var það orðið svo slæmt að það
hreinlega logaði allt eftir fyrstu
ferð. Nú var það held ég fyrsta að-
gerðin, krossbandaaðgerðin, sem
þoldi ekki álagið lengur. Þegar hér
var komið sögu var eiginlega sjálf-
hætt, svona á mig kominn næ ég
engum árangri, þvert á móti skaða
ég mig bara meira með því að
halda áfram.“
Davíð glottandi …
En hvernig ertu á þig kominn
svona dagsdaglega?
„Ég geng líklega óhaltur, en ég
skokka ekki eða hleyp og ég er
ekki fljótur upp stiga.“
Þetta hlýtur að hafa verið erfitt
þótt þú hafir ekki átt margra kosta
völ?
„Ákvörðunin sem slík var ekkert
erfið, eins og þú segir þá var eng-
inn valkostur. En það er alltaf leið-
inlegt að hætta og ég mun örugg-
lega sakna þessa tíma þó að ég sé
líka á því að nóg hafi verið komið.
Ég var vissulega orðinn nokkuð
þreyttur á þessum eilífu ferðalög-
um og að búa beinlínis í ferða-
tösku. Nú tekur eitthvað nýtt við.“
Þú ert þá ekkert svekktur?
„Ég get alveg sagt þér að ég er
svekktur út af einu, en bara einu. Í
draumnum vann ég gull og var á
palli og hlýddi á þjóðsönginn. Mað-
ur fær ekki þjóðsönginn leikinn
fyrir silfrið. Eina skiptið sem ég
hélt að ég fengi þjóðsönginn var á
alþjóðlegu móti sem herlögreglan á
Ítalíu stóð fyrir. Það var sæmilega
sterkt mót og ég vann þar í svigi.
Ég var kallaður upp á pall og það
stikaði einhver generáll til mín
með gullið. Í stað þess að leika
þjóðsönginn, sagði sá ítalski, „Ég
þekki til Íslands, það er mjög fal-
legt land, nú hlýtur forsætisráð-
herrann þinn að vera stoltur!“
Þetta var nú frekar broslegt og ég
sá fyrir mér Davíð glottandi með
hægri þumalinn vísandi upp í loft!
Ég verð að segja að þetta voru
talsverð vonbrigði, en það verður
ekki á allt kosið.“
Konan og framtíðin
Mitt í öllum stórmótunum og æf-
ingunum um gervalla Evrópu og
Bandaríkin hitti Kristinn sambýlis-
konu sína, Hlín Jensdóttur, sem
starfaði sem skíðakennari í Geilo.
Hún stundar nú nám í ferðamála-
fræði við Háskóla Íslands. Kristinn
segir hana hafa hvatt sig til að
halda áfram meðan enn var von og
hún hafi staðið við hlið sína eins og
klettur. „Þegar komið var að því að
gefa þetta frá sér þá studdi hún þá
ákvörðun líka. Þetta er ekki síður
breyting á lífsmynstri hjá henni.
Hún tók ríkan þátt í ævintýrinu,
ferðaðist mikið og fylgdist með
mér á mótum.“
Hvað ætlið þið að gera nú þegar
tími er til að gera annað en að æfa
og keppa?
„Mig langar að mennta mig. Ég
er bara með menntaskólanám.Það
var enginn tími fyrir meira. Ég hef
áhuga á ýmsu, smíðum, ljósmynd-
un, tölvum. Ég er að athuga minn
gang, en ég reikna með því að við
Hlín förum til Noregs í sumar og
ég fái mér þar bara vinnu. Maður
þarf að fara að vinna fyrir sér
núna, búinn að lifa á styrkjum í
mörg ár. Í framtíðinni langar okk-
ur að búa í Geilo, a.m.k. einhvern
tíma. Við eigum bæði svo marga
góða vini þar.“
Styrkjum segirðu … hvernig
gengur það fyrir sig?
„Jú, ég er búinn að vera atvinnu-
maður í greininni, en það er ekki
hægt nema að einhver borgi undir
mann.Ég hef átt góða að, Afreks-
mannasjóður ÍSÍ hefur hjálpað
mér í 6–7 ár og verið rosagóður.
Skíðasambandið hefur líka borgað
mikinn kostnað fyrir mína hönd og
ekki má gleyma fyrirtækjunum
heima í Ólafsfirði sem hafa styrkt
mig af myndarskap um árabil. Þar
vildi ég fá að nefna þau og þakka
þeim í leiðinni, Sparisjóð Ólafs-
fjarðar, Ólafsfjarðarbæ, Þormóð
ramma Sæberg, Sigvalda Þorleifs
hf., Vélsmiðju Ólafsfjarðar, Garðar
Guðmundsson, Árna Helgason,
Sjómannafélag Ólafsfjarðar og
Kristbjörgu ehf. Þessir aðilar hafa
greitt meginhluta útgjalda minna í
allmörg ár.“Kristinn á „botnferð“.